Είχα την τύχη να παρακολουθήσω, εξ απαλών ονύχων, τη διαδρομή ενός μεγάλου επιχειρηματία. Σε μια εποχή που το «επιχειρηματίας» δε σήμαινε λαμόγιο αλλά ανήσυχο εμπορικό πνεύμα. Στόχος, διορατικότητα, τόλμη, ρίσκο, μεθοδικότητα. Δεν ήταν εξαρτημένος από κρατικά ταμεία και διασυνδέσεις και γνώριζε τους υπαλλήλους του με το μικρό τους όνομα και την οικογενειακή κατάσταση του καθενός σαν να κατοικούσαν στο ίδιο σπίτι. Δούλευε άπειρες ώρες. Θυμάμαι τον αγώνα που έκανα να τραβήξω τα μάτια του επάνω μου. Πάντα απασχολημένο το μυαλό του…Σε νέους στόχους, σε νέες εγκαταστάσεις…Δεν τον έφτανε ποτέ ο χώρος. Τίποτα δεν τον έφτανε! Χαρακτηριστικά ν΄αναφέρω ότι ταξίδευε για Ιαπωνία το 1961, για να διεκδικήσει μια εταιρεία αυτοκινήτων και την ίδια στιγμή έστελνε στην οικογένειά του κάρτα με σαλιωμένο γραμματόσημο «Το μέλλον ωστόσο ανήκει στα αεροπλάνα»…Έφυγε στα 39 του χρόνια ενώ είχε προλάβει να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία. Είχα την τύχη, είχα την ατυχία.

Ο Σεπτέμβριος και η ΔΕΘ μου τον θυμίζουν πάντα. Πω, πω πόσο χαρά την έκανε τη ΔΕΘ! Μέγιστο εμπορικό γεγονός. Ο μήνας που οι πωλήσεις έσπαζαν ταμεία! Ένας στόλος αυτοκινήτων λοιπόν έφευγε από Αθήνα για να διασχίσουν την Ελλάδα, να φωτογραφηθούν απαραιτήτως στο άγαλμα του Λεωνίδα στα Καμένα Βούρλα και στη γέφυρα των Τεμπών και να καταλήξουν στη ΔΕΘ. Το «marketing», όπως ξεχείλιζε από το δικό του μυαλό και όχι βέβαια από σχετικές πανεπιστημιακές γνώσεις, πρόσταζε να περνάνε από χωριά, να στέκονται στις κεντρικές πλατείες να έρχεται κόσμος και ντουνιάς να δούνε αυτοκίνητα από κοντά. Μιλάμε για δεκαετία του 60, του 70…Ένα φίδι τεράστιο αυτοκινήτων και τα μάτια του να λάμπουν! Κυρίως όταν περνούσε μέσα από το χωριό του…Αστείο μοιάζει. Η πιο απροσπέλαστη κορυφή, το Έβερεστ του αυτοδημιούργητου Έλληνα είναι συνήθως το χωριό του! Και θυμάμαι την προγιαγιά μου με μαύρο τσεμπέρι…(Πένθος το πένθος δεν έβγαζαν οι γυναίκες τα μαύρα) να τρέχει στο μπαλκόνι να χαζέψει «τ΄αυτοκίνητα του Κωστάκη να περνάνε για τη Θεσσαλονίκη» και την άλλη γιαγιά ν΄ανάβει το καντήλι αυτομάτως. Μεγάλο, πανελλήνιο, εμπορικό γεγονός η ΔΕΘ. Και μπορεί για μας τα παιδιά το πιο εντυπωσιακό σημείο να ήταν ο μοτοσικλετιστής μέσα σε μια βαρέλα αλλά για τους εμπόρους ήταν πωλήσεις, πωλήσεις, πωλήσεις.

Στη συνέχεια της ζωής μου, τόφεραν επαγγελματικές υποχρεώσεις, να βρεθώ σε πολλές εκθέσεις στο εξωτερικό. Τεράστιες, απέραντες, «μαραθωνοδρομικές». Οικονομικό οξυγόνο για την πόλη, τη χώρα που τις φιλοξενεί.. Ώρες ορθοστασίας, φουσκάλες στα πόδια, πόνοι στη μέση. Κάρτες γνωριμίας χιλιάδες. Προϊόντα. Περίπτερα καταπληκτικά. Εμπνευσμένα, έξυπνα. Αγώνα κάναμε να βρούμε ξενοδοχείο. Στα ύψη οι τιμές των εισιτηρίων. Άνθρωποι από όλα τα σημεία της γης να δούνε, να μάθουν, να γνωρίσουν, να γνωριστούν, να συστήσουν, να συστηθούν. Ένα αλισβερίσι. Μια ακτινογραφία της παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης. Ο στόχος ένας. Παραγγελίες, πωλήσεις. Μια βόλτα σε έκθεση είναι πιο κατατοπιστική από δέκα αναλύσεις οικονομολόγων για τη παγκόσμια οικονομία.
Τι απ΄όλα αυτά συμβαίνουν στη ΔΕΘ; Τίποτα απολύτως. Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι γνωστή για την ομιλία του εκάστοτε Πρωθυπουργού. Αυτό είναι το προϊόν! Χρόνια…Ένα το εθνικό μας προϊόν. Λόγια, λόγια, λόγια.

Ένα θλιβερό τσίρκο…Αιώνιοι φακίρηδες, μάγοι. Να κρύβουν κάτω από περισπούδαστες λέξεις τη γύμνια μας. Την απέραντη και απόλυτη… Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης. Τι μούφα! (Σαν το σιδερένιο σωλήνα στο Σύνταγμα, έμπνευσης Αβραμόπουλου, που καμαρώναμε χρόνια ως το ψηλότερο δέντρο της Ευρώπης)… Ελλάς το θλιβερό ψευτομεγαλείο σου! Λες και δεν έχει ανάγκες η συμπρωτεύουσα…Λες και δεν χρειάζεται κονδύλια για σοβαρά πράγματα… Δε με φοβίζει η κρίση. Με φοβίζει η αχρηστία , η έλλειψη τόλμης και κυρίως η άγνοια του τόπου και χρόνου της ηγεσίας μας. Με τρομάζει η μη αλλαγή κανενός κατεστημένου…

Υ.Γ Πάει ο μοτοσικλετιστής…Έμεινε το βαρέλι…Χωρίς πάτο!

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...