[ ]
Πρόσφατες Αναρτήσεις
By STEVENIKO | Δευτέρα 30 Απριλίου 2012 | Posted in | With 0 comments
Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη



Λοιπόν, τέρμα τ’ αστεία και τα ψέματα, η ώρα των εκλογών φτάνει. Κι είναι εκλογές κρίσιμες, στ’ αλήθεια. Όχι με τους εκβιαστικούς όρους που μας θέτουν οι πρωταγωνιστές της πολιτικής. Αν θα έχουν ή όχι αυτοδυναμία, αν θα έχουν ή όχι τη δύναμη να κυβερνήσουν. Αν θα έχουν τη λαϊκή «άδεια» να καταλάβουν τη θέση του πρωθυπουργού.

Είναι κρίσιμες με μια και απλή έννοια: θα αποφασίσουμε για την Ελλάδα και τα παιδιά μας. Η ψήφος πλέον δεν αφορά μόνο στον εαυτό μας, δεν είναι μια προσωπική επιλογή. Η επιλογή μας δεν αφορά καν μόνο στους γύρω και στους σύγχρονούς μας. Επηρεάζει ακόμη και τα δισέγγονά μας. Με βάση τη δική μας ψήφο, θα καθοριστεί το μέλλον ακόμη και των αγέννητων γενιών. Και της Ελλάδας των επόμενων δεκαετιών.

Δυο χρόνια τώρα μαστιγώνουμε τους πολιτικούς. Και πολύ καλά το κάνουμε. Γιατί διαχειρίστηκαν τη θέση τους σα να επρόκειτο για την πατρογονική περιουσία. Ανέλεγκτοι, και με ασυλία. Καλώς, λοιπόν, τα βάζουμε μαζί τους. Επειδή μας οδήγησαν μέχρι εδώ, στο τέλμα. Κι επειδή, επικαλούμενοι αυτό το τέλμα, μας έκοψαν το μέλλον. Ακύρωσαν τα όνειρα των παιδιών μας. Έσβησαν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Οδήγησαν πολλούς στην αυτοκτονία κι ακόμη περισσότερους στη φτώχεια και την ανέχεια. Ξεπούλησαν τον άνθρωπο και την πατρίδα μας, στο όνομα των αγορών και της Μέρκελ, της πολιτικής εκπροσώπησής τους. Αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Και συνάμα συμφεροντολόγοι, αφού πολλοί απ’ αυτούς δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να βουτήξουν το χέρι στο βάζο με το μέλι.

Για σκεφτείτε, όμως: ποιος εξέλεγε αυτούς τους κακούς ή και ανάξιους αντιπροσώπους μας; Δεν υπήρχε – κατά κανόνα- διαδικασία διορισμού, αλλά ανάδειξης με εκλογές. Αντιπροσώπους τους είπαμε...

Τώρα που κοντοφτάνουν λοιπόν οι εκλογές, ας σκεφτούμε τι συνέβαινε τόσα χρόνια και πώς εμείς, η «από δω πλευρά», λειτουργήσαμε. Ή, πιο σωστά, πολλοί από την πλευρά των ψηφοφόρων.

Πώς πορευτήκαμε μέχρι τώρα; Ας σκεφτούμε πώς λειτουργήσαμε επί δεκαετίες.

Πολλοί ξεπουλούσαν την ψήφο τους, έναντι πινακίου φακής. Για έναν διορισμό ή για μια υπόσχεση διορισμού. Για μια κρατική χρηματοδότηση ή για μια υπόσχεση κρατικής χρηματοδότησης. Για μια άδεια περιπτέρου ή για μια υπόσχεση άδειας περιπτέρου. Για μια επιδότηση που δεν δικαιούνταν ή για μια υπόσχεση επιδότησης που δεν δικαιούνταν.

Μια θέση δίπλα στο βουλευτή, μια σχέση μαζί του, μια κουμπαριά που θα έδενε αυτή τη σχέση, θεωρούσαμε ότι θα εξασφάλιζε τη ζωή μας, έναντι των υπολοίπων. Με άνομους και αθέμιτους όρους.

Η ζωή μας όλη γύριζε γύρω από την ανάγκη να έχουμε έναν δικό μας βουλευτή. Όχι για να μας εκπροσωπήσει ως κοινωνία, αλλά ως πρόσωπα, ως ίδιον συμφέρον. Η ανάγκη να έχουμε τον «δικό μας βουλευτή» δεν ταυτιζόταν φυσικά με την ιδεολογική τοποθέτηση ή τη ρομαντική πλευρά της πολιτικής. Στόχος ήταν ο βουλευτής να είναι περίπου ο άνθρωπος που θα μας εξυπηρετούσε. Κυρίως όταν η εξυπηρέτηση του συμφέροντός μας δεν μπορούσε να γίνει στα όρια του νόμου. Ή όταν ήταν αντίθετο με την έννοια του ευρύτερου συμφέροντος.

Παραδείγματα; Άπειρα!

Όλο αυτό τι συνέπειες είχε; Γίναμε μια κοινωνία των κολλητών. Μια κοινωνία των ημετέρων.

Επιλέγαμε ως αντιπρόσωπο όχι τον ικανό και άξιο, όχι εκείνον που μπορούσε να βοηθήσει το κοινωνικό σύνολο. Αλλά αυτόν που είχε δώσει την υπόσχεση να μας εξυπηρετήσει προσωπικά.

Θυμάμαι πριν σχεδόν δύο δεκαετίες έναν αποτυχόντα, τελικά, υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ να προβλέπει την αποτυχία του για έναν και μόνο λόγο: «δεν έχω τη δυνατότητα να υποσχεθώ διορισμούς ή εξυπηρετήσεις δανείων, δεν έχω τις προσβάσεις», μου είχε πει. Δεν ξέρω τελικά αν ήταν αυτός ο λόγος της μη εκλογής του, αλλά επαληθεύτηκε.

Πόσες φορές δεν είπαμε, «αυτός είναι καλός, αλλά δεν είναι του κόμματός μου»; Του «κόμματός μου» μπορεί να μην άξιζε, αλλά ήταν «ο δικός μου», αυτός που θα μου έδινε τη δυνατότητα να ανοίξω δικούς μου δρόμους, με μια εξυπηρέτηση.

Είναι μια πραγματικότητα αυτή ή όχι; Το έκαναν πολλοί, ίσως η πλειοψηφία των Ελλήνων, αυτό ή όχι;

Σήμερα βέβαια τα πράγματα άλλαξαν. Διαπιστώνουμε στην ίδια τη ζωή μας τις συνέπειες αυτών των επιλογών μας. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι η εν λευκώ εξουσιοδότηση για να εξυπηρετηθεί, αθέμιτα ή άνομα, η επιδίωξή μας, έχει συνέπειες όχι μόνο σ’ εμάς αλλά και στα παιδιά μας και στην ίδια την πατρίδα μας. Αυτό να το θυμόμαστε και την ερχόμενη Κυριακή, την ώρα που θα μπούμε στο παραβάν για να κάνουμε την επιλογή μας. Σε κόμμα και επίπεδο προσώπων.

Όποιος τη ζωή του τόσο φτηνά την αποτιμά, ας την βάλει στη ζυγαριά με την κομματική τιμή και θα τη βρει ελλειμματική. Κι αν η κομματική αξία βαραίνει γι αυτόν πιο πολύ από την ιδιότητα του παππού ή του γονιού, τότε απλά κι αυτές οι ιδιότητές του είναι ελλιποβαρείς... Ας μην παραπονιέται μετά για τη χαμένη του ζωή κι ας μην αιτιάται άλλον, πλην του εαυτού του... Ας μη φωνάζει μετά και πάλι μόνο για τους πολιτικούς.

Σε κάθε λαό, άλλωστε, αξίζει και μια συγκεκριμένη εκπροσώπηση.

Ας έχουμε λοιπόν στο μυαλό μας ότι την ερχόμενη Κυριακή κρίνεται πρωτίστως η ευθύνη των εκλογέων. Η δική μας ευθύνη.

Κάποια στιγμή οι εκλογείς πρέπει να αποφασίσουν ότι δεν είναι απλά ψηφοφόροι, και μάλιστα συμφεροντούχοι, που άγονται και φέρονται ως ραγιάδες, με βάση το προσωπικό ή το στενό κομματικό συμφέρον. Αλλά ότι είναι πολίτες. Μέλη μιας κοινωνίας, στην οποία έχουν πάνω απ’ όλα υποχρεώσεις και ευθύνες.

Όταν, φτάνοντας στην κάλπη, έχουμε κατανοήσει ότι η ψήφος μας είναι ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας και την πατρίδα μας, κι όχι μόνο απέναντι στο κόμμα ή στον κουμπάρο υποψήφιο, τότε όλα θα είναι διαφορετικά. Γιατί το κριτήριο δεν θα αποτελέσει ο εαυτός μας, αλλά το μέλλον των παιδιών μας...

Τώρα λοιπόν που καλούμαστε να ψηφίσουμε, ας μην ξεχάσουμε ότι:

-Είμαστε έλλογα όντα που ονειρευόμαστε, αλλά δεν κοιμόμαστε ούτε ξεχνάμε

-Μας νοιάζουν περισσότερο από τον πολιτικάντη της γειτονιάς, τα παιδιά και η πατρίδα μας. Και πλέον η ψήφος μας επηρεάζει και τα δισέγγονά μας, δεν είναι απλά προσωπική υπόθεση

-Τόσο καιρό δεν φωνάζαμε για ψυχοθεραπεία και εκτόνωση, ούτε αποκτήσαμε ένα νέο χαρακτηριστικό, τον μαζοχισμό.

-Όταν έχεις μπροστά σου δύο κακά δεν είναι απαραίτητο να επιλέξεις κάποιο απ’ αυτά

- Δεν τα φάγαμε μαζί

-Το μέλλον δεν θα έλθει τυχαία, από μόνο του, ούτε από κάποια θεϊκή παρέμβαση, αλλά θα το φέρουμε εμείς, με τις επιλογές μας.

-Επιτέλους έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να πούμε το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι

Καλή φώτιση...
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

Γνωρίζουμε όλοι σήμερα πως η αυτοκρατορία του χρήματος έχει πετύχει να παρεμβαίνει σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Από την πρώτη αναπνοή μέχρι την τελευταία μας εκπνοή, μας στραγγαλίζει με το αγκάλιασμά της, μας παρακολουθεί σε κάθε μας στιγμή, μας καταδιώκει σε κάθε μας βήμα, μας εξαπατά, μας έχει στο χέρι, συσσωρεύοντας βουνά από νόμους και διατάξεις μέσα στα οποία χάνεται ακόμη και ο πιο ικανός νομικός.

Αποφασίζει τα της ζωής μας ελέγχοντάς την ώστε να μην παρεκκλίνουμε από τη θέση που μας έχει νοικιάσει και δέσει αποκλειστικά και υποχρεωτικά. Παρουσιάζει τη φτώχεια σα μία... φυσική καταστροφή, σα να έπεσε στη γη απ’ τον ουρανό και οι υπεύθυνοι για την καταστροφή εμφανίζονται σαν «όσιοι» και προστάτες των απανταχού φτωχών και αδυνάτων ανθρώπων...

Δημιουργεί ένα στρατό τυφλών εθελοντών υπαλλήλων της, που γνωρίζουν τον κόσμο μόνο μέσα από τα απρόσωπα κτήρια των γραφείων τους και τα επίτηδες δυσνόητα, παράλογα, δυσανάγνωστα έγγραφά τους. Ένα μηχανισμό εθελόδουλων, που η μοναδική πρόταση που ξέρει να συντάσσει, αποτελείται από τις λέξεις «μάλιστα, διατάξτε»! Δεν έχει παρά μόνο μια θρησκεία: την απόλυτη εξουσία. Μια μόνο έγνοια: να γαντζωθεί από όποιο κόμμα ή όπλο τής εγγυηθεί τα μέγιστα πολιτικά αξιώματα έναντι της ελάχιστης δυνατής παραχώρησης. Έναν και μόνο στόχο: να συνεχίσει να διαφεντεύει και να αποφασίζει αποκλειστικά και μόνο αυτή για ό,τι κινείται, ζει, πεθαίνει!


Μοιάζει με κάποιον ανίκητο, μυθικό Τιτάνα, που συνεχώς αναγεννάται από το θάνατό του και αυτό γιατί, στο βαθμό που η θεραπεία του κακού είναι επώδυνη, ο άνθρωπος παραιτείται συχνά από αυτήν, υποκαθιστώντας την παλιά κατάσταση με μία νέα, με την οποία παρηγορείται να βλέπει «απαλλαγμένη» από όλα τα κακά της παλιάς. Το ανθρώπινο είδος δεν αντέχει και πολύ την πραγματικότητα, αλλά ξεχνώντας την παλιά κατάσταση, τελικά παραιτείται από τη συσσωρευμένη πείρα κι έτσι κατρακυλά στη διάλυση... Εδώ ο αυτοαπαλλαγμένος από την τραυματική μνήμη θα μας φωνάξει ότι: «έτσι ήταν, είναι και ποτέ δε θα αλλάξει κάτι»! Έχουμε υποχρέωση να του απαντήσουμε πως: Είναι αδύνατο να εξαλειφθεί η τυραννία όσο παραμένει άπιαστος ο τύραννος μέσα στην ψυχή μας ή όσο ο φόβος μας για τον εχθρό είναι πιο μεγάλος από τον ίδιο τον εχθρό! Ένας άνθρωπος είναι τόσο μεγάλος, όσο είναι ο εχθρός που διάλεξε να παλέψει, και τόσο μικρός όσο μεγαλύτερος είναι ο φόβος του για τον εχθρό. Όταν ο εχθρός είναι μεγάλος, γινόμαστε κι εμείς μεγάλοι για να τον αντιμετωπίσουμε. Όταν ο φόβος μας για αυτόν μεγαλώσει πιο πολύ από εμάς, τότε ο εχθρός μεγαλώνει περισσότερο και αυτός...

Αν νομίζετε ότι ο φόβος είναι μια αποκλειστικότητα των φτωχών και των καταπιεσμένων, επιτρέψτε μου να σας πω ότι κάνετε λάθος. Ο φόβος της εξουσίας μπροστά στην κατάργησή της είναι άπειρα μεγαλύτερος και γι’ αυτό η κάθε εξουσία των λίγων έχει τόσο πολλούς αστυνομικούς, στρατό, μέσα καταστολής κι επιτήρησης. Έχει έναν παντοτινό πολύ μεγάλο φόβο μέσα της! Κατά συνέπεια, η ίδια είναι τελικά πολύ μικρή, αρκεί να πιστέψουμε εμείς ότι είμαστε μεγάλοι!

Ας παραμερίσουμε λοιπόν τους λογίς «ειδικούς», όψιμους «σωτήρες», «νέους ηγέτες», «επαγγελματίες της ζωής», που εμφανίζονται εν όψει εκλογών! Όλους αυτούς που θεωρούν ευκολότερο να χειραγωγούν, να αρπάζουν, παρά να δημιουργούν! Κοιτάξτε τις εξελίξεις που πάντα ήταν απρόβλεπτες, ακόμη και για τους πιο παρατηρητικούς. Η γνώση για την ανθρώπινη αλληλεγγύη, την παγκόσμια ισότητα και ειρήνη, δεν πρόκειται ποτέ να προκύψει μέσα από τα γραφεία των ειδικών και των κομματικών μηχανισμών, αλλά μέσα από τη βιωματική εμπειρία, το λόγο και την πράξη, τη συμμετοχή ανθρώπων που οι ισχυροί θεωρούσαν ανέκαθεν «χαμένα κορμιά»...

Η πράξη για την ελευθερία μας από τα δεσμά της αυτοκρατορίας θα πρέπει να εξελιχθεί μέσα από την έμπρακτη και υπεύθυνη συμμετοχή όλων μας, δημιουργώντας τελείως νέες μορφές κοινότητας. Η αλληλοβοήθεια και η αλληλεγγύη δεν είναι συνθήματα, είναι η ίδια η ζωή, και αυτή μπορεί να δημιουργηθεί από κοινωνικές δομές, όπου οι ανθρώπινες αξίες όπως η συλλογικότητα, η συμμετοχή, η αλληλοϋποστήριξη, η ανταλλαγή και απόκτηση υλικών, γνώσεων κι εμπειριών, χωρίς κάποιου είδους χρηματικού ανταλλάγματος, δεν εξαρτώνται από τις κερδώες επιθυμίες των λίγων, αλλά αλληλοπαράγονται και αλληλοπροστατεύονται από την επιθυμία για ζωή - και όχι επιβίωση - των πολλών! Ας μην το κρύβουμε: διψάμε για ουρανό! Μέσα από το λάκκο των λεόντων


Πηγη

By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Είναι καιρός να πούμε το μεγάλο «όχι» στην «εικονική πραγματικότητα» και το «ρεαλισμό» τους. Όχι σε όλα αυτά που μας πλασάρουνε καθημερινά ως δήθεν μονόδρομους. Όχι σε κάθε μύθο με τον οποίο μας ανέθρεψαν και μας έκαναν να συμφωνούμε άκριτα και μηχανιστικά, με την ίδια ευκολία που συμφωνούμε για την εγκυρότητα ενός φυσικού φαινομένου. Όχι στους ατομικούς δρόμους της ανταγωνιστικής τους κοινωνίας.

