[ ]
Πρόσφατες Αναρτήσεις
By STEVENIKO | Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011 | Posted in | With 0 comments
Στο γραφικό, χιονισμένο θέρετρο του Νταβός, όπου συγκεντρώνεται στις αρχές κάθε χρόνου η διεθνής πολιτική και οικονομική ελίτ, ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης Άξελ Βέμπερ έριξε στο τραπέζι των συζητήσεων για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους μια νέα ιδέα: να επιμηκυνθεί στα τριάντα χρόνια η διάρκεια των δανείων διάσωσης στην Ελλάδα και την Ιρλανδία!

Σύμφωνα με πηγή που επικαλείται το πρακτορείο Reuters, στο περιθώριο των συζητήσεων του Νταβός ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης πρότεινε αυτή την ακραία λύση επιμήκυνσης χρέους, ως ένα μέρος της συνολικής λύσης που θα αποφασισθεί για την έξοδο της ευρωζώνης από την κρίση.

Άλλη πηγή από την ευρωζώνη επιβεβαίωσε στο πρακτορείο, ότι και αυτή η ιδέα έπεσε στο τραπέζι των εντατικών διαβουλεύσεων στο χιονισμένο ελβετικό θέρετρο: «Υπάρχουν ιδέες κάθε λογής. Δεν ξέρω πόσο βάρος έχει η συγκεκριμένη. Αλλά σίγουρα δεν είναι ανήκουστο. Η Βρετανία και αρκετές άλλες χώρες αποπλήρωσαν ομόλογα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μόλις πρόσφατα».

Προς τι, όμως, ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης εμφανίζεται διατεθειμένος να… ξεχειλώσει σε τέτοιο βαθμό η διάρκεια των δανείων διάσωσης; Αναμφίβολα η επιμήκυνση από τα τρία χρόνια στα τριάντα για την Ελλάδα και από τα 7,5 στα τριάντα για την Ιρλανδία θα ελαφρύνει τους λογαριασμούς τοκοχρεολυσίων των δύο χωρών, διευκολύνοντας την ομαλή εξυπηρέτηση του χρέους τους.

Όμως, πίσω από την ευνοϊκή, με οικονομικούς όρους, ρύθμιση κρύβεται και μια τριακονταετής πολιτική «σκλαβιά» των δύο χωρών, που για την Ελλάδα ιδιαίτερα θα είναι εξαιρετικά «βαριά», καθώς οι όροι του ελληνικού μνημονίου είναι σαφώς πιο αυστηροί από αυτούς του ιρλανδικού.

Και τα δύο μνημόνια δανεισμού, στην περίπτωση της Ελλάδας με το ΔΝΤ και τα κράτη της ευρωζώνης και, στην περίπτωση της Ιρλανδίας, με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Οικονομικής Σταθερότητας (EFSF) προβλέπουν αυστηρή επιτήρηση, αν όχι έξωθεν υπαγόρευση, της οικονομικής πολιτικής σε όλη τη διάρκεια του δανείου. Είναι πολύ αμφίβολο αν οι πληθυσμοί των δύο χωρών θα δέχονταν αδιαμαρτύρητα τους ίδιους κανόνες επιτήρησης για τρεις δεκαετίες.

Επιπλέον, όμως, για την Ελλάδα η παράταση του διεθνούς δανείου θα σημαίνει, ότι η χώρα θα βρίσκεται υπό την απειλή κατάσχεσης των στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου για τρεις δεκαετίες. Σχετικός όρος έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό μνημόνιο, σε αντίθεση με το ιρλανδικό, που δεν προβλέπει κάτι αντίστοιχο, στην περίπτωση που η Ιρλανδία δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει το δικό της δάνειο.
Στο άρθρο 14 του μνημονίου, υπό το γενικό τίτλο «Εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία», ορίζεται ότι:

1. Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο (σ.σ.: που είναι, ως γνωστόν, ιδιαίτερα ευνοϊκό για τους πιστωτές).

2. Οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

3. Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.

4. Οι Δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα ή άλλα δικαιώματα κατά του Δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του Δανειολήπτη.

5. Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.

Δηλαδή, αν το Δημόσιο αθετήσει υποχρεώσεις του έναντι των πιστωτών, αυτοί θα μπορούν να εκδώσουν μια διεθνή «διαταγή πληρωμής», προσφεύγοντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στη συνέχεια, με την απόφαση αυτή θα μπορούν να επιβάλλουν στα ελληνικά δικαστήρια την κατάσχεση στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, από δημόσια ακίνητη περιουσία, μέχρι μετοχές σε εταιρείες ή άλλα δικαιώματα. Το Δημόσιο, με τη σύμβαση δανειοδότησης έχει αμετάκλητα παραιτηθεί όλων των δικαιωμάτων του να εμποδίσει αυτές τις διαδικασίες, ασκώντας το δικαίωμα ασυλίας της εθνικής κυριαρχίας.

Υπάρχει, άραγε, ελληνική κυβέρνηση που θα μπορούσε να ανανεώσει για τριάντα χρόνια αυτούς τους επαχθείς όρους; Ακόμη και αν βρεθούν πολιτικοί ηγέτες πρόθυμοι για κάτι τέτοιο, συμμορφούμενοι προς τας υποδείξεις της Bundesbank, είναι πολύ αμφίβολο αν θα μακροημερεύσουν στην εξουσία…


banksnews

online-pressblog
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Ποιός άνθρωπος δεν ονειρεύτηκε;;
Ποιός νέος δεν θέλησε και δεν προσπάθησε να αλλάξει τον κόσμο;; Να τον κάνει
καλύτερο, δίκαιο. Να "καταργήσει" την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ακόμα και τα...χριστιανόπουλα, και τα...αμερικανάκια...Πρόσκοποι και οδηγίνες!!
Ολόκληρες γενιές ονειρεύονταν και αγωνίζονταν.
Αλλη να διώξει τον ξένο κατακτητή, άλλη μια επάρατη κι άλλη μια Χούντα.
Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Κοινωνική Αλλαγή.
Αυτά ήταν τα "όνειρα" μας και γι΄αυτά παλέψαμε.
Αυτά είχαμε στο DNA μας.
- Στην δύσκολη πορεία πολλοί χάθηκαν, άλλοι αυτο-αποστρατεύτηκαν και κάποιοι "αναθεώρησαν".
Μετρήσαμε νίκες και ήττες. Τις συμψηφίσαμε, που λέει κι ο ποιητής.
Είδαμε τη Ζωή να αλλάζει. Την κοινωνία να προοδεύει.
Νέους Θεσμούς να στήνονται. Τη Δημοκρατία να προχωράει, έστω δύσκολα.
Ολοι πρόσφεραν. Λίγο ή πολύ. Χωρίς ανταλλάγματα και αντιπαροχές.
- Κάπου στην πορεία άρχισαν οι "παρασπονδίες"!!...
...εμφανίστηκε ο σημιτικός εκσυγχρονισμός!!...
...η νέα "αντίληψη" της "Επανάστασης" σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης!!
Ετσι άρχισε η αποδόμηση...
Η συλλογικότητα έδωσε τη θέση της στον απόλυτο ατομισμό. Καταργήθηκε.
Αντικαταστάθηκε με δράση του τύπου.." όλα για την πάρτη μου". Μαφιόζικες
ενώσεις και φατρίες αναδείχτηκαν σε οδηγούς της νέας πορείας. Η Διαπλοκή
της κυβερνητικής πολιτικής με τα οικονομικά συμφέροντα κυριάρχισε απόλυτα
και επέβαλε το "νέο μοντέλο ανάπτυξης".
Η "επανάσταση" οικοπεδοποιήθηκε. Διαμοιράστηκε σε μερίδια μιζών.
Την "τύχη" της διαχειρίστηκαν γραβατωμένοι ντιντήδες, "κουλτουριάρηδες" με
φουλάρια.
Πρωτοπόροι οι εραστές του "εφικτού", οι εργολάβοι κάποιας σωτηρίας...άλλοτε
του κόμματος, άλλοτε της Πατρίδας και πάντα της...τσέπης τους ή της καριέρας τους.
Οι άνθρωποι μετατράπηκαν σε υποζύγια και οι Πολίτες σε ...κότες.
Η Δικαιοσύνη σε προστάτη της Ατιμωρησίας και οι εργατικές ενώσεις σε εφαλτήριο
πολιτικής ανάδειξης.
Η Βουλή σε πλυντήριο και οι βουλευτές σε πρόβατα.
Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε δημόσιες επιχειρήσεις για να...λαδώνεται.
Εδινε έργα και προμήθειες για να εισπράττει μίζες!!
Στο κόλπο δεν ήταν μόνο Τσουκάτοι και Μαντέληδες ή κάποια στελέχη-υπάλληλοι.
Οποιος πιστεύει ή "ελπίζει" σε κάτι τέτοιο, εθελοτυφλεί επικίνδυνα.
Ολοι ήσαν γνώστες του "κοινού μυστικού". Από πρωθυπουργό μέχρι γραμματέα.

- Ετσι πορευτήκαμε την εποχή του "εκσυγχρονισμού"...
...με τους σημιτικούς και κάποιους πρώην αριστερούς που...αναθεώρησαν!!!
Μόνο που για να...αναθεωρήσεις πρέπει και να έχεις "κάτι" προς αναθεώρηση!!
Αρχές, ιδεολογία, λεβεντιά.
Αναθεωρώ δεν σημαίνει...να γνωρίζεις όλα τα παραπάνω και να κάνεις την πάπια.
Να τα κουκουλώνεις ή να ψάχνεις αποδιοπομπαίους τράγους.
Αναθεωρώ δεν σημαίνει...να στήνεις "θάλαμο προστασίας" για τους ενόχους και
συνενόχους. Είτε αυτοί είναι πρωθυπουργοί ή υπουργοί. Εργολάβοι καναλάρχες ή
μισθωμένοι δημοσιογράφοι.
Αναθεωρώ δεν σημαίνει...να μετατρέπεις το "αναγκαίο" (μέτρα σε όφελος του Λαού)
σε "αναπόφευκτο" (συν-κυριαρχία, συν-κυβέρνηση με ξένους).
Οποιος, λοιπόν, περνιέται για "αναθεωρητής προοδευτικής κατεύθυνσης",
επειδή κάνει ή αποδέχεται τα παραπάνω, προφανώς είναι...συνένοχος.
Επαίτης της Εξουσίας. Πεθαμένος από...χρόνια.

Αυτός που αντικατέστησε τον Μαρξ με τον Φρίντμαν και τον Σημίτη...
...αυτός που αντικατέστησε τον Λένιν με τον Στρος Καν και τον Γιωργάκη...
...κι αυτός που αντικατέστησε την Επανάσταση με την...τρόϊκα...
προφανώς δεν είχε ποτέ του τίποτα για να πορεύεται "αναθεωρώντας"
κάθε...Πανσέληνο !!
Ας μην ανησυχεί!! Δεν είναι αναθεωρητής!!
Το νέο πρόσωπο
του Σκοταδισμού, της Υποτέλειας και της Υποδούλωσης,είναι...



politikokoraki


By STEVENIKO | | Posted in , | With 0 comments
Του Ρούσσου Βρανά



Ενα φάντασµα ξεπρόβαλε από το αλπικό τοπίο του νταβός: το φάντασµα του Τσαουσέσκου. ο καθηγητής των οικονοµικών στο Πανεπιστήµιο του Χάρβαρντ Κένεθ Ρογκόφ αναφέρθηκε σε αυτόν, όταν µίλησε για το χρέος της Ιρλανδίας. Επισήµανε την καλή κατάσταση της οικονοµίας της χώρας, αλλά αναρωτήθηκε αν θα αντέξει τόση λιτότητα χωρίς να διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός. «Πόσο θα αντέξει;» είπε. «Ενα, δύο χρόνια; Ισως. οµως τρία, τέσσερα; Καµιά χώρα δεν τα κατάφερε µέχρι τώρα, εκτός από τη ρουµανία του Τσαουσέσκου». Μόνο µε έναν Τσαουσέσκου, λοιπόν.

Στο βιβλίο τους..«αυτή τη φορά είναι αλλιώς», ο Ρογκόφ και η συνάδελφός του στο Πανεπιστήµιο του Μέριλαντ Κάρµεν Ράινχαρτ γράφουν για την αποπληρωµή του χρέους των χωρών στους ξένους πιστωτές τους: «Το ζήτηµα που αντιµετωπίζουν οι περισσότεροι ηγέτες είναι πού θα τραβήξουν την κόκκινη γραµµή. ∆εν είναι πάντα µια απόφαση ορθολογική. Στην κρίση της δεκαετίας του 1980, ο Τσαουσέσκου επέµεινε πεισµατικά να αποπληρώσει µέσα σε λίγα χρόνια τα 9 δισ. δολάρια που χρωστούσε η φτωχή χώρα του σε ξένεςτράπεζες.

Ετσι, οι ρουµάνοι αναγκάστηκαν να ζήσουν παγερούς χειµώνες χωρίς θέρµανση και τα εργοστάσια να χαµηλώσουν τις µηχανές τους λόγω έλλειψης ηλεκτρικού. Ελάχιστοι σύγχρονοι ηγέτες θα είχαν συµφωνήσει µε τις προτεραιότητες του Τσαουσέσκου. οι πράξεις του ρουµάνου δικτάτορα προκαλούν ιδιαίτερη απορία, αφού θα µπορούσε να είχε αναδιαπραγµατευτεί το χρέος, όπως κατάφεραν τότε να κάνουν οι περισσότερες άλλες αναπτυσσόµενες χώρες».

Ο Τσαουσέσκου...
... όµως ήθελε να παραµείνει αρεστός στους δυτικούς προστάτες του. Η καθηµερινή ζωή των ρουµάνων έγινε ένας αδιάκοπος αγώνας για επιβίωση, µε δελτίο στα τρόφιµα και συνεχείς διακοπές στο ηλεκτρικό, το γκάζι και τη θέρµανση. Το βιοτικό επίπεδο κατέρρευσε µαζί µε την ποσότητα και την ποιότητα των τροφίµων και άλλων βασικών ειδών. ο λαός υπέµενε, πιστεύοντας ότι έκανε βραχυπρόθεσµες θυσίες για το γενικό καλό. οι άνθρωποι σχηµάτιζαν ατέλειωτες ουρές στα µαγαζιά για λίγο ψωµί, ενώ ο Τσαουσέσκου εµφανιζόταν στην κρατική τηλεόραση να µπαίνει σε καταστήµατα µε άφθονα τρόφιµα, να ανακοινώνει σοδειές ρεκόρ ή να επισκέπτεται µεγάλες εκθέσεις τροφίµων που στην πραγµατικότητα ήταν φτιαγµένα από πλαστικό. Το καλοκαίρι του 1989, η ρουµανία αποπλήρωσε ολόκληρο το χρέος της. από δηµόσιο έλλειµµα 5,3% το 1980, τώρα είχε πλεόνασµα 6,5%. οµως, ο λαός της λιµοκτονούσε. Τον χειµώνα βγήκε στους δρόµους και ανέτρεψε τον δικτάτορα.

Με τους ξένους...
... ο Τσαουσέσκου τα πήγαινε µια χαρά. Είχαν γεµίσει παράσηµα και διακρίσεις τον καλύτερο πελάτη τους: η Γαλλία µε το παράσηµο της Λεγεώνας της Τιµής, η Ελισάβετ της αγγλίας µε τον χρίσµα του επίτιµου Ιππότη, η Μαργκρέτε της ∆ανίας µε το παράσηµο της τάξης του Ελέφαντα. ακόµη και η αγράµµατη σύζυγός του κανονίστηκε να «εκλεγεί» µέλος της αµερικανικής ακαδηµίας Επιστηµών. οµως, µε το τραγικό του τέλος, ο Τσαουσέσκου παραδόθηκε στην Ιστορία σαν ένας ηγέτης που πρόδωσε τον λαό του για να µείνει πιστός στους ξένους.


tanea
By STEVENIKO | | Posted in , | With 0 comments
του Γιωργου Δελαστικ




Πυρετώδεις είναι οι διαβουλεύσεις στην Αίγυπτο, υπό την αιγίδα των Αμερικανών να επιτευχθεί μια συναινετική διαδικασία μεταπολίτευσης, με απομάκρυνση από την εξουσία του Χόσνι Μουμπάρακ και διασφάλιση της συνέχισης πρόσδεσης του Καΐρου στην πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Η σφαγή τουλάχιστον 150 διαδηλωτών και ο τραυματισμός χιλιάδων από τον στρατό και την αστυνομία του μισητού αιγυπτιακού καθεστώτος (χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο ο αριθμός των νεκρών να είναι πολλές εκατοντάδες στην πραγματικότητα, καθώς το Κάιρο έχει μπλοκάρει τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες και έτσι οι πληροφορίες είναι αποσπασματικές ή και ανύπαρκτες από πολλά μέρη της Αιγύπτου) οριστικοποίησαν την απόφαση των Αμερικανών να αποστασιοποιηθούν από τον Μουμπάρακ.

