Του μιλάς για απολύσεις και σου λέει ότι είναι απαραίτητες για να μας εμπιστευθούν και πάλι οι διεθνείς αγορές. Του μιλάς για πείνα και προσπαθεί να σου εξηγήσει ότι είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα ενός σπάταλου παρελθόντος. Του μιλάς για τη λεηλασία που κάνουν οι τράπεζες και σου απαντά ότι ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές.

Του λες ότι δεν αντέχεις και σου λέει ότι αν δεν αντέχεις μπορείς να φύγεις από τη χώρα σου, κανείς δε σε κρατάει. Του εξηγείς ότι καταργείται η δημόσια υγεία και σου λέει ότι καιρός ήταν να περιοριστούν οι σπατάλες.

Του μιλάς για τις απανωτές μειώσεις μισθών και σου λέει ότι είναι θυσίες για την ανταγωνιστικότητα. Του μιλάς για απώλεια εθνικής κυριαρχίας και γελάει διότι το θεωρεί γραφικό μέσα σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον της οικονομίας να αναφέρεσαι σε έθνος.

Όχι, δεν είναι ούτε ο Λοβέρδος, ούτε ο Παπαδήμος, ούτε ο Μάνος ή η Μπακογιάννη που σου απαντάει έτσι. Είναι ο διπλανός σου. Ο δημοτικός σύμβουλος εκλεγμένος με το ΠΑΣΟΚ που φιλοδοξεί να γίνει αντιδήμαρχος ή δήμαρχος.

Είναι ο περιφερειακός σύμβουλος εκλεγμένος με το ΠΑΣΟΚ που φιλοδοξεί να γίνει αντιπεριφερειάρχης ή περιφερειάρχης. Είναι το στέλεχος της τοπικής του ΠΑΣΟΚ που θέλει να γίνει πρόεδρος. Είναι ο συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ που θέλει να απολυθούν οι άλλοι. Είναι ο δήμαρχός σου που εκλέχτηκε με το ΠΑΣΟΚ και ετοιμάζεται να κατεβεί για βουλευτής.

Είναι αυτοί που τους ανέχεσαι στην παρέα σου επειδή είναι παιδικοί σου φίλοι. Που τους βάζεις σπίτι σου επειδή «κατά τ’ άλλα τους εκτιμάς». Είναι ο συνάδελφός σου που θες να τα έχεις καλά μαζί του μήπως και γλιτώσεις την εφεδρεία.

Είναι ο δήμαρχος που τον έχεις ανάγκη μήπως και σε βάλει στα πεντάμηνα της κοινωνικής εργασίας. Είναι το τσογλάνι της διπλανής πόρτας που του λες καλημέρα κάθε πρωί κι ύστερα κατεβάζεις τα μάτια για να μη δει τους μαύρους κύκλους, επειδή χτες πάλι τα χρέη σου δε σε άφησαν να κλείσεις μάτι.

Και από την άλλη είσαι εσύ! Ο επαναστάτης, ο αγανακτισμένος, ο εξοργισμένος, ο αγωνιστής που χαμουρεύεις την επαναστατικότητά σου θέλοντας να χαστουκίσεις τον Παπανδρέου, να φτύσεις τον Παπαδήμο, να κλωτσήσεις τον Λοβέρδο, να πετάξεις αυγά στο Βενιζέλο. Διότι έχεις υψηλούς επαναστατικούς στόχους.

Θες να γκρεμίσεις το σύστημα, να πας κόντρα στο ΔΝΤ, να διαλύσεις της λέσχη Μπίλντερμπεργκ, να εξαφανίσεις την Trilateral. Ονειρεύεσαι επαναστάσεις, εξεγέρσεις, λαϊκούς ξεσηκωμούς.

Αναλώνεσαι σε αναζητήσεις περί συλλογικότητας, αναλύοντας τα υψηλά οράματα της Αριστεράς, τα θετικά της αμεσοδημοκρατίας, τη συμπαντική νομοτέλεια της αλλαγής μέσω της εξέλιξης των κινημάτων.

Καλά κάνεις. Όμως επίτρεψέ μου μία ερώτηση μόνο. Έχεις σκεφτεί τί θα ήταν ο Χίτλερ χωρίς τους ναζιστές; Ο Μουσολίνι δίχως τους φασίστες; Η Χούντα δίχως τους χουντικούς;

Τίποτα δε θα ήταν! Η βάση στήριξε πάντα την κορυφή. Είτε το θες, είτε όχι, τίποτα δε γκρεμίστηκε από πάνω προς τα κάτω. Και τα θεμέλια αυτού του καθεστώτος είναι το τσογλάνι της διπλανής πόρτας που του λες καλημέρα, ο υπερασπιστής τού καθεστώτος που «κατά τ’ άλλα είναι καλό παιδί», ο δήμαρχος κι ο σύμβουλος που βρήκαν ευκαιρία να κάνουν λαμογιές μέσα στο χαμό και να επωφεληθούν ψηφοθηρικά τάζοντας ξεροκόμματα.

Αυτούς όλους δεν τους ακουμπάς. Σε πιάνει το συναίσθημα. Τους ανέχεσαι, δεν τους διασύρεις. Κι αυτοί δυναμώνουν. Είναι οι ρίζες που κρατάνε όρθιο το καθεστώς, τον Βενιζέλο, τον Παπαδήμο και τον Λοβέρδο.

Την έχεις πατήσει μαλάκα μου. Βρίζεις τον Πάσχο και τον Μπάμπη, αλλά πίνεις καφέδες με τους τοπικούς δημοσιογράφους που τα παίρνουν χοντρά από το Δημαρχείο ή την Περιφέρεια για να το βουλώνουν ή να υπερασπίζονται τις τακτικές του τοπικού άρχοντα.

Έχεις αρχίδια να κάνεις επανάσταση; Καν’την! Δίπλα σου είναι η ευκαιρία και το χρέος. Μ’ έπρηξες τ’ αρχίδια με τις υψηλές αναλύσεις, τα νοήματα και τις διαπιστώσεις. Κοίτα τα χάλια σου και κόψε παρτίδες με την αισιοδοξία σου αν θες να είσαι σοβαρός. Ο εχθρός είναι δίπλα σου, άντε κέρνα τον κάνα ποτάκι επειδή «κατά τ’ άλλα είναι καλό παιδί» και παράτα με.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...