Γιατί πρέπει να δεχόμαστε, ως φυσιολογικό, να μας «προστατεύουν» μεγάλες «φιλελληνικές-εγγυήτριες» δυνάμεις από ιδρύσεως ελληνικού κράτους;

Μήπως γιατί η Ελλάδα, ως μικρή χώρα, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της, έχοντας να αντιμετωπίσει εγχώριους και ξένους επίβουλους, που απειλούν τη δημοκρατία της; Είναι γνωστό ότι από την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης έως τις μέρες μας, διάφορες δυνάμεις έχουν αναλάβει κατά καιρούς την προστασία μας από πάσης φύσεως εσωτερικές («ληστοσυμμορίτες») και εξωτερικές («επεκτατική πολιτική Τουρκίας») «απειλές». Την περίοδο του νεοσύστατου ελληνικού κράτους ήταν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία που μέσω των συνονόματων κομμάτων (αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό) ποδηγετούσαν τη λαϊκή βούληση. Στα χρόνια της γερμανικής-ιταλικής Κατοχής και της Απελευθέρωσης, ήταν οι Άγγλοι επικυρίαρχοι.

Στα χρόνια του Εμφυλίου πολέμου και του μετεμφυλιακού κράτους τους αντικατέστησαν «επάξια» οι ΗΠΑ. Γνωστός, εξάλλου, υπήρξε ο βρόμικος ρόλος της CIA στην επιβολή της χούντας. Μεταδικτατορικά ήταν η ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. Σήμερα, είναι η περιώνυμη τρόικα (Ε.Ε., ΔΝΤ, ΕΚΤ) υπό την ηγεσία του Δ’ Ράιχ, που έχει αναλάβει κατά αποκλειστικότητα την «ελληνική διάσωση» από τον κατοπινό «εθνικό εχθρό» ονόματι δημόσιο χρέος. Η έλευση της τρόικας, την εποχή της κυριαρχίας του «φωστήρα του σοσιαλισμού» και πρώην πρωθυπουργού Τζέφρυ Παπανδρέου, σήμανε την αρχή του τέλους για κάθε δημοκρατική και φιλολαϊκή κατάκτηση της μεταπολίτευσης - και όχι μόνο. Το σύνολο των κατακτήσεων που είχε κερδίσει το εγχώριο εργατικό-λαϊκό κίνημα με μαζικούς ηρωικούς αγώνες, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, οδηγούνται σταδιακά στην γκιλοτίνα των μνημονίων και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες.

Γιατί πρέπει να ανεχόμαστε να μας κυβερνάει ένας διορισμένος «έμπειρος τεχνοκράτης», τραπεζίτης πρωθυπουργός;

Mήπως γιατί οφείλουμε να σεβόμαστε την ψήφο εμπιστοσύνης που έλαβε από περισσότερους από 250 βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου; Αλήθεια, έχουν αναρωτηθεί οι τηλε-παπαγάλοι των μεγάλων καναλιών, τι υπόληψη έχουν σήμερα όλοι αυτοί ως πρόσωπα και το ελληνικό Κοινοβούλιο ως θεσμός; Σχεδόν μηδενική. Πώς αλλιώς να εκληφθούν οι σφοδρές αποδοκιμασίες και οι προπηλακισμοί που εισπράττουν σε κάθε δημόσια αλλά και ιδιωτική τους εμφάνιση ανά την επικράτεια. Ευθέως και χωρίς περιστροφές, τον Παπαδήμο τον επέβαλε το διεθνές και εγχώριο χρηματιστικό κεφάλαιο, αποσκοπώντας στην προστασία της κερδοφορίας του με κάθε δυνατό τρόπο. Αλλά και ως πρόσωπο, ο Παπαδήμ(ι)ος, μόνο άγιος δε θεωρείται. Ελέγχεται για αλλοίωση στοιχείων την εποχή της εισόδου της χώρας στο ευρώ, όταν διατελούσε χρέη διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Περίοδο πρωθυπουργίας, για να μην ξεχνιόμαστε, του «φάρου του εκσυγχρονισμού» Κώστα Σημίτη, καλή του ώρα.

Γιατί πρέπει να συναινούμε σε μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. ως μοναδικής δύναμης «εθνικής ευθύνης και σωτηρίας»;

Μήπως γιατί αυτά τα δύο κόμματα, που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 38 χρόνια, απέδειξαν ότι έχουν το know how; Κάθε άλλο, μέρα με τη μέρα αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Τα, πρώην μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. εγκαθίδρυσαν την εξουσία τους πάνω σε θεμέλια, όχι κοινωνικής προόδου και βιώσιμης ανάπτυξης αλλά πάνω σε πελατειακές-εκλογικίστικες λογικές και σε ανίερες συμμαχίες με μερίδες της οικονομικής ελίτ. Δύο κόμματα εξουσίας, που για χρόνια σφετερίστηκαν τη λαϊκή συναίνεση λεηλατώντας τα δημόσια ταμεία, καταλύοντας το κράτος πρόνοιας και επιδεινώνοντας σταδιακά τις συνθήκες διαβίωσης για εργαζομένους και λαϊκά στρώματα. Συγκεκριμένα, η παρούσα συγκυβέρνηση θέσπισε εκτρωματικούς νόμους, βάση των οποίων ο βασικός μισθός περικόπτεται κατά 22%, ήτοι 489 ευρώ καθαρά και το επίδομα ανεργίας μετατρέπεται σε επίδομα εξαθλίωσης, ήτοι 358 ευρώ και έπονται οι μειώσεις των συντάξεων σε εξευτελιστικά, πραγματικά, νούμερα.

Ο ελληνικός λαός, όμως, τους γυρνάει επιδεικτικά την πλάτη. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση εμφανίζει τους πολίτες να απορρίπτουν σε ποσοστό 90% τις πολιτικές της κυβέρνησης του «μαύρου μετώπου» ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Επιπλέον, η αποχώρηση 43 βουλευτών, των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων, απόρροια της δυναμικής που έχει αναπτύξει το λαϊκό κίνημα, επιβεβαιώνει πανηγυρικά την τάχιστη αποσάθρωση και παρακμή τους. Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στο ότι αυτή η κυβέρνηση μόνο «εθνικής ευθύνης και σωτηρίας» δεν είναι. Μάλλον πρόκειται για κυβέρνηση εθνικών κρετίνων και πολιτικάντηδων β’ διαλογής, χωρίς ίχνος πολιτικής και προσωπικής αιδούς. Tα σημάδια σήψης του πολιτικού συστήματος στη νέα μνημονιακή φάση που περνάμε είναι αναντίρρητα και πρωτόγνωρα για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα.

Γιατί πρέπει να υπομείνουμε τις «αναγκαίες περικοπές», τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» και τη «δημοσιονομική πειθαρχία» ως κάτι «αναπόφευκτο», προκειμένου «να σωθεί η χώρα και να μην χρεοκοπήσει με ανεξέλεγκτες συνέπειες για όλους μας»;

Μήπως γιατί έχουμε ήδη χρεοκοπήσει σε όλους τους τομείς; Οικονομία, κοινωνία, πολιτική, πολιτισμός, ανθρώπινες σχέσεις βρίσκονται όχι απλά σε κρίση αλλά σε προχωρημένη αποσύνθεση. Ένα εκατομμύριο και παραπάνω άνεργοι φυτοζωούν. Οι μισθοί πείνας και οι συντάξεις ελεημοσύνης συνεχώς συρρικνώνονται. Οι ελαστικές-εκβιαστικές σχέσεις εργασίας αναβαθμίζονται πλέον σε κανόνα. Δεκάδες χιλιάδες άστεγοι που θυμίζουν ανθρώπινα ερείπια κατακλύζουν το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Νοικοκυριά που βγάζουν στο σφυρί το βιος τους. Άνθρωποι οι οποίοι μέχρι χθες θεωρούνταν μικροαστοί, ξεπουλάνε αυτοκίνητα, χρυσαφικά και λοιπά τιμαλφή σε… τιμή ευκαιρίας για να επιβιώσουν. Τα ενεχυροδανειστήρια ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, επιτελώντας «κοινωνικό έργο» ανάλογο μ’ εκείνο των μαυραγοριτών στα χρόνια της Κατοχής. Χωρίς υπερβολή, δικαιούμαστε να λέμε ότι οι συνθήκες διαβίωσης, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, θυμίζουν όλο και περισσότερο Τρίτο Κόσμο.

Μέσα σ’ όλα αυτά, τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες «εξαϋλώνονται με ταχύτητα φωτός». Οι κρατούντες επιδιώκουν να ημι-καταργήσουν μέχρι και τις συγκεντρώσεις. Θα γίνονται σε ένα ρεύμα κυκλοφορίας, εκτός και αν τις συγκαλούν οι παγκοίνως ξεφωνημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Αυτή είναι η ζοφερή, πλην ανομολόγητη πραγματικότητα, που όλοι βιώνουμε καθημερινά. Ας είναι καλά τα εκμαυλισμένα ΜΜΕ, που με σημαιοφόρο τους το «χαζοκούτι», διαστρεβλώνουν αφειδώλευτα και με περισσή μαεστρία την αλήθεια. Αν και ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου, ειδικά το πιο μορφωμένο και νεανικό, έχει ανακαλύψει προ πολλού τον παραμορφωτικό και ιδιοτελή ρόλο της τηλεόρασης, για ένα εξίσου μεγάλο κομμάτι, το πιο απαίδευτο και συντηρητικό, εξακολουθεί να κατέχει ρόλο «διαφωτιστή,» χειραγωγώντας ασύστολα τις συνειδήσεις του.

Γιατί, σε τελική ανάλυση, πρέπει να επιλέξουμε σιωπή από φωνή, μοιρολατρία από αγώνα και επιβίωση από ζωή;

Μήπως γιατί προσδοκάμε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν χωρίς φωνές, αγώνες και πάθος για ζωή; Σίγουρα όχι. Ζούμε σε μια κοινωνία που τείνει να απολέσει κάθε κοινωνική συνοχή και κάθε δικαίωμα στο όνειρο, σε μια κοινωνία που συνεχώς εξατομικεύεται σε επίπεδο εργασίας, Παιδείας, Υγείας, ασφάλισης αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία τα ποσοστά ψυχικών ασθενειών όπως: άγχος, κατάθλιψη, πανικός έχουν σημειώσει αλματώδη αύξηση τα τελευταία 2,5 χρόνια, δηλαδή, τα χρόνια της μνημονιακής Ελλάδας. Το γιατρικό στην «εθνική κατάθλιψη» είναι ένα και λέγεται κοινωνική-συλλογική συνείδηση. Αιτούμενο, μια σύγχρονη πολιτικοποίηση στη βάση των τωρινών προβλημάτων, που θα παραπέμπει στην αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, την οργάνωση, την ενότητα και τον αγώνα. Μία πολιτικοποίηση που ήδη έχει αρχίσει να αναδύεται από κάθε κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας. Για την ανατροπή όλων αυτών που μας έφεραν ως εδώ, πληγώνοντάς μας κάθε μέρα που περνά όλο και πιο βαθιά, στιγματίζοντας ανεξίτηλα τις ζωές μας.

Είναι καιρός να πούμε το μεγάλο «όχι» στην «εικονική πραγματικότητα» και το «ρεαλισμό» τους. Όχι σε όλα αυτά που μας πλασάρουνε καθημερινά ως δήθεν μονόδρομους. Όχι σε κάθε μύθο με τον οποίο μας ανέθρεψαν και μας έκαναν να συμφωνούμε άκριτα και μηχανιστικά, με την ίδια ευκολία που συμφωνούμε για την εγκυρότητα ενός φυσικού φαινομένου. Όχι στους ατομικούς δρόμους της ανταγωνιστικής τους κοινωνίας. Ναι σε συλλογικούς, πρωτοφανέρωτους, ανατρεπτικούς δρόμους για κοινωνική αλλαγή και εθνική προκοπή. Είναι βέβαιο ότι όταν η δύναμη της θέλησης του λαού θα υπερνικά, όλο και πιο σταθερά, όλο και πιο συνειδητά, τη δύναμη της συνήθειας, τότε το «πλοίο της χειραφέτησης» θ’ ανοίγει διάπλατα πανιά… Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής, τις πιο όμορφες θάλασσες δεν τις έχουμε αρμενίσει ακόμα!

e-oikodomos
By STEVENIKO | | Posted in , | With 0 comments
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ


Ελάχιστες φορές στην πολιτική ιστορία μιας χώρας μια εκλογική αναμέτρηση υπερβαίνει τα όρια της κομματικής αντιπαράθεσης, ξεπερνά τα διλήμματα της συγκυρίας, είτε αυτά είναι πραγματικά είτε είναι κατασκευασμένα, και αναδεικνύει τους πολίτες, την κοινωνία σε πραγματικούς πρωταγωνιστές και καθοριστικούς παράγοντες για όσα πρόκειται να συμβούν.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου η ψήφος των πολιτών δεν θα πρέπει να είναι κομματική, αλλά καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Η κατάρρευση των δύο φορέων του δικομματισμού, η αδυναμία τους να χειραγωγήσουν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, παρά την ολοκληρωτικού τύπου προπαγάνδα και τρομοκράτηση την οποία ασκούν, αποκαλύπτουν ότι οι πολίτες χειραφετούνται, αποδεσμεύονται από τις παραδοσιακές κομματικές δουλείες και καθορίζουν πλέον την ψήφο τους με καθαρώς ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ.

Ασφαλώς, σ' ένα καταρρέον και πολυδιασπώμενο πολιτικό σύστημα, που διαπερνάται από την κυρίαρχη αντίθεση μεταξύ των μνημονιακών οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, η ψήφος των πολιτών αφορά δευτερευόντως κομματικά σχήματα και αναφέρεται κατά κύριο λόγο στην αναζήτηση διεξόδου από την καταστροφική πορεία στην οποία μας οδήγησαν.

Τις ώρες, τις λίγες αυτές ημέρες πριν από την κάλπη, ο κάθε πολίτης, ο κάθε εργαζόμενος θα πρέπει ψύχραιμα να αποτιμήσει τα δύο χρόνια που πέρασαν. Να αναστοχαστεί και να κατανοήσει ότι Η ΧΩΡΑ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΑ ΣΤΟ ΔΝΤ και στους διεθνείς κερδοσκοπικούς μηχανισμούς, ενώ οι υπαρκτές και βιώσιμες εναλλακτικές διέξοδοι ακυρώθηκαν και υπονομεύτηκαν συνειδητά και μεθοδευμένα από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τα οικονομικά συμφέροντα που το στήριζαν και το στηρίζουν και σήμερα. Να διαπιστώσει ότι η Ελλάδα και ο λαός της αποτέλεσαν ένα είδος μετα-μοντέρνου «πειραματόζωου» στο εργαστήριο του νεοφιλελευθερισμού, με «επόπτες» το 4ο Ράιχ και την τραπεζική δικτατορία.

Για το εθνικό και κοινωνικό αυτό έγκλημα υπάρχουν ένοχοι, και αυτοί οι ένοχοι θα πρέπει να καταδικαστούν πολιτικά στις εκλογές, ώστε να υπάρξει κοινωνική και πολιτική «κάθαρση» και τιμωρία εκείνων που όχι μόνο παραμένουν αμετανόητοι, αλλά με περισσή θρασύτητα, ιταμότητα και αμετροέπεια, όπως η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, εξακολουθούν να απειλούν και να εκβιάζουν τους πολίτες, ενώ έχουν ήδη προετοιμάσει την επόμενη συγκυβέρνησή τους με τη Νέα Δημοκρατία, προβάλλοντας απλώς επιμέρους «επιφυλάξεις» για το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού.

Ο Α. Σαμαράς απέδειξε πλήρως και εμπράκτως ότι η προηγηθείσα «αντι-μνημονιακή» του ρητορεία αποτελούσε απλώς έναν συνήθη τακτικισμό. Με την πρώτη «πίεση» που υπέστη παραιτήθηκε αμέσως από τις «θέσεις» του, υιοθέτησε τη μνημονιακή στρατηγική και ενσωματώθηκε πλήρως στην ηγεμονία των μνημονιακών συμφερόντων, αποτελώντας σήμερα την κύρια ελπίδα τους, τον βασικό «αχθοφόρο» των μνημονιακών επιλογών και των επονείδιστων δανειακών συμβάσεων, που καταλύουν την εθνική κυριαρχία. Σήμερα στην προεκλογική του εκστρατεία έχει υιοθετήσει πλήρως τα τρομοκρατικά-εκβιαστικά διλήμματα των δανειστών μας και του 4ου Ράιχ, έχοντας πλήρως απαξιώσει και αποδυναμώσει την παράταξη την οποία εκπροσωπεί.

Με τις επιλογές του αυτές και με τα όσα θα επακολουθήσουν σε μια ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία του με το ΠΑΣΟΚ, σίγουρα θα καταλάβει μαζί με τον Γ. Παπανδρέου πρωτεύουσα θέση στο «πάνθεον» των πρωθυπουργών που κατέστρεψαν την Ελλάδα.

Ασφαλώς δεν υπάρχει μια διαμορφωμένη εναλλακτική στρατηγική. Η πολυδιάσπαση, οι αντιθέσεις και οι «δουλείες» που δεσμεύουν ακόμα τα κόμματα της Αριστεράς δεν έχουν προσφέρει αυτήν τη δυνατότητα.

