Ο Ντομινίκ Στρος Καν δεν είναι παιδάκι. Ούτε άμαχος πληθυσμός. Εχει περάσει στη ζωή του από χίλια μύρια κύματα, που είναι γνωστά πολύ πέραν των συνόρων της πατρίδας του…

Όταν λοιπόν άρπαξε ξαφνικά το σαρανταπεντάρι που με περισσή αυτοπεποίθηση είχε από καιρό ακουμπήσει στο τραπέζι ο Γιώργος Παπανδρέου, το έστρεψε εναντίον του και τον πυροβόλησε εν ψυχρώ στην καρδιά (της αξιοπιστίας), ήξερε πάρα πολύ καλά τι έκανε.

Η δήλωση που φέρεται να έκανε ο Γάλλος πολιτικός (γιατί κατά βάθος περί φιλόδοξου Γάλλου πολιτικού πρόκειται) ότι ο πρωθυπουργός είχε ζητήσει τη συνδρομή του Δ.Ν.Τ. ήδη από τα τέλη του 2009, σε μια εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου δημόσια, συστηματικά, κάθετα και κατηγορηματικά απέκλειε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο, ισοδυναμεί με… απόπειρα πολιτικού φόνου…

Μάλιστα, η δήλωση έρχεται…. από το μέλλον: θα προβληθεί σε ντοκιμαντέρ στη Γαλλία το Μάρτιο, αλλά, με ένα μαγικό τρόπο διαρρέει σήμερα και ο ίδιος ο Στρος Καν δεν την αμφισβητεί. Μέχρι στιγμής, δίαψευση δεν υπήρξε.

Ο Ντομινίκ λοιπόν, ασφαλώς ξέρει τι κάνει. Εκείνοι που δεν ξέρουμε είμαστε εμείς: δεν ξέρουμε ούτε γιατί το έκανε, ούτε γιατί το έκανε τώρα. Αρα, αναζητούμε ερμηνείες.

Η άποψη ότι ο επικεφαλής του Δ.Ν.Τ. πήρε το αίμα του πίσω από την κυβέρνηση για το θλιβερό πινγκ πονγκ των δηλώσεων σχετικά με τα 50 δις της δημόσιας περιουσίας επί των οποίων ο Παπανδρέου «συγκρούστηκε» προ ημερών με την Τρόικα, είναι αφελής και ανάξια σχολιασμού.

Πολύ πιο πιθανό φαίνεται ένα άλλο κίνητρο: ο Στρος Καν ετοιμάζεται για τη διεκδίκηση της γαλλικής προεδρίας -άλλωστε και το ντοκιμαντέρ στο οποίο έκανε τη «θανατηφόρα» αναφορά για τον Γιώργο Παπανδρέου είναι ένα πορτρέτο του στα πλαίσια αυτής ακριβώς της προετοιμασίας.

Ετσι, το τελευταίο που θα ήθελε να τον συνοδεύσει στην επερχόμενη καμπάνια του και να του το χτυπάει όλη την ώρα ο Νικολά Σαρκοζί, είναι ότι ήρθε με το Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα και τα έκανε μαντάρα, ότι συνέβαλε στην κατάρρευση μιας χώρας μέλους της ευρωζώνης.

Γιατί ο Στρος Καν γνωρίζει πολύ καλά ότι, παρά τα όσα λέγονται δημόσια, το πρόγραμμά του(ς) για την Ελλάδα, δεν βγαίνει. Και ότι τα άρτι ανακαλυφθέντα 50 δις μπορεί να αποδειχθούν η ταφόπλακα όλης αυτής της ιστορίας.

Συνεπώς, το εξυπνότερο που έχει να πράξει είναι να βγάλει, όσο μπορεί, την ευθύνη από πάνω του. Κι αυτό ακριβώς έπραξε ως ψυχρός εκτελεστής που αδιαφορεί παντελώς για το τι θα πάθει το, εν προκειμένω ιδεολογικά ομογάλακτο, θύμα του.

Κι όλα αυτά, αποτελούν την «αθώα» ερμηνεία. Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μην πρόκειται για κάτι τόσο απλό, αλλά τα πράγματα να είναι πιο σύνθετα και η δήλωση Στρος Καν να μην ήταν κάτι που μόνος αποφάσισε να κάνει, αλλά να βρήκε σύμφωνους και άλλους «παίκτες» στο ελληνικό παιγνίδι.

Όπως και να χει, το πλήγμα που κατάφεραν οι δηλώσεις Στρος Καν στην αξιοπιστία του Γιώργου Παπανδρέου μια ημέρα πριν ο πρωθυπουργός επισκεφτεί το «μεγάλο αφεντικό», την καγκελάριο Μέρκελ, είναι πολύ ισχυρό. Και δεν διορθώνεται.

Ο Πεταλωτής έκανε φιλότιμα ο άνθρωπος την προσπάθειά του, αλλά καλύτερα να μην την είχε κάνει. Η απάντησή του όχι μόνον δεν έπεισε κανέναν, αλλά επιβεβαίωσε, ακόμα και στους πιο δύσπιστους, την ακρίβεια των όσων φέρεται να είπε ο Γάλλος πολιτικός.

Θα αποδειχθεί το πλήγμα τελικά μοιραίο; Δύσκολο να απαντηθεί σήμερα. Αν συντελεστούν και ορισμένες άλλες προυποθέσεις, μεταξύ των οποίων οι κυριότερες είναι το να μη βγει τίποτα από τις επαφές Παπανδρέου – Μέρκελ και το να μην υπάρξει κάτι χειροπιαστά θετικό για την Ελλάδα στις Βρυξέλλες τον Μάρτιο, σε συνδιασμό με την κατανόηση από πλευράς κυβέρνησης ότι «το πράγμα δεν βγαίνει» και την πρωτοφανή ύφεση πάνω από 6%, το πλήγμα μπορεί πράγματι να αποδειχθεί μοιραίο για την κυβέρνηση. Μπορεί να καταστεί η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι ενός σχήματος που τον τελευταίο καιρό δείχνει πλέον όλο και πιο πολύ να παραπαίει ανεξέλεγκτα.

Αλλά το τραγικό δεν είναι αυτό. Είναι ότι μαζί με την κυβέρνηση παραπαίει και μια ολόκληρη χώρα. Κι ένας λαός που καλείται να υποστεί βαρύτατες θυσίες, χωρίς όμως να μπορεί πια να πιστέψει σε τίποτα από όσα λένε εκείνοι που του τις επιβάλλουν.

Γι αυτό και η απώλεια της νομιμοποίησης που εδράζεται στην αξιοπιστία την οποία οι δηλώσεις Στρος Καν έπληξαν καθοριστικά, δημιουργεί, μαζί με όλα τα άλλα που συμβαίνουν, μέγα ζήτημα. Είναι αυτό που έγραφε ο Μπρεχτ: «Αυτοί που βρίσκονται ψηλά, θεωρούνε ταπεινό να μιλάς για το φαΐ. Ο λόγος; Εχουνε μόλις φάει…Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους, για τις μεγάλες εποχές που θα ρθουν»…

Υ.Γ. Α, έχει κι έναν άλλο στίχο εκεί, που εύχεται κανείς να μην ταιριάζει: με τα καθ’ ημάς: «αυτοί που τη χώρα στέλνουνε στην άβυσσο, λεν πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό, είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού»…

inprecor

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...