Δεν μπορούν να το κάνουν ανοιχτά, γιατί ο Μουμπάρακ υπήρξε τυφλό όργανό τους και έχει ακόμη τη στήριξη της ηγεσίας του στρατού, οπότε είναι σε θέση να τους κάνει μεγάλη ζημιά, αν η Ουάσιγκτον κινηθεί εντελώς εχθρικά εναντίον του. Ο Λευκός Οίκος πρέπει προηγουμένως να αποσπάσει τους στρατηγούς και τον στρατό από τον έλεγχο του Μουμπάρακ και των όποιων στενών συνεργατών του του έχουν απομείνει και στη συνέχεια να μεθοδεύσει την απαλλαγή από τον Αιγύπτιο τύραννο, που αποτελεί πλέον «καμένο χαρτί» για όλους.

Το πρόβλημα που έχουν να λύσουν οι Αμερικανοί συνίσταται στη διασφάλιση εγγυήσεων για τους στρατηγούς του καθεστώτος ότι δεν θα εκτελεστούν ή δεν θα φυλακιστούν για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό αφ' ότου προηγουμένως πείσουν τους Αιγύπτιους στρατιωτικούς ότι τελείωσε η εποχή της κυριαρχίας τους και των υλικών προνομίων που αυτή συνεπέφερε, κάτι που δεν είναι και τόσο εύκολο. Η πολιτική του Μουμπάρακ, που προτείνει να καταπνίξουν στο αίμα την εξέγερση και να διατηρήσουν το καθεστώς παντοδυναμίας τους, εναρμονίζεται πολύ περισσότερο με τη νοοτροπία των στρατηγών.

Εκ παραλλήλου η Ουάσιγκτον πρέπει να πείσει αφενός μια διάσπαρτη κοινωνική αντιπολίτευση που δεν έχει πολιτική ηγεσία και αφετέρου τους ισλαμιστές της οργάνωσης «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», οι οποίοι μισούν τόσο το καθεστώς Μουμπάρακ όσο και τις ΗΠΑ, να αποδεχθούν έναν τέτοιο συμβιβασμό με τον στρατό και να μην ωθήσουν την εξέγερσή τους στα άκρα - δηλαδή στην κλιμάκωση των διαδηλώσεων μέχρι την κατάληψη της εξουσίας κατά το πρότυπο της ισλαμικής επανάστασης του Χομεϊνί στο Ιράν πριν από τριάντα και πλέον χρόνια, το 1979.

Στον αιγυπτιακό στρατό η Αμερική μπορεί να έχει άφθονους φίλους και πάμπολλους πράκτορες, κάτι που θα τη βοηθήσει πολύ στην προσπάθειά της να περάσει την πολιτική της. Στο στρατόπεδο της αιγυπτιακής κοινωνικής και ισλαμικής αντιπολίτευσης, όμως, οι ΗΠΑ έχουν μόνον εχθρούς, πράγμα που εκμηδενίζει σχεδόν τις δυνατότητες του Λευκού Οίκου να επηρεάσει απευθείας τη στάση της αιγυπτιακής αντιπολίτευσης, που τώρα εμφανίζεται τόσο ενισχυμένη ώστε να απειλεί να ανατρέψει το καθεστώς που τόσες δεκαετίες υπηρέτησε πιστά τους Αμερικανούς.

Προκειμένου να δημιουργήσει τις πρώτες πολιτικές γέφυρες επικοινωνίας με την αιγυπτιακή αντιπολίτευση, ανέλαβε η ίδια η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, να δηλώσει ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τάσσεται υπέρ ελεύθερων και δίκαιων εκλογών, ώστε να γίνει με τάξη η μετάβαση στην Αίγυπτο στη μετά Μουμπάρακ εποχή. Με τον τρόπο αυτό η Ουάσιγκτον μετέδωσε στους πάντες το μήνυμα ότι εγκαταλείπει ουσιαστικά τον Μουμπάρακ και απευθύνεται στις μετριοπαθείς δυνάμεις της αντιπολίτευσης, που επιθυμούν την ομαλή εγκατάλειψη του παλαιού καθεστώτος και όχι τη βίαιη σύγκρουση με αυτό.

Η χθεσινή αποκλιμάκωση των διαδηλώσεων και η αποφυγή της πρόκλησης νεκρών μεταξύ των διαδηλωτών εκ μέρους του στρατού, που είχε αποφύγει να ανοίξει πυρ εναντίον των εξεγερμένων μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, αντανακλούν τις πυρετώδεις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις. Αντικειμενικά ενισχύει την ευόδωση των αμερικανικών προσπαθειών επίτευξης ανώδυνης για τη Δύση μεταπολίτευσης αυτός ο αυτοπεριορισμός της δράσης του λαϊκού παράγοντα, αν βεβαίως παραταθεί. Οψόμεθα...

«ΣΩΤΗΡΑΣ»
Ο Ελ Μπαραντέι σε ρόλο... Καραμανλή!

ΥΣΤΑΤΗ ίσως ελπίδα των Αμερικανών και μεγάλου μέρους της αστικής τάξης της Αιγύπτου να πετύχουν μια αστική λύση στη διαδοχή του Μουμπάρακ, που θα εξασφαλίζει τη συνέχιση κατά βάση της ίδιας πολιτικής υποτέλειας του Καΐρου στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ, αποτελεί ο τιμημένος με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 2005 Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι. Αστός ο ίδιος, χαίρει της εμπιστοσύνης όχι μόνο των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, αλλά και των Αδελφών Μουσουλμάνων, που χθες δήλωσαν επίσημα την υποστήριξή τους στο πρόσωπό του ως μεσολαβητή για την ομαλή απομάκρυνση του Μουμπάρακ. Θα αποδειχθεί άραγε ο Ελ Μπαραντέι... «Αιγύπτιος Κωνσταντίνος Καραμανλής του 1974»;


ethnos
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
του Γιάννη Τριάντη



Και ξαφνικά, μια ξεχασμένη λέξη μπήκε στο λεξιλόγιο της παρέας χωρίς...



να «αισθάνεται» εξόριστη και παρίας. Ακόμη και ο «συντηρητικός» της ομήγυρης μιλούσε γι’ αυτήν δίχως να κομπιάζει ή να δυσανασχετεί. Ήταν η λέξη «εξέγερση»...


Βέβαια, το «σκηνικό» βοηθούσε την φυσιολογική ένταξή της στις κουβέντες των φίλων: ανθρώπινες λαμπάδες –αυτοπυρπολημένοι στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Μαυριτανία και την Αλγερία– πιστοποιούσαν την θυσιαστική αποφασιστικότητα των λαών της περιοχής να εξεγερθούν... Στα πρωτοσέλιδα, ο ακατάβλητος Μίκης Θεοδωράκης εξαπέλυε δριμύ «κατηγορώ» κατά της κυβέρνησης και έριχνε την σπίθα της ανυπακοής και της εξέγερσης: «Μας έχουν τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί, γιατί πιστεύουν ότι είμαστε κοπάδι... Έτσι και δεν είμαστε κοπάδι, κι αγριέψουμε, μόνο με τη βία μπορούν να μας επιβληθούν. Ελάτε να αγριέψουμε... Οι ξένες κυβερνήσεις γίνονται αρνάκια, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τη σιδερένια θέληση του λαού»... Οι δημοσκοπήσεις της εβδομάδος έδειχναν την εναντίωση της κοινωνίας στην ασκούμενη πολιτική, την ώρα που η ογκούμενη ανεργία, οι περικοπές, η φτώχεια και η ανέχεια προϊδέαζαν για διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των κυβερνώντων και της πλειονότητος...

«Εντάξει. Αλλά η εξέγερση δεν είναι παίξε - γέλασε», είπε ο μπαρουτοκαπνισμένος της παρέας. «Η φοβισμένη μικροαστική θάλασσα δεν βγαίνει εύκολα στον δρόμο. Ούτε η “σιωπηρά πλειοψηφία”. Δεν έχουν κουλτούρα εξέγερσης. Μπορεί να χειμάζονται και να δυστυχούν, να νιώθουν ανασφάλεια και ανησυχία, αλλά δεν ξεσηκώνονται»... Ο διπλανός του συμφώνησε υπερθεματίζοντας: «Το έδειξαν άλλωστε και οι πρόσφατες εκλογές για την Αυτοδιοίκηση. Ο κόσμος αιφνιδιάστηκε, έπαθε σοκ από το Μνημόνιο και τα μέτρα, αλλά έμεινε ζαρωμένος στη γωνιά του. Πρώτον, γιατί συνήθισε να τιμωρεί τις εκάστοτε κυβερνήσεις στις γενικές εκλογές και, δεύτερον, διότι “κατάπιε” την θηριώδη τρομοκρατική προπαγάνδα περί χρεοκοπίας»...

«Μα δεν έβλεπε εναλλακτική λύση ο κόσμος», παρατήρησε ο ρεαλιστής της παρέας. «Η καθημαγμένη Νέα Δημοκρατία άργησε “να πάρει μπρος” και να πείσει ότι υπήρχε άλλος δρόμος. Η Αριστερά αρκέστηκε στον καταγγελτικό της ρόλο. Η Μπακογιάννη και το ΛΑΟΣ ευθυγραμμίστηκαν με την κυβέρνηση και το Μνημόνιο, και η πλειονότης των μήντια στήριξε πλήρως την κυβερνητική επιλογή. Πώς απαιτείς, λοιπόν, να καταλάβει ο κόσμος, να πειστεί και να ξεσηκωθεί;»

«Υπάρχει και κάτι άλλο», είπε ο «συντηρητικός». «Αν έπαιρνε τέτοια μέτρα η κυβέρνηση της ΝΔ, θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμη και οι πλάκες των πεζοδρομίων από τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ»... Ουδείς διεφώνησε με τον φίλο μας, αλλά ούτε η εξήγηση αυτή ούτε εκείνες που προηγήθηκαν ήσαν ικανές να απαντήσουν πειστικά στο ερώτημα «γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος»...

Τότε πήρε τον λόγο ο «σιωπηλός» της παρέας: «Πράγματι, η εξέγερση δεν είναι παίξε - γέλασε ούτε άσκηση επαναστατικής γυμναστικής. Είναι “τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής”, που λέει κι ο Βάρναλης. Η μικροαστική θάλασσα μπορεί να κάθεται φοβισμένη στον καναπέ της και να συντηρείται ακόμη από κάτι υπολείμματα οικονομιών που είχε στην άκρη, καθώς και από την αλληλεγγύη της οικογένειας, αλλά μόλις φτάσει στο χείλος του γκρεμού θα πάρει φωτιά... Θα σας πω ένα παράδειγμα: Σκεφτείτε έναν μεσαίο που έχει ακόμη τη δουλειά του, αλλά με τον μισθό του δραστικά μειωμένο, την γυναίκα του άνεργη και με δυο παιδιά να σπουδάζουν. Τι θα κάνει μόλις δει ένα ωραίο πρωί τον δικαστικό κλητήρα να τον προειδοποιεί ότι θα κατασχεθεί το σπίτι του, γιατί δεν έχει να πληρώσει το δάνειο, ή ότι απολύεται από τη δουλειά του και μένει στο δρόμο με ελάχιστη αποζημίωση και καμιά προοπτική; Ε, αυτός θα ξεσηκωθεί κι ας είναι ο πιο συντηρητικός του κόσμου. Θα πάρει ό,τι βρει μπροστά του και θα κυνηγήσει τον δικαστικό κλητήρα, θα μπουκάρει στην τράπεζα και θα κατέβει οργισμένος στον δρόμο, αποφασισμένος για όλα... Θα το δείτε: ο Δεκέμβρης των πιτσιρικάδων θα μοιάζει σχολική παράσταση μπροστά σ’ αυτά που θα κάνουν οι απελπισμένοι πατεράδες τους, αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση»...

Ο «σιωπηλός» άναψε τσιγάρο και επέστρεψε στη σιωπή του. Οι άλλοι συμφώνησαν μαζί του, με βλέμματα θερμής συνηγορίας... Εκείνη η ξεχασμένη λέξη, η «εξέγερση», έμοιαζε με κατάφυτο «δέλτα» ποταμού στο οποίο εναποτίθεται συνεχώς πρώτη ύλη από το φουσκωμένο ποτάμι... Κι αν επανήλθε στα χείλη όλων, είναι γιατί δεν τρομάζει πια κανέναν. Ούτε καν τον «παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο» που «επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί»... Και, κυρίως, γιατί είναι «τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής»


epikaira
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Οι κομματικά ελεγχόμενες κατά κύριο λόγο κινεζικές επιχειρήσεις έχουν επιδοθεί σε ένα σαφάρι εξαγορών δυτικών εταιρειών, γεγονός που επιβεβαιώνει και τη γεωπολιτική διάσταση της κινεζικής οικονομίας.


Η Κίνα αγοράζει τον κόσμο», ήταν ο τίτλος-εξώφυλλο του κύριου άρθρου ενός από τα τελευταία τεύχη του βρετανικού περιοδικού Economist και θεωρούμε ότι ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα.


Οι κινεζικές επιχειρήσεις, που ελέγχονται από το κράτος και το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, για το 2010 ήδη αντιπροσωπεύουν το 20% των συμφωνιών που έγιναν παγκοσμίως για την εξαγορά επιχειρήσεων.

Eτσι, κινεζική παρουσία υπάρχει πλέον στο αμερικανικό αέριο, στο βραζιλιάνικο ηλεκτρισμό και στη σουηδική αυτοκινητοβιομηχανία Βόλβο, πέρα από το λιμάνι του Πειραιά και την Αφρική. Όπως λέει δε ο Βέλγος οικονομολόγος, Ρομπέρ Ντεγουατρεπόν, «είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι κομμουνιστικές επιχειρήσεις εξαγοράζουν αντίστοιχες φιλελεύθερες, σπρώχνοντας τον καπιταλισμό στα πιο παράλογα όριά του».

Την απάντηση στην παρατήρηση αυτή δίνει το Economist γράφοντας ότι η υψηλή αποταμίευση στις αναπτυσσόμενες χώρες και ο επαναδυόμενος κρατικός καπιταλισμός σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλάζουν το διεθνές χρηματοοικονομικό τοπίο. Έτσι, το 25% της παγκόσμιας αξίας των μετοχών βρίσκεται στα χέρια τέτοιων επιχειρήσεων, ποσοστό υπερδιπλάσιο από το αντίστοιχο πριν μία δεκαετία. Εξάλλου, την τάση αυτή περιέθαλψε ο ίδιος ο αναπτυγμένος κόσμος, προσφέροντας πολυάριθμες ευκαιρίες στις μερκαντιλιστικές οικονομίες τύπου Σιγκαπούρης, της Νοτίου Κορέας κ.α.

Σήμερα, λοιπόν, η κινεζική επέλαση ανά το διεθνή κόσμο των επιχειρήσεων δεν πρέπει να εκπλήσσει. Αντιθέτως, υποδηλώνει την ενεργό συμμετοχή μιας κλειστής πριν είκοσι χρόνια οικονομίας στην παγκοσμιοποίηση -γεγονός που μόνον θετικές πλευρές έχει.

Διότι, σε μία φάση παρακμής των αναπτυγμένων οικονομιών, οι οποίες επιπλέον είναι και υπερχρεωμένες, η κινεζική αποταμίευση μπορεί να είναι η μανιβέλα για μιαν επανεκκίνηση της παγκόσμιας οικονομίας. Υπό αυτή την έννοια, αν και άλλες ασιατικές χώρες ακολουθήσουν το κινεζικό παράδειγμα και αποφασίσουν να επενδύσουν και αυτές στην πραγματική οικονομία της ευρωζώνης, πέρα από τα ομόλογα, ίσως η οικονομική συγκυρία στην Ευρώπη να άλλαζε προς το καλύτερο πολύ γρηγορότερα απ’ ό,τι εκτιμούν οι αρμόδιοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Eco/Fin.