Αυτήν την εναλλακτική λύση, ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ μπορεί και πρέπει να τη διαμορφώσει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του. Μια κοινωνικο-πολιτική πλειοψηφία που θα προκύψει από τις κάλπες και θα κυμανθεί σε ποσοστά της τάξεως του 60% θα εξαναγκάσει τις πολιτικές και κοινοβουλευτικές δυνάμεις που θα προκύψουν από τις εκλογές να συνεννοηθούν και να διαμορφώσουν ένα πρόγραμμα διεξόδου, το οποίο θα αποδεσμεύσει τη χώρα και την κοινωνία από τα Μνημόνια και θα ακυρώσει τις εθνικά επονείδιστες δανειακές συμβάσεις. Αυτή η εξέλιξη αποτελεί και τη μόνη οδό σωτηρίας, που απαιτεί όμως ατομική και συλλογική συνείδηση και δράση, που στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση, στην αυτονομία και στην αξιοπρέπεια του κάθε πολίτη.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν ούτε έτοιμες λύσεις ούτε κομματικοί σωτήρες. Ότι με την άρνησή μας να υποταγούμε στη δικτατορία των τραπεζών και του νεοφιλελευθερισμού μπορούμε να αποτελέσουμε ένα αντι-παράδειγμα και όχι ένα πειραματόζωο. Την ίδια μοίρα με μας ακολουθούν και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, γι' αυτό και η δική μας στάση, μαζί με τις ευρύτερες αλλαγές που συντελούνται σε άλλες χώρες (Γαλλία) μπορούν να αποτελέσουν αφετηρία για γενικότερες αλλαγές.

Να πιστέψουμε στον εαυτό μας, στις δυνάμεις μας, στις αρχές μας. Να απορρίψουμε τα ψεύτικα διλήμματα, να επιστρέψουμε στους εκβιαστές μας τους εκβιασμούς. Να τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες μας.

Εάν όλα αυτά συμβούν την 6η Μαΐου, τότε μπορούμε να ξεκινήσουμε από μια νέα, ελπιδοφόρα αφετηρία.
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

Νορβηγία: Ο ναζιστής Μπρέιβικ, δεν αναγνωρίζει το δικαστήριο, καθώς έχει την στήριξη κομμάτων που προωθούν την πολυπολιτισμικότητα. Έχει σκοτώσει 77 ανθρώπους, υποστηρίζοντας ότι ήταν “προδότες”. Επίσης πέρα από “υποστηρικτές των μεταναστών”, σκότωσε και “όσους έμοιαζαν με μαρξιστές”. Θέλει να καταδικαστεί με θάνατο ή να αθωωθεί, αφού όπως λέει ο ίδιος, για την περίπτωσή του δεν υπάρχει μέση λύση. Επιθυμεί ν’ αποτελέσει παράδειγμα για τους ακροδεξιούς ανά την Ευρώπη, αφού δεν είχαν πρότυπο μετά τον Β’ Παγκόσμιο.

Γαλλία: Έκπληξη αποτελεί το ποσοστό του ακροδεξιού κόμματος της Μαρί Λεπέν, αφού συγκεντρώνει το 18% στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ο πατέρας της Λεπέν, είναι αυτός που έσπειρε πρώτος τον φόβο και το μίσος για τον “ξένο” στην γαλλική κοινωνία. Ο Σαρκοζί σκόρπιζε ισλαμοφοβία και δεν δίστασε να ποινικοποιήσει την μπούρκα, αλλά και να γκρεμίσει καταυλισμούς τσιγγάνων.

Ολλανδία: Το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας, συγκυβερνά την χώρα επιβάλλοντας την ξενοφοβική ατζέντα..

Ελλάδα: Κόμμα νεοναζιστών, φλερτάρει με την είσοδό του στην Βουλή, σύμφωνα τουλάχιστον με τις δημοσκοπήσεις. Οι οργανωμένες επιθέσεις σε “ξένους” (φυλής και ιδεολογίας) δεν αντιμετωπίζονται με την ίδια “ευαισθησία”, δηλαδή προσαγωγές και συλλήψεις, όπως συμβαίνει π.χ. με διαδηλωτές. Στρατόπεδα συγκέντρωσης οργανώνονται και κάθε κόμμα έχει ως κεντρικό άξονα το μεταναστευτικό.

Τι πήγε λάθος;

Όλα τα σάπια υλικά που αφήνει η κρίση, συνθέτουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη. Αφετηρία αποτελεί η απαξίωση της πολιτικής, η παρατεταμένη λιτότητα και ο ευτελισμός των θεσμών. Βέβαια, η ακροδεξιά κερδίζει έδαφος, παριστάνοντας τον πολέμιο του κατεστημένου και χρησιμοποιώντας με αισχρό τρόπο τους μετανάστες, ως εξιλαστήρια θύματα και δείχνοντάς τους με το δάχτυλο ως μοναδικούς υπεύθυνους για την οικονομική κατάσταση.

Ένας ακόμη παράγοντας που χρειάζεται να επισημάνουμε, είναι η παγκοσμιοποιημένη οικονομία και κοινωνία, η οποία έφερε στο ασταθές έδαφός της πολλούς πολίτες, οι οποίοι αναζητούν ασφάλεια, σε παλιές έννοιες και σύμβολα, αλλά και αγωνιούν για την ταυτότητά τους. Και το πιο εύκολο μέσα στον χυλό, είναι να ξεχωρίσουν οι καιροσκόποι της ακροδεξιάς την εθνική ταυτότητα και να την θέσουν ως το πρώτο αιτούμενο. Μια εθνική ταυτότητα που δεν πρέπει να “μολυνθεί”, από -ποιους άλλους;- τους μετανάστες.

Το νεοφιλελεύθερο σύστημα, εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας με πλοκάμια σε οικονομικά και πολιτικά κέντρα. Κι αν τα προηγούμενα χρόνια προσπαθούσαν να πείσουν για την χρησιμότητα αυτού του μοντέλου, μέσω της “προσωπικής επιτυχίας”, σήμερα λόγω της κατάρρευσης των προσωπείων, όλοι οι λαοί, συνειδητοποιούν ότι οι ελίτ χρησιμοποιούσαν τον καταναλωτισμό και τον κοινοβουλευτισμό για να κρατήσουν τους πολίτες σε προχωρημένη κατάσταση ύπνωσης, με την βοήθεια των ΜΜΕ.

Η ακροδεξιά απειλεί την Ευρώπη και την Ελλάδα. Το μεγάλο στοίχημα είναι να μην τρομοκρατηθεί η κοινωνία από τους ελεεινούς εκβιασμούς και την βδελυρή προπαγάνδα της ακροδεξιάς. Γιατί επέζησε η ακροδεξιά στην Ελλάδα; Ο λόγος είναι οι βαθιές της ρίζες στο ίδιο το κράτος και τους μηχανισμούς του. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που μετά τον Β’ Π.Π. είχε δικτατορία. Γι’ αυτό οι ιδέες της δεν θεωρούνται ακραίες, αλλά αντιθέτως υιοθετείται η ατζέντα της από κυβερνήσεις.

Όπως αναφέρθηκε και πριν, στην ρευστότητα που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, η γενικότερη κρίση, έχει κάνει επιτακτική την αναζήτηση ταυτότητας. Η οποία πλέον, καθορίζεται μέσω φαντασιακών καταστάσεων και του ανήκειν σε μια ομάδα σε συνδυασμό με τον αυτόματο αποκλεισμό, όσων δεν ανήκουν σε αυτήν. Επίσης, αυτόματα οι μετανάστες συνδέονται με το έγκλημα. Ο Μεγάλος Αδελφός θα ζήλευε για την αλλοίωση των εννοιών.

Η επιλογή ακροδεξιών\ναζιστικών κομμάτων, είναι το έσχατο σημείο απελπισίας και παρακμής, από μια κοινωνία που πριν πέσει μια για πάντα στον βούρκο, θέλει να πάρει κι άλλους μαζί. Το μίσος διαχέεται και αυτό μόνο σε κοινωνική διάλυση μπορεί να οδηγήσει. Ο αυταρχισμός, η αυτοδικία και το εγκώμιο της βίας, αν αλυσοδεθεί με την κατεδάφιση κάθε εργασιακού δικαιώματος και κοινωνικού κράτους, τότε, η Ευρώπη θα ξαναπεράσει μέρες Μεσαίωνα.


strangejournal

By STEVENIKO | | Posted in , | With 0 comments
Ρεπορτάζ για την οικονομική κατάσταση στην Αθήνα, υπό τον τίτλο «Εδώ και δύο χρόνια, οι Έλληνες ζουν στον ρυθμό ακραίων προγραμμάτων λιτότητας. Στην Αθήνα, κάποιοι σκύβουν το κεφάλι ή επαναστατούν. Πορτραίτο μίας Αθήνας στα πρόθυρα της έκρηξης», δημοσιεύει στην τελευταία του έκδοση το εβδομαδιαίο τηλεοπτικό περιοδικό του Βελγίου «Moustique».

Σε γενικές γραμμές περιγράφεται με τα μελανότερα χρώματα η εικόνα μιας Αθήνας, που πνίγεται στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, το δε ρεπορτάζ συνοδεύεται από συνέντευξη του ευρωβουλευτή των Οικολόγων Ντανιέλ Κον Μπεντίτ με τίτλο «Τους ζητάνε το αδύνατο» και υπότιτλο «Συνάντηση στην Αθήνα, με τον πιο παθιασμένο υποστηρικτή της ελληνικής υπόθεσης».

Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του Γάλλου ευρωβουλευτή είναι το εξής:

ΕΡ. Γιατί υποστηρίζετε την Ελλάδα με τόση θέρμη;

ΑΠ
. Δεν υποστηρίζω τους Έλληνες, υποστηρίζω μία ιδέα δικαιοσύνης. Βρίσκω ότι ζητάνε το αδύνατο σε αυτήν τη χώρα. Όντως, υπήρξε πελατειακό σύστημα, διαφθορά, φοροδιαφυγή, ως εθνικό άθλημα. Αλλά από την άλλη, η ΕΕ δεν μπόρεσε να δημιουργήσει δομές επίβλεψης, ώστε να αποφεύγονται παρόμοια ολισθήματα. Η λιτότητα που οι Ταλιμπάν της ΕΕ επιβάλλουν στην Ελλάδα είναι φάρμακο που θα σκοτώσει τον άρρωστο. Οι Έλληνες έχουν λίγες πιθανότητες να τα βγάλουν πέρα.

ΕΡ. Αναφερθήκατε στους "Ταλιμπάν" της ΕΕ...Ποιοι είναι;

ΑΠ. Οι υπέρ- φιλελεύθεροι που επιβάλλουν μέτρα, χωρίς να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες στους κατοίκους… Τους χαρακτήρισα Ταλιμπάν, διότι έχουν μεγάλη δόση αναισθησίας.

ΕΡ. Πιστεύετε ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα, προμηνύει αυτό που θα συμβεί σε όλη την Ευρώπη;

ΑΠ.‘Όχι. Πιστεύω ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνειδητοποιούν ότι η Ευρώπη δεν θα τα βγάλει πέρα χωρίς ένα πρόγραμμα ανάκαμψης. Ο υπέρ- φιλελευθερισμός δεν θα νικήσει.

ΕΡ. Αυτή η ανάκαμψη είναι τελείως απούσα από την Ελλάδα;

ΑΠ
. Προς το παρόν, ναι. Αλλά κάτι αρχίζει. Υπάρχει ένα κίνημα στην Ευρώπη για να εξισορροπηθεί αυτή η πολιτική λιτότητας. Υπάρχουν 25 με 30 δισ. ευρώ διαθέσιμα για την ανάκαμψη, ένα είδος σχεδίου Μarshalll, σε συνεργασία με τους Έλληνες. Η διαδικασία θα είναι αρκετά αργή, αλλά νομίζω ότι υπάρχει συμφωνία των Ελλήνων σε αυτήν. Πάντως, πολύ περισσότερο από ό,τι με τη λιτότητα, που τους επιβάλλεται τυφλά.


By STEVENIKO | | Posted in , | With 0 comments
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ



"Και οι βίβλοι ανοίγονται και τα κρίματα καταλογίζονται…"

Το επταήμερο της αυτογνωσίας, αλλά και της ανελέητης τιμωρίας, οδεύει στην κορύφωσή του την προσεχή Κυριακή, 6ης Μαϊου 2012, από την ανατολή μέχρι τη δύση του Ηλίου.

Το ένοχο για την εκποίηση της χώρας στην ξενοκρατία και τον ευτελισμό της αξιοπρέπειας του λαού "Πολιτικό Σύστημα", εξαναγκάζεται να εμφανισθεί ενώπιον του κριτηρίου του Έθνους.

Ο εκλογέας, μνήμων της ιστορικής του συνέχειας και των αγώνων του για την κατάκτηση της ευτυχίας στη ζωή, προσέρχεται στη ψηφοδόχο να επιτελέσει το υπέρτατο δημοκρατικό και εθνικό καθήκον του, διαλογιζόμενος την παρακαταθήκη του Μπάρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη:

"Σας ερωτώ, εσάς τους Εκλαμπρότατους και μεγαλόγνωμους πολιτικούς της Ελλάδος αρχή και τέλος. Αν ήρθατε από καλωσύνη σας να μας φωτίσετε, να μας λευτερώσετε, γιατί να χυθούν αυτά τα αίματα όπου χύθηκαν και η πατρίδα να είναι εις την κατάστασιν οπού είναι ως την σήμερον, και να γένη αυτείνη η δυστυχία γενικώς εις τους τιμίους ανθρώπους; Και να θέλουν οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ρούσοι, οι Αουστριακοί ή άλλο κράτος να μας κυβερνήσουν με το μέσον το δικό σας;".

"Συστημικοί" και Αλήθεια

Βεβαίως, οι "Συστημικοί" και τα εκφραστικά τους ηχεία, επιδιώκουν, πάση δυνάμει, να συσκοτίσουν την αλήθεια και με όργανο τον Φόβο, να υφαρπάξουν τη λαϊκή "επιδοκιμασία" και να συνεχίσουν ανενόχλητοι να εκποιούν τον εθνικό μας πλούτο, να εκθεμελιώνουν και τα τελευταία ακόμη υπολείμματα του κράτους κοινωνικής πρόνοιας, και να επιδίδονται στη "Συστημική Καταδίκη" του Λαού στον εκ λιμοκτονίας θάνατο!

Το "Σύμφωνο της Πωληθείσης Ελλάδος" αποτελεί τον πορτολάνο των ενεργειών τους, ενώ οσημέραι σαρακοτρώγουν και τα απειροελάχιστα ίχνη των συνταγματικών εγγυήσεων των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη.

Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, όχι μόνο έχει υπονομευθεί από το "Πολιτικό Σύστημα", αλλά καθημερινώς μεταλλάσσεται σε μία "Αυταρχική Δημοκρατία", από τις καινοφανείς θεωρίες Συνταγματολόγων, που αυτολιβανίζονται ως "έγκυροι", ότι ήδη "βαδίζουμε από την αρχή των πλειοψηφιών, σε ‘κείνη των… συναινέσεων"!

Η Δημοκρατία, όχι μόνο η πολιτική, αλλά και η κοινωνική, στον τόπο, όπου πρωτοαντίκρισε το φως, και αναδύθηκε από την αρχή του, "τις αγορεύει βούλεται" και την ολοκλήρωσή της στην παραπληρωματική "του λέγοντος και αντιλέγοντος", ενώ στο κοινωνικό πεδίο η καθοριστική μέριμνά της ως πολιτεύματος είναι οι Πολίτες της να εκκινούν από την ίδια αφετηρία για τη διεκδίκηση της ευτυχίας στη ζωή για το σύνολο των πολιτών της. Και ακόμη η Ισοπολιτεία, στοιχείο sine qua non, για την ύπαρξή της, συνεπάγεται για τους Πολίτες της ότι "έκαστος προσφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και απολαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του".

Η "Δημοκρατία" των 343 οικογενειών

Όμως στη Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία των 343 οικογενειών, που διαγουμίζουν το βιός της χώρας, το δικαίωμα του Πολίτη στην εργασία και η αντίστοιχη υποχρέωση της Πολιτείας να του το προσφέρει, εκχωρήθηκε στους ξένους ανθυπάτους Πολ Τόμσεν και Χόρστ Ράιχενμπαχ!

Το "Σύστημα", που λυμαίνεται δεκαετίας τον ιδρώτα του εργαζόμενου Λαού, επωάζει, ενσυνειδήτως και συστηματικώς, τη "Φαιά Πανούκλα", στον κόρφο της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα, που τελευταίως… εκχέει. Στόχος του: Η αυταρχοποίηση της Δημοκρατίας με θύμα τον ίδιο το λαό και τη διεκδίκηση του ρόλου του "σωτήρα" των δημοκρατικών αρχών τις οποίες εν σχεδίω υπονομεύει!

Το αυτό επισυμβαίνει και για τις αναπαλλοτρίωτες κατακτήσεις του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στην απαλλαγή του ανθρώπου από το φόβο της ασθένειας, της ανεργίας, το δικαίωμα στη μόρφωση και τη γεύση των αγαθών του πολιτισμού. Αλλά και της ισομερούς συμμετοχής στον πολιτισμού της πόλης και του χωριού.

"Αν ο Πολιτισμός δεν συμβαδίζει στην πόλη και το χωριό, τότε θα κουτσαθεί από το ένα του πόδι", είχε παρατηρήσει ένας από τους σπουδαιότερους κοινωνικού αναμορφωτές της εποχής μας, ο δημιουργός του Εθνικού Συστήματος Υγείας τις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο ηγέτης της Αριστερής Πτέρυγας του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας, ο Ανιούριν Μπέβαν.

Η ξένη ανθυπατεία με την εθελόδουλη σύμπραξη του εγχώριου "Πολιτικού Συστήματος" της νυν τριάδος Λουκά Παπαδήμου, Ευάγγελου Βενιζέλου, Αντώνη Σαμαρά, αφού προηγουμένως το έδαφος είχε προετοιμασθεί από τον ανεκδιήγητο Γ. Α. Παπανδρέου, ωθεί τη χώρα και το λαό της στα έσχατα όρια ένδειας και απαθλίωσης!

Οι ανεπάγγελτοι επαγγελματίες της πολιτικής, έκφραση του "Πολιτικού Συστήματος" της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, διαμόρφωσαν τις τελευταίες δεκαετίες τις "αρχές" του Πολιτεύματος "κατ΄ εικόνα και ομοίωσή τους".

