του Γαλαξιάρχη

Μερικές σκόρπιες σκέψεις για τα δυόμισι χρόνια συστηματικής καταστροφής της κοινωνίας, της οικονομίας και της υποτυπώδους παραγωγικής υποδομής της χώρας από τις «δυνάμεις της μεταρρύθμισης». Σκέψεις χωρίς υποχρεωτικά ιδεολογικό περιεχόμενο, αλλά με βάση κάποιες παραδοχές κοινής λογικής. Σκέψεις, μπροστά και απέναντι στα τρομολαγνικά διλήμματα που τίθενται ήδη με βία από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τα οποία επιχειρούν να εξασφαλίσουν την κατοχή της εξουσίας και την επόμενη των εκλογών.

Χώρα χωρίς ανθρώπους, είναι χώρος

Δεν υπάρχουν επιτυχημένες ή και αποτυχημένες πολιτικές που μπορούν να εφαρμοστούν σε χώρο. Έτσι λοιπόν, η φαιδρή συζήτηση που άνοιξε εδώ και κάποιους μήνες (σ.σ. πριν την έλευση του Μνημονίου Β’) σχετικά με το κατά πόσο απέτυχε το μνημόνιο ή η εφαρμογή του είναι εκ των πραγμάτων βλακώδης. Οι πολιτικές που διέπουν το Μνημόνιο ήταν και παραμένουν νεοφιλελεύθερες, αλλά δεν είναι αυτό το μόνο πρόβλημά τους. Επιχειρήθηκε η εφαρμογή ενός σχεδίου επί χάρτου, βγαλμένο από τις σελίδες του νεοφιλελεύθερου τσελεμεντέ, σε μία ζωντανή κοινωνία ανθρώπων, αδιαφορώντας για τη δυναμική της κοινωνίας αυτής. Οι αριθμητικοί στόχοι, και ρεαλιστικοί να ήταν, δεν θα επιτυγχάνονταν ακριβώς διότι δεν λάμβαναν υπόψη τους τα κοινωνικά δεδομένα. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το μνημόνιο πέτυχε αυτό που ήθελε να πετύχει. Τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και παράλληλα την απαραίτητη καταστροφή του κεφαλαίου, όπως συμβαίνει σε κάθε οικονομική κρίση.

Δεν υπάρχει οικονομία χωρίς κοινωνία

Σωστά -ως ένα βαθμό- λένε οι (οικονομικά) φιλελεύθεροι ότι η οικονομία είναι ψυχολογία. Αφού αποσυνδέθηκε το σχέδιο “σωτηρίας” από τα έμβια όντα του τόπου όπου εφαρμόστηκε, ήταν και παραμένει δεδομένη η αποξένωση του κόσμου. Οικονομικές πολιτικές, οι οποίες, ανεξαρτήτως ιδεολογικής προέλευσης, επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν κάτω από τον πέλεκυ της καταστροφής, σε μία κοινωνία που ούτε ενημερώθηκε επαρκώς, ούτε συμμετείχε στη διαμόρφωσή τους, ούτε τις αποδέχτηκε ποτέ. Μία απονεκρωμένη κοινωνία. Η διάλυση της οικονομίας της χώρας ξεκίνησε από την καταστροφή της ατομικής και οικογενειακής οικονομίας και ολοκληρώνεται με τη συλλογική κατάθλιψη που επιβλήθηκε. Ωστόσο, επιμένω ότι αυτός ήταν και ο πρωταρχικός στόχος. Όχι η ανασυγκρότηση, αλλά η καταστροφή.

Τόσα ψέματα πώς να τ’ αντέξεις;

Το πολιτικό σύστημα, είτε με σχέδιο, είτε χωρίς, αδιαφόρησε για την ουσία της πραγματικότητας και λειτούργησε αποκλειστικά με γνώμονα την διατήρηση της εξουσίας. Μόνο που τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς. Πορεύτηκε μέσα στο ψέμα από την αρχή, διαπραγματεύτηκε και αποφάσισε πίσω από κλειστές πόρτες, για σχέδια και με πρόσωπα άγνωστα στο ευρύ κοινό. Το ψέμα αποτέλεσε το κύριο και τελικά μοναδικό όπλο επιβολής πολιτικών. Χάθηκε και το τελευταίο ίχνος εμπιστοσύνης, τόσο με τα φτωχότερα και πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, όσο όμως και με τα μεσοαστικά στρώματα, στα οποία παραδοσιακά στηρίζει την ύπαρξή της η πολιτική εξουσία. Μεγαλοκατασκευαστές, εφοπλιστές και ραντιέρηδες, υπήρξαν οι μόνοι ωφελημένοι και δεν είναι τυχαίο ότι έγιναν και οι πιο ισχυροί κοινωνοί της απάτης. Κάτι που έγινε φανερό από τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης που διατηρούν, προκειμένου να στηρίζουν την επιρροή τους στο κράτος, άρα τις κρατικοδίαιτες μπίζνες τους. Η εμπιστοσύνη δεν πρόκειται να επανακτηθεί και το μόνο που μένει είναι η απειλή και το νταβατζικίκι. Με λίγα λόγια, το ψέμα οδήγησε σε ένα μοντέλο λειτουργίας σικελικής μαφίας.