Χαρακτηριστική είναι, από την άποψη αυτή, η επίσημη κινεζική διείσδυση στη Μεγάλη Βρετανία. Όπως έγινε γνωστό, η επενδυτική εταιρεία First Eastern Investment Group, που έχει την έδρα της στο Χονγκ-Κονγκ, ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει την πραγματοποίηση επενδύσεων ύψους 500 εκατ. δολαρίων σε μικρομεσαίες βρετανικές επιχειρήσεις με στόχο την ενίσχυσή τους και την είσοδό τους στην κινεζική αγορά.

Η ανακοίνωση αυτή πραγματοποιήθηκε στο Πεκίνο, στο πλαίσιο της επίσημης επίσκεψης του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον στην Κίνα. Όπως ανακοίνωσε ο Βρετανός πρωθυπουργός, οι επενδύσεις αυτές θα συμβάλουν στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, στην προώθηση των εξαγωγών και στη βελτίωση των επενδύσεων ανάμεσα στις δύο χώρες.

Το νέο επενδυτικό fund που θα δημιουργηθεί για το σκοπό αυτό ονομάζεται UK-China Fund και θα επικεντρωθεί κατά κύριο λόγο στην απόκτηση μειοψηφικών πακέτων μετοχών σε βρετανικές επιχειρήσεις που δεν διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα για την επέκτασή τους στην κινεζική αγορά.

Η εξέλιξη αυτή έχει, κατά τη γνώμη μας, μεγάλη σημασία, γιατί στην ουσία σηματοδοτεί μία αισθητή πλέον αλλαγή και στο διεθνές επιχειρηματικό πεδίο. Σε μεγάλο δε βαθμό, η αρχή της κινεζικής αποβάσεως στην Ευρώπη σήμερα δεν διαφέρει πολύ από την αντίστοιχη των αμερικανικών πολυεθνικών επιχειρήσεων στη Γηραιά Ήπειρο πριν 60 χρόνια. Ελάχιστα διαφέρει επίσης και από την ιαπωνική επιχειρηματική διείσδυση στις ΗΠΑ ολόκληρη τη δεκαετία του 1980.

Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, πολλοί διεθνείς παρατηρητές επισημαίνουν ότι η «εισβολή» κινεζικών κεφαλαίων στη Δύση έχει και ξεκάθαρο γεωπολιτικό περιεχόμενο. Κατά την εφημερίδα «International Herald Tribune», είναι γνωστό ότι οι Κινέζοι ηγέτες διατηρούσαν επί δεκαετίες χαμηλό προφίλ στην εξωτερική πολιτική, επικεντρώνοντας την προσοχή τους στη διατήρηση της οικονομικής ανάπτυξης και της πολιτικής σταθερότητας εντός της χώρας. Ωστόσο, όπως τονίζουν οι αναλυτές αυτοί, το Πεκίνο συνειδητοποιεί πλέον ότι, για να επιτύχει στο εξής τους ίδιους στόχους, πρέπει να δράσει άμεσα, ώστε να διαχειρισθεί τα τεκταινόμενα εκτός των συνόρων του.

Στο οικονομικό μέτωπο, για παράδειγμα, η Κίνα κατόρθωσε να αποκτήσει μεγαλύτερο βάρος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και να καταστεί ένας από τους μεγαλύτερους μετόχους του. Όπως επισημαίνεται, «η Κίνα μεταμορφώνει τον κόσμο καθώς μεταμορφώνεται η ίδια». ’ραγε, η λέξη «επαναστατικά» είναι υπερβολή για να περιγράψει πώς η οικονομική άνοδος της Κίνας, την οποία στήριξε το διετές πακέτο, επιδρά στον υπόλοιπο κόσμο;

Σύμφωνα με το ΔΝΤ η παγκόσμια οικονομία αναπτύχθηκε μόλις κατά 0,19% πέρυσι, βάσει της αγοραστικής της δύναμης. Η Κίνα συνεισέφερε 1,19 ποσοστιαίες μονάδες σε αυτό το ποσοστό της ανάπτυξης.

Εν ολίγοις, πράγματι έσωσε τον κόσμο από την ύφεση -και αυτό χωρίς να συνυπολογίσουμε τα παράπλευρα οφέλη, όπως η τόνωση της επιχειρηματικής εμπιστοσύνης, η αύξηση των τιμών των πρώτων υλών και τα χαμηλότερα επιτόκια διεθνώς. Η Κίνα συνεισέφερε κατά 46% στην παγκόσμια ζήτηση το 2009, ποσοστό υπερδιπλάσιο από το μέσον όρο του 22% που είχε συνεισφέρει την περίοδο 2000-2009, σύμφωνα με την Goldman Sachs

Είναι χάρη στην ακόρεστη κινεζική ζήτηση για υψηλής ποιότητας εξοπλισμό, χημικά και αυτοκίνητα (οι συνολικές κινεζικές εισαγωγές το πρώτο 9μηνο του έτους ήταν κατά 300 δισεκατ. δολάρια υψηλότερες από πέρυσι) που η Γερμανία απολαμβάνει τη σημερινή υψηλή ανάπτυξη. Με τον τρέχοντα ρυθμό, σε 12-18 μήνες «το γερμανικό εμπόριο με την Κίνα θα είναι όσο και με τη Γαλλία». Κάπως έτσι, σύμφωνα με τους αναλυτές, «αν δραστηριοποιείσαι στο Μόναχο, αυτό που συμβαίνει στην Κίνα είναι πλέον σημαντικότερο από αυτό που συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη».

Πέρα, όμως, από όλες τις παραπάνω γεωπολιτικές εξελίξεις, η γεωοικονομική επέλαση της Κίνας έχει και μιαν άλλη, εξόχως σημαντική, διάσταση. Οι επελαύνουσες, κρατικές ή μη, κινεζικές επιχειρήσεις «αγοράζουν» με πολύ υψηλά τιμήματα και ταλαντούχους δυτικούς μάνατζερ, ο οποίοι προσφέρουν στους νέους εργοδότες τους τόσο πολύτιμη εμπειρία και φαιά ουσία όσο, βέβαια, και συναφή με την κοινωνία της γνώσης τεχνογνωσία. Όπως εκτιμά η McKinsey, ήδη στις εξωστρεφείς κινεζικές επιχειρήσεις απασχολούνται περισσότεροι από 260.000 μη Κινέζοι μάνατζερ, 36.000 δυτικοί σύμβουλοι επιχειρήσεων και 6.500 εισηγητές σε ενδοεπιχειρησιακά σεμινάρια.

Χωρίς καμιά αμφιβολία, ο κόσμος μας αλλάζει σε βάθος και με μεγάλη ταχύτητα. Και πολύ φοβούμεθα ότι οι ομφαλοσκοπούντες σύντομα θα είναι τα απόνερά του…

inprecor
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Σε ιστορική ευκαιρία επιβολής στις χώρες της ευρωζώνης ενός γερμανικού, ολοκληρωτικού μοντέλου οικονομικής διακυβέρνησης μετουσιώνει χωρίς προσχήματα το Βερολίνο την οικονομική κρίση: το Οικονομικό Ράιχ της Γερμανίας στην ευρωζώνη φέρει τον πολιτικά ορθό γενικό τίτλο «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για την Ανταγωνιστικότητα» και τελικός στόχος του είναι να μετατρέψει όλες τις χώρες-μέλη σε «μικρές Γερμανίες», υπό τις διαταγές της… Μεγάλης Γερμανίας.

Λίγες ημέρες πριν τη Σύνοδο Κορυφής της 4ης Φεβρουαρίου, η καγκελαρία άφησε να «διαρρεύσει» στο Spiegel εσωτερικό έγγραφο, όπου περιγράφονται λεπτομερέστερα από κάθε άλλη φορά οι όροι που θέτει το Βερολίνο, για να δεχθεί να «βάλει πλάτη» για την έξοδο των υπερχρεωμένων οικονομιών της ευρωζώνης από την κρίση. Από το έγγραφο, που προφανώς «διέρρευσε» για να «μετρηθούν» οι αντιδράσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καθίσταται σαφές, ότι η Γερμανία ζητά βαρύ τίμημα από τους εταίρους της στην ευρωζώνη για τη συμμετοχή της στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους.

Το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, που θα ζητήσει η Μέρκελ από τους άλλους ηγέτες να προσυπογράψουν, πριν από οποιαδήποτε συζήτηση για στήριξη και διευκολύνσεις στους ασθενέστερους αποτυπώνει με καθαρότητα μια επικίνδυνη ολοκληρωτική αντίληψη της γερμανικής κυβέρνησης για την οικονομική πολιτική στη ζώνη του ευρώ: όπως στο παρελθόν τέθηκαν οικονομίες με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά και ανάγκες στην προκρούστεια κλίνη μιας ενιαίας νομισματικής πολιτικής, που ήταν κομμένη στα μέτρα της Γερμανίας, έτσι σήμερα επιχειρείται να «χωρέσει» η δημοσιονομική πολιτική 16 διαφορετικών εθνικών οικονομιών σε «γερμανικό κοστούμι». Επιπλέον, η «ορθή» γερμανική αντίληψη για την οικονομία επιχειρείται να επιβληθεί παντού στην ευρωζώνη, ακυρώνοντας κάθε έννοια άσκησης εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατικού ελέγχου και μετατρέποντας ψηφοφόρους και κυβερνήσεις εθνικών κρατών σε απλά γρανάζια μιας καλοκουρδισμένης γερμανικής οικονομικής μηχανής.

Όπως φαίνεται από το έγγραφο, που παρουσίασε περιληπτικά χθες το Spiegel στην ηλεκτρονική του έκδοση και θα αναλύσει διεξοδικότερα σήμερα στην έντυπη, στόχος της Γερμανίας είναι να «εισαχθεί ένα είδος οικονομικής διακυβέρνηση στην ευρωζώνη, που πηγαίνει πολύ πιο μακριά από οτιδήποτε έχει συμφωνηθεί μέχρι σήμερα», όπως γράφει το περιοδικό.

Η ασκούμενη οικονομική πολιτική από τις κυβερνήσεις προτείνεται να οριοθετηθεί μέσα από συγκεκριμένους ποσοτικούς στόχους για τους οικονομικούς δείκτες, που οι Γερμανοί θεωρούν ως τους κρισιμότερους για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Για παράδειγμα, προτείνεται να τεθούν κοινή, μετρήσιμοι στόχοι για την εξέλιξη του κόστους εργασίας σε όλες τις οικονομίες. Αν αναλογισθεί κανείς, ότι την τελευταία δεκαετία το κόστος εργασίας στην Γερμανία έχει μείνει στάσιμο, ενώ στον Νότο έχει σημειώσει τεράστια αύξηση, εύκολα γίνεται αντιληπτό, ότι η εναρμόνιση σε ό,τι αφορά το κόστος εργασίας οδηγεί σε ακραία συμπίεση εισοδημάτων στο Νότο.

Επιπλέον, ζητούμενο για τους Γερμανούς θα ήταν να καθιερωθεί κοινός «χρυσός κανόνας» στην ευρωζώνη για το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης. Σε πρώτη φάση να αυξηθεί στα 67 χρόνια σε όλες τις χώρες, για να εξισωθεί με το γερμανικό όριο, και ακολούθως να αυξάνεται σε τακτά διαστήματα κάθε χώρα ανάλογα με τις δημογραφικές εξελίξεις που καταγράφονται.

Σε επίπεδο κεντρικής κατεύθυνσης της δημοσιονομικής πολιτικής, οι Γερμανοί έχουν στόχο να μεταφέρουν με κάποιο τρόπο στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη και στο Σύμφωνο Σταθερότητας το λεγόμενο «φρένο χρέους», που έχει εισαχθεί από το 2009 στο γερμανικό Σύνταγμα και προβλέπει ότι από το 2016 και μετά θα εκμηδενισθεί το διαρθρωτικό έλλειμμα του προϋπολογισμού. Ουσιαστικά, αντί για το «πλαφόν» του 3% στα ελλείμματα, που ίσχυσε ως τώρα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις καλούνται να παρουσιάζουν στο διηνεκές ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Όταν θα προβλέπει η Κομισιόν, ότι δεν θα πετύχουν αυτό το στόχο, οι κυβερνήσεις θα καλούνται αυτόματα να λαμβάνουν πρόσθετα μέτρα προσαρμογής.

Λίγες μόνο ημέρες πριν κορυφωθούν οι διαβουλεύσεις κορυφής στην ευρωζώνη για το «πακέτο» μέτρων που θα οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση χρέους, οι γερμανικές ιδέες δείχνουν καθαρά, πώς οι Γερμανοί επιχειρούν να μετατρέψουν τη «νίκη» τους στο πεδίο της οικονομίας σε ισοδύναμη μιας επικράτησης με στρατιωτικά μέσα, την οποία δεν κατάφεραν να πετύχουν δύο φορές τον προηγούμενο αιώνα. Και να επιβάλλουν τους όρους τους, με τον αέρα του μεγάλου νικητή των σύγχρονων οικονομικών πολέμων…


sofokleous10
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Του Κώστα Βεργόπουλου




Το δημόσιο χρέος αποτελεί ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του δημοκρατικού
πολιτεύματος. Όμως αυτή η αλήθεια επισείεται σήμερα όχι μόνον από τα θύματα της αντιδημοκρατικής εκτροπής, αλλά και προσχηματικά από όσους την καλύπτουν, μεταθέτοντας την ευθύνη γι’ αυτό στους πρώτους. «Καθίστε φρόνιμοι, μην διαμαρτύρεστε, γιατί με τις αντιδράσεις σας θα εξαναγκάσετε την εξουσία να γίνει ωμότερη και πιο απροκάλυπτη».

Το δημοκρατικό πολίτευμα δεν κινδυνεύει, λοιπόν, από την παράδοση του ελληνικού κράτους στη δικτατορία των δανειστών του, αλλά υπονομεύεται από την κοινωνική απόγνωση των εργαζομένων, συνταξιούχων, μαθητών και φοιτητών. Οι συνεχείς στάσεις εργασίας, οι δια μαρτυρίες ασκούν εκβιαστική πίεση στη μεγάλη πλειοψηφία και αυτό νοθεύει τη δημοκρατία. Η κοινή γνώμη χειραγωγείται, με ευθύνη και των ΜΜΕ, προσφέρεται σε δημαγωγίες, ενθαρρύνοντας «κυνήγι μαγισσών», καταδιώκοντας κατά φαντασία «συνωμοσίες», «προδότες και μειοδότες».

Για την αντιδημοκρατική εκτροπή λοιπόν, δεν αποδίδεται ευθύνη στο πολιτικό σύστημα της χώρας, αλλά στον Μίκη Θεοδωράκη, «που προσκαλεί σε κίνημα ανυπακοής», και στον Βασίλειο Μαρκεζίνη, «που μοιράζει απλόχερα κατηγορίες για προδοσίες και αργυρώνητους πράκτορες». Στην αρχαία Περσία, οι κακές ειδήσεις εξαφανίζοντο με τον αποκεφαλισμό του αγγελιοφόρου. Στη σύγχρονη δημοκρατία μας, εκτός από τον αγγελιοφόρο, απειλούνται επίσης οι παραλήπτες των κακών ειδήσεων, προκειμένου να διατηρηθεί η αυταπάτη του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Από το 18ο αιώνα, ο Σκωτσέζος φιλόσοφος και οικονομολόγος Ντέιβιντ Χιουμ (1711-1776), από τους πατέρες της Φιλελεύθερης Σχολής, είχε αποδείξει ότι το δημόσιο χρέος ήταν μηχανισμός μεταφοράς πλούτου από τον κόσμο της εργασίας προς εκείνον του μεγάλου χρήματος. Το κράτος, αντί να φορολογεί τους πλούσιους, συνάπτει με αυτούς δάνεια, των οποίων το κόστος επιρρίπτεται στους παραγωγικούς συντελεστές της οικονομίας. Έτσι, οι πλούσιοι κερδίζουν διπλά: αφενός δεν φορολογούνται, αφετέρου εισπράττουν και τόκους, που κατ’ ανάγκην συρρικνώνουν το λαϊκό εισόδημα. Οσάκις το δημόσιο χρέος υπερβαίνει ορισμένα όρια, κυρίως οικονομικής και πολιτικής αντοχής των λαϊκών τάξεων, δημιουργείται πολιτειακή κρίση.