"Πολιτική Τάξη" και πρόοδος

Η συγκεκριμένη "Πολιτική Τάξη" αντιμάχεται κάθε επιδίωξη σ΄όλα τα επίπεδα του Κοινωνικού Βίου, τη διαμόρφωση Ανθρώπων, που να αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους ως ενεργούς πολίτες, με θέληση, ικανότητα και δυνατότητα επηρεασμού της δημόσιας ζωής και με την κριτική ικανότητα που απαιτείται, ώστε να τεκμηριώνουν τις σκέψεις τους και τις δράσεις τους.

Το εκπαιδευτικό, αλλά και το καθόλου "πολιτιστικό" σύστημα, παρεμποδίζει να καλλιεργούνται και να αναπτύσσονται στους νέους οι άριστες από τις υπάρχουσες παραδόσεις κοινωνικής συμμετοχής και δημόσιας δράσης. Ακόμη η νέα γενιά παρεμποδίζεται ν΄ αναπτύξει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται, ώστε ν΄ αναζητήσει νέες φόρμες συμμετοχής και δράσης στην κοινωνική εξέλιξη σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.

Η "Κυριακή της Αυτογνωσίας" είναι ante portas. Το "Σύστημα" περιδεές κινητοποιεί τις έσχατες εφεδρείες των προπαγανδιστών του και των, με το αζημίωτο, "επαγγελματιών κινδυνολόγων". Ο πολίτης, υπερασπιζόμενος την ίδια την αξιοπρέπειά του, έχει τη δυνατότητα να στείλει το αμαρτωλό και εθνοκτόνο "Σύστημα" στο δοχείο απορριμμάτων της Ιστορίας.

Το πολιτιστικό πρότυπο αυτού του τόπου, του πολιτισμού μας, στηρίζεται στην εξίσωση: Τραγωδία=Κάθαρση=Ανόρθωση και "άνευ τούτων ουδέν γενέσθαι"…

By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

Ο λαός πάει να κάνει κάτι. Πολύ σημαντικό και πρωτοφανές.

Μεγάλα στρώματα του λαού υπερβαίνουν τους παλιούς διαχωρισμούς και την ένταξη δεξιά-αριστερά. Οι νεώτεροι μάλιστα, ένα από τα πιο πληττόμενα και σίγουρα το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, δεν μπήκαν ποτέ στην λογική των κομματικών και παραταξιακών διαχωρισμών που μπήκαμε κάποιοι από μας τους παλιότερους.

Αυτή η ρήξη με το παλιό διαχωριστικό παρελθόν δεν σημαίνει πως τα τμήματα αυτά του λαού, που βγαίνουν από τα ιδεολογικά-κομματικά-παραταξιακά μαντριά, δεν αντιλαμβάνονται πως η κοινωνία είναι βασικά χωρισμένη σε δυο “κόμματα”: των πλουσίων και των φτωχών. Των μόνιμα σε φορολογική ασυλία και των μόνιμα αιμοδοτών του δημόσιου ταμείου. Των μόνιμα κερδισμένων και των μόνιμα εκμεταλλευομένων.

“Η πλάκα είναι” δηλαδή πως αυτή η συνειδητοποίηση ξεφεύγει από τα παλιά δεξιά-αριστερά στεγανά. Συμβαίνει ταυτόχρονα και σε “δεξιούς” και σε “αριστερούς” πολίτες. Οι “δεξιοί” πολίτες δεν φοβούνται πια να πούνε την λέξη καπιταλισμός σήμερα. Την λέξη αδικία. Την λέξη εκμετάλλευση. Και οι “αριστεροί” πολίτες ανακαλούν τον πατριωτισμό της αντίστασης και τον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα.

Την “ιδεολογική άβυσσο” την συντηρούν οι κομματικές ηγεσίες. Για τα λαϊκά στρώματα σημαίνει όλο και λιγώτερα πράγματα. Ολο και περισσότεροι “δεξιοί” κι “αριστεροί” πολίτες συναντώνται πολιτικά έχοντας κοινά αιτήματα για την οικονομία και για μια σειρά άλλα θέματα. Ακόμη και θέματα που για την μια ή την άλλη πλευρά ήταν μέχρι χθες το απόλυτο ταμπού.

Κι είναι θέμα χρόνου, μεγάλα τμήματα του λαού, να φτάσουν σε μια ευρεία συναίνεση ακόμα και για τα πιο ακανθώδη και αμφιλεγόμενα ζητήματα. Και να αναζητήσουν έναν δημοκρατικό τρόπο ώστε να παίρνουν αποφάσεις για εκείνα τα ζητήματα για τα οποία δεν υπάρχει πλατειά συναίνεση μεταξύ τους.

Η πραγματική δημοκρατία γίνεται πια αίτημα της κοινωνίας. Και η δημοκρατία καθιστά την κομματική-παραταξιακή ένταξη λιγώτερο χρήσιμη, κι αναδεικνύει επιτέλους την αξία του να έχει ο κάθε ξεχωριστός πολίτης δεξιές ή αριστερές απόψεις και θέσεις.

Η σήψη και η διαφθορά, η μόνιμη πολιτική κοροϊδία κι όλα τα φαινόμενα εκείνα για τα οποία ο κοινοβουλευτισμός είναι ο βιότοπος και που ταυτόχρονα τον απαξιώνουν, δεν αφήνουν ελπίδες στο σύστημα πως θα καταφέρει να ξαναμαντρώσει στον ίδιο βαθμό τους πολίτες στο δίπολο αριστερά-δεξιά. Να τους ξανα-διχάσει. Ωστε να συνεχίσει να τους ελέγχει.

Το σύστημα, κι όποιος άλλος, θα πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα πως όλο και περισσότεροι “αριστεροί” πολίτες θα έχουν και ορισμένες “δεξιές” θέσεις και πως όλο και περισσότεροι “δεξιοί” πολίτες θα έχουν και ορισμένες “αριστερές” θέσεις.

Είναι μια προετοιμασία αυτή, την οποία κάνει ο λαός μας, για το επόμενο βήμα του: την πραγματική δημοκρατία.

Την δημοκρατία που βασίζεται στις απόψεις των πολιτών και όχι στην εκ των προτέρων ένταξή τους στην δεξιά ή την αριστερά, δηλαδή στην εκ των προτέρων δογματική πολιτική τοποθέτηση και ένταξη, και στα ψυχολογικά αδιέξοδα που συχνά αυτή η ένταξη οδηγεί. .

Στην δημοκρατία των απόψεων των πολιτών, που αλλάζουν και ξανα-αλλάζουν και διαρκώς διαφοροποιούνται, που συγκρούονται με άλλες απόψεις, δοκιμάζονται και δοκιμάζουν, ακυρώνουν παλιές ιδέες, διαμορφώνουν και γεννούν νέες.

Ο λαϊκός άνθρωπος οργώνει το έδαφος από το οποίο θα ξεπηδήσει ο πολίτης. Και μάλιστα το κάνει ερήμην των κομμάτων. Τα οποία μόνο να χάσουν έχουν από αυτή την διαδικασία, την οποία ο λαός μας έχει θέσει ήδη σε κίνηση.

Ο λαός μας προετοιμάζεται για την αληθινή πολιτική, λέγοντας βαθμιαία όχι στον οπαδισμό. Προετοιμάζεται για την αληθινή πολιτική των πολιτών. Και όχι των εκ προοιμίου οπαδών του κάθε κόμματος και κομματάρχη.

Ο λαός μας προετοιμάζεται για να συγκροτήσει αυτό που ο Αριστοτέλης ονομάζει “πολιτική κοινωνία”.


Θραξ Αναρμόδιος

By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Η συμμετοχή της Χρυσής Αυγής στις εκλογές δημιουργεί ταραχή όχι μόνο στο εσωτερικό. Και είναι δικαιολογημένη αυτή η ταραχή, διότι τα δείγματα που έχουν δώσει τα στελέχη της, ειδικά μέσω της συμμετοχής τους στο Δήμο Αθηναίων, αποτελούν δοκιμασία για τη Δημοκρατία μας. Το τελευταίο διάστημα φτάνουν ανησυχητικά μηνύματα από την Ευρώπη και την Αμερική στο υπουργείο Εξωτερικών από πραγματικούς φίλους της Ελλάδας, οι οποίοι θεωρούν αδιανόητο να αντιπροσωπευτεί στη Βουλή των Ελλήνων μια παράταξη η οποία με τις ιδέες της συνδέεται με τους χειρότερους δολοφόνους του περασμένου αιώνα.

Είναι επικίνδυνο να ασχολείται κανείς με αυτό το θέμα, σε μια εποχή κατά την οποία οι κίνδυνοι ελλοχεύουν παντού. Μελετώντας το θέμα, όμως, και συζητώντας το «φαινόμενο» στο αμερικανικό Κογκρέσο, όπου οι φίλοι της Ελλάδας είναι πάρα πολλοί –και, πιστέψτε με, είναι και γνήσιοι φίλοι–, επέλεξα συνειδητά να ασχοληθώ, ενώνοντας τη φωνή μου, μαζί με όλων αυτών που δικαιολογημένα ανησυχούν για την πιθανότητα αντιπροσώπευσης της Χρυσής Αυγής στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Τιμώ και σέβομαι οτιδήποτε ελεύθερα αποφασίζει ο λαός και ειδικά στις εκλογές, αλλά δικαιούμαι και να υποστηρίξω ότι θα είναι μια πολύ κακή και αρνητική εξέλιξη η εκλογή μέλους της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Και επειδή υπάρχει η πιθανότητα να κατηγορηθώ ότι μεταφέρω στο εσωτερικό απόψεις των ξένων, η απάντησή μου είναι ότι συμφωνώ απόλυτα με όλους αυτούς στο εξωτερικό που εκφράζουν φόβους και αντιρρήσεις.

Η Ευρώπη καταστράφηκε από τον ψυχοπαθή Αδόλφο Χίτλερ, η χώρα μας είχε χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, ενώ ήταν ανυπολόγιστες οι υλικές ζημιές και εκατομμύρια Εβραίοι βρήκαν φριχτό θάνατο στην κόλαση του Άουσβιτς. Και όλα αυτά για έναν παρανοϊκό αιμοσταγή δικτάτορα. Ο Χίτλερ είναι το μίασμα της παγκόσμιας κοινωνίας και οι ιδέες του πρέπει να αντιμετωπίζονται με ισχυρό τρόπο. Πρέπει να πεθάνουν, να αποβληθούν άπαξ και διά παντός.

Η Δημοκρατία δείχνει ανωτερότητα ακόμα και σε περιπτώσεις όπως αυτή του Χίτλερ. Ενώ έπρεπε να υπάρχουν όρια και να είναι πιο σκληρή. Οι όπου Γης θαυμαστές του εκμεταλλεύονται τα αγαθά της Δημοκρατίας, χρησιμοποιούν τις δημοκρατικές διαδικασίες για να «νομιμοποιηθούν» στην ίδια τη Δημοκρατία που ο Χίτλερ κατέλυσε και στόχευε να εξαφανίσει ως πολίτευμα.

Δεν έχει δικαίωμα να μονοπωλεί τον πατριωτισμό κανείς. Και δεν είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι να αγαπούν με τον ίδιο τρόπο την Ελλάδα. Τα μέλη της Χρυσής Αυγής έχουν την τάση να χαρακτηρίζουν «προδότες» όσους αμφισβητούν τις μεθοδεύσεις τους και όσους δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους, που πιστεύω ότι αποτελούν απειλή για τη Δημοκρατία. Οι απόψεις τους για τους ξένους, που αναζήτησαν τον «παράδεισο» στην Ελλάδα, είναι ελκυστικές για τη μάζα, αλλά λανθασμένες. Σε ένα καλάθι δεν είναι όλα τα μήλα αστραφτερά και γευστικά. Η βία εναντίον των συνανθρώπων μας είναι απαράδεκτη πρακτική. Οι σοβαρές χώρες αντιμετωπίζουν διαφορετικά το θέμα της λαθρομετανάστευσης. Το ελληνικό κράτος το αντιμετώπισε ως «φθηνό εργατικό προσωπικό», αυξάνοντας τα ποσοστά της ανεργίας.

Η αγανάκτηση των πολιτών για το Μνημόνιο είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Οι πολιτικοί αποδείχτηκαν ανίκανοι και οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική τραγωδία που διέρχεται από το Μάιο του 2010. Εύχομαι και ελπίζω η διαμαρτυρία των πολιτών να εκφραστεί με υπερψήφιση των κομμάτων που σέβονται τη Δημοκρατία.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Επίκαιρα" 19-4-2012 

By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Γράφει ο Περσεύς Δίγαμμα


Σε λίγες ημέρες ο ελληνικός λαός καλείται με την ψήφο του να εκλέξει μια κυβέρνηση, που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο.

Στις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών ακούμε ότι η Ελλάδα είναι μια ευλογημένη χώρα, με πλούσιο υπέδαφος, με πετρέλαια, με, με, με… αλλά που δυστυχώς είναι υπερχρεωμένη.

Η απορία, που αυθόρμητα έρχεται στο νου μας είναι: «Καλά κύριοι, αφού η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα, μια ευλογημένη χώρα, γιατί τόσα χρόνια δεν αξιοποιούσατε σωστά τον φυσικό και ορυκτό της πλούτο, αλλά δανειζόσασταν για να σπαταλάτε αλόγιστα σε φιέστες, το δημόσιο χρήμα;» . Και αφού είμαστε αυτάρκεις σε πρώτες ύλες (ακούμε για ουράνιο, τιτάνιο, όσμιο, πετρέλαια, φυσικό αέριο κλπ κλπ) γιατί περιέκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις και δεν αξιοποίησαν τόσα χρόνια αυτές τις πλουτοπαραγωγικές πηγές;

Δυστυχώς όλα τα τρελά έξοδα, όσων είχαν καβαλήσει το καλάμι την τελευταία τριακονταετία, τα πληρώνουμε σήμερα εμείς. Πληρώνουμε τα λουλούδια και τις ανθοδέσμες τους, τις συλλογές από γραβάτες τους, τις ασημένιες μπομπονιέρες τους, τις σουίτες στα ακριβότερα ξενοδοχεία, την αλόγιστη σπατάλη.

Που είναι εκείνος ο κομψευόμενος λιμοκοντόρος υπουργός, στον οποίο στεκόντουσαν σούζα οι στρατηγοί, οι ναύαρχοι και οι πτέραρχοι και που για μια εσωτερική μετακίνησή του στις ΗΠΑ, ναύλωσε Lear jet με 156.000 δολάρια ενώ οι ομόλογοί του, των άλλων κρατών, ταξίδεψαν για τον ίδιο σκοπό με τις συνήθεις αεροπορικές πτήσεις;

Ή ο άλλος, που παρίστανε το μοντέλο και νοίκιαζε τις πανάκριβες λιμουζίνες για την παρέα του στο Λονδίνο;... Μα φυσικά είναι στα ψηφοδέλτια των κομμάτων τους! Μα μήπως και όλοι οι αποτυχημένοι υπουργοί οικονομικών, που έκαναν πειράματα με την ελληνική οικονομία, δεν είναι στα ψηφοδέλτια των κομμάτων τους;

Δυστυχώς η τελευταία τριακονταετής διακυβέρνηση της χώρας απέδειξε δυο πράγματα:

Πρώτον ότι πάντοτε οι «ημέτεροι» ξεφεύγουν από το να πληρώσουν. Κατά το πρόσφατο μεγάλο «κούρεμα» του PSI καταλάβαμε ότι οι επαΐοντες κατάφεραν νομότυπα τα κρατικά ομόλογα να αλλάξουν χέρια μέσα σε μια νύχτα, δηλαδή από τα χέρια των «ημετέρων» να περάσουν στην κατοχή των Νοσοκομείων, ΤΕΙ, πανεπιστημίων, ασφαλιστικών ταμείων, ΝΠΔΔ κλπ και έτσι την ημέρα του «κουρέματος» οι «δικοί μας» άνθρωποι να μην υποστούν απώλειες στα χρήματά τους. Είναι περίπου η ίδια περίπτωση με το χρηματιστήριο, τότε που οι «κατέχοντες» και τα κυβερνητικά τους φερέφωνα, υποστηριζόμενα από τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους, έβγαιναν από τηλεοράσεως και παρακινούσαν τον κοσμάκη να αγοράσει μετοχές και αυτοί, από την άλλη, πουλούσαν και εγκατέλειπαν το βυθιζόμενο πλοίο του χρηματιστηρίου. Θυμάστε τον τότε πρωθυπουργό, τον τότε υπουργό και έναν γνωστό τραπεζίτη που έλεγαν ότι «το χρηματιστήριο της Αθήνας αντανακλά την ελληνική οικονομία, που είναι εύρωστη και υγιής» και ότι «θα έχει συνεχή ανοδική πορεία μέχρι τις 10.000 μονάδες»;

Δεύτερον ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία αλλά βάσει σχεδίου.

