Ο πρώτος κρίσιμος «σταθμός» πραγματοποιήθηκε με την επίσημη παράδοση της εκτελεστικής εξουσίας στα μνημονιακά συμφέροντα και στις δυνάμεις της ξένης κατοχής. Η συγκρότηση της κυβέρνησης του Λ. Παπαδήμου και η πλήρης ενσωμάτωση των δύο πόλων του δικομματισμού στη μνημονιακή-νεοφιλελεύθερη στρατηγική επισημοποίησαν το πέρας της αυτονομίας του πολιτικού συστήματος και το τέλος της μεταπολίτευσης.

Τον δεύτερο κρίσιμο σταθμό αποτέλεσαν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου, όπου το μνημονιακό πολιτικό-κομματικό «στρατόπεδο» -συμπαγές ως προς τη στρατηγική του- συγκέντρωσε ένα ποσοστό της τάξεως του 48% και πέτυχε άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Όμως το ιδιαίτερο, ιστορικό, νόημα του αποτελέσματος της 17ης Ιουνίου είναι ότι -έστω και εμμέσως- νομιμοποιήθηκε η μνημονιακή στρατηγική ως η μόνη δυνατή πορεία. Ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε, και δεν μπορούσε να έχει, μια έτοιμη εναλλακτική πρόταση. Αυτήν τη στρατηγική/εναλλακτική πρόταση μπορούσε να τη διαμορφώσει και να την επιβάλει μόνο μια ισχυρή κοινωνική δυναμική, μια αδιαπραγμάτευτη λαϊκή βούληση. Αυτή η κοινωνική δυναμική, ενώ δημιουργήθηκε και διέλυσε κυριολεκτικά στις εκλογές της 6ης Μαΐου το παραδοσιακό σύστημα εξουσίας, δεν ολοκληρώθηκε στις 17 Ιουνίου… Παρέμεινε ωσάν ένα μετέωρο ιστορικό βήμα…

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, που αν δεν την αναγνωρίσουμε δεν μπορούμε ούτε τις σημερινές εξελίξεις να κατανοήσουμε στο βάθος τους ούτε να προχωρήσουμε σε προβλέψεις. Το πολιτικό πρόβλημα δεν απεικονίζεται παρά σχηματικά στις «τριβές» μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων αλλά και στις απεργιακές κινητοποιήσεις, στις δημοσκοπήσεις ή στις εξεταστικές της Βουλής…

Στην πραγματικότητα, τόσο ο Αντ. Σαμαράς όσο και οι Ευ. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης γνώριζαν πολύ καλά -και πριν και μετά τις εκλογές- ότι δεν είχαν ούτε τη βούληση ούτε την πολιτική ισχύ να προχωρήσουν σε σοβαρές διαπραγματεύσεις και να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους.

Από την άλλη πλευρά, εκείνοι που ψήφισαν τα τρία κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης γνώριζαν κατά βάθος την αλήθεια αυτή. Η δήθεν προσδοκία τους δεν αποτελούσε παρά ένα «άλλοθι» της ίδιας αδυναμίας τους να ξεπεράσουν τον φόβο, να δώσουν την ατομική και συλλογική μάχη για την αποδέσμευση από τα καταστροφικά δεσμά.

Ασφαλώς, σε τυπικό επίπεδο υπάρχει ανακολουθία και πλήρης διάψευση των υπεσχημένων και των δεσμεύσεων των εταίρων της σημερινής κυβέρνησης. Όμως την πολιτική τους βούληση, την πολιτική και κομματική τους ισχύ και αξιοπρέπεια τις είχαν ήδη παραδώσει -οι δύο κύριοι συμπράττοντες- από την εποχή της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ήταν πισθάγκωνα δεμένοι, απολύτως «νομιμόφρονες», και με βάση αυτά τα «πιστοποιητικά» βοηθήθηκαν προεκλογικά από τους μνημονιακούς προστάτες τους και έγιναν αποδεκτοί ως κυβέρνηση.

Σήμερα απλώς εκπληρώνουν τις δεσμεύσεις τους και με αυτόν τον τρόπο «κατακτούν» την «αξιοπιστία» τους έναντι των δανειστών, του ΔΝΤ και του 4ου Ράιχ. Αυτή είναι η τραγική αλήθεια και όλα τα άλλα περί διαπραγμάτευσης, επιμήκυνσης του Μνημονίου και επερχόμενης ανάπτυξης αποτελούν παραμυθίες και ψευδαισθήσεις, που απευθύνονται μόνο σ' αυτούς που δεν έχουν τη δύναμη να ζήσουν χωρίς αυτές τις ψευδαισθήσεις και να αντιμετωπίσουν την τραγική αλήθεια.

Η βίαιη επιβολή του νέου «πακέτου» μέτρων, η παρατεινόμενη και εντεινόμενη ύφεση, η διάλυση της παραγωγικής δομής και των κοινωνικών και εργασιακών θεσμών οδηγούν με ραγδαίους ρυθμούς την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό περιθώριο.

Τα εισοδήματα τα τρία τελευταία χρόνια «κρεουργήθηκαν» σε ποσοστά πάνω από 40%. Το εργασιακό κόστος μειώθηκε κατά 8% στο συνολικό κόστος παραγωγής προϊόντος, ενώ οι Συλλογικές Συμβάσεις και τα εργασιακά δικαιώματα καταργήθηκαν στην πράξη. Ποιο το αποτέλεσμα στο επίπεδο της ανταγωνιστικότητας;

Ας «καμαρώσουν» εκείνοι που συνέταξαν και εκείνοι που εφήρμοσαν τα Μνημόνια τα έργα των χειρών τους: Η Ελλάδα υπεχώρησε κατά 30 θέσεις στην κλίμακα της ανταγωνιστικότητας και έφθασε παγκοσμίως στην 96η θέση, κάτω ακόμη και από χώρες του αποκαλούμενου παραδοσιακού τρίτου κόσμου…

Τώρα ο κ. Ρέσλερ μάς ετοιμάζει τις «ζώνες επενδύσεων», τα σύγχρονα στρατόπεδα εργασίας, όπου θα ισχύει το οικονομικό, εργασιακό και διοικητικό «δίκαιο» των δανειστών - επενδυτών μας, δηλαδή ένα σύγχρονο «εργασιακό Νταχάου».

Παράλληλα προς την ταχεία διάλυση του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού προωθείται με ραγδαίους ρυθμούς η διάλυση του κρατικού μηχανισμού και των βασικών κοινωνικών θεσμών στους οποίους στηρίζεται ολόκληρη η κοινωνία (Υγεία - Παιδεία).

Έχει ενδιαφέρον η διαπίστωση ότι με τα επερχόμενα μέτρα θίγεται και απαξιώνεται ο «σκληρός πυρήνας» του κρατικού μηχανισμού (Στρατός, Σώματα Ασφαλείας, Δικαιοσύνη). ?
Η παρούσα μνημονιακή πολιτικο/κομματική εξουσία δεν απομακρύνεται μόνο από την κοινωνία αλλά και από τους παραδοσιακούς μηχανισμούς στήριξης και αναπαραγωγής της… Δεν τους έχει πλέον ανάγκη… Αντλεί τώρα την ισχύ και τη νομιμοποίησή της από την αποδοχή και την «ευαρέσκεια» του 4ου Ράιχ, της τραπεζικής δικτατορίας, των δανειστών μας… Άξιος ο μισθός τους…