Στη Λατινική Αμερική, αποτελεί κοινό τόπο η σύνδεση του κρατικού υπερδανεισμού με κοινωνικές, πολιτικές και πολιτειακές κρίσεις. Στην Ελλάδα, από το 1904, η μελέτη του Ανδρέα Ανδρεάδη «Η ιστορία των εθνικών δανείων» έχει δείξει τη στενή σχέση ανάμεσα στις κρίσεις δημόσιου υπερδανεισμού και τους σταθμούς στην πολιτειακή εξέλιξη της χώρας. Η χρεοκοπία του 1843 αποτέλεσε έναυσμα για γενική δυσαρέσκεια και αφύπνιση, που έλαβε τη μορφή του λαϊκού και στρατιωτικού κινήματος, υπό την ηγεσία των αξιωματικών Δ. Καλλέργη και Ι. Μακρυγιάννη και επέτυχε την παραχώρηση Συντάγματος και την κατοχύρωση καθολικής ψήφου από τη μέχρι τότε απολυταρχική βασιλεία του Όθωνος.

Η χρεοκοπία του 1893 οδήγησε στην εθνική καταστροφή του 1897 και στην ανάκαμψη που ακολούθησε, με αποκορύφωμα το ανορθωτικό κίνημα του 1909. Σε κάθε περίπτωση, το δημοκρατικό πολίτευμα δεν κινδύνευσε ποτέ από τα κάτω, αλλά από τα επάνω, από τους αυλικούς της εξουσίας. Οι λαϊκές αντιδράσεις στη χρεοκοπία της χώρας δεν υπονόμευσαν τη δημοκρατία, αλλά τη διεύρυναν και την εμπλούτισαν.

Με τη στάση πληρωμών του 1932, ακολούθησε επίσης λαϊκή αφύπνιση, η όποια όμως χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα, προκειμένου να επιβληθεί τελικά η εκτροπή του 1936. Και σ’ αυτή την περίπτωση, η εκτροπή προήλθε από τα επάνω, τη διαφύλαξη της εξουσίας, και όχι από τα κάτω. Γιατί σήμερα να υποθέσουμε ότι κάτι έχει αλλάξει και ότι η ενδεχόμενη απειλή κατά του πολιτεύματος προέρχεται από τα κάτω;

Σε πρόσφατη μελέτη του, ο Αμερικανός ιστορικός της οικονομίας Χάρολντ Τζέιμς από το Πρίνστον διαπιστώνει σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη, και όχι μόνον στην Ελλάδα, «αύξουσα βαθιά απονομιμο ποίηση των πολιτικών συστημάτων για τον Ευρωπαίο πολίτη» (Harold James, Debt and Democracy, Project Syndicate, 5 Ιανουαρίου 2011).

Η απονομιμοποίηση ξεκίνησε πριν από δύο δεκαετίες με την εμμονή των ευρωπαϊκών οικονομικών ελίτ για ένα «ισχυρό νόμισμα» εις βάρος της παραγωγικής οικονομίας. «Η χρηματοπιστωτική μεταλλαγή στην Ευρώπη συνοδεύτηκε με απώλεια εξουσιών για τους Ευρωπαίους πολίτες προς αποκλειστικό όφελος τεχνοκρατικών ελίτ». Το σύνολο των ευρωπαϊκών θεσμών παραμένει μέχρι σήμερα με χαμηλή και φθίνουσα λαϊκή νομιμοποίηση. Των εθνικών θεσμών, ακόμη περισσότερο.

Η Ιρλανδία αναφέρεται ως «υπόδειγμα» για τη λαϊκή αναξιοπιστία που προκάλεσε η κυβέρνησή της, με την απερίσκεπτη ανάληψη από το κράτος του τεράστιου ιδιωτικού χρέους των ιρλανδικών τραπεζών, ενός χρέους που αντιστοιχούσε σε 10πλάσιο ύψος από το εθνικό εισόδημα της χώρας.

Οι πλούσιοι ιδιώ τες της εποχής του Ντέιβιντ Χιουμ είναι σήμερα οι ιδιωτικές τράπεζες, που κερδοσκοπούν όσον αφορά στη φερεγγυότητα του κράτους, αλλά ευημερούν πάντα με τίμημα τη δυστυχία για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. «Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι», συνοψίζει ο Αμερικανός οικονομολόγος, «διεκδικούν σήμερα το δικαίωμα να ελέγχουν περισσότερο τα κράτη τους και να μην πληρώνουν πάντα οι ίδιοι για σφάλματα και κομπίνες, που τεκταίνονται από ολέθριες συμμαχίες ανάμεσα στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και σε ανεύθυνους πολιτικούς και κυβερνήσεις». 

parembasis
By STEVENIKO | | Posted in , | With 0 comments
Ένα καταπληκτικό τριαντάλεπτο καρτούν που μας δείχνει με αρκετά διασκεδαστικό τρόπο την απάτη πίσω από το τραπεζικό σύστημα.

Το ‘The AMERICAN DREAM’ (Το Αμερικάνικο Όνειρο) είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων 30 λεπτών, που εξηγεί στον αμερικάνικο λαό πως έχει εξαπατηθεί από τις βασικές δομές του κυβερνητικού συστήματος. Όλοι οι Αμερικανοί προσπαθούν για το ‘αμερικανικό όνειρο’, και αυτή η ταινία δείχνει γιατί το όνειρό τους απομακρύνεται όλο και πιο πολύ. Ξέρετε πώς τα αμερικάνικα χρήματα έχουν δημιουργηθεί; Ή πώς λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα; Γιατί οι τιμές των σπιτιών η ανέβηκαν στα ύψη και, στη συνέχεια, έκαναν βουτιά; Γνωρίζετε πραγματικά ποια είναι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ είναι και πώς επηρεάζει τους Αμερικάνους πολίτες κάθε μέρα;

Η αποστολή της ταινίας είναι να εκθέσει τον σκοτεινό ρόλο της κεντρικής τράπεζας που είναι γνωστή ως Federal Reserve.

Ο Henry Ford είχε πει: «Είναι καλό που οι κάτοικοι της Αμερικής δεν καταλαβαίνουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και ιδίως το Federal Reserve System. Αν το καταλάβαιναν, πιστεύω, θα κάνανε επανάσταση πριν το επόμενο πρωινό»

Ο Τόμας Τζέφερσον, τρίτος Πρόεδρος των Η.Π.Α. (1801-1809) και κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, είχε πει ότι αν ο Αμερικανικός λαός επιτρέψει ποτέ στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν την έκδοση του νομίσματος του, πρώτα με τον πληθωρισμό και ύστερα με τον αποπληθωρισμό, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις που θα αναπτυχθούν γύρω από αυτές θα αποστερήσουν τον λαό από την περιουσία του μέχρι που τα παιδιά του θα ξυπνήσουν άστεγα σε μια ήπειρο που κατέκτησαν οι πατεράδες τους…

Tomas Jefferson, JP Moran, JD Rockefeller, Nathan Rothschild, John F.Kennedy, Lyndon Johnson, Woodrow Wilson, Ben Bernake, Alan Greenspan και άλλοι παρουσιάζονται στο φιλμάκι που είναι μία... επιστροφή στο μέλλον (και για αυτό δανείζεται πολλά στοιχεία της ταινίας ‘Back to the Future’) με ένα καταπληκτικό τέλος με αναφορά στην ταινία 300!

Όπως αναφέρεται, οι στόχοι της ταινίας είναι ο τερματισμός της Federal Reserve, γνωστή ως ‘Fed’, - υπάρχει και σχετικό σύνθημα "end the fed" - η δημιουργία ενός δίκαιου συστήματος φορολογίας, η επιστροφή σε ένα νόμισμα που θα υποστηρίζεται από τον χρυσό, ο τερματισμός της κουλτούρας της οικονομίας του χρέους, καθώς η επιστροφή σε υγιείς τραπεζικές πρακτικές.

Δείτε την ταινία Το αμερικάνικο όνειρο με ελληνικούς υπότιτλους.





Ο υποτιτλισμός της ταινίας έγινε από το κανάλι του Ottonus στο youtube.

Η περίληψη-περιγραφή της ταινίας είναι από το blog του Κόκκινου Ουρανού

Μπορείτε να επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα της ταινίας στη διεύθυνση:the american dream film

ramnousia
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Ο κόσμος αυτός θα καταστραφεί σύντομα με μεγάλο πάταγο και το μόνο που θα έχει αξία θα είναι οι δεσμοί μεταξύ μας, η αλληλεγγύη των πολλών, οι οικογένειες και οι κοινότητές μας


Μια ωραία ταινία για αυτό ή κάποιο άλλο βράδυ. Είναι το Zeitgeist: Moving Forward, με ελληνικούς υπότιτλους, διαρκείας διόμισυ ωρών. Κάντε μου την χάρη και δείτε ΠΡΩΤΑ το φινάλε, από το 2:31:00 και μετά. Είναι η περιγραφή της αρχής του τέλους του κόσμου μας όπως τον ξέρουμε. Ενα τέλος που πλησιάζει με γρήγορα βήματα.

Στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται θα δούμε την τελική κατάρρευση, αν δεν καταστραφούμε ολοκληρωτικά ως ανθρωπότητα, ενός παγκόσμιου συστήματος που βασίστηκε στην οικονομική εκμετάλλευση και ανισότητα, την απληστία, την σπατάλη φυσικών πόρων, και στην ολιγαρχική εξουσία. Οσες αναβολές και να πάρει, όσες πονηριές και να μηχανευτεί, το οριστικό τέλος αυτού του συστήματος, μας πλησιάζει αμετάκλητα.

Ενα σύστημα στο οποίο μας οδήγησαν άνθρωποι βαθειά άρρωστοι, εθισμένοι στην εξουσία, την κομματική, την πολιτική και την οικονομική. Ανθρωποι τους οποίους ονομάσαμε ηγέτες και ειδικούς. “Αριστερούς και δεξιούς”. Ανθρωποι που στάθηκαν ανίκανοι τελικά να μας εμπνεύσουν την πρόοδο και την προκοπή του συνόλου και να μας οδηγήσουν σ’ αυτήν. Ανθρωποι που επιχείρησαν να μας κάνουν να λατρέψουμε τους δικούς τους θεούς: την εξουσία και το χρήμα. Το κέρδος. Και να ξεχάσουμε αυτό που είμαστε και αυτό που οφείλουμε να γίνουμε.

Αυτοί οι ηγέτες, που μερικοί μεταξύ μας ακόμη πιστεύουν ότι τους έχουμε ανάγκη να μας κυβερνούν και να διευθύνουν τις κοινωνίες και τα έθνη μας, μας οδήγησαν στον ατομισμό, την διαφθορά, την σπατάλη, την αποξένωση και την ασθένεια. Στην παράνοια. Ενα βήμα πριν το χείλος της ολικής καταστροφής και του χάους.

Δεν θα παραιτηθούν. Θα παλαίψουν ως το τέλος να κρατήσουν την διεφθαρμένη εξουσία τους, μέσα από κοινοβουλευτικά ή σοσιαλιστικά καθεστώτα, που πάντα θα επιμένουν να ονομάζουν “δημοκρατικά” και τα οποία το μόνο που κάνουν είναι να εργάζονται υπέρ των συμφερόντων μιας χούφτας ανθρώπων, επίσης βαρειά ασθενών, και γι’ αυτό πολύ επικίνδυνων. Καθεστώτων που κάτω από την καθοδήγηση αυτών των λαμπρών ηγετών μας, δεν εργάστηκαν ποτέ για το καλό του συνόλου, της κοινωνίας, του έθνους. Που εννόησαν σαν κοινωνία και έθνος τον εαυτό τους και μερικές δεκάδες ολιγαρχών του πλούτου με τις οικογένειές τους. Και τους υπόλοιπους μας είδαν ως οικονομικούς σκλάβους. Αυτοί οι λαμπροί μας ηγέτες.

Δεν θα παραιτηθούν ειρηνικά από την εξουσία τους επάνω μας. Και επειδή γνωρίζουν πως σύντομα θα αντιμετωπίσουν την απειλή της αποκαθήλωσης, και την οργή μας, ετοιμάζουν τα όπλα τους εναντίον μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην τελική αναμέτρηση “θα παίξουν τα ρέστα τους”, προκειμένου να διασώσουν την κομματική ή πολιτειακή ή οικονομική εξουσία τους.

Ο κόσμος αυτός θα καταστραφεί σύντομα με μεγάλο πάταγο και το μόνο που θα έχει αξία θα είναι οι δεσμοί μεταξύ μας, η αλληλεγγύη των πολλών, οι οικογένειες και οι κοινότητές μας.

Αν αυτή η τελική αναμέτρηψη δεν καταστρέψει τους όρους επιβίωσης της ανθρώπινης ζωής πάνω στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη, που οι φωτισμένοι ηγέτες μας μετέτρεψαν σε έναν απέραντο ωκεανό δακρύων, ανθρώπινου πόνου, εκμετάλλευσης και ανισότητας, θα κληθούμε όλοι εμείς να ξαναχτίσουμε έναν καινούριο κόσμο από την αρχή πάνω στις στάχτες.

Ας ελπίσουμε ότι θα μας έχουν μείνει δυνάμεις, ομόνοια και σοφία αρκετή για να οικοδομήσουμε ξανά έναν κόσμο άξιο να κατοικούν ελεύθεροι και δίκαιοι άνθρωποι, που δεν θα τους οδηγάει η ασθένεια της εξουσίας και του κέρδους (γμ τα κόκκαλά σας), αλλά η αίσθηση της ενότητας και του συνόλου. Η αρετή της ελευθερίας και η ευθύνη της δημοκρατίας.

Ο σεβασμός του ανθρώπου και του δικαιώματός του στην ζωή.




Θραξ ο Αναρμόδιος

kostasxan
By STEVENIKO | Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011 | Posted in | With 0 comments
Αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που συμβαίνουν στους δρόμους των πόλεων της Αιγύπτου, θα έπρεπε να προκαλούν ενθουσιασμό. Αυτό όμως δεν το βλέπουμε στην Αμερική. Τα πρόσωπα των δημοσιογράφων και των σχολιαστών της αμερικανικής τηλεόρασης είναι σκυθρωπά. Το χρηματιστήριο σημείωσε πτώση, και όλοι αντί να μιλάνε για τη δημοκρατία που αναδύει, εστιάζουν στον κίνδυνο των ισλαμιστών. Κάποιοι μάλιστα αμφιβάλλουν για τον αυθόρμητο χαρακτήρα των διαδηλώσεων, μιλώντας για άνομα συμφέροντα που τις προκαλούν. Όταν μάλιστα πιέζονται να πουν ποια είναι αυτά, ψελλίζουν κάτι για το Ιράν ή και τη Χαμάς!

Λες και η ανατολική Ευρώπη δεν πέρασε στη δημοκρατία, μέσα από παρόμοιες διαδικασίες. Όταν ακούμε τον νομπελίστα ElBaradei να χαιρετά την νεολαία της χώρας του που γκρεμίζει ένα φαραωνικό καθεστώς, όλοι όσοι αγαπάμε την ελευθερία, θα έπρεπε να χαιρόμαστε. Εδώ βλέπουμε δικτατορίες να καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας. Βλέπουμε πράγματα και γεγονότα που τα γνωρίζαμε μόνο μέσα από τα βιβλία της ιστορίας. Γιατί λοιπόν φοβάται η Αμερική;
Μάλλον επειδή αυτό που βλέπουμε είναι ένα τεράστιο άλμα για τους Άραβες. Ένα άλμα που θα τους επιτρέψει επιτέλους να ολοκληρωθούν. Και αυτό το άλμα προϋποθέτει μια πελώρια αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων της περιοχής. Οι ΗΠΑ έχουν παίξει διαχρονικά έναν βρώμικο ρόλο, προμηθεύοντας στους Αιγύπτιους τα δακρυγόνα, και όπως όλα δείχνουν η χώρα θα πάψει πλέον να αποτελεί πελάτη της Ουάσιγκτον, βάζοντας σε κίνδυνο τη τάξη των τελευταίων τριάντα ετών.