Αν το 2009, πριν την υποταγή μας στην τρόικα, είχαμε εγκαταλείψει το ευρώ, θα είχαμε υποστεί μικρότερες απώλειες διότι: το 2009 με έναν μισθό 2.000 ευρώ έπαιρνες 681.500 δρχ. Αν βγαίναμε τότε από το ευρώ και η ισοτιμία άλλαζε σε 1 ευρώ=600 δρχ (αυθαίρετη δική μου ισοτιμία) τότε ο κατέχων 681.500 δρχ θα μπορούσε να αγοράσει περί τα 1135 ευρώ. Δηλαδή όσα έφθασε, με τις περικοπές των μνημονίων, ο μισθός του και σήμερα (Και δεν έχουμε ακόμη τελειώσει, αφού μέχρι και το 2014 οι μισθοί και οι συντάξεις θα κατέβουν πολύ περισσότερο). Δηλαδή ένα μηνιαίο εισόδημα του 2009, από μισθούς ή συντάξεις, ύψους 2000-2150 € σήμερα έχει φθάσει στα 1135-1200 €. Το ίδιο θα είχε συμβεί αν είχαμε βγει από το ευρώ το 2009 με αλλαγή ισοτιμίας 1 ευρώ=600 δρχ. Όμως τα πράγματα για τα ομόλογα θα ήταν σαφώς καλύτερα αφού για κάποιον, που είχε στην κατοχή του ένα ομόλογο των 100.000 ευρώ, ήτοι 34.075.000 δρχ , αν τα άλλαζε την επομένη σε ευρώ με 1€=600 δρχ σήμερα θα είχε 56.792 € και όχι 40.000 € που έχει τώρα με το περιβόητο «κούρεμα». Επίσης τα έτη 2010, 11 και 12 η Ελλάδα θα βούλιαζε από τουρισμό αφού με μια ισοτιμία 1€=600 δρχ και ο κάθε πικραμένος θα ερχόταν στην Ελλάδα για διακοπές. Και σίγουρα θα είχαμε καταφέρει να δανειστούμε με χαμηλότερα επιτόκια.

Αναζητώντας και εγώ να βρω μια άκρη για το τι πρέπει να ψηφίσω στις επόμενες εκλογές, είδα τελικά ότι οι ίδιοι επαναλαμβανόμενοι άνθρωποι, συνυπεύθυνοι, ο κάθε ένας από τη θέση που κατείχε και στο μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, διεκδικούν και πάλι την ψήφο μας. «Τα βρήκε» ο Γκόρτσος με τον Μαντά και θέλουν σώνει και καλά να μας σώσουν!

Μόνο που τώρα εμφανίζονται όχι ως μαινόμενοι ταύροι, ούτε ως βρυχώμενοι λέοντες ούτε βυσσοδομούν κατά των αντιπάλων τους. Τώρα παρουσιάζονται μειλίχιοι και ρομαντικοί, μέσα στα πανάκριβα κοστούμια τους, «ευπατρίδες» που έχουν στενοχωρηθεί με τα λάθη του παρελθόντος, οραματιστές που θέλουν να ξεκινήσουν από την αρχή μια νέα πορεία για να μας ΣΩΣΟΥΝ!!!

Βέβαια ουδείς μπήκε μέχρι τώρα στον κόπο να μας εξηγήσει τι σημαίνει ο όρος «ΜΗ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ ΜΕΤΡΑ» που προβλέπονται για τα έτη 2012, 2013 και 2014 και περιέχονται στον Πίνακα 1:

«Ελλάδα-Δημοσιονομικά μέτρα που περιλαμβάνει το πρόγραμμα», της Δανειακής Σύμβασης του Μαΐου 2010. Άλλωστε ούτε ο Μαυρογιαλούρος θα το έκανε!

Ανίκανοι πολιτικοί, με ψέματα μας έφεραν στην οδυνηρή αυτή κατάσταση, με την απειλή της χρεοκοπίας να κρέμεται ως Δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ οι ίδιοι και τα τζάκια τους αισθάνονται ασφαλείς.

Εντολοδόχοι πολιτικοί με τεχνάσματα δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για να υποδουλωθεί η χώρα οικονομικά, σε ξένους τοκογλύφους τραπεζίτες και διεθνή συμφέροντα. Μάλιστα μας επέβαλαν έναν πρωθυπουργό, που κανείς πολιτικός δεν μας είπε ότι ήταν μέλος της Trilateral Commission(*), της οποίας ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος είναι ο David Rockefeller και ισόβιος επίτροπος ο Henry Kissinger!!

Καιροσκόποι πολιτικοί με απατηλές υποσχέσεις ζητούν τώρα την ψήφο μας για να μας σώσουν για πολλοστή φορά.

Πρέπει οι Έλληνες να ψηφίσουμε για να στείλουμε τους υπευθύνους στα πολιτικά τάρταρα. Να μην ξανασηκώσουν κεφάλι.

Καλύτερα πεινασμένοι και πιασμένοι από το χέρι όλοι οι Έλληνες, παρά υπόδουλοι και ξεφτιλισμένοι. Αφού έχουμε κατοχή ας ζήσουμε φτωχικά, όπως οι παππούδες και οι πατεράδες μας στην Κατοχή. Ας ζήσουμε όμως υπερήφανοι.

Στις επερχόμενες εκλογές: ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!!

(*) Trilateral Commission: Διεθνής οργάνωση προσωπικοτήτων, μπροστά στην οποία η Λέσχη Bildemberg μοιάζει παιδική χαρά.


By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Η λιτότητα και οι σκληρές μεταρρυθμίσεις στον τομέα της εργασίας δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν στη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης, γεγονός που οδηγεί σε μια "ανησυχητική" κατάσταση στην παγκόσμια αγορά εργασίας, η οποία δεν δείχνει κανένα σημάδι ανάκαμψης, υποστηρίζει στην ετήσια έκθεσή της η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO).

Στα τέλη του 2011 υπολογίζεται ότι 196 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν άνεργοι παγκοσμίως και ο αριθμός αυτός εκτιμάται ότι θα αυξηθεί στα 202 εκατομμύρια το 2012, σύμφωνα με την ετήσια "Έκθεση του Κόσμου της Εργασίας 2012".
"Η λιτότητα δεν παρήγαγε περισσότερη οικονομική ανάπτυξη", δήλωσε ο Ρέιμοντ Τόρες, ο διευθυντής του Ινστιτούτου Διεθνών Μελετών της ILO. "Οι άστοχες μεταρρυθμίσεις στον τομέα της εργασίας βραχυπρόθεσμα δεν λειτουργούν επίσης. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές σε καταστάσεις κρίσης τείνουν να οδηγούν σε περισσότερες απώλειες θέσεων εργασίας και σε δημιουργία ελάχιστων νέων, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα", πρόσθεσε ο Τόρες, ο βασικός συγγραφέας της μελέτης.

Σύμφωνα με την έκθεση, οι άνθρωποι που αναζητούν εργασία για μεγάλο χρονικό διάστημα χάνουν το ηθικό τους. Στις αναπτυγμένες χώρες, περίπου το 40% όσων βρίσκονται στην πιο παραγωγική ηλικία τους (25-49 ετών) και αναζητούν εργασία, έχουν μείνει χωρίς δουλειά για πάνω από ένα χρόνο. Επιπλέον, το ποσοστό των νέων ανέργων έχει εκτοξευτεί στα ύψη, γεγονός που αυξάνει τον κίνδυνο για κοινωνική αναταραχή, ιδίως σε ορισμένες περιοχές της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

Η αγορά εργασίας στο σύνολό της έχει επιδεινωθεί τους τελευταίους έξι μήνες και είναι πολύ σημαντική η επιβράδυνση που παρατηρείται στις ευρωπαϊκές χώρες. Στα δύο τρίτα των ευρωπαϊκών χωρών έχει αυξηθεί η ανεργία τον τελευταίο χρόνο. Το γεγονός ότι πολλές χώρες της ευρωζώνης εστιάζουν στη δημοσιονομική λιτότητα "βαθαίνει την κρίση και θα μπορούσε ακόμη και να οδηγήσει σε άλλη μια ύφεση στην Ευρώπη", υπογραμμίζει ο Τόρες.
Επιπλέον και σε άλλες περιοχές του κόσμου, όπως για παράδειγμα στις ΗΠΑ, δεν σημειώνεται σημαντική πρόοδος στη μείωση της ανεργίας. Η ανάκαμψη έχει επίσης βαλτώσει στην Ιαπωνία και έχει μείνει στάσιμη στην Κίνα, την Ινδία και τη Σαουδική Αραβία. Πιο ανθεκτικές αποδεικνύονται οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως η Αργεντινή, η Βραζιλία και το Μεξικό.
"Η έκθεση δείχνει σαφώς ότι ο συνδυασμός των μέτρων λιτότητας με τις άστοχες μεταρρυθμίσεις είναι η πραγματική αιτία για την επιδείνωση στην Ευρώπη και, σταδιακά, επεκτείνεται και σε άλλες περιοχές του κόσμου.

Στην Ισπανία η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 24% κατά το πρώτο τρίμηνο του έτους. Ο αριθμός των ανέργων στη Γαλλία αυξήθηκε τον Μάρτιο, για ενδέκατο συνεχόμενο μήνα, και πλέον βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του από τον Σεπτέμβριιο του 1999, σύμφωνα με τα στοιχεία του γαλλικού υπουργείου Εργασίας. Μόνο σε έξι ανεπτυγμένες χώρες το ποσοστό απασχόλησης αυξήθηκε μετά το 2007: στην Αυστρία, τη Γερμανία, το Ισραήλ, το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα και την Πολωνία.

Η έκθεση συστήνει στις χώρες να προωθήσουν την ποιότητα στην εργασία και να ενισχύσουν τους θεσμούς τους αντί να απελευθερώνουν την αγορά εργασίας. Προτείνεται επίσης να βελτιωθεί η χρήση των Ευρωπαϊκών Διαρθρωτικών Ταμείων και να αυξηθεί ο κατώτερος μισθός στις ευρωπαϊκές χώρες "για να τεθεί ένα όριο στην ύφεση στην Ευρώπη".

"Στην ILO αντιλαμβανόμαστε ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα δεν μπορούν να παραμένουν υψηλά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι σημαντικό να υπάρχει μια μεσοπρόθεσμη στρατηγική δημοσιονομικής εξυγίανσης. Όμως τίθεται το θέμα του ρυθμού και του περιεχομένου της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Ο ρυθμός πρέπει να είναι ρεαλιστικός", κατέληξε ο Τόρες.


By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

Το θέμα της ανάπτυξης κυριαρχεί, τις τελευταίες ημέρες, στην Ευρώπη. Προκλήθηκε κυρίως λόγω των γαλλικών εκλογών, καθώς οι υποψήφιοι για την προεδρία ζήτησαν η Ευρωζώνη και κατ' επέκταση η Ευρωπαϊκή Ενωση να δώσει βαρύτητα μεγαλύτερη σε πολιτικές που προωθούν την ανάπτυξη και την απασχόληση και να μη μείνει δογματικά προσηλωμένη πρώτα στη δημοσιονομική εξυγίανση, η ολοκλήρωση της οποίας θέτει τα θεμέλια για τη μετέπειτα οικονομική μεγέθυνση που φαίνεται να πρεσβεύει η Γερμανία.

Στο θέμα ενεπλάκη και η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Επιτροπής, και ο πρόεδρος της Ε.Ε. των «27», Βαν Ρόμπεϊ, προτίθεται πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου να ζητήσει έκτακτη συνάντηση με τους Ευρωπαίους ηγέτες για ανταλλαγή απόψεων για το θέμα αυτό.

Ομως δεν πρέπει να λησμονείται ότι η ενασχόληση της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τα θέματα αυτά δεν είναι τωρινή. Απλώς αυτό το οποίο καταδεικνύεται τώρα είναι ότι η αποτελεσματικότητα των αποφάσεων στον τομέα αυτόν είναι πενιχρή. Φέτος, η ηγεσία της Ε.Ε. ασχολήθηκε με τα ζητήματα της ανάπτυξης δύο φορές.

Η πρώτη ήταν στο τέλος Ιανουαρίου και η δεύτερη ήταν με τη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου. Στην εναρκτήρια ομιλία του στη Σύνοδο Κορυφής του Ιανουαρίου, ο κ. Ρόμπεϊ είχε δώσει το στίγμα της πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσουν οι χώρες- μέλη της Ε.Ε.

«Πρέπει να μειώσουμε τα ελλείμματα, αλλά όχι τις επενδύσεις μας στο μέλλον, δηλαδή στην παιδεία και την «πράσινη» οικονομία. Να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα των εταιρειών μας, δίνοντάς τους παράλληλα κίνητρα για προσλήψεις. Ο τελικός στόχος των προσπαθειών μας είναι μια καλύτερη ζωή για όλους. Αυτό το Συμβούλιο πρέπει να φωτίσει το δρόμο προς την ελπίδα», τόνισε με έμφαση.

Φαίνεται όμως από τα στοιχεία ότι οι αποφάσεις της ηγεσίας της Ε.Ε. δεν αποδίδουν, τουλάχιστον όσο θα ανέμεναν τα κράτη-μέλη. Προφανώς, τα μέτρα πολιτικής δεν έχουν το περιεχόμενο εκείνο που θα άλλαζε το κλίμα. Από την άλλη, δεν υπάρχουν περιθώρια για οπισθοδρομήσεις.

Η κατάσταση σε πολλές χώρες εξελίσσεται εκρηκτικά. Δεν μπορεί η Ευρώπη να παραμένει απαθής και περί άλλα τυρβάζουσα, όταν υπάρχουν χώρες της στις οποίες το ένα τέταρτο του πληθυσμού τους είναι άνεργο και ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό ζει υπό συνθήκες φτώχειας.

Αν η ηγεσία της Ευρώπης δεν αντιδράσει τώρα στα σοβαρά, όπως αρχίζει να διαφαίνεται, το παιχνίδι θα το χάσει και θα οδηγηθεί σταδιακά σε αποσύνθεση και η ιστορική κρίση θα είναι αμείλικτη γι' αυτή.


Πηγη

By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Περικοπές μισθών συντάξεων, επιδομάτων, δαπανών υγείας και παιδείας, αλλά και λουκέτο σε φορείς και απολύσεις περιλαμβάνει η πρώτη έκθεση του ΚΕΠΕ για το νέο πακέτο μέτρων 12 δισ. ευρώ. Το πόρισμα που είναι στα χέρια κυβέρνησης και κομμάτων, κινείται σε τελείως διαφορετικό κλίμα από αυτό που κυριαρχεί στο προεκλογικό τερέν υποσχέσεων για κατάργηση επώδυνων μέτρων, για μείωση φόρων και για αποφυγή νέων οριζόντιων περικοπών μισθών και συντάξεων.Στελέχη που έχουν γνώση της καταγραφής που εδώ και εβδομάδες βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από την κυβέρνηση, τοΚΕΠΕ και τη τρόικα, δηλώνουν ότι ακόμη και αν υπάρχει η παράταση ενός έτους, έως και το 2015, οι περικοπές που πρέπει να γίνουν θα είναι πολλές και μεγάλες.

Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία του Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) από τα 12 περίπου δισ. ευρώ που αναζητούνται, από τις καταναλωτικές δαπάνες του δημοσίου το ποσό που μπορεί να βρεθεί, φτάνει το πολύ στο 1- 1,5 δισ. ευρώ. Μικρό είναι το ποσό που να προκύψει από την άμυνα και ελάχιστα τα περιθώρια για νέα περικοπή επενδύσεων.

Στο στόχαστρο για να βρεθούν τα 10 δισ. ευρώ που απομένουν, βρίσκονται:

- Τα ειδικά μισθολόγια Δικαστικών, σωμάτων ασφαλείας, ιατρών, ακαδημαϊκών κλπ. Εκτιμάται ότι αντί για μείωση 12% που προβλέπει το μνημόνιο, το ψαλίδι θα πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερο. Εκφράζονται φόβοι για τις αντιδράσεις των δικαστικών, αλλά και των αξιωματικών.

- Μισθοί δημοσίου και συντάξεις. Στο επίκεντρο είναι σε πρώτη φάση όσοι λαμβάνουν πολύ υψηλό ποσό. Ετσι, δεν αποκλείεται να μπει στο τραπέζι ξανά ζήτημα ασφαλιστικής μεταρρύθμισης.

- ΔΕΚΟ και φορείς ευρύτερου δημοσίου. Σχεδιάζεται η μαζική περικοπή φορέων και η απόλυση των υπαλλήλων που υπηρετούν σε αυτούς, αλλά και η νέα περικοπή αποδοχών.

- Παιδεία. Έρχεται ξανά στο τραπέζι η πρόταση για λουκέτο ή συρρίκνωση, τμημάτων και σχολικών μονάδων με ανάλογη μείωση προσωπικού.

*
Υγεία. Στο επίκεντρο είναι η δαπάνη για νοσοκομειακή περίθαλψη, για φάρμακα, για εξετάσεις.

* Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Στόχος είναι να μην είναι μαζικές. Ο κανόνας της αποχώρησης 150.000 υπαλλήλων έως το 2015 δεν αφήνει όμως και πολλά περιθώρια.


By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
«Λίγες ημέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές ενδείξεις για έναν πολιτικό σεισμό», γράφει η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, ενώ από την πλευρά της η αμερικανική Wall Street Journal αναφέρεται στον Αλέξη Τσίπρα και στον Πάνο Καμμένο, θεωρώντας ότι πρόκειται για δύο αουτσάιντερ αλλάζουν το τοπίο.

Η γερμανική εφημερίδα αναφέρει ότι «τα δύο μεγάλα κόμματα χάνουν λόγω κρίσης τη στήριξη των ψηφοφόρων τους, ενώ την ίδια στιγμή προτιμώνται μικρότερα, ακραία και αντιευρωπαϊκά κόμματα. Η κρίση πολώνει τους Έλληνες. Βιώνουν την βαθύτερη και μεγαλύτερη σε διάρκεια κρίση στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας, η ανεργία βρίσκεται σε ύψος ρεκόρ και δεν υπάρχουν ελπίδες για φως στην άκρη του τούνελ. Οι Έλληνες αισθάνονται ανασφάλεια, είναι συχνά απελπισμένοι και κερδισμένα είναι τα ακραία κόμματα».

