Αναμφίβολα απλό, περιεκτικό και ακριβές το παραπάνω σύνθημα, υπό μια προϋπόθεση: Αφορά «δημοσιογράφους». Γιατί υπάρχουν και δημοσιογράφοι, εκτός εισαγωγικών. Χρειάζεται ωστόσο προσπάθεια για να έρθει κανείς σε επαφή μαζί τους. Προσπάθεια κατ αρχήν δική τους, για να αποφύγουν τα «εισαγωγικά» σε ένα σύστημα εξουσίας. Προσπάθεια, κατά δεύτερο λόγο, των αναγνωστών, ακροατών, τηλεθεατών, για να αποτιμήσει το λόγο τους, να πειστεί για την εγκυρότητα και την εντιμότητά τους.

Το «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» αποτελεί μια γενίκευση σε βάρος ενός ολόκληρου κλάδου, δε βάρος χιλιάδων έντιμων εργαζομένων στα media. Παρ όλα αυτά (δηλαδή παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που εργάζονται στα media δεν είναι, ούτε αλήτες, ούτε ρουφιάνοι) το παράδοξο με αυτήν την γενίκευση είναι η ακρίβειά της, καθώς η αλητεία και η ρουφιανιά χαρακτηρίζει – όπως διαπιστώνει και συμφωνεί η κοινωνία—τη γενική φυσιογνωμία των ΜΜΕ.

Εξαιρέσεις –προφανώς- υπάρχουν. Το θέμα, όμως, δεν είναι οι εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας ο οποίος έχει καθορίσει τη γενική εικόνα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ως σύστημα χειραγώγησης.

Δε χρειάζονται βαθιές αναλύσεις για να διαπιστώσει κανείς ότι αυτό το σύστημα (χειραγώγησης) ήταν (και είναι) το μαγικό ραβδί στο χέρι της (οικονομικής- πολιτικής) εξουσίας του τόπου. Συστηματικά καλο-λαδωμένο το μαγικό ραβδί των media μπορούσε να κατασκευάσει την απαραίτητη εικονική πραγματικότητα (σαν αυτή της ισχυρής Ελλάδας) για την διαιώνιση του συστήματος εξουσίας. Με ποιο απλά λόγια, τα media αποτελούν βασικά εξαρτήματα του συστήματος της οικονομικής- πολιτικής εξουσίας του τόπου. Υπό αυτήν την έννοια, η κρίση που συνταράσσει την οικονομία και επεκτείνεται ταχύτητα στην πολιτική ζωή της χώρας, δεν είναι δυνατό να μην επηρεάσει τα media, τα βασικά υποστυλώματα του συστήματος.

Το ξέσπασμα της κρίσης απέδειξε ότι τα media ως μηχανισμός χειραγώγησης εξαντλούν ταχύτατα τα υπολείμματα του κεφαλαίου της αξιοπιστίας που τους έχουν απομείνει. Χρεοκοπούν, παράλληλα με το πολιτικό μεταπολιτευτικό σύστημα το οποίο—με το αζημίωτο– υπηρέτησαν.

Κάποια πρώτα επιφαινόμενα της χρεοκοπίας (αναξιοπιστίας) του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ ως μηχανισμού χειραγώγησης, είναι ορατά:


Τα τεράστια ποσοστά αποχής από την εκλογική διαδικασία καταγράφουν εύγλωττα τη δυσπιστία του κόσμου απέναντι στο πολιτικό σύστημα.
Η ραγδαία πτώση της κυκλοφορίας των εφημερίδων, περιγράφει την υποψία (τουλάχιστον) των αναγνωστών για το ρόλο των εκδοτών και των δημοσιογράφων.
Πολύ περισσότερο από τους αριθμούς των ψηφοφόρων που δεν προσέρχονται στις κάλπες και των αναγνωστών που έχουν σταματήσει να αγοράζουν εφημερίδες κάποια άλλα σημάδια περιγράφουν πιο παραστατικά και έντονα την οργή του κόσμου, όπως διαπιστώνουν καθημερινά πολιτικοί και δημοσιογράφοι οι οποίοι δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο.

Το γιουχάρισμα, το γιαούρτωμα και η φάπα αποτελούν πια επαγγελματικό κίνδυνο για τους κατ επάγγελμα ψεύτες…

Οι μέρες που ζούμε—και ακόμη περισσότερο αυτές που πρόκειται να ζήσουμε— αναγκαστικά οδηγούν τον καθένα από μας μπροστά σε μια θεμελιώδη επιλογή: Εντός ή εκτός εισαγωγικών; «Εντός», σε ένα σύστημα που τρέφεται από τις σάρκες της κοινωνίας; Ή εκτός μαζί με την κοινωνία; «Εντός», υπηρέτες των υπηρετών του ΔΝΤ ή εκτός παρέα με τους συναδέλφους εργαζόμενους; «Εντός» της παγκοσμιοποιημένης νεοδουλοκτητικής κοινωνίας των μονοπωλίων; Ή εκτός συντροφιά με τους αγώνες και την ιστορία αυτού του τόπου;

Ο καθένας θα κριθεί τελικά, από τις επιλογές του.

Οι «δημοσιογράφοι» της χειραγώγησης, της αρπαχτής και των συναλλαγών κάτω από το τραπέζι υπήρχαν, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν.

Θα υπάρχουν «μάγκες» με διασυνδέσεις, με καταθέσεις στο εξωτερικό, με βαλίτσες ευρώ, με βίλες και πισίνες που δουλειά τους είναι οι «δουλειές» κάτω από το τραπέζι και οι διαμεσολαβήσεις.

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ιστορίες, γνωρίζουν «δημοσιογράφους» γνωρίζουν τη διαπλοκή τους με πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες. Η κοινωνία στο σύνολό της έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως τα τελευταία 30 χρόνια δημιουργήθηκαν περιουσίες ικανές να θρέψουν 3 γενιές, πως φτιάχτηκαν πολιτικά τζάκια…

Αυτό που ίσως η κοινωνία δεν γνωρίζει είναι ότι πίσω από το πέπλο της διαπλοκής υπάρχουν, ζουν και εργάζονται χιλιάδες δημοσιογράφοι. Με μισθούς πείνας, ανασφάλιστοι, με εργασιακές σχέσεις οι οποίες, όπως και των άλλων εργαζομένων, επιστρέφουν στο μεσαίωνα.

Ό,τι οδυνηρό συμβαίνει –και θα συμβεί—στους εργαζόμενους στο χώρο των media οφείλεται πρώτα απ όλα στο γεγονός ότι ξεχάσαμε (ως εργαζόμενοι) τι ακριβώς είναι το επάγγελμά μας και προς ποιους προσφέρεται το προϊόν της εργασίας μας.

Επιτρέψαμε στους εργοδότες μας να μας μετατρέψουν σε ιμάντες του μηχανισμού εξουσίας και γρανάζια του συστήματος χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Δημοσιογραφία, όμως, δεν είναι η χειραγώγηση αλλά η ενημέρωση της κοινωνίας…

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς στο χέρι του καθένα είναι είτε να βγάλει τα εισαγωγικά από το επάγγελμά του η να παραμείνει αλήτης, ρουφιάνος, «δημοσιογράφος».

kostasxan

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...