Όποια κυβέρνηση και να αντικαταστήσει τη παρούσα, σίγουρα δεν θα είναι τυφλό όργανο των αμερικανικών συμφερόντων, τα οποία όμως ορίζει το Ισραήλ, ή το λεγόμενο Αμερικανοϊσραηλινό imperium. Η Αίγυπτος ήταν και είναι το τσιράκι της Αμερικής στη στρατηγική υποστήριξης του Ισραήλ. Οι σχέσεις της Αμερικής με το Ισραήλ είναι αυτές που διαμόρφωσαν την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον, καταστρέφοντας το Ιράκ, και δημιουργώντας τη περίφημη αμερικανική ισλαμοφοβία. Το κλειδί αυτής της πολιτικής ήταν η στήριξη κάποιων σκληρών δικτατόρων στην Αίγυπτο, στην Ιορδανία, στη Τυνησία, και αλλού, που χαρακτηρίζονταν ως μετριοπαθείς. Όπως μάλιστα επιμένουν οι ομιλούσες κεφαλές της αμερικανικής τηλεόρασης, η Αίγυπτος ήταν το βασικό στήριγμα εναντίον των ισλαμιστών, και παίκτης κλειδί στις διαδικασίες ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή.

Ο κίνδυνος που προκύπτει τώρα για την Αμερική και το Ισραήλ, είναι πως η επανάσταση στην Αίγυπτο θα ακυρώσει το στρεβλό δίλημμα: κοσμικοί δικτάτορες ή τρελαμένοι ισλαμιστές, αποδεικνύοντας πως οι Άραβες μπορούν να ζήσουν με δημοκρατία, εφόσον τη φτιάξουν οι ίδιοι.

Ένα άλλο πρόβλημα που φοβίζει το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, είναι πως η επανάσταση θα αποκαλύψει τον δεσποτισμό που επικρατεί αυτή τη στιγμή εναντίον των Παλαιστινίων, οι οποίοι βασανίζονται και στερούνται βασικά δικαιώματα, μέσα από την ειρηνευτική διαδικασία, την οποία η Αίγυπτος στηρίζει.

Από το 1948, η Αμερική ταυτίζει τη τάξη και ασφάλεια στη Μέση Ανατολή με βάση το Ισραήλ, υποστηρίζοντας παράλληλα τους Άραβες δικτάτορες. Η υποστήριξη αυτή του Ισραήλ, υπάρχει εδώ και χρόνια, κόντρα σε κάθε τοπική αντίδραση και λογική. Και , μάλιστα έχει κοστίσει πάρα πολλά χρήματα στην Αμερική.

Τώρα που στη περιοχή αρχίζει να διαφαίνεται μια αραβική δημοκρατικοποίηση, η βιτρίνα αυτή καταρρέει. Όλα αλλάζουν. Ο κόσμος θα πρέπει να συμβιβασθεί με την έννοια της αραβικής ανεξαρτησίας. Η αλλαγή θα είναι οδυνηρή. Η Αίγυπτος θα υποφέρει. Όμως όλοι ελπίζουν πως η μετάβαση σε καθεστώς δημοκρατίας θα είναι ομαλή, αρκεί οι Αιγύπτιοι να αφεθούν να αποφασίσουν και να οργανώσουν τα ζητήματά τους από μόνοι τους, και χωρίς κηδεμόνες. Είναι σίγουρο, πως η κυβέρνηση που θα προκύψει, όποια και να είναι αυτή, θα είναι πολύ πιο ευαίσθητη απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα, και θα αποδείξει πως τα αντι-αραβικά αισθήματα που έχουν επικρατήσει στην Αμερική, δεν θα έχουν πια λόγο ύπαρξης.

S.A.-Salon

antinews
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments


Η Ελένη είναι από πέρσι μεταπτυχιακή φοιτήτρια, δουλεύει στο σχετικό πανεπιστημιακό πρόγραμμα, μοιράζεται ένα μικρό διαμέρισμα με μια φίλη της που ζει ανάλογη κατάσταση.

Πέρσι η αμοιβή της από το ερευνητικό πρόγραμμα που τρέχει ήταν κοντά στα 650 ευρώ το μήνα και μόλις μετά βίας τα έβγαζε πέρα. Φέτος εξαιτίας των περικοπών στα ερευνητικά προγράμματα η αμοιβή της έπεσε κοντά στα 350 ευρώ και προφανώς δεν βγαίνει.

Ούτε το νοίκι δεν μπορεί να πληρώσει. Είναι αναγασμένη να πιάσει κι άλλη δουλειά, να δουλέψει σερβιτόρα ή να βρει κάποια δουλειά του ποδαριού προκειμένου να κερδίσει σχετική αυτονομία στη ζωή της.

Όμως αν το επιχειρήσει ξέρει ότι το μεταπτυχιακό θα δυσκολέψει. Επιπλέον γνωρίζει ότι ακόμη και αν πάρει το μεταπτυχιακό δύσκολα θα μπορέσει να βελτιώσει το εισόδημά της.

Και ευλόγως σκέπτεται μήπως είναι προτιμότερο να επιλέξει να γίνει σερβιτόρα. Αν έχει αντοχές θα επιλέξει και τα δυό και τη δουλειά του ποδαριού και το μεταπτυχιακό.

Ωστόσο είναι νέα, θέλει να ζήσει, να απολαύσει, να κατακτήσει αυτονομία, είναι μια νέα κοπέλα μορφωμένη, έχει τις εξηγήσεις και αντιλαμβάνεται ότι το σύστημα πάσχει, το μοντέλο δεν την καλύπτει, την σπρώχνει αλλού και δεν το αντέχει.

Πολύ περισσότερο όταν βλέπει δίπλα της πρόσωπα ανεκπαίδευτα και εν πολλοις ανόητα να απολαμβάνουν εισοδήματα, σχέσεις, ευημερία και εξουσία πάνω της.

Εκεί εξεγείρεται, αμφισβητεί και στέκεται απέναντι σε ένα σύστημα που δεν ιεραρχεί τις ανάγκες, ούτε αποτιμά ορθολογικά την προσπάθεια, τον κόπο και τη γνώση.

Αντιθέτως αναγνωρίζει και αποδέχεται αξίες όπως αυτές της λαμογιάς, της κλοπής, ενός ανήθικου χωρίς αρχές εμπορίου.

Η Ελένη δεν έχει πολλές επιλογές σε αυτό το περιβάλλον.

Ότι πάντως κι αν επιλέξει θα σταθεί απέναντι στον υπάρχοντα κύκλο εξουσίας, το σύστημα θα τη βρει στο δρόμο, δεν απέχει πολύ από το να πετάει πέτρες, να σπάει βιτρίνες και να φτύνει όποιο πολιτικό ή τηλεαστέρα βρει στο δρόμο της.

Τις τελευταίες ημέρες στο Νταβός της Ελβετίας ο κινέζος αντιπρόσωπος κατέγραψε με σχεδόν επιθετικό τρόπο ότι το οικονομικό μοντέλο της Δύσης τελειώνει και ότι ο κόσμος πρέπει να αναζητήσει καινούργιες αξίες, ικανές να τον ξανακινήσουν και να εμπνεύσουν τους ανθρώπους.

Η Ελένη δεν έχει καμία σχέση με τους Κινέζους, απεχθάνεται το καθεστώς της ελεύθερης κομμουνιστικής αγοράς, από άλλες αφετηρίες εκκινεί, αλλά στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει.

Ότι το μοντέλο πάσχει, ότι οι αξίες του είναι ευτελισμένες και ότι το λγότερο χρειάζεται αναθεώρηση και αναστήλωση.

insideinfo
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Αν μπορούσαμε να φανταστούμε την εξέλιξη του είδους μας σαν μια ενιαία, αδιάκοπη πορεία ενός και μόνου ανθρώπου, θα έπρεπε να ξεκινήσουμε από την Αφρική. Για τουλάχιστον 1 εκατομμύριο χρόνια, ο απώτατος πρόγονός μας, με ελάχιστες διαφορές από το είδος που αποσπάστηκε, περιφέρεται στην ήπειρο-κοιτίδα, χωρίς πρόθεση να εγκαταλείψει τον «παράδεισο» που του προσφέρει η άδολη λεηλασία της ζούγκλας της.

Έπειτα, κάπου 160.000 χρόνια π.Χ., για λόγους που αγνοούμε, ο Homo Erectus, που έχει αποκτήσει αρκετή σοφία για να λέγεται Sapiens, αποφασίζει να ξεκολλήσει από την ανατολική Μαύρη Ήπειρο. Αυτός και οι συγγενείς του αποφάσισαν να χωριστούν. Σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, εποικίζοντας όλη την Αφρική. Ο δικός μας, ο μοναδικός, φανταστικός Homo Erectus, πιο sapiens από τους συντρόφους του, παίρνει τη φαμίλια του και προχωρεί βόρεια. Περνάει μια καταπράσινη τότε Σαχάρα, προχωρεί κατά μήκος του Νείλου, φτάνει μέχρι τη Μεσοποταμία, αλλά εκεί, ίσως μια συνάντηση με τον «άλλο» (η ιστορία επιφυλάσσει πάντα, και στους πιο μοναδικούς, έναν «άλλο»), έναν τρομακτικό και εχθρικό Νεάντερταλ ίσως, τον κάνει να γυρίσει πίσω. Αλλά ο Homo Erectus μας είναι επίμονο πλάσμα.

Ξαναπαίρνει τον δρόμο της περιέργειας. Περνά στην Αραβική Χερσόνησο, κι ύστερα, για περίπου 20.000 χρόνια περπατά, γιαλό γιαλό, διασχίζει όλες τις παράκτιες περιοχές του Ινδικού Ωκεανού, βγαίνει στον Ειρηνικό Ωκεανό, εκεί αποχαιρετά κάποιους πεισματάρηδες συντρόφους του που θέλουν να πάνε άλλοι νότια, προς Αυστραλία, κι άλλοι ανατολικά, προς Αμερική. Ο δικός μας, στρέφεται δυτικά, διασχίζει όλη την Ασία, παγωμένη από τη μια άκρη στην άλλη -εποχή παγετώνων γαρ- και καταλήγει στη Γηραιά Ήπειρο (καθόλου γηραιά από την άποψη της ανθρώπινης προϊστορίας. Κατοικήθηκε τελευταία και καταϊδρωμένη).

Έπειτα, για χιλιάδες χρόνια, μέχρι τους ιστορικούς χρόνους, ο Homo Erectus μας αλλάζει συνεχώς επαγγέλματα, γίνεται άλλοτε κυνηγός, άλλοτε γεωργός, άλλοτε άγριος πολεμιστής και βρίσκεται σε ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα από τη μια άκρη της Ευρασίας μέχρι την άλλη. Γίνεται Φοίνικας, Σημίτης, Εβραίος, Φιλισταίος, Ινδοευρωπαίος, Έλληνας, Γερμανός, Κέλτης, Τεύτονας, Λατίνος, Γότθος, Βάνδαλος, Αγγλοσάξονας, Σλάβος, Λομβαρδός, Σκοτσέζος, Χαν, Μαγιάρος, Βίκινγκ, Μογγόλος, Άραβας, άποικος στην Αμερική. Για 1 εκατομμύριο χρόνια, ο φανταστικός μας Homo Erectus δεν κάθεται σε χλωρό κλαρί, παρακινημένος άλλοτε από απλή περιέργεια, άλλοτε από ανάγκη, συχνά και από μια αίσθηση απληστίας. Αλλά ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα ως πρόοδο ή οπισθοδρόμηση, δημιουργία ή καταστροφή πάνω στη γραμμή της ανθρώπινης ιστορίας είναι αποτέλεσμα αυτής της αδιάκοπης κίνησης.

EΤΣΙ, Ο HOMO ERECTUS μας μπήκε κάποια στιγμή και στη Νομική. Αυτήν της Αθήνας. Στην αρχή είχε λευκή επιδερμίδα και καθαρό βλέμμα, ντυμένος με τα καλά αστικά του ρούχα, με πρόθεση απλώς να υπερασπίσει τους νόμους της τάξης του. Έπειτα, εμφανίστηκε λίγο ταλαιπωρημένος, απορημένος από τη βουή της πόλης, μαθημένος στην ησυχία του χωριού, με τριμμένα παντελόνια αλλά διάθεση για γνώση που θα τον ξεκολλούσε από την ανέχεια, θα του έδινε ευκαιρίες κοινωνικής αναρρίχησης. Στο τέλος, εμφανίστηκε μελαψός, ρακένδυτος, αλλόγλωσσος, αλλόφυλος και αλλόθρησκος, χωρίς καμιά πρόθεση να πάρει πτυχίο Νομικής. Απλώς για να θυμίσει την ύπαρξή του σ’ αυτή την έσχατη εκδοχή του ως Homo Erectus που είναι εδώ αλλά και δεν είναι, είναι ορατός αλλά και αόρατος, υπάγεται στον νόμο αλλά κινείται και εκτός αυτού. Υπάρχει αλά καρτ. Χρήσιμος ως φθηνός εργάτης στα χωράφια, περισσευούμενος όμως σήμερα, σε συνθήκες μνημονίου.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΚΑΛΩΣ ή κακώς έκανε την έσχατη εμφάνισή του και στην τελευταία εκδοχή του ο Homo Erectus στη Νομική, αν ήταν το κατάλληλο σημείο, η κατάλληλη στιγμή, η κατάλληλη μορφή να θυμίσει την ύπαρξή του. Ξέρω όμως από πού πηγάζει η ανυπαρξία του, ή -για να κυριολεκτήσω- η ενόχληση που προκαλεί η πληθωρική πλέον παρουσία του.

ΣΤΗΝ ΑΛΑΖΟΝΙΚΗ κεντρική Ευρώπη -που στήριξε τη μεταπολεμική της ανάπτυξη στην αθρόα μεταφορά ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού από την ευρωπαϊκή περιφέρεια, την Εγγύς και Άπω Ανατολή, την Αφρική και όλες τις ευρωπαϊκές πρώην αποικίες- το μοντέλο παραγωγής έχει πλέον άλλες απαιτήσεις. Ο αυτοματισμός στη βιομηχανική αλυσίδα, η διεύρυνση του τομέα των υπηρεσιών, η άνοδος της οικονομίας της γνώσης καθιστούν περιττούς τους πρόθυμους χειρώνακτες από την Ασία και την Αφρική. Τα φίλτρα στις μεταναστευτικές ροές -τη ζήτηση ειδικευμένων, πιο μορφωμένων εργατών- τα ορίζει πρώτα το νέο τεχνολογικό πρότυπο της καπιταλιστικής οικονομίας. Όχι η καχυποψία, κάποια εγγενής ρατσιστική διάθεση του εγχώριου πληθυσμού, των γηγενών Homo Erectus που έχουν την πεποίθηση ότι οι πρόγονοί τους φύτρωσαν κυριολεκτικά εκεί, κι επομένως έχουν τα δικαιώματα ενός δένδρου που έχει βαθιά τις ρίζες του στη γη. Ακόμη και το αίτημα της «πολιτιστικής προσαρμογής» των μεταναστών στην κουλτούρα των λοιπών Ευρωπαίων, η καλή γνώση της γλώσσας ή η απεμπόληση εθίμων που «προκαλούν» την αισθητική και τον φιλελευθερισμό μας (π.χ. η μαντίλα), δεν είναι τόσο ένας πολιτιστικός φονταμενταλισμός των Ευρωπαίων, όσο η απαίτηση για την εξασφάλιση μιας «παραγωγικής» κοινωνικής συνοχής. Το Ραμαζάνι, για παράδειγμα, και η αυστηρή τήρηση των απαιτήσεών του από τους πιστούς, δεν είναι ό,τι καλύτερο για την παραγωγικότητα.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ που κάνει αισθητή, ενοχλητική ή και αφόρητη την πληθωρική παρουσία των μελαψών Homo Erectus (σ.σ.: οι λατινομαθείς ας με συγχωρήσουν για την αποφυγή της κανονικής κλίσης του σε όλες της πτώσεις) είναι οι ειδικές συνθήκες που δημιουργεί η οικονομική κρίση, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Οι συνθήκες μαζικής ανεργίας και ταυτόχρονα η δημόσια διακηρυγμένη πρόθεση των πολιτικών ηγεσιών και των τεχνοκρατών να προκαλέσουν σημαντική πτώση μισθών εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας (με ακραίο πρότυπο την Ελλάδα) ανοίγουν ένα νέο πεδίο ανταγωνισμού για την εργασία: τη μάχη για μια θέση στην ουρά. Και μάλιστα στην ουρά για τις πιο υποβαθμισμένες θέσεις εργασίας. Οι θέσεις που τις προηγούμενες δεκαετίες εγκαταλείφθηκαν μαζικά από τους Έλληνες και λοιπούς Ευρωπαίους και παραχωρήθηκαν μετά χαράς στους καλοδεχούμενους φθηνούς παρίες από την Ανατολή (η οικοδομή, το χωράφι, οι δουλειές του ποδαριού, οι υπηρεσίες καθαριότητας, η οικιακή βοήθεια) τώρα είναι περιζήτητες, έστω και κακοπληρωμένες., και από τους εγχώριους ανέργους. Από την ουρά, προφανώς, περισσεύουν πρώτοι οι μετανάστες, επικαιροποιώντας το άλλοτε γραφικό σύνθημα «οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές».