«H κρίση χρέους δεν έχει προκαλέσει μόνο οικονομική ύφεση, μείωση αποδοχών και υψηλή ανεργία. Το πολιτικό τοπίο έχει ρημάξει. Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν την εικόνα μιας χώρας σε αναβρασμό, ενός λαού μπερδεμένου» επισημαίνει το άρθρο.

Η Handesblatt προσθέτει ότι «τα δύο μεγάλα κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που διαδέχονταν το ένα το άλλο στην εξουσία από την μεταπολίτευση είχαν τον Οκτώβριο του 2009 τη στήριξη του 80% των ψηφοφόρων. Σήμερα μόλις το 35% των Ελλήνων δηλώνει ότι θα τα ψηφίσει στις εκλογές της Κυριακής».

«Πολιτικά ο οικονομολόγος Πάνος Καμμένος και ο δικηγόρος Φώτης Κουβέλης δεν έχουν πολλά κοινά. Και οι δύο όμως κατάφεραν τις τελευταίες εβδομάδες να γίνουν εξαιρετικά δημοφιλής στη χώρα τους. Τα κόμματά τους συνιστούν τώρα απειλή για τα καθιερωμένα κόμματα και την μεταρρυθμιστική πολιτική», επισημαίνει η Wall Street Journal.

Μαζί οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» του Πάνου Καμμένου και η «Δημοκρατική Αριστερά» του Φώτη Κουβέλη θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν 20% των ψήφων. «Μια επιτυχία σε βάρος των δύο μεγάλων κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα οποία συγκυβερνούν σήμερα» επισημαίνει το δημοσίευμα.



By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

Του Γιάννη Τσαραγκλή


Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ως γνωστόν δεν ολοκληρώθηκε από την συγκυβέρνηση που έκανε το PSI, για να γίνει και αυτή μετά τις εκλογές από την καινούρια κυβέρνηση. Με αυτήν την απόφασή τους οι πολιτικοί ήθελαν να δείξουν ποιος έχει το πάνω χέρι στον πιο ισχυρό κλάδο της ελληνικής οικονομίας , τον τραπεζικό. Παράλληλα, ως φαίνεται ήθελαν να πιέσουν και τον κόσμο που σχετίζεται με τον τραπεζικό τομέα να έχει φιλική προς αυτούς εκλογική συμπεριφορά, αποφεύγοντας παράλληλα και την όποια κριτική της αντιπολίτευσης.

Η συγκυβέρνηση όμως, εκτός από την ανακεφαλαιοποίηση μετέθεσε για μετά τις εκλογές και μια πολύ κρίσιμη απόφαση, που θα κρίνει την ελληνικότητα και το μέλλον των τραπεζών. Δηλαδή, "ξέχασε" ή αμέλησε να βάλλει με νόμο μια κόκκινη απαγορευτική γραμμή στην είσοδο των διεθνών επιθετικών private funds, που έχουν δείξει ότι θέλουν να αγοράσουν πάμφθηνα ολόκληρο το εγχώριο τραπεζικό κεφάλαιο μέσα κι έξω από το Χρηματιστήριο.

Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε οι ελληνικές τράπεζες κινδυνεύουν να περάσουν σχετικά εύκολα σε χέρια τυχοδιωκτικών ξένων κεφαλαίων (hedge funds) και μαζί με αυτές όλες οι ελληνικές επιχειρήσεις και τα ακίνητα που δανειοδοτούνται και είναι υποθηκευμένα σε αυτές.

Τη λύση σε αυτό το μεγάλο πρόβλημα τη δείχνουν η Τουρκία και η Ιταλία οι οποίες έχουν θεσπίσει ειδικό νόμο που απαγορεύει στα επιθετικά ξένα private funds να αποκτούν μέσα από τις αγορές περισσότερα από το 2% του μετοχικού κεφαλαίου τους. Τόσο η Τράπεζα της Ελλάδος όσο και η νέα κυβέρνηση θα πρέπει άμεσα να μιμηθούν την Τουρκία και την Ιταλία για να παραμείνει ελληνικό το τραπεζικό κεφάλαιο.

Ανακεφαλαιοποίηση και αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου


Οι Ελληνικές τράπεζες εάν δεν θέλουν να κρατικοποιηθούν θα πρέπει να αντλήσουν άμεσα μέσω αύξησης μετοχικού κεφαλαίου το 10% του ποσού της ανακεφαλαιοποίησης που αναλογεί σε κάθε μία. Αυτό σημαίνει ότι από την επιτυχία αυτών των κρίσιμων αυξήσεων κεφαλαίων, θα κριθεί ποιες τράπεζες θα έχουν συνέταιρο το κράτος και ποιες όχι. Εάν όμως, η κυβέρνηση δεν αποκλείσει με νόμο τα private funds να αγοράζουν επιθετικά όσο θέλουν από το μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών και δεν αναγνωρίσουν τον ρόλο των εγχωρίων ιδιωτών μετόχων που στηρίζουν τόσα χρόνια το πιστωτικό σύστημα, τότε πολλές τράπεζες δεν θα ανήκουν στο Ελληνικό κράτος, αλλά σε Ουκρανικά, Ρωσικά, Αραβικά, Ισραηλινά και Τούρκικα κεφάλαια!

By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Διέψευσε σήμερα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι προετοιμάζει ένα είδος σχεδίου Μάρσαλ για την ανάπτυξη στην Ε.Ε., που θα κινητοποιούσε 200 δισεκατομμύρια ευρώ, ανακοινώνοντας πως οι αριθμοί που δημοσιεύτηκαν από την εφημερίδα El Pais δεν έχουν καμιά βάση.



«Οι αριθμοί που αναφέρθηκαν δεν βασίζονται σε καμιά πραγματικότητα», δήλωσε η Πία Αρενκίλντε, εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στις Βρυξέλλες.

Η ισπανική εφημερίδα El Pais αναφέρθηκε χθες Κυριακή σε ένα είδος «Σχεδίου Μάρσαλ» σε ευρωπαϊκή κλίμακα που θα μπορούσε να κινητοποιήσει ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις 200 δισ. ευρώ για προγράμματα υποδομής, τις ανανεώσιμες ενέργειες και τις τεχνολογίες αιχμής.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, η πρωτοβουλία αυτή περιλαμβάνει πολλές θέματα που ήδη συζητούνται εδώ και πολλούς μήνες από τους Ευρωπαίους: μεγάλα ευρωπαϊκά δάνεια (τα «project bonds»), έναν αυξημένο ρόλο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και την παρέμβαση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ενός ταμείου το οποίο διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και βασίζεται στον προϋπολογισμό της ΕΕ.

Ν. Κάμερον: Μακρύς ακόμη ο δρόμος της κρίσης στην ευρωζώνη

Εν τω μεταξύ, αίσθηση προκάλεσαν οι δηλώσεις του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον, σύμφωνα με τις οποίες η κρίση στην ευρωζώνη «δεν είναι ούτε στα μισά της διαδρομής». Με τη χώρα του να βυθίζεται σε διπλή ύφεση, ο Ντέιβιντ Κάμερον εξέφρασε την άποψη ότι το ευρώ μπορεί να καταρρεύσει, καθώς χώρες όπως η Ισπανία, η Ελλάδα και η Ιταλία δίνουν αγώνα για να αντεπεξέλθουν στο οικονομικό πρόγραμμα της λιτότητας που τους έχει επιβληθεί.

Οι παρατηρήσεις του Ντ. Κάμερον «δεν βοηθούν» και «δεν συμφωνούμε μαζί του», απάντησαν κύκλοι της Κομισιόν.

«Με τν βρετανική οικονομία να συρρικνώνεται το τελευταίο τρίμηνο, ο κ. Κάμερον καλύτερα να στρέψει την προσοχή του στα του οίκου του», σχολίασε εκπρόσωπος του υποψηφίου των Σοσιαλιστών για τη γαλλική προεδρία Φρανσουά Ολάντ.

«Όλοι οι ηγέτες, εντός κι εκτός Ευρωζώνης, θα πρέπει να είναι προσεκτικοί ώστε να μην προκαλούν αναταράξεις στις αγορές, με υποθέσεις για ενδεχόμενα μελλοντικά προβλήματα. Αρκετά προβλήματα έχουμε», τόνισε γερμανική κυβερνητική πηγή και πρόσθεσε: «Θα έλεγα ότι είμαστε πιο αισιόδοξοι από εκείνον».

O Ντέιβιντ Κάμερον δήλωσε σε συνέντευξή του στο BBC: «Δεν νομίζω να έχουμε διανύσει ούτε τη μισή διαδρομή για να βγούμε από την κρίση, καθώς αυτό που συμβαίνει στην Ευρωζώνη είναι η αδυναμία χωρών να προσαρμοστούν σε ένα κοινό νόμισμα».

«Θα είναι μια πολύ δύσκολη και επίπονη διαδικασία, καθώς θα προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το δίλημμα: θέλουν ενιαίο νόμισμα, με ενιαία οικονομική πολιτική ή θα προχωρήσουν προς μια διαφορετική κατεύθυνση;», αναρωτήθηκε ο Βρετανός πρωθυπουργός.


By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

Το υπ. Οικονομικών δρομολογεί πλέγμα διασταυρώσεων στοιχείων από τη ΔΕΗ, το Ε9 και το Κτηματολόγιο (έχει ζητηθεί η συνδρομή της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων), στοχεύοντας στην αποκάλυψη «κρυφών» τετραγωνικών μέτρων ή και ολόκληρων ακινήτων τα οποία οι ιδιοκτήτες τους... αμελούν να τα δηλώσουν στην εφορία

Οι έρευνες θα γίνουν με αφορμή τα λάθη που εντοπίστηκαν στον υπολογισμό του τέλους ακινήτων (μέσω της ΔΕΗ), αλλά τα αποτελέσματα θα βοηθήσουν να εντοπιστούν τυχόν παραβάσεις και περιπτώσεις φοροδιαφυγ
Οι έρευνες θα γίνουν με αφορμή τα λάθη που εντοπίστηκαν στον υπολογισμό του τέλους ακινήτων (μέσω της ΔΕΗ), αλλά τα αποτελέσματα θα βοηθήσουν να εντοπιστούν τυχόν παραβάσεις και περιπτώσεις φοροδιαφυγής από ιδιοκτήτες

Να «μπλοκάρει» αδήλωτα ακίνητα επιχειρεί το υπουργείο Οικονομικών. Προς την κατεύθυνση αυτή δρομολογεί μέσω της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων (ΓΓΠΣ) πλέγμα διασταυρώσεων στοιχείων από τη ΔΕΗ, το Κτηματολόγιο και το Ε9.

Στοχεύει στην αποκάλυψη «κρυφών» τετραγωνικών μέτρων ή και ολόκληρων ακινήτων τα οποία οι ιδιοκτήτες τους... αμελούν να τα δηλώσουν στην εφορία.

Κι αν μέχρι στιγμής έχει προχωρήσει η συνεργασία της ΓΓΠΣ με τη ΔΕΗ και έχει υπάρξει δοκιμή των σχετικών αλγόριθμων για τις διασταυρώσεις σε ορισμένους δήμους, το Κτηματολόγιο δεν έχει πει το «ναι» στην αποστολή στοιχείων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, έχει τεθεί θέμα προσωπικών δεδομένων και γι΄ αυτό έχει ζητηθεί η συνδρομή της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.

Κατά τις ίδιες πληροφορίες, αν η Αρχή ανάψει το «πράσινο φως» και δοθούν στο υπουργείο Οικονομικών τα στοιχεία από το Κτηματολόγιο, η ΓΓΠΣ θα ξεκινήσει ελέγχους και διασταυρώσεις στα μητρώα των φορολογουμένων και στα ειδικά στοιχεία που έχουν δηλώσει για την επιφάνεια των ακινήτων τους, προκειμένου να εντοπισθούν λάθη ή «παραλείψεις» που έγιναν στην επιφάνεια βάσει της οποίας φορολογείται το ακίνητο.

Απόκρυψη
Οι έρευνες θα γίνουν με αφορμή τα λάθη που εντοπίστηκαν στον υπολογισμό του τέλους ακινήτων (που εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ), αλλά τα αποτελέσματα θα βοηθήσουν να εντοπιστούν τυχόν παραβάσεις και περιπτώσεις φοροδιαφυγής από ιδιοκτήτες που αποκρύπτουν την πραγματική φορολογήσιμη επιφάνεια των ακινήτων τους.

Στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές της ΓΓΠΣ θα ενταχθούν στοιχεία από τα έντυπα Ε9, το περιουσιολόγιο, του αρχείου της ΔΕΗ, του Κτηματολογίου. Μέσα από τις διασταυρώσεις αυτές το υπουργείο Οικονομικών θα επιδιώξει να εντοπίσει περιπτώσεις ιδιοκτητών που έχουν δηλώσει στο έντυπο Ε9 λιγότερα τετραγωνικά μέτρα για κατοικίες, διαμερίσματα ή καταστήματα από αυτά που εμφανίζονται στο αρχείο της ΔΕΗ ή αν στη ΔΕΗ τα τετραγωνικά μέτρα είναι λιγότερα από αυτά που έχουν δηλωθεί στο Ε9, και πληρώνεται μικρότερο ειδικό τέλος ακινήτων.

Θα πρέπει να υπενθυμιστεί ότι με τους λογαριασμούς του Απριλίου θα ξεκινήσει η καταβολή του ειδικού τέλους ακινήτων για το 2012.

Θα πληρωθεί σε 5 ισόποσες δόσεις μέχρι και τον Ιανουάριο του 2013.

Εξάλλου, αμέσως μετά τις εκλογές η ΓΓΠΣ θα αρχίσει να στέλνει στους ιδιοκτήτες ακινήτων τους... ξεχασμένους λογαριασμούς για την πληρωμή του ΕΤΑΚ του 2009 και του Φόρου Ακίνητης Περιούσιας για το 2010 και 2011.

Σύμφωνα με στελέχη του υπουργείου Οικονομικών, για να μην πέσουν όλα τα βάρη μαζί στους φορολογούμενους, θα υπάρξει χρονική απόσταση στην αποστολή των σημειωμάτων.

Ο υπολογισμός των φόρων στα ακίνητα γίνεται με βάση τις δηλώσεις στοιχείων ακινήτων (Ε9).


Πηγη

By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Για σχέδιο που προβλέπει την ταυτόχρονη έγκριση από τα κοινοβούλια Ιταλίας – Γερμανίας της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής συνθήκης και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης κάνει λόγο δημοσίευμα της ιταλικής εφημερίδας «La Reppublica».

Ο Μάριο Μόντι και η Άνγκελα Μέρκελ θα είναι παρόντες στην επικύρωση και μία κοινή διακήρυξη θα δοθεί στη δημοσιότητα για το μέλλον της Ευρώπης, σύμφωνα με το δημοσίευμα, που κάνει λόγο για "μυστική συμφωνία" ανάμεσα στην Μέρκελ και τον Μόντι.

Η La Reppublica αναφέρει ότι αυτή η συμμαχία μπορεί να ερμηνευθεί ως βούληση της Ρώμης να αντικαταστήσει το Παρίσι ως προνομιακό εταίρο του Βερολίνου σε περίπτωση νίκης του Φρανσουά Ολάντ στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία.

Η προσκολλημένη στην πολιτική της λιτότητας Αγγελα Μέρκελ ανησυχεί για την πρόθεση που έχει εκφράσει ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Φρανσουά Ολάντ να ζητήσει , εάν εκλεγεί, την επαναδιαπραγμάτευση του δημοσιονομικού συμφώνου, το οποίο εγκρίθηκε έπειτα από διαπραγματεύσεις μεταξύ των ευρωπαίων εταίρων.

Ωστόσο η ιδέα για την προσθήκη μέτρων υπέρ της ανάπτυξης στην εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στην Ευρώπη.
Στη συγκυρία αυτή, άλλος στόχος του Μάριο Μόντι είναι να πιεσθεί η Γερμανία να αποδεχθεί ορισμένα μέτρα υπέρ της ανάπτυξης στην Ευρώπη.


By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

Με ένα κείμενο για τις εκλογές της 6ης Μαϊου και τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς, η Λιάνα Κανέλλη εξαπέλυσε δριμεία επίθεση κατά των προεκλογικών ψευτοδιλημμάτων λέγοντας πως «έχουμε πόλεμο».

Η υποψήφια βουλευτής του ΚΚΕ ανάρτησε το εν λόγω κείμενο στην προσωπική της σελίδα στο Facebook και έκανε λόγο για επιχειρούμενη χειραγώγηση των μαζών μέσα από πλαστά διλήμματα και «έξυπνα» επικοινωνιακά όπλα.

Αναλυτικά το κείμενο έχει ως εξής:

«Είμαστε σε πόλεμο. Η μόνη αλήθεια που γίνεται απολύτως και εμπειρικά κατανοητή και αποδεκτή από το σύνολο του ελληνικού λαού ως ιστορικού υποκειμένου. Κι επιμένω, σύντροφοι, μέρες προεκλογικές που είναι, στο ιστορικό υποκείμενο ελληνικός λαός, γιατί πάνε δεκαετίες τώρα, ειδικώς δε η τελευταία ευρωδεκαετία μετράει, που πλην ΚΚΕ κι όχι γενικώς της αυτοπροσδιοριζόμενης αριστεράς, ο λαός δεν... «παίζει», ούτε στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά ούτε και στο τρέχον αφόρητο πολιτικό λεξιλόγιο, ρόλο.