Δεν υπάρχει δημοκρατία α λα καρτ

Το καθεστώς τρομοκρατίας που επιβλήθηκε σε μία κοινωνία που δεν συμμετείχε, για την επιβολή -στο κενό- μίας απροκάλυπτα εχθρικής οικονομικής πολιτικής, ακύρωσε τα προσχήματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το μόνο που απέμεινε ως δείγμα της, για να θυμίζει τι χάθηκε, είναι η ελευθερία λόγου σε ώτα μη ακουόντων. Οι πολίτες δεν ενημερώθηκαν ποτέ για το τι πραγματικά συνέβαινε στην οικονομία της χώρας και στη συνέχεια δεν ερωτήθηκαν για τίποτε. Όποτε δοκίμασαν να εκφράσουν συλλογικά τη φωνή τους, είτε -στην καλύτερη περίπτωση- αντιμετώπισαν παγερή αδιαφορία, είτε έφαγαν την καταστολή με το κουτάλι. Οι φωνές έγιναν κραυγές. Οι κραυγές ουρλιαχτά. Και τα ουρλιαχτά… σιωπή θανάτου. Η κοινωνία παραδόθηκε στην κατάθλιψη και τώρα συζητάμε για εκλογές, προκειμένου να συνεχιστεί το θέατρο σκιών της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.

Διακυβέρνηση με τρομοκρατία, είναι η αδελφή του φασισμού.

Ο ελιτισμός οδηγεί στην απολυταρχία

Έχουν απομείνει κάποιοι λίγοι να συζητούν, σαν να βρίσκονται σε άλλο πλανήτη, αν όχι σε άλλο γαλαξία, για το θεμελιώδες πρόσχημα του μνημονίου: τις “μεταρρυθμίσεις”. Ένας κοινωνικός πυρήνας που θεωρεί εαυτόν υγιή, αλλά τελικά πρόκειται για το άλτερ έγκο της ελληναράδικης νοοτροπίας του ξερόλα, ρατσιστή και υπερόπτη Έλληνα που αναβιώνει και αυτή μέσα στο ζόφο της συλλογικής αποσάθρωσης. Δεν ενοχλείται μόνο η εξουσία από την λαϊκή θέληση, όταν αυτή δε συμφωνεί με τους σκοπούς της. Δεν είναι η μόνη που τρομοκρατείται στο ενδεχόμενο αυτονόμησης των κοινωνικών ομάδων. Δίπλα της και ένα βαθιά ελιτίστικο τμήμα της κοινωνίας, που απεχθάνεται τη “λαϊκή πλέμπα”. Άνθρωποι που αποτελούν τελικά λίπασμα στην καλλιέργεια των απολυταρχικών καθεστώτων, παριστάνοντας μάλιστα τους φιλελεύθερους και προοδευτικούς. Πρόσωπα που μιλάνε για δημοκρατία -και είναι τα τελευταία που ισχυρίζονται ότι η ελληνικού τύπου κοινοβουλευτική δημοκρατία συνεχίζει να υφίσταται- αλλά ουδέποτε ένιωσαν βολικά εντός της, γιατί δεν μπορούν να χωνέψουν την ιδέα ότι μαζί με αυτούς συναποφασίζει και ο μπακάλης της γειτονιάς τους. Είναι εκείνοι που αποτελούν το τελευταίο προπύργιο του διαλυμένου πολιτικού κατεστημένου. Η εμπροσθοφυλακή της απολυταρχίας των καιρών μας.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο διορισμένος πρωθυπουργός της χώρας αναμένεται να μεταβεί στον πρώην αντάρτη και νυν κάτοχο της υπαλληλικής θέσης του προέδρου της δημοκρατίας (σ.σ. σκόπιμα τα μικρά γράμματα), προκειμένου να εκκινήσει η διαδικασία που θα οδηγήσει στις εκλογές. Τώρα που έχουν όλα αποφασιστεί και σε μεγάλο βαθμό εφαρμοστεί. Τώρα που έχει καταργηθεί η δημοκρατία στην ουσία της. Τις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά τη θέση μας ως ζωντανές υπάρξεις, με έλλογο νου, αυτοσεβασμό και αυτοκυριαρχία. Δεδομένα που δεν μπορούν να μας αφαιρέσουν, παρά μόνο αν τους τα παραδώσουμε οικειοθελώς. Θα το κάνουμε;

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...