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ που δίνει στο μεταναστευτικό κυριολεκτικά διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης είναι το πολιτικό. Είναι αλήθεια πως η μακριά πορεία του Homo Erectus από τον Νότο στον Βορρά και από την Ανατολή στη Δύση ποτέ δεν υπήρξε περίπατος. Αντίθετα, κατά κανόνα ήταν μια αιματηρή ιστορία, με πολύ θάνατο, πολλή βαρβαρότητα, πολλούς πολέμους. Τι μας έκανε, άραγε, να πιστεύουμε ότι τα νέα μεταναστευτικά ρεύματα που έρχονται από την Ασία και την Αφρική θα είναι ανώδυνα; Ωστόσο, μιλώντας με όρους ζωντανής ιστορίας, τα ρεύματα των προσφύγων που φτάνουν στον Έβρο ή στο Αιγαίο τις τελευταίες δεκαετίες αποτελούν κυρίως τα απόνερα ανθρωπιστικών κρίσεων που έχουν προκληθεί άμεσα από πολιτικές της ευρωατλαντικής νεοφιλελεύθερης και νεοσυντηρητικής ελίτ. Είτε με άμεσες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Ιράκ, Αφγανιστάν), είτε με προκλητική στήριξη αυταρχικών καθεστώτων που σήμερα καταρρέουν (Αίγυπτος, Μαγκρέμπ), είτε χάρη στην «αόρατο χείρα της αγοράς» που προκαλεί επισιτιστικές κρίσεις και στερεύει από φυσικούς πόρους χώρες που βυθίζονται στη φτώχεια και την πείνα, αν και είναι ευλογημένες από τη φύση.

ΚΑΠΩΣ EΤΣΙ έφτασε και ο δικός μας Homo Erectus στη Νομική. Όχι για να φορέσει τη διδακτορική τήβεννο, ούτε για να μάθει αστικό ή ποινικό δίκαιο. Αλλά για να υπενθυμίσει ότι αυτός ο κόσμος κινείται σε συγκοινωνούντα δοχεία. Ό,τι μπαίνει στο ένα στόμιο, αυτόματα ανεβάζει τη στάθμη στα άλλα. Στο τέλος, ξεχειλίζει από παντού. Ό,τι και να κάνουμε στο τελευταίο στόμιο, όσα φράγματα κι βάλουμε, είναι αδύνατο να αποτρέψουμε την υπερχείλιση αν δεν τη σταματήσουμε στην πηγή της.
Αν λοιπόν θέλουμε να σταθούμε στο ύψος των προγόνων μας, όρθιοι σαν Homo Erectus, σοφοί σαν Homo Sapiens, ας σκεφτούμε την εναλλακτική της συνύπαρξης.

ΚΙΜΠΙ
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Της ΑΡΙΣΤΕΑΣ ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥ




Πώς η εξεταστική επιτροπή «ξέχασε» να προχωρήσει στη διερεύνηση στοιχείων που αφορούσαν τις σχέσεις πρώην πρωθυπουργών και άλλων πολιτικών με το καρτέλ της Siemens και της Ιντρακόμ

Σε διοικητικό ζήτημα υποβαθμίστηκε από την κυβέρνηση το μεγάλο οικονομικοπολιτικό σκάνδαλο των δωροδοκιών της Siemens, την επόμενη κιόλας μέρα μετά την κατάθεση του πορίσματος της Εξεταστικής Επιτροπής. Η «λύση του Μονάχου», με την οποία η Siemens έκλεισε το παγκόσμιο μέτωπό της σε πολλές χώρες, ως «γιατρικό» είχε τα πρόστιμα που πλήρωσε σε ΗΠΑ και αλλού για τις πρακτικές των μαύρων ταμείων. Παρόμοια είναι και η «λύση της Αθήνας», όπου, μετά το «πόρισμα» που περιγράφει όλα όσα γνωρίζει ήδη η κοινή γνώμη, τώρα φοβερίζουν τη Siemens με πρόστιμα, με speaker τον πρωθυπουργό και νομικό συμβουλάτορα τον υπουργό Επικρατείας.

Το πολυσέλιδο πόρισμα δεν γράφει ούτε για κάποιους υπουργούς που πλούτισαν, ούτε για τα κόμματα εξουσίας που καταβρόχθισαν τα μαύρα της Siemens, ούτε για το απύθμενο θράσος των τζαμπατζήδων πολιτικών που από τη μια προωθούσαν υπερτιμημένες συμβάσεις με τη Siemens και από την άλλη έκαναν εκπτωτικό ή συνήθως δωρεάν shopping συσκευών, υπολογιστών κ.ά.

Η Siemens έκανε πλιάτσικο στο Δημόσιο και οι πολιτικοί είτε ενέδιδαν, είτε τα έπαιρναν, είτε σιωπούσαν. Τώρα δικομματικά και με αστερίσκους στο πόρισμα προσπάθησαν να «υπερασπιστούν» τα ξοφλημένα κομματικά μαγαζιά, παραθέτοντας ένα αρχείο έργων, πράξεων, παραλείψεων και όχι τους δρόμους της μίζας. Και κυρίως τους αποδέκτες της.

Με στρογγυλεμένα τα γεγονότα, δίχως την απαιτούμενη κρίση επί όσων έγιναν, η Εξεταστική λείανε κατά το δοκούν αιχμές ακόμα και στις περιγραφές των πραγματικών περιστατικών γύρω από συμβάσεις και έργα-σταθμούς.

Ενωπιόν της ειπώθηκαν ψέματα, όμως προστατεύθηκαν πολιτικοί με υπέρμετρη αβρότητα, επιχειρηματίες τη σκαπούλαραν και το κομματικό χρήμα ακόμα αναζητείται.

*Είναι άξιον απορίας πώς μετά τη «γείωση» του πορίσματος, εν μέσω διαφόρων λομπιστών που πάσχιζαν να «προστατεύσουν» τους δικούς τους, διά στόματος πρωθυπουργού ανακοινώθηκε ότι ζήτησε από τον υπουργό Δικαιοσύνης να εφαρμόσει την προβλεπόμενη ποινή εις βάρος της Siemens για παραβίαση των αρχών διαφάνειας. Πρόκειται για το αυτονόητο που έγινε το 2007 στη Γερμανία και αφορά διοικητικό μέτρο.

*Είναι προσβλητικό για τη νοημοσύνη μας, επίσης, ο πρωθυπουργός να ανακοινώνει πως ζήτησε και από τον αρμόδιο υπουργό Ανταγωνιστικότητας η Επιτροπή Ανταγωνισμού να ερευνήσει αν η Siemens παραβίασε κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού!

Μα τους κανόνες του ανταγωνισμού στις προμήθειες του ΟΤΕ, και όχι μόνο, τους κατήργησε πρώτο το ΠΑΣΟΚ, αφού κατήργησε τους ίδιους τους διαγωνισμούς. Τους αντικατέστησε με αναθέσεις. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1986 το ΚΥΣΥΜ αποφάσισε ότι την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ θα κάνουν δύο εταιρείες, η Siemens και η Intracom με τις τεχνολογίες EWSD και ΑΧΕ-10. Για ποιον ανταγωνισμό, λοιπόν, πρέπει να ψάξει η επιτροπή του κυρίου Χρυσοχοΐδη, όταν τέτοιος δεν υφίσταται εδώ και 25 χρόνια; Μήπως τώρα συγκινήθηκαν και θέλουν να βρουν τον ορισμό του καρτέλ μέσα από τις πολυετείς πρακτικές της Siemens και της Intracom;

Και μάλιστα για να εξαλειφθεί κάθε ενδεχόμενο εισόδου τρίτου στον ΟΤΕ κ.ά., με νομοθετική της πρωτοβουλία η κυβέρνηση Σημίτη έδωσε σάρκα και οστά στις προγραμματικές απευθείας αναθέσεις με νόμο που ψήφισε και η Ν.Δ.

Πρόκειται για το Ν.2446 που ψηφίσθηκε στις 19/12/1996, με το επίμαχο άρθρο 16 να έχει κρυφτεί πίσω από τον τίτλο του νομοσχεδίου για τα τουριστικά λεωφορεία. Ούτε για αυτό το νόμο είχε κουράγιο το πόρισμα των ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. να κάνει κριτική. Παρέμεινε στην καταγραφή... αν και ήταν η μήτρα των μιζών που δεν βρέθηκαν. Απλώς διοχετεύτηκαν, κυκλοφόρησαν, αφού βάρυναν τους αγοραστές. Δηλαδή τους φορολογούμενους.

*Ο επιτηρητής των εργασιών της Εξεταστικής για τη Siemens και ο ορισθείς ως συντονιστής για τις αστικές αποζημιώσεις που θα εγερθούν εις βάρος της γερμανικής εταιρείας, Χάρης Παμπούκης, βρέθηκε στο απυρόβλητο της Επιτροπής. Δεν εκλήθη απ' αυτή για να διευκρινίσει το ρόλο του, ούτε σε σχέση με τα όσα αναγράφονται στο ημερολόγιο Χριστοφοράκου για επαφές από το 2004 και μετά, ούτε για να ξεκαθαρίσει τι ακριβώς έκανε στην Telepassport, μια εταιρεία στην οποία έχει εισρεύσει μαύρο χρήμα από τη Siemens μέσω Η. Γεωργίου και στο μετοχολόγιο της οποίας συγκατοίκησαν πολιτικά πρόσωπα αλλά και πρώην στελέχη του ΟΤΕ.

Οταν η «Ε» στις 30/1/2010 είχε αποκαλύψει τις καταγραφείσεις επαφές Παμπούκη-Χριστοφοράκου, ο υπουργός δήλωνε: «Ουδέποτε είχα επαγγελματικές, φιλικές ή έστω κοινωνικές σχέσεις με τον κ. Χριστοφοράκο και τη Siemens». Φίλοι του δε, προκλητικά έλεγαν ότι ο Χριστοφοράκος έγραφε ό,τι ήθελε. Ελα όμως που ο κ. Παμπούκης δεν μπορεί πια να ισχυρίζεται τα ίδια.

Στη δικογραφία υπάρχουν τηλεγραφήματά του με ύφος οικειότητας προς τον Μ. Χριστοφοράκο για την ονομαστική του εορτή (8-11) τουλάχιστον για 2 χρόνια (2005-2006). «Μιχάλη, σου εύχομαι χρόνια πολλά με υγεία» Χάρης Παμπούκης, γράφει στο ένα. Και στο άλλο «Χρόνια πολλά για την ονομαστική σου Γιορτή» γράφει στον Χριστοφοράκο ο Χάρης Παμπούκης στις 8/11/2006. Δηλαδή την ημέρα που η Εισαγγελία του Μονάχου άρχισε τις προφυλακίσεις του Ζίκατσεκ, του Κουτσενρόιτερ και των άλλων παιδιών... των μιζών.

*Η Εξεταστική δεν τόλμησε να ρωτήσει τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή για ποιο πράγμα ευχαριστούσε μετά τις εκλογές του 2004 τον Μ. Χριστοφοράκο με επιστολή του, ούτε φυσικά να καλέσει τον Κ. Σημίτη να απαντήσει στα καρφιά του Θ. Τσουκάτου που ισχυρίστηκε ότι και άλλοι εταιρείες και άλλες επιχειρηματίες έδιναν παράνομες χορηγίες στο ΠΑΣΟΚ αλλά και σε άλλα κόμματα, την ίδια περίοδο.

*Η Επιτροπή δεν άκουσε ούτε αξιολόγησε το cd στο οποίο ο Χριστοφοράκος εξομολογείται στους δικηγόρους του ότι για τις χορηγίες προς το ΠΑΣΟΚ συνομιλούσε με τον εκλιπόντα Θ. Καρατζά (ήταν συνέταιροι και στην τηλεβιομηχανική και στην ΕΒΙΟΠ-ΤΕΜΠΟ όπου η Εθνική ήταν μέτοχος), ενώ με τον αδικοχαμένο Ι. Βαρθολομαίο συναντάτο για τον ίδιο λόγο σε σουίτα κεντρικού ξενοδοχείου.

Δεν κάλεσε τον Λ. Ζαγορίτη και τον Ρ. Σπυρόπουλο να εξηγήσουν γιατί τηλεφωνούσαν πριν απ' τις εκλογές του 2007 στον Χριστοφοράκο, ενώ ανέχθηκε τον Κ. Γείτονα να υποστηρίζει πως δεν γνωρίζει το τηλέφωνο που ήταν γραμμένο στο καρνέ του Mister Siemens δίπλα στο όνομά του. Κι όμως, είναι το τηλέφωνο του πολιτικού του γραφείου...

*Σε ό,τι αφορά στην οικογένεια Μητσοτάκη που καταλαμβάνει μέγα μέρος του αρχείου Siemens, η Επιτροπή αρκέστηκε στη θεωρία περί καφετιέρας της Ντόρας Μπακογιάννη, όταν βγάζουν μάτι ακόμα και τιμολόγια κατασκευαστικών εταιρειών που στέλνονται από την Αραβαντινού στον Χριστοφοράκο για να διευκολυνθεί η ΔΙΕΚΑΤ...

* Τελικά μη καλώντας τον επίτιμο πρόεδρο της Ν.Δ., κυρίως έμεινε αναπάντητο το ερώτημα για το ρόλο που διαδραμάτιζε ο Κ. Μητσοτάκης σε σχέση με τη Siemens, καθώς οι επαφές του αποδεδειγμένα ήταν με την κορυφή της πολυεθνικής και μάλιστα διαχρονικά.

*Η Επιτροπή δεν τολμούσε με ευκολία να πει το όνομα Κόκκαλης και Intracom, παρά το ότι είναι παγκοίνως γνωστό ότι το καρτέλ Siemens-Intracom, δρούσε από κοινού και πολλές φορές χρησιμοποιούσε και τους ίδιους μιζαδόρους. Το δίδυμο πλήρωνε και τους ίδιους χειριστές υποθέσεων, γιατί όχι, είχε και συντονισμένο μαύρο ταμείο όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις.

Ο Π. Καρακώστας χειραγωγούσε τους κοστολογικούς ελέγχους στον ΟΤΕ και πληρωνόταν και από τους δύο. Αυτό αποδείχθηκε. Ανώτατα στελέχη της Intracom με εταιρείες τους εμπλέκονται με τις μαύρες πληρωμές τη Siemens για τις προμήθειες στην Romtelecom κ.α. Ομως η Εξεταστική σιώπησε. Ξεπέρασε ακόμη και την πρόκληση του Σ. Κόκκαλη, που τον περασμένο Σεπτέμβριο είπε ενώπιον Εξεταστικής ότι ουδέποτε δωροδόκησε κανέναν. Μα, τι ψέμα!

*Τότε τι είναι τα 270.000 μάρκα που έχουν φύγει από τον λογαριασμό του 0709-60-011-025 στην Handelsbank με προορισμό τον λογαριασμό 38612840 στο όνομα Τόμπρας στην Barclays Bank, στο υποκατάστημα της Leadenhall στο Λονδίνο;

Η πληρωμή αυτή έγινε στις 10/9/86 και στις 18/9/86 το ΚΥΣΥΜ άνοιγε το δρόμο της Intracom και της Siemens για τη μεγάλη μπάζα τους στον ΟΤΕ.