Σιχάθηκα και βαρέθηκα να αντιπαρατίθεμαι, ακούοντας πολιτικά υποκείμενα να απευθύνονται προεκλογικά ή μη στις μάζες των πολιτών, μιλώντας για ...κοινωνία, κοινωνικούς εταίρους, κοινωνικές ομάδες κι ό,τι άλλο συστήνουν οι διαφημιστές ως ομάδα – στόχο (το λεγόμενο στη γλώσσα τους τάργκετ γκρουπ) ή «στοχοποιημένο κοινό», έτσι ώστε ο λαός να κατακερματίζεται και να χειραγωγείται, δικαιώνοντας τις ...δημοσκοπήσεις.

Με κάτι τέτοια επικοινωνιακά «έξυπνα όπλα», που πολλές φορές λανθασμένα τα υποβιβάζουμε σε τερτίπια, ο λαός αποδέχεται να κοιτάζει το είδωλό του στον αντιπροσωπευτικό καθρέφτη της αστικοδημοκρατικής εξουσίας ως κατακερματισμένο και αδύναμο σύνολο – στόχο της αντιλαϊκής πολιτικής που δεν μπορεί να αντιδράσει παρά με έστω περιστασιακές συγκολλήσεις... Και πιάνουν τα πυροτεχνήματα μικρό μέρος των συνειδήσεων και το παραπλανούν δηλητηριωδώς με φανφάρες περί διακυβερνητικής ενότητας κι άλλα τέτοια. Και πιάνουν και μεταλλάσσουν καρδιές καθαρές και πνιγμένες από τα βάσανα εργατικές συνειδήσεις σε άνθη του κακού. Οπότε η πορεία προς την εξουσία μετατρέπεται σε αριθμητική έφοδο που μοιάζει με «γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια», ίσαμε που οι κουλοχέρηδες της επομένης των εκλογών θα βρεθούν ξανά στο κλουβί των συμβιβασμών «εν ονόματι του λαού» και των αναγκών του.

Πάνε χρόνια τώρα στην εποχή της θριαμβευτικής τηλεπικοινωνίας, στον αιώνα της τεχνολογικής διάχυσης, μετάδοσης, ανταλλαγής, διασποράς και κερδοφόρας εμπορευματοποίησης της πληροφορίας, της εντύπωσης, της αποτύπωσης των «ειδήσεων» κατασκευασμένων ή μη αδιάφορο λόγω όγκου, ταχύτητας και υπερσυγκέντρωσης των μέσων παραγωγής σε ελάχιστα χέρια του παγκόσμιου κεφαλαίου, που η εικόνα τρώει και δε χορταίνει την ίδια της την αλήθεια. Και δεν είναι ομοίωση είναι προσομοίωση. Αυτή η αλυσίδα παραγωγής και τα μέσα της δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμα με αφορισμούς και ξόρκια.

Ο πολίτης, ως ψηφοφόρος, αντιμετωπίζεται σε όλο το φάσμα της θηριώδους επικοινωνίας, ως καρφίτσα. Κι ο πολιτικός πόλος, ανεξαρτήτως ιδεολογικού περιεχομένου, ως μαγνήτης. Είναι το υπερεργαλείο της χειραγώγησης των μαζών. Που χρησιμοποιείται και σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου με την ίδια αποτελεσματικότητα. Καρφίτσες απ' τη μια και μαγνήτες απ' την άλλη. Πολίτες και πολιτικοί. Θρίαμβος της κατακερματισμένης ταξικής συνείδησης, που βυθίζεται την κρίσιμη στιγμή, όπως μπορεί να είναι οι εκλογές λόγου χάρη, στην ψευδαίσθηση ότι η αγέλη συγκροτεί ομάδα, και μάλιστα εξελιγμένη και...σύγχρονη, από καρφίτσες σε αγαστή συνεργασία με την αφεντιά του το μαγνήτη. Θέλει προσοχή το πολιτικό ψευδοεπιχείρημα ότι οι καρφίτσες θα αποδειχτούν ατσάλι χωρίς να περάσουν από καμίνι και γίνουν λαϊκό όπλο. Αμα είσαι στην κόλαση των μέτρων, στο καζάνι των μνημονίων, μια καρφίτσα που έλκεται από τον μαγνήτη σωτήρα άντε να απεγκλωβιστείς απ' την αλήθεια του χυτηρίου των αγώνων.

Το πραγματικό αγωνιστικό μας μέταλλο θα κριθεί και στην εικόνα του αγώνα σ' αυτές τις εκλογές. Είμαστε λοιπόν, δεν την έχουμε απλώς. Λαμπρή κι αληθινή. Στην πύλη της «Χαλυβουργίας». Στους ανυποχώρητους αγωνιστές που είναι ο άλλος μαγνήτης – ταξικός πόλος. Ο υποδειγματικός. Ο σωρευτής εμπειρίας που μπορεί να στρέψει τις καρφίτσες ίσα στο μάτι του εχθρού. Μαγνήτες αυτοί, καμίνι εμείς. Για την αλήθεια της Πρωτομαγιάς που είναι απεργία και όχι ανοιξιάτικη προεκλογική αργία».


Πηγη

By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments

Τι μπορεί να συνδέει, σκηνές που εκτυλίχθηκαν στη Σαϊγκόν την 30η Απριλίου 1975 με το Μπουένος Άιρες του 2001, καθώς και με συζητήσεις στην Ελλάδα του 2010 - 2012; Η λέξη κλειδί είναι: Ελικόπτερα!

Τετάρτη, 30 Απριλίου 1975: Στη Σαϊγκόν, την πρωτεύουσα του Νότιου Βιετνάμ, η ώρα είναι οκτώ το πρωί, όταν στο κτίριο της πρεσβείας των ΗΠΑ ολοκληρώνεται η μεγάλη φυγή - ή μάλλον, φυγάδευση: Οι τελευταίοι εκατό Αμερικανοί σύμβουλοι επιβιβάζονται στα ελικόπτερα και εγκαταλείπουν άρον- άρον την πόλη, αλλά και τη χώρα.

Η επιχείρηση άρχισε την προηγούμενη ημέρα, κατόπιν εντολής του προέδρου Τζέραλντ Φορντ: Ογδόντα ένα ελικόπτερα, με συνεχείς πτήσεις θα απομάκρυναν 1.500 Αμερικανούς και 6.000 Νοτιοβετναμέζους, στελέχη του καταρρέοντος καθεστώτος Θιέου, προτού μπουν στη Σαϊγκόν οι Βιετκόνγκ. Σε κατά συνθήκη «ελικοδρόμια» μετατράπηκαν, ένα πάρκινγκ στο περίβολο της πρεσβείας και η ταράτσα. Την όλη επιχείρηση επέβλεπαν χίλιοι πεζοναύτες, που εστάλησαν στην πόλη για αυτόν ειδικά το λόγο.

Ανάμεσα στους πρώτους που έφυγαν ήταν ο Νοτιοβιετναμέζος αντιπτέραρχος Νγκουγιέν Κάο Κι. Ο ίδιος άνθρωπος, στις 25 Απριλίου λοιδορούσε τους «δειλούς που θέλουν να λακίσουν με τους Αμερικανούς, γιατί φοβούνται τους κομμουνιστές του Βορρά». Στις 30 Απριλίου του 1975, όταν το τελευταίο ελικόπτερο χάνεται στον ορίζοντα, ο πόλεμος του Βιετνάμ λαμβάνει κι επισήμως τέλος. Από ουσιαστικής πλευράς, η έκβασή του είχε κριθεί δυο - τουλάχιστον- χρόνια νωρίτερα.

Αρκετοί σχολιαστές ανά τον κόσμο μνημόνευσαν τα ελικόπτερα της 29ης και 30ης Απριλίου του 1975, κατά το τελευταίο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου 2001. Αρκούσε ένα ελικόπτερο: Αυτό που προσγειώθηκε στην ταράτσα του Προεδρικού Μεγάρου στο Μπουένος Άιρες κι απογειώθηκε με επιβάτη τον πρόεδρο Φερνάντο ντε λα Ρούα. Εκείνη την ώρα, πλήθος διαδηλωτών πολιορκούσε το κτίριο κι ολόκληρο το Μπουένος Άιρες είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης.

Ο ντε λα Ρούα απλώς έσυρε το ...θεσμικό χορό του Ζαλόγγου - στη χώρα του ταγκό. Ήταν ο πρώτος από τους τέσσερις προέδρους της χώρας που αποκαθηλώθηκαν σε χρονικό διάστημα μικρότερο των ... δυο εβδομάδων. Από την 21η Δεκεμβρίου 2001 έως τη 2α Ιανουαρίου 2002. Επρόκειτο για το πασίγνωστο «Argentinazzo», την εξέγερση που οδήγησε τελικά τη χρεοκοπημένη, εξοργισμένη Αργεντινή στην εποχή του Νέστορ Κίρσνερ, απαλλάσσοντάς την από την ακραία - απίστευτα μεγάλη κι απίστευτα εκτεταμένη- φτώχεια, στην οποία την είχαν βυθίσει οι ολέθριες ιδεοληψίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

«Ε, δεν θα αποτυγχάνουμε παντού και πάντα»

«Ταξιδεύοντας» από τη Σαϊγκόν στο Μπουένος Άιρες κι από τα πεδία των «κανονικών» πολέμων σε εκείνα των κοινωνικών, η σημειολογία του ελικόπτερου έφθασε και στα μέρη μας. Μοιραία άρχισε να διανθίζει τις εγχώριες πολιτικές συζητήσεις.

Κάποια στιγμή, πέρσι, στον πειρασμό του παραλληλισμού ενέδωσε και η ιστοσελίδα του CNN: «Ίσως ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να βεβαιωθεί ότι θα υπάρχει ένα ελικόπτερο που θα τον περιμένει στην ταράτσα του Προεδρικού Μεγάρου για να τον σώσει από τους οργισμένους διαδηλωτές».

Έως ότου διαπιστώσουμε εάν θα χρειαστεί να γίνουν ιπτάμενοι - το «τζέντλεμεν» έτσι ή αλλιώς αμφισβητείται εντόνως - ορισμένοι αστέρες της ημέτερης πολιτικής ελίτ, ας επιστρέψουμε στην 30η Απριλίου 1975: Την ώρα που εγκατέλειπαν τη Σαϊγκόν οι τελευταίοι Αμερικανοί σύμβουλοι, ένα πυκνό σύννεφο από δακρυγόνα κάλυπτε την περιοχή γύρω από το κτίριο της πρεσβείας. Τα έριχναν οι πεζοναύτες, για να αναχαιτίσουν το πλήθος που είχε εισβάλει και πλησίαζε -μάλιστα - στην ταράτσα. Λίγο νωρίτερα, οι πεζοναύτες απωθούσαν όπως μπορούσαν τους Νοτιοβιετναμέζους που είχαν σκαρφαλώσει στη μάντρα της πρεσβείας και κρέμονταν σαν «τσαμπιά», ζητώντας θέση σε κάποιο ελικόπτερο.

Οι Αμερικανοί έφυγαν, το κτίριο λεηλατήθηκε - σχεδόν ισοπεδώθηκε. Επί 15 χρόνια ήταν το σύμβολο της αμερικανικής ισχύος, αλλά κατάντησε να θυμίζει σεισμόπληκτο ερείπιο. Χιλιάδες Νοτιοβιετναμέζοι στρατιώτες, αλλά και αξιωματικοί που ματαίως είχαν ελπίσει νωρίτερα ότι θα μπορούσαν να φύγουν μαζί με τους 6.000 συμπατριώτες τους, άρχισαν να πετούν τις στολές τους προτού καταφθάσουν οι Βορειοβιετναμέζοι.

Οι νικητές Βιετκόνγκ μπήκαν στη Σαϊγκόν αργά το απόγευμα της 30ης Απριλίου 1975, χωρίς να συναντήσουν ουσιαστική αντίσταση. Πλήθη τους επευφημούσαν.

«Έκλεισε ένα κεφάλαιο στην αμερικανική εμπειρία», δήλωσε ο Αμερικανός πρόεδρος Φορντ, ο οποίος από τη Νέα Ορλεάνη προσπάθησε με τρόπο μάλλον ... αμήχανα «φιλοσοφικό» να σχολιάσει την ολοκλήρωση της βαρύτατης πολιτικής και στρατιωτικής ήττας που υπέστησαν οι ΗΠΑ στο Βιετνάμ: «Πολλοί φαίνεται να πιστεύουν ότι αν δεν πετυχαίνουμε το καθετί παντού, αυτό σημαίνει ότι δεν πετυχαίνουμε τίποτε και πουθενά».

Την αρχή του τέλους σηματοδότησε το 1973

Ευτυχώς, ο αιματηρός ρεβανσισμός που πολλοί ανέμεναν παρέμεινε στη σφαίρα των ανησυχιών - εγχώριων και διεθνών. Στις επόμενες ημέρες φάνηκε ότι οι Βιετκόνγκ είχαν επιλέξει μια έξυπνη πολιτική συμφιλίωσης και ανοχής προς τα στελέχη του -προηγούμενου- καθεστώτος Θιέου, με τη βεβαιότητα ότι το «θηρίο» ήταν προ πολλού ξεδοντιασμένο: Εάν οι Βιετκόνγκ είχαν κερδίσει τον πόλεμο, αυτό οφειλόταν συν τοις άλλοις και στην απροθυμία μεγάλου αριθμού Νοτίων να πολεμήσουν υπέρ ενός καθεστώτος βαθύτατα διεφθαρμένου, μισητού, αλλά και ήδη εγκαταλελειμμένου από τους Αμερικανούς.

Στα τέλη Φεβρουαρίου του 1975 επισκέφθηκε το Νότιο Βιετνάμ ο Ρεπουμπλικάνος βουλευτής Πολ Μακ Κλόσκι, ο οποίος συνόψισε τις διαπιστώσεις του σε μια έκθεση προς τον πρόεδρο Φορντ: «Οι Βόρειοι εξακολουθούν να καταλαμβάνουν εδάφη, μολονότι υπολείπονται των Νοτίων σε όγκο στρατευμάτων και σε οπλισμό. Υπερέχουν όμως, εντυπωσιακά, ως προς την επιθετικότητα, τη θέληση, την αίσθηση του σκοπού».

Πώς θα μπορούσαν, όμως, να μην έχουν έτσι τα πράγματα; Οι Βιετκόνγκ που ταπείνωσαν τις ίδιες τις ΗΠΑ αναγκάζοντάς τες να αποσύρουν τα στρατεύματά τους από τα πεδία το μαχών, δεν θα κατατρόπωναν στη συνέχεια τους Νότιους, με το καταρρακωμένο ηθικό;

Ήταν Δευτέρα, 29 Ιανουαρίου 1973, όταν υπογράφηκαν οι ειρηνευτικές συμφωνίες του Παρισιού, ανάμεσα στους εκπροσώπους των ΗΠΑ, του Νότιου Βιετνάμ και του Βόρειου Βιετνάμ. Ήταν Πέμπτη, 29 Μαρτίου 1973, όταν οι τελευταίοι Αμερικανοί στρατιώτες εγκατέλειψαν τη χώρα. Παρέμειναν χιλιάδες Αμερικανοί σύμβουλοι, ή «υποτιθέμενοι σύμβουλοι», σύμφωνα με το Ανόι.

Τις συμφωνίες του Παρισιού τις παραβίασαν αμφότερες οι πλευρές- και η Σαϊγκόν και το Ανόι. Ο πόλεμος συνεχίστηκε. Η τελική έκβασή του, προδιαγεγραμμένη από το '73 αν όχι και νωρίτερα, υπογράμμισε την παταγώδη αποτυχία πρωτίστως των υπολογισμών που είχε κάνει η Ουάσινγκτον. Από τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον, ο οποίος το 1963 «έριξε» τις ΗΠΑ σε αυτόν τον πόλεμο, μέχρι τον Ρίτσαρντ Νίξον που πίστευε ότι το Νότιο Βιετνάμ θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο τοποτηρητή των αμερικανικών συμφερόντων σε ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ασία.

Για να διαδραματίσει τέτοιο ρόλο ένα καθεστώς, θα έπρεπε να διαθέτει κάποια «έξωθεν καλή μαρτυρία». Το καθεστώς του Νότιου Βιετνάμ δεν ήταν απλώς βουτηγμένο στην οικογενειοκρατία, το δεσποτισμό και τα οικονομικά σκάνδαλα. Είχε καταγραφεί πλέον στην ευρύτερη περιοχή ως «τσιράκι των αποικιοκρατών»- πρώτα των Γάλλων, κατόπιν των Αμερικάνων.

Η «νεκρή» υστεροφημία του Τζόνσον κι ο Μοχάμεντ Άλι

Στον πόλεμο του Βιετνάμ σκοτώθηκαν 58.220 Αμερικανοί και πολλοί ακόμη σακατεύτηκαν, σωματικά, ψυχολογικά ή και τα δυο. Ο αριθμός των νεκρών Βιετναμέζων είναι σίγουρα τραγικά μεγάλος, αλλά απροσδιόριστος. Οι μακάβριοι υπολογισμοί αποκλίνουν πολύ μεταξύ τους- κυμαίνονται από το ένα εκατομμύριο μέχρι τα πέντε. Ενδεικτικό της σφοδρότητας της αμερικανικής επέμβασης είναι το συγκριτικό στοιχείο που παρατίθεται στο Ιστορικό Λεύκωμα της εφημερίδας «Καθημερινή», για το έτος 1968:

«Οι Αμερικανοί έχουν ρίξει ως το 1968 στο Νότιο Βιετνάμ περισσότερες βόμβες από όσες στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια ολόκληρου του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ το Βόρειο Βιετνάμ βομβαρδίζεται περισσότερο από όσο η Γερμανία και η Ιαπωνία κατά τη διάρκεια ολόκληρου του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου!». Κι η αμερικανική ανάμειξη στον πόλεμο διήρκεσε πέντε χρόνια ακόμη...

Υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες υπό τις οποίες μπορεί κανείς να δει και να προσμετρήσει τις συνέπειες του πολέμου στο Βιετνάμ- από τον ανταγωνισμό των δυο υπερδυνάμεων την εποχή εκείνη, μέχρι τις ιδεολογικές και πολιτικές παραμέτρους σε Ευρώπη και Βόρειο Αμερική. Στις ίδιες τις πολιτικές ελίτ των ΗΠΑ, ο «βρόμικος πόλεμος» προκάλεσε ... τα πάντα. Απομυθοποίηση, σκεπτικισμό, φαινόμενα «Μαγδαληνών» που μετανόησαν και φυσικά το άγχος της επανάκτησης του χαμένου κύρους. Σε κάθε ένα από όλα αυτά, αντιστοιχεί ένα προβεβλημένο πρόσωπο της αμερικανικής πολιτικής.

Απομυθοποίηση: Λίντον Τζόνσον. Φιλοδοξούσε να μείνει στην Ιστορία ως ο πρόεδρος που μερίμνησε όσο κανείς άλλος για την άμβλυνση των φυλετικών διακρίσεων στις ΗΠΑ. Κατόρθωσε να μείνει στην Ιστορία κυρίως ως «ο πρόεδρος του βρόμικου πολέμου». Το δυστύχημα - και η ειρωνεία, ταυτόχρονα- για την υστεροφημία του Τζόνσον ήταν πως το Βιετνάμ επανέφερε στο προσκήνιο το ρατσιστικό ζήτημα, με τρόπο ο οποίος ... καταχώνιασε στη συλλογική λήθη το θεσμικό έργο που λογικά θα πιστωνόταν ο ίδιος.

Ενδεικτική αυτής της σύμφυσης Βιετνάμ - φυλετικού ζητήματος ήταν η δήλωση που έκανε ο Μοχάμεντ Άλι, όταν αρνήθηκε να καταταγεί στο στρατό: «Δεν έχω τίποτα να χωρίσω με τους Βιετκόνγκ και σε τελική ανάλυση δεν με αποκαλούν αυτοί σκυλάραπα...». Λιγότερο φημισμένη, αλλά ... βιτριολική ήταν η ρήση του σκηνοθέτη Τζέρομ Ράγκνι: «Ξέρετε τι σημαίνει επιστράτευση για το Βιετνάμ; Σημαίνει ότι οι λευκοί στέλνουν μαύρους, να σκοτώσουν τους κίτρινους, για να προστατεύσουν τα συμφέροντα της χώρας που έκλεψαν από τους κόκκινους (σ. σ. ερυθρόδερμους)».

Νίκη να είναι - κι ας είναι στη ... Γρενάδα!

Σκεπτικισμός: Ακόμη κι ο Χένρι Κίσινγκερ σταμάτησε για λίγο να αναλύει τη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής και να ... οργανώνει πραξικοπήματα («η ατζέντα μου είναι γεμάτη, δεν θα γίνει σύντομα άλλο πραξικόπημα» είπε κάποτε με αυτάρεσκο κυνισμό) και άρχισε να εστιάζει σε ζητήματα τέχνης του πολέμου: «Στο Βιετνάμ ξεχάσαμε ότι οι αντάρτες κερδίζουν όταν δεν χάνουν, εν αντιθέσει προς τον τακτικό στρατό που χάνει όταν δεν κερδίζει».

Μεταμέλεια: Πιο χαρακτηριστική φιγούρα, ο Ρόμπερτ Μακναμάρα. Υπουργός Άμυνας από το 1961 έως το 1968, πρόσωπο ταυτισμένο με τον «βρόμικο πόλεμο», κάποτε χρειάστηκε να κρυφτεί σε υπόγεια τούνελ για να ξεφύγει από εξαγριωμένους φοιτητές που τον καταδίωκαν. Εκ των υστέρων χαρακτήρισε «μεγάλο λάθος» τον πόλεμο του Βιετνάμ, έγραψε μάλιστα και σχετικό βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1995. Είπε κάποτε στο περιοδικό «Time» ότι διέταξε τον τρομακτικών διαστάσεων βομβαρδισμό του Βόρειου Βιετνάμ, χωρίς να πιστεύει ότι θα τελεσφορούσε. Γιατί τότε πήρε την ευθύνη; «Επειδή, πρώτον, έπρεπε να αποδειχθεί ότι δεν θα είχε αποτέλεσμα και επειδή κάποιοι άλλοι πίστευαν το αντίθετο».

Άγχος ανάκτησης κύρους: Κάπου εδώ συναντάμε τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν. Για να απαλλάξει τη χώρα από το κόμπλεξ που της «κληροδότησε» η ήττα στο Βιετνάμ, ελλείψει άλλων ... ευκαιριών, τον Οκτώβριο του 1983 έδωσε εντολή να γίνει στρατιωτική εισβολή σε ένα μικροσκοπικό νησάκι της Καραϊβικής, τη Γρενάδα των 110.000 κατοίκων! Νησί ανύπαρκτης γαιο- στρατηγικής σημασίας, στο οποίο οι ΗΠΑ επιτέθηκαν επικαλούμενες «λόγους» που προκάλεσαν παγκόσμια θυμηδία...

Μόνο ως ανέκδοτο ήχησαν τα λόγια του Ρίγκαν, τον Μάρτιο του 1983, ότι η Γρενάδα ... απειλούσε τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Έπρεπε, όμως, να βρεθεί και μια αφορμή, εκεί στη Γρενάδα. Ε, βρέθηκε: Ο αριστερός πρωθυπουργός Μορίς Μπίσοπ ανετράπη από τον επίσης αριστερό αντιπρόεδρο Μπέρναρντ Κόαρντ και τον - τρίτο αριστερό- Χάντσον Όστιν, αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων.

Αίφνης ο πρόεδρος Ρίγκαν ανακάλυψε ότι ... αγαπούσε τον μαρξιστή πρόεδρο περισσότερο από τους άλλους δυο μαρξιστές κι έστειλε πεζοναύτες να αποκαταστήσουν τη ... σοσιαλιστική τάξη του συντρόφου Μπίσοπ. Όχι, οι πεζοναύτες δεν τραγουδούσαν τη «Διεθνή»...

Η Ουάσινγκτον χρειαζόταν μια στρατιωτική «νίκη» έπειτα από το Βιετνάμ, έστω κι αν αυτή θα ήταν πιο εύκολη κι από κλέψιμο εκκλησίας. Με λιλιπούτειο αντίπαλο, άνευ λόγου και αιτίας...

«Χάσαμε τον πόλεμο για τρεις φωτογραφίες...»

Τεράστια ήταν όμως η αλλαγή που επέφερε το Βιετνάμ σε έναν άλλον τομέα: Στον τρόπο της δημοσιογραφικής κάλυψης των πολέμων. Από τον «βρόμικο πόλεμο» κι εντεύθεν, οι στρατιωτικές συρράξεις αμερικανικού ενδιαφέροντος έμελλε να διεξάγονται στο μισοσκόταδο...

«Στο Βιετνάμ χάσαμε εξ αιτίας τριών φωτογραφιών, αλλά να ξέρετε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε τα ίδια λάθη», έλεγε χαρακτηριστικά Αμερικανός αξιωματούχος το 1991, όταν άρχιζε ο Πόλεμος στον Κόλπο. Ποιες φωτογραφίες εννοούσε; Τις πασίγνωστες- εκείνες που έγιναν «σήματα κατατεθέντα» του αντιπολεμικού κινήματος, παγκοσμίως, αλλά και στις ίδιες τις ΗΠΑ. Εκείνες που συγκλόνισαν την υφήλιο.

Το γυμνό, μικρό κορίτσι που έτρεχε κλαίγοντας, ενώ πίσω του «έσκαγαν» βόμβες ναπάλμ (1972). Το πρόσωπο του νεαρού αιχμάλωτου Βιετκόνγκ, την ώρα που τον πυροβολούσε στο κεφάλι ο ταξίαρχος της νοτιοβιετναμικής αστυνομίας, Νγκουγέν Νγκονκ Λοάν (1η Φεβρουαρίου 1968). Τα γυναικόπαιδα του χωριού Μέι Λάι που σπάραζαν λίγο πριν εκτελεστούν εν ψυχρώ από τους Αμερικανούς στρατιώτες του υπολοχαγού Κάλεϊ (Μάρτιος 1968). Την ανάλογη σφαγή αμάχων σε χωριό της περιοχής Πλεϊκού (Νοέμβριος 1967).

Όντως, οι Αμερικανοί δεν θα διέπρατταν ποτέ το ίδιο «λάθος». Η «νέα εποχή» άρχισε το Δεκέμβριο του 1989, με την εισβολή των αμερικανικών στρατευμάτων στον Παναμά - την ...26η των ΗΠΑ στη συγκεκριμένη χώρα. Το τι ακριβώς συνέβη εκεί, μαθεύτηκε αργότερα. Κατά τις κρίσιμες ώρες και ημέρες, ήταν αδύνατον να αντιληφθούν τι συνέβαινε οι τηλεθεατές του CNN, του ABC και του CBS. Οι Αμερικανοί βομβάρδισαν όσες συνοικίες της Πόλης του Παναμά θεωρούσαν προπύργια αντίστασης - εκατόμβες προκάλεσαν κυρίως στις γειτονιές Ελ Τσορίγιο και Σαν Μιγκελίτο. Άφησαν πίσω τους 3.400 - 4.000 νεκρούς. Όλα αυτά, υπό πλήρη ... δημοσιογραφική εχεμύθεια.

Αιματηρή λογοκρισία στον Παναμά, «βελούδινη» στο Ιράκ

Άνετα λοιπόν οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ ανακοίνωσαν στις 26 Δεκεμβρίου 1989 ότι σκοτώθηκαν μόλις ... 293 γηγενείς κι άλλοι 123 τραυματίστηκαν. Δοθέντος ότι οι Αμερικανοί ανακοίνωσαν 23 νεκρούς και 330 τραυματίες -ήτοι 353 που έχασαν ζωή ή σωματική ακεραιότητα, έναντι μόλις ...416 Παναμέζων- είναι απορίας άξιο πώς δεν έκαναν και δεύτερη εισβολή, για να απαντήσουν στους ... απάνθρωπους ντόπιους!

Η απόκρυψη των γεγονότων, όμως, απαιτούσε κι ορισμένες δημοσιογραφικές «παράπλευρες απώλειες»: Πεζοναύτες διέλυσαν τα γραφεία του ισπανικού πρακτορείου ειδήσεων EFE που έστελνε «ενοχλητικές» ανταποκρίσεις και σκότωσαν τον φωτορεπόρτερ της «El Pais», Χουάντσου Ροντρίγκεζ. Η απεσταλμένη της ισπανικής εφημερίδας, Μαρούχα Τόρες, αργότερα διηγήθηκε:

«Οι Αμερικανοί πυροβολούσαν αδιακρίτως, θεωρώντας οποιονδήποτε περαστικό μέλος των 'Ταξιαρχιών Αξιοπρέπειας' του Νοριέγκα, ανεξαρτήτως του αν αυτός κρατούσε λευκή σημαία, έδειχνε τη δημοσιογραφική του ταυτότητα ή κουβαλούσε φωτογραφικές μηχανές».

Η Τόρες περιέγραψε ως εξής τη σκηνή του φόνου του συναδέλφου της:

«Δεν υπήρχε ούτε ένας Παναμέζος στρατιώτης στη γύρω περιοχή. Τους είχαμε γνωστοποιήσει τη δημοσιογραφική μας ιδιότητα. Είχαμε βγει από το αυτοκίνητο και είχαμε προχωρήσει καμιά δεκαριά μέτρα για να κάνουμε τη δουλειά μας. 'Δρόμο' μας φώναξαν οι Αμερικάνοι στρατιώτες. Τρέξαμε προς το αυτοκίνητό μας, εμφανίστηκαν δυο αμερικάνικα τανκς ακολουθούμενα από δυο φορτηγά, γεμάτα στρατιώτες. Τα τανκς άρχισαν να βομβαρδίζουν το ξενοδοχείο μας, οι στρατιώτες πυροβολούσαν. Εμείς που είχαμε ήδη πέσει στο χώμα είδαμε κάποιον να σωριάζεται...» Ήταν ο Ροντρίγκεζ. Ξεψύχησε κουλουριασμένος πάνω στη φωτογραφική μηχανή.

Το 1991 δεν χρειάστηκε να «σωφρονιστούν» οι δημοσιογράφοι, ούτε να εξαναγκαστούν με αιματηρό τρόπο να μείνουν μακριά από ενοχλητικές σκηνές. Ο νόμος του ... .Ντικ Τσένι, του Αμερικανού υπουργού Άμυνας, τους είχε εξουδετερώσει, προτού καν φθάσουν στον Κόλπο!

Οι πολεμικοί ρεπόρτερ μειώθηκαν δραματικά και υποτάχθηκαν στο δόγμα: Τυπικά «ανταποκριτής », αλλά ποτέ κριτής. Κινούνταν υπό το βλέμμα ενός κέρβερου επόπτη αξιωματικού. Τα άρθρα των εφημερίδων στις ΗΠΑ λογοκρίνονταν ασυστόλως, όπως παραδέχθηκε ο τότε υπουργός Τύπου, Μάρτιν Φιτζγουότερ Οι εικόνες που κατέκλυζαν τους τηλεοπτικούς δέκτες όλου του κόσμου δεν κατέγραφαν οδύνη, όλεθρο, ανθρώπινες απώλειες, πτώματα αμάχων. Λες και όλα ήταν μια ανταλλαγή .πυροτεχνημάτων και μάλιστα ηπιότερη εκείνης που χαρακτηρίζει το ελληνικό Πάσχα! Λες και επρόκειτο για .πυγολαμπίδες που ομόρφαιναν τις νύκτες της Βαγδάτης.

Οι «ενσωματωμένοι» κι ο ... εκδικητής Τσακ Νόρις

Ο δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ, από το 2003, καθιέρωσε τον εύγλωττο όρο «ενσωματωμένοι δημοσιογράφοι». Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν το εξής: Πως κι εκείνα ακόμη τα συμβάντα που «βγήκαν στη φόρα» με αρκετή καθυστέρηση, όπως πχ περιπτώσεις ελικοπτέρων που «γάζωναν» ανυποψίαστους περαστικούς ή τα βασανιστήρια στις φυλακές του Αμπου Γκράιμπ, πιθανότατα δεν θα είχαν δημοσιοποιηθεί εάν δεν φρόντιζαν για αυτό ορισμένοι ψηλά ιστάμενοι. Εκπρόσωποι τμημάτων της αμερικανικής ελίτ που επιθυμούσαν να ξεμπερδεύει η χώρα με τον πόλεμο στο Ιράκ, αλλά και με τον Μπους.

Κάποια στιγμή το Διεθνές Ινστιτούτο Τύπου ζήτησε από τον Κόλιν Πάουελ να πάψει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να πιέζει τόσο αφόρητα για την μετατροπή του Αλ Τζαζίρα σε ...ΦΕΚ του Πενταγώνου. Κάλλιστα θα μπορούσε να εκληφθεί ως απάντηση μια ρήση του Τσόρτσιλ, την οποία θυμήθηκε και «ενέκρινε» με μεγάλη προθυμία ο τότε Αμερικανός υπουργός Άμυνας, Ντόναλντ Ράμσφελντ: «Στον πόλεμο η αλήθεια είναι τόσο πολύτιμη, ώστε πάντα θα πρέπει να συνοδεύεται από μια σωματοφυλακή ψεμάτων!». Στο Βιετνάμ ... είχαν ξεφύγει αρκετές δόσεις αλήθειας.

Ο πόλεμος στο Βιετνάμ άφησε έντονα αποτυπώματα στη μουσική. Ευδιάκριτα είναι αυτά, από τους καλλιτέχνες της γενιάς του Γούντστοκ μέχρι τους στίχους του «Born In the USA» (1984) του Bruce Springsteen, του «Gung Ho» (2000) της Patti Smith και άλλων. Κορυφαίοι σκηνοθέτες άντλησαν έμπνευση από τον «βρόμικο πόλεμο» - ειδικά το «Αποκάλυψη, Τώρα» του Κόπολα δικαίως συγκαταλέγεται στις καλύτερες ταινίες, όλων των εποχών. Ακόμη και στις κωμωδίες βρίσκει τρόπο να εισέρχεται το Βιετνάμ. Χαρακτηριστική η σκηνή από το «Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα», με τον Αμερικανό ο οποίος ωρυόταν: «Δεν χάσαμε στο Βιετνάμ. Ισοπαλία ήρθαμε!».

Στον κινηματογράφο βεβαίως «μάχεται» κι ο Τσακ Νόρις. Ο άνθρωπος που δεν βολεύεται με ... ισοπαλίες και ο οποίος κάποτε είπε ότι του προκαλούν αηδία όσοι Αμερικανοί πιστεύουν πως οι ΗΠΑ δεν είχαν απόλυτο δίκιο στον πόλεμο εκείνο, αλλά και κάθε λόγο να αναμειχθούν.

Ο Τσακ Νόρις φροντίζει λοιπόν οι ΗΠΑ να ... παίρνουν τη ρεβάνς, έστω και επί οθόνης. Με αυτόν ήρωα, φυσικά. Μπορεί κανείς να αντιδιαστείλει τα ... αριστουργήματά του με τη φράση του ανώνυμου στρατιώτη που πολέμησε, τότε, εκεί: «Αν είχα μια φάρμα στο Βιετνάμ και ένα σπίτι στην Κόλαση, θα πούλαγα τη φάρμα και θα γύριζα σπίτι»...

Πηγη