Τυχαίο; Δεν νομίζω.

*Δεν είναι άραγε δωροδοκίες υπαλλήλων του ΟΤΕ (Σ. Ριζά και Ν. Χατζάκη) συγκεκριμένες εκταμιεύσεις από τους λογαριασμούς του Σ. Κόκκαλη, γιατί επανήλθε παραγραφή τους; Ασφαλώς και είναι, σύμφωνα με σχετικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών που αποφάνθηκε να μη γίνει κατηγορία εις βάρος των πιο πάνω υπαλλήλων του ΟΤΕ για δωροληψία και εις βάρος του Σ. Κόκκαλη για δωροδοκία λόγω πενταετούς παραγραφής που είχε επέλθει.

Αγνοούσε η Εξεταστική αυτό το βούλευμα (1820/1998); Ή μήπως η ελαφρότητα αποδίδεται από το ερώτημα βουλευτού, ο οποίος ζήτησε και τα διαπιστευτήρια από τον Σ. Κόκκαλη με τον εξής τρόπο: «Εχετε την εντύπωση ότι μπορείτε να μας αποδώσετε κανένα βραβείο σκασμού ή σιωπής;»

Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν για την Εξεταστική, το έργο της, τις γκρίζες ζώνες, τις αποσιωπήσεις, τη συγκάλυψη και την κατάληξη... να μιλούν πλέον για διοικητικά πρόστιμα εις βάρος της Siemens. Θέλουν να πιστέψουμε πως μόνο ο Μαντέλης τα πήρε; Και αυτό όμως δεν το βρήκε η Επιτροπή. Ηταν γνωστό και δημοσιευμένο από το 2008. Στο φύλλο της 18ης Ιουνίου 2008 της «Ε» θα το βρείτε.

enet
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Διαβάζοντας τον θυμό στις ζωές των άλλων



Διάβαζα την Κυριακή σε κυριακάτικη εφημερίδα τις μαρτυρίες των γονιών για τα παιδιά τους που συνελήφθησαν και δικάζονται ως μέλη της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς. Στην αρχή, προτού διαβάσω, σαν πολίτης αγανάκτησα: ποιοι διοχετεύουν τη δικογραφία μιας εν εξελίξει δίκης στον Τύπο; Και μάλιστα αυτό το μέρος, το καυτό ιδιωτικό, τις μαρτυρίες γονιών για τα κατηγορούμενα παιδιά τους; Εν συνεχεία, σαν γονιός, υπέκυψα στον πειρασμό, και διάβασα. Και συγκλονίστηκα.

Διότι αυτό που ένιωσα μέσ’ απ’ την παγωμένη γλώσσα της δικογραφίας, μέσα απ’ τις κακογραφίες κάποιας δικαστικής υπαλλήλου, και τις απαντήσεις στα άκαμπτα ερωτήματα κάποιου ανακριτή, αυτό που ένιωσα ήταν η σημερινή μικρομεσαία Ελλάδα, η λαχταρισμένη οικογένεια, γονείς του μόχθου και παιδιά του σχολείου, άνθρωποι καθημερινοί, με προβλήματα τυπικά, με σχολεία συνηθισμένα, σε γειτονιές σαν τις δικές μας, με παρόμοιες σιωπές, ασυνεννοησίες, χάσματα, ελλείψεις.

Ενας πατέρας διηγείται πώς το παιδί του τον βοηθούσε στην ψαλτική στην εκκλησία της Μυρτιδιώτισσας και πώς διάβαζε κλασικούς της αναρχικής φιλολογίας και συζητούσαν για τον Γκάντι. Αλλος γονιός περιγράφει τις σπουδές του παιδιού στο τσέλο, άλλος λέει ότι το παιδί, φοιτητής του ΕΜΠ, ήταν του βιβλίου· δύο νεαροί συνδέονταν φιλικά από το σχολείο τους, το συντηρητικό Αρσάκειο, όλοι οι νεαροί εργάζονταν για το χαρτζιλίκι τους. Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να ήταν τα δικά μας παιδιά.

Διαβάζοντας τις μαρτυρίες ένιωθα ότι διαπράττω τυμβωρυχία, ότι εισέρχομαι παρείσακτος στην οικογενειακή ζωή των διπλανών μου. Δεν μπορώ, δεν θέλω και δεν δικαιούμαι να κρίνω προθέσεις, ιδέες, σκέψεις, αισθήματα, σχέσεις. Ωστόσο διάβασα. Με λαιμαργία σχεδόν, και με οδύνη και με μια μυϊκή σύσπαση στο στομάχι, με αδιόρατα τικ στο πρόσωπο. Γιατί σε αυτούς τους γονείς και σε αυτά τα παιδιά αναγνώριζα κάτι από τις οικογένειες των φίλων μου, και από τη δική μου οικογένεια, οικογένειες, ας πούμε, κανονικές, συνηθισμένες, μικρομεσαίες οικονομικά, με δύο γονείς που δουλεύουν και λείπουν αρκετά απ’ το σπίτι, με παιδιά που παρακολουθούν βαριεστημένα το σχολείο, που ακούνε ροκ και χιπ-χοπ, παίζουν γκέιμς, σουλατσάρουν σε ίντερνετ καφέ, τυραννιούνται με φροντιστήρια, δίνουν πανελλήνιες, φλερτάρουν, κοιμούνται μέχρι αργά, ξενυχτάνε, ψιλοκαβγαδίζουν με τους γονείς τους, τρώνε μαζί τις Κυριακές, επισκέπτονται τους παππούδες και τους νονούς δις του έτους κ. ο. κ.

Και ξάφνου, διαβάζω, η σχέση διακόπτεται, απότομα. Το παιδί αναχωρεί απ’ την εστία, μετακομίζει σε δικό του σπίτι, η επαφή αραιώνει ή χάνεται για μήνες, τα τηλεφωνήματα αραιώνουν, γίνονται με «απόκρυψη». Αυτή η διακοπή με πάγωσε πιο πολύ απ’ όλα. Γιατί; Πώς; Τι θέλει να πει αυτή η διακοπή, η απόκρυψη, η απόσταση, η ρήξη;

Μπαίνω στη θέση του «διακοπέντος» γονιού: Τι έκανα στραβά; Τι κάνω λάθος; Μπορεί όλα να είναι λάθος, μπορεί και τίποτε. Είναι θυμός, είναι πλήξη, είναι αίσθηση αποκλεισμού; Τι θυμώνει τον νέο τόσο, που διακόπτει τη σχέση με το σπίτι του και ενώνει τον θυμό και το χνώτο του με συνομηλίκους όμοια θυμωμένους; Θέλει να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι μόνος του, ενάντιο ίσως στον «σάπιο» κόσμο των μεγαλύτερων, των εξουσιών, των συστημάτων που τον ντρεσάρουν και τον αποκλείουν; Ενδεχομένως. Είναι η βία ενδημική πια στους νεότερους, κατοπτρική ενός βίου αποθηριωμένου, βίου ευκαιριών ανταγωνισμού, βίου δυνητικής χλιδής και διαρκούς φενάκης, βίου με είδωλα πλουτισμού και καμία ηθική ευθύνη, βίου ατομοκεντρικού και άπιστου, χωρίς σταθερές, χωρίς αξιακές αναφορές; Κι αυτά ισχύουν.

Κάτι λείπει για να το καταλάβω ολόκληρο. Πιάνω κομματάκια μόνο, κομματάκια ενός θρυμματισμένου κόσμου, που παράγει απέραντο θυμό, βία, αυτοκαταστροφή, διακοπή σχέσεων και αποκλεισμό. Αυτοτροφοδοτούμενες παρέες οργισμένων νέων, αγέλες υπαρξιακά θυμωμένων, που επιστρέφουν στην κοινωνία τον δηλητηριώδη θυμό που τους έχει προξενήσει. Αμετουσίωτη οργή, χωρίς μετασχηματισμό της, χωρίς διέξοδο για ανακούφιση, για αυτοσυχώρεση και συχώρεση του άλλου, χωρίς συμπόνια και έλεος, σαν ένα αρχέγονο τραύμα που διαρκώς πονάει. Αυτό το τραύμα, βουβό και χαίνον, βρίσκεται στο σώμα της κοινωνίας, ακατανόητο και ου φωνητό, αυτό δεν θέλουμε όχι να το ψαύσουμε αλλά ούτε καν να ακούσουμε ότι ίσως υπάρχει. Κι ας πονάει.

Μακάρι να μας γελάει το ένστικτο, μακάρι να πέφτουμε έξω, μακάρι οι φόβοι να είναι παράλογοι, αλλά αυτά τα σημάδια του θυμού, της ρήξης του κανονικού, της «διακοπής» και της «απόκρυψης», της υπαρξιακής οργής της αγέλης, είναι σημάδια για πέτρινα, για μολυβένια χρόνια. Που δεν θα είναι μόνο ελληνικά. Μακάρι να πέφτουμε έξω.

kathimerini
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Του Δ. Γ. ΠΑΠΑΔΟΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ




Eίμαστε χώρα λίγο αστεία και δύσκολα μπορεί να μας πάρει κάποιος στα σοβαρά. Πώς να πιστέψει κανείς ότι η Ελλάδα που προσπαθεί να γίνει σοβαρό και υπεύθυνο κράτος τελικά θα τα καταφέρει;

Το επεισόδιο με την κατάληψη στη Νομική Σχολή από λαθρομετανάστες ήταν καταλυτικό και έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα αποδιοργάνωσης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι βρέθηκε ο πρωθυπουργός πριν αναχωρήσει για το Νταβός να συντονίζει σύσκεψη υπουργών για την αποκλιμάκωση της κρίσης.

Το λυπηρό δεν είναι η ευκολία με την οποία καταλήφθηκε για άλλη μια φορά ένα πανεπιστημιακό κτίριο, αλλά το αλαλούμ με την επίρριψη ευθυνών που προέκυψε στη συνέχεια.

Ουδείς εμφανίστηκε να αναλάβει την ευθύνη για την εξέλιξη. Ουδείς έπραξε λάθος και όλοι οι αρμόδιοι αυτοπαρουσιάζονταν να έχουν πράξει στο ακέραιο το καθήκον τους.

Αυτή η ευθυνοφοβία (μία από τις αιτίες που μας πήγαν στη χρεοκοπία) αποτελεί δείγμα της νόσου που βασανίζει τη χώρα και δεν της επιτρέπει να σκεφτεί και να χαράξει ξεκάθαρη στρατηγική πορεία.

Το να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν εφαρμόζεται ο νόμος, αποτελεί για την Ελλάδα βαρετή κοινοτοπία. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν εφαρμοζόταν και η κοινωνία εκπαιδευόταν στην αναζήτηση ισχυρών προστατών για να ξεπερνούν εύκολα και ατιμώρητα τον νόμο. Η εφαρμογή του νόμου αντιμετωπίζεται με δέος από τα δύο μεγάλα κόμματα, που αν και συγκεντρώνουν τη συντριπτική πλειοψηφία, είναι εφεκτικά στις φωνές της αριστεράς, που απαιτεί την καταστρατήγησή του. Περίεργο και ανεξήγητο επίσης γιατί η δική μας αριστερά επιλέγει να αντιπολιτεύεται πάντα με θέσεις που είναι κοντόφθαλμες και φανερά σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.

Για την παγωμάρα των υπευθύνων μπροστά στο πρόβλημα που ανέκυψε στη Νομική δεν ευθύνεται μόνο η αριστερά, αλλά και ο κακώς νοούμενος ανθρωπισμός που έχει εισαχθεί στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό και ενίοτε υποστηρίζει την παρανομία.

Φταίει ακόμα και το «χρόνιο έλκος» που αναπτύχθηκε εξαιτίας των αδύναμων θεσμών, οι οποίοι την κρίσιμη ώρα της ανάγκης δυσκολεύονται να ανταποκριθούν. Οι θεσμοί αποδυναμώθηκαν γιατί πολλοί από εκείνους που τους διακονούσαν αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Δυστυχώς, αλλά η λειψανδρία και η πανθομολογούμενη ανικανότητα προϊστάμενων αρχών δεν προκαλούσε και δεν προκαλεί εντύπωση. Έφτασε μάλιστα να θεωρείται και ως η ασφαλέστερη πυξίδα για να βρεθεί κάποιος σε μια καλή θέση.

Όλα τα παραπάνω είναι δείγματα μιας εποχής που θέλουμε να αφήσουμε πίσω, καθώς η ελληνική κοινωνία ζούσε με ψέματα και εκυβερνάτο από μικρόνοες, που δεν αντιλαμβάνονταν τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας. Το επεισόδιο της Νομικής Σχολής ήταν μια φευγαλέα εικόνα εκείνης της εποχής, με την οποία πρέπει να κοπεί κάθε σχέση.

radar
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Αυτές τις ημέρες βγήκε στο φως της δημοσιότητας η συζήτηση περί επαναγοράς χρέους της χώρας μας. Επειδή, κάτι τέτοιο ουσιαστικά σημαίνει παράταση χρόνου για τους κυβερνώντες, αλλά και υποθήκευση των πάντων στους πρόθυμους δανειστές, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως αυτά τα πράγματα δεν ανακοινώνονται πριν γίνουν. Και δεν ανακοινώνονται επειδή μία τέτοια κίνηση μόνο ζημίες μπορεί να επιφέρει σε εκείνον που επαναγοράζει το χρέος του. Επομένως, για να ανακοινώνονται κάτι άλλο συμβαίνει.

Φυσικά η αντικατάσταση των ανοιχτών δανείων μας με ενυπόθηκα είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος για την παροχή έκπτωσης 20%, αλλά δεν φτάνει για να δικαιολογήσει τέτοιου είδους ενέργειες. Πάντως, η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας άρχισε, με πρώτο τον ΟΠΑΠ, στον οποίο γίνεται η επίθεση με τα φρουτάκια. Η ΔΕΗ έτσι και αλλιώς βάλλεται από τα ΜΜΕ με σκάνδαλα και ένα σωρό άλλα που θα βγούν στη φόρα από τους ειδικούς πράκτορες του ΔΝΤ που θα τα δίνουν στους δημοσιογράφους.
Εκείνο που πρέπει να προσεχτεί είναι το ΠΔΕ. Αντιγράφω κάτι από ένα άρθρο που πρέπει να ψαχτεί.

Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων
Όπως γνωρίζουμε, ο κρατικός προϋπολογισμός περιλαμβάνει δύο «σκέλη»: τον Τακτικό Προϋπολογισμό (ΤΠ) και το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ). Οτιδήποτε χρεώνει κάποιος δημόσιος φορέας (Υπουργείο κτλ.) στον Τακτικό Προϋπολογισμό, πρέπει να εγγραφεί σε κάποιον ΚΑΕ (Κωδικός Αριθμός Εξόδου) και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Αντίθετα, ότι χρεώνει κάποιος φορέας στο ΠΔΕ, εγγράφεται σε κάποια ΣΑΕ (Συλλογική Απόφαση Έργου) και δεν ανήκει στη «δημοσιευτέα ύλη» της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως.

Το ποιά ακριβώς είναι τα «νομικά πρόσωπα» (Κρατικά ΝΠΙΔ και Α.Ε. του Δημοσίου στην πλειοψηφία τους), στα οποία τελικά καταλήγουν τα χρήματα του ΠΔΕ, υπάρχει μόνο σε εσωτερικά έγγραφα κάθε Υπουργείου, τα οποία δεν δίνονται στη δημοσιότητα (είναι σχεδόν αδύνατον να τα βρει κάποιος πολίτης). Αρκετοί Πολίτες όμως, όταν ακούν τη λέξη «Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων», νομίζουν ότι πρόκειται για χρήματα που οδηγούνται αποκλειστικά σε δημόσια έργα. Στην πραγματικότητα βέβαια, ένα μεγάλο μέρος του ΠΔΕ αποτελεί τη μισθοδοσία των κρατικών «λειτουργών», οι οποίοι απασχολούνται στα Κρατικά ΝΠΙΔ και στις Α.Ε. του Δημοσίου (πιστεύεται ότι οι διαδικασίες εδώ δεν είναι τόσο διαφανείς, ενώ εξυπηρετούνται άλλοι, μάλλον «παραπολιτικοί» σκοποί).

Με την επαναγορά του χρέους, η Ελλάδα αναγνωριζει χρέη ανύπαρκτα που έχουν πληρωθεί 3 και 4 φορες όπως έχει αποδείξει ο οικονομολόγος Δ. Καζάκης…
Όποιος κάνει τέτοιο έγκλημα σε βάρος του τόπου αξίζει τα βασανιστήρια του Τορκεμάδα. Ασφαλώς και δεν περιμένω από τα δύο μεγάλα κομματα να πουν κάτι διαφορετικό αλλά είναι σημαντικό εμείς οι πολίτες να γνωρίζουμε τι ακριβως συμβαίνει, τι συμπαιγνία εξελίσσεται, εις όφελος ποιων και με ποια δραματικά αποτελέσματα για την πατρίδα…

Η αναδιάρθρωση του συνολικού χρέους σημαίνει υποθήκευση των πλουτοπαραγωγών πηγών της χώρας. Το δάνειο από το ΔΝΤ είχε υποθηκεύσει τη δημόσια περιουσία σε ύψος 110 δισ. ευρώ.. Αυτό εδώ είναι χειρότερο. Υποθηκεύει τα πάντα, για ένα χρέος του οποίου το μεγαλύτερο μέρος έχει αποπληρωθεί ήδη και ίσως αρκετές φορές...

Και για να κατανοήσουμε το μέγεθος της απάτης που γίνεται εις βάρος μας, αλλά και του ξεπουλήματός μας ως χώρας και ως πολιτών, πρέπει να γνωρίζουμε πως αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης εξετάζουν το ενδεχόμενο επιμήκυνσης των δανείων διάσωσης προς την Ελλάδα και την Ιρλανδία στα 30 χρόνια, γράφει το Reuters, επικαλούμενο δύο πηγές από χώρες της ευρωζώνης. Μάλιστα, 30 χρόνια θα πληρώνουμε επειδή οι κυβερνώντες μας είναι "ανοιχτοχέρηδες" και "κοσμοπολίτες", που δεν θέλουν να ανησυχήσουν οι επενδυτές, αλλά ταυτόχρονα δεν τους ενδιαφέρει καθόλου εάν εξαθλιωθούν οι πολίτες, δηλαδή όλοι εμείς.... Επαναγορά χρέους σημαίνει πολλά άσχημα, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε πως με την μέθοδο αυτή η χώρα τοποθετείται στη κατάψυξη για τριάντα (30) χρόνια!!!

Σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει στο σχέδιο επαναγοράς του χρέους με μια βασική προϋπόθεση. Με την υπογραφή της συμφωνίας και τον δανεισμό, η Ελλάδα χάνει την οικονομική της αυτοτέλεια. Όχι όπως τώρα με τους Τροϊκανούς, αλλά χειρότερα. Με συνεχείς ελέγχους σε μισθούς και συντάξεις, περικοπές όπου θα θεωρούν οι ξένοι ότι πρέπει να γίνει, αλλαγή εργασιακών σχέσεων, πώληση ακινήτων – φιλέτων και εταιρειών, πώληση της ΔΕΗ κ.λπ.

Ουσιαστικά θα δημιουργηθεί ένα οικονομικό διευθυντήριο το οποίο με επικεφαλής τη γερμανική κυβέρνηση θα έχει την πραγματική διακυβέρνηση του κράτους. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία δεκάρα στον προϋπολογισμό. Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών δε θα υφίσταται και θα μπορεί να συντάσσει τον Προϋπολογισμό το Διευθυντήριο – και επισήμως, επειδή ανεπισήμως το κάνει ήδη.
Πώς θα γίνει, όμως, αυτό καθώς δεν τον προβλέπει το Σύνταγμα; Εδώ είναι και το μεγάλο κόλπο. Η κυβέρνηση πάει σε εκλογές έχοντας τη λύση στην τσέπη της, χωρίς όμως τις δραματικές λεπτομέρειες. Η επόμενη Βουλή είναι αναθεωρητική, αλλάζουν βασικά σημεία του Συντάγματος και ο Γερμανός κυρίαρχος έρχεται χωρίς πρόβλημα.
Αυτό είναι το κρυφό σχέδιο που απεργάζονται στις Βρυξελλες και το Νταβός, ένα σχέδιο που έχει και μια μικρή λεπτομέρεια. Με την υπογραφή της συμφωνίας δανεισμού από το EFSF η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να υπογράψει ένα πολύ σκληρό Μνημόνιο το οποίο φυσικά θα κληθεί να υλοποιήσει το ξένο διευθυντήριο.
Με απλά λόγια, το "η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" το διαγράφουμε και επισήμως, αφού θα είμαστε ένα διαχειριστικό πακέτο, ένας χώρος που θα πρέπει να αποδίδει με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, όσα θα απαιτούν οι δανειστές και οι επικυρίαρχοι οικονομικοί κυβερνήτες μας...

Και όμως, υπάρχει λύση

Υπάρχει μία ακόμη πιό χρήσιμη λύση. Διότι όπως και να το κάνουμε, ο δανεισμός πάντα μειώνει το βιωτικό επίπεδο αυτού που πέρνει ένα δάνειο, όσο χαμηλό και νάναι το επιτόκιο.
Και η πιό χρήσιμη λύση από αυτήν που προτείνει πάλι εδώ η δεσποτική μας κομματοκρατία έχει να κάνει με την νόμιμη διαγραφή του χρέους. Το μόνο που χρειάζεται είναι μία ομάδα δικηγόρων, που όμως να καταλαβαίνουν το πως πραγματικά λειτουργούν οι τράπεζες.
Υπάρχει λοιπόν πραγματικό χρήμα που το ΔΝΤ και η ΕΚΤ δανείζουν στην Ελλάδα; Όχι.
Τα δάνεια που υπογράφει εδώ και χρόνια η δεσποτική μας κομματοκρατία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά οι υπογραφές τους πάνω σε χαρτιά. Δεν είναι πραγματικό χρήμα που βγαίνει από το ΔΝΤ και την ΕΚΤ γιά να πάει στην Ελλάδα.

Το μόνο πραγματικό χρήμα είναι αυτό που η Ελλάδα πληρώνει πίσω στο ΔΝΤ και την ΕΚΤ. Άρα, πως μπορεί να υπάρχει πραγματικό δάνειο χωρίς να υπάρχει πραγματικό χρήμα από το ΔΝΤ και την ΕΚΤ προς την Ελλάδα.

Η επαναγορά του χρέους από την Ελλάδα είναι άλλη μία, μί ακόμη εκροή πραγματικού χρήματος από την Ελλάδα. Άλλη μία εκροή πραγματικού χρήματος, έναντι του πλασματικού χρήματος που το ΔΝΤ και η ΕΚΤ ‘δανείζουν’ στην Ελλάδα.
Παρακαλώ πολύ, μην ακούτε τι σας λέω μόνον επειδή σας το λέω. Ψάξτε το μόνοι σας…
Η λύση βρίσκεται στην άρνηση πληρωμής χρέους, αφού πρώτα αυτό ορισθεί (και αποδειχθεί) ως επαχθές. Όλοι οι πολιτικοί μας γνωρίζουν πως το χρέος είναι απεχθές, όλοι γνωρίζουν πως μπορούν να αρνηθούν την πληρωμή του επειδή κάτι τέτοιο θα σήμαινε την καταστροφή του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας, θα πυροδοτούσε σειρά εξεγέρσεων και θα επέβαλε την εξαθλίωση σε όσους ζούνε στον "χώρο" Ελλάδα, που ίσως να ονομαστεί και σε "ομοσπονδιακό κρατίδιο της Ελλάδας".

Υπάρχουν και ιστορικά προηγούμενα που είναι ικανά να στηρίξουν επαρκέστατα την άρνηση πληρωμής χρέους της χώρας μας. Εάν οι κυβερνώντες επιμείνουν στην "τάση" τους να δίνουν οτιδήποτε τους ζητηθεί και να υποθηκεύουν τα πάντα, διαχειριζόμενοι την χώρα ως προσωπική τους περιουσία, πολύ φοβούμαι πως λίαν συντόμως αυτή η χώρα θα τους ανταποδώσει στο μέγιστο βαθμό τα όσα έχουν κάνει (και συνεχίζουν να κάνουν) εις βάρος της...

kostasxan
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Ο θρόνος του 82χρονου «αιώνιου προέδρου» της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ κλονίζεται. Ο «Φαραώ», όπως τον αποκαλούν σύμμαχοι και εχθροί, βουλιάζει στο αίμα των εξεγερμένων «υπηκόων» του μετά από 30 χρόνια στην εξουσία. Το καθεστώς του υποφέρει από τουλάχιστον «δέκα πληγές», ανάμεσά τους οι στρατιές των εκατομμυρίων άνεργων νέων, οι μίζες και η διαφθορά, η ανελευθερία και τα βασανιστήρια _ από την περασμένη Παρασκευή και η πρωτοφανής προτροπή των υψηλών συμμάχων του, των Αμερικανών, «να κάνει μεταρρυθμίσεις και να μη θεωρεί τον λαό απειλή». Χρονιά προεδρικών εκλογών είναι η εφετινή, χωρίς ο Μουμπάρακ να έχει ξεκαθαρίσει αν θα είναι ξανά υποψήφιος, χωρίς να έχει υποδείξει διάδοχο. Η λαϊκή εξέγερση εκρήγνυται σε αυτό το ρευστό πολιτικό σκηνικό. Μοιάζει με αυτόματη αντίδραση στα όσα δραματικά προηγήθηκαν στη γειτονική Τυνησία. Είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο: ένδειξη ότι για πρώτη φορά ένα κατεξοχήν φιλοδυτικό αραβικό καθεστώς που βασίζεται στην πάταξη των συνταγματικών ελευθεριών ίσως να έχει «ημερομηνία λήξης».

Το «αγαπημένο παιδί» της Ουάσιγκτον στη Μέση Ανατολή, ο «εγγυητής» της σταθερότητας στην περιοχή, ο σιδηρός ηγέτης που επανεκλέγεται πρόεδρος κάθε έξι χρόνια με βία και νοθεία με την ίδια ευκολία που διορίζει τον κηπουρό του, περνάει δύσκολες ώρες. Βγάζει τα τανκς στους δρόμους, κηρύσσει στρατιωτικό νόμο, «μπλοκάρει» το Facebook και τα κινητά τηλέφωνα, επιλέγει την αιματοχυσία.

Ποτέ άλλοτε μετά τη δεκαετία του '50 η ήρεμη δύναμη _ όπως αυτοπροσδιορίζεται η Αίγυπτος _ δεν παρουσίαζε την εικόνα τόσο άναρχης χώρας. Ο σπασμωδικός και βίαιος τρόπος που αντέδρασε το καθεστώς στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας δείχνει ότι δεν τις περίμενε.

Η λαϊκή οργή φουντώνει με αφορμή την οικονομική κρίση σε μια χώρα στην οποία σχεδόν τα δύο τρίτα του πληθυσμού είναι κάτω των 30 ετών. Οι απανωτές αυξήσεις των τιμών στα τρόφιμα και το μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού που ζει στη φτώχεια δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.

Ο στρατιωτικός νόμος, που ισχύει στη χώρα από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία ο Μουμπάρακ, τον βοηθάει να κρατάει τις εντάσεις υπό έλεγχο. Η εκτεταμένη διαφθορά και η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φαινόμενα τα οποία πιστοποιούν οργανώσεις όπως η Διεθνής Διαφάνεια και η Διεθνής Αμνηστία, δικαιώνουν όσους φωνάζουν ότι ήρθε η ώρα για αλλαγή στην κορυφή της ηγεσίας και εύχονται να δουν, επιτέλους, ένα δημοκρατικό αραβικό κράτος.

Σε αυτό το θέμα ο Μουμπάρακ παίζει τον ρόλο της Σφίγγας. Δεν έχει ξεκαθαρίσει αν από τον Σεπτέμβριο και μετά, όταν λήξει η σημερινή _ πέμπτη κατά σειρά _ θητεία του, θα παραμείνει στην εξουσία για άλλα έξι χρόνια. Εχει δύο γιους. Ο μεγάλος, ο χρηματιστής Αλάα, δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική αλλά για το χρήμα. Ο δευτερότοκος, ο Γκαμάλ, συγκεντρώνει όλη την προσοχή, επειδή λέγεται ότι ο πατέρας του τον προετοιμάζει για διάδοχό του. Δεν είναι δημοφιλής και, κυρίως, δεν είναι επαγγελματίας στρατιωτικός όπως όλοι οι αιγύπτιοι πρόεδροι στη μετά Φαρούκ εποχή.

Η αντιπολίτευση στη φυλακή

Η απουσία μιας οργανωμένης και δυνατής αντιπολίτευσης που θα πιστεύει στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους είναι απόρροια του πλήρους ελέγχου που έχει επιβάλει ο Μουμπάρακ στην πολιτική ζωή της Αιγύπτου. Οποιος ενδοκαθεστωτικός «μνηστήρας» διέθετε και το παραμικρό πολιτικό χάρισμα, αυτομάτως έβγαινε εκτός παιχνιδιού ή κατέληγε στη φυλακή.

Και το χειρότερο: χωρίς παράδοση δημοκρατίας, βρίσκουν χώρο να αναπτυχθούν οι ισλαμιστές, παραδοσιακά ισχυροί όσο και υπό καταστολήν στην Αίγυπτο, τη γενέτειρα της παραδοσιακά ακραίας οργάνωσης «Μουσουλμανική Αδελφότητα».

Ενας από τους νεκρούς των τελευταίων ημερών ήταν ο 22χρονος Μοχάμεντ Ατα. Πυροβολήθηκε στο κεφάλι από αστυνομικούς στην πόλη Σεΐχ Ζαουΐντ του Σινά την Πέμπτη το απόγευμα. Ακριβώς το ίδιο ονοματεπώνυμο είχε και ο αιγύπτιος αρχηγός των «καμικάζι» αεροπειρατών της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Σύμπτωση; Πιθανόν. Αλλά, πάλι, ίσως όχι ακριβώς...

Πάμπτωχοι σε ευλογημένη χώρα

1. «Ζωή» με 1,5 ευρώ την ημέρα

Το 40,5% των Αιγυπτίων ζει με λιγότερα από 1,50 ευρώ την ημέρα, σε μια χώρα πλούσια σε πετρέλαιο, καλλιέργειες και έσοδα από τον τουρισμό και τη Διώρυγα του Σουέζ.

2.

Αλευρα και ψωμί στα ύψη

Η Αίγυπτος, ο πάλαι ποτέ σιτοβολώνας της Μεσογείου, είναι σήμερα ο μεγαλύτερος εισαγωγέας σιταριού στον κόσμο. Οι τιμές του ψωμιού αυξάνονται διαρκώς.

3.

Μίζες και διαφθορά παντού

Το 47% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων πληρώνει μίζες σε κρατικούς λειτουργούς. Σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια, η Αίγυπτος βρίσκεται στην 98η θέση (από 178) από απόψεως διαφθοράς.

4.

Νέοι, άνεργοι, οργισμένοι

Η ανεργία (επισήμως 25%) και η αύξηση του πληθυσμού κατά 2% τον χρόνο ψαλιδίζουν τις ελπίδες εκατομμυρίων νέων Αιγυπτίων για μια καλύτερη ζωή.

5.

Δίκες-παρωδία και βασανιστήρια

Οι αυθαίρετες συλλήψεις, οι στημένες δίκες και τα βασανιστήρια αποτελούν ρουτίνα. Οι γυναίκες υφίστανται διακρίσεις εις βάρος τους, όπως και οι χριστιανοί κόπτες.

6.

Εκλογική βία και νοθεία

Σε κάθε εκλογή το κυβερνητικό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα του Μουμπάρακ «σαρώνει» με θηριώδη ποσοστά, προκαλώντας καταγγελίες για βία και νοθεία από ανεξάρτητους διεθνείς παρατηρητές.

7.

Και ξαφνικά... αμερικανικό «χαστούκι»

«Να μη βλέπει τον λαό ως εχθρό,

να κάνει μεταρρυθμίσεις» διεμήνυσε για πρώτη φορά η Ουάσιγκτον στον Μουμπάρακ. Η Αίγυπτος λαμβάνει τη δεύτερη μεγαλύτερη αμερικανική βοήθεια μετά το Ισραήλ.


tovima