Όσο ζω μαθαίνω κι όσο μαθαίνω πληγώνομαι. Μαθαίνω να συνειδητοποιώ. Να καταλαβαίνω. Ξαφνικά, η γνώση γίνεται αδυναμία. Η αντίληψη της πραγματικής κατάστασης δημιουργεί το αίσθημα της ασφυξίας, όπως μου έγραψε και μία καλή φίλη στο twitter. Όσοι δεν αντέχουν να συνηθίσουν, πνίγονται. Οι άλλοι απλώς πεθαίνουν. Αυτές τις επιλογές άφησε στους εαυτούς μας η αδράνεια. Είναι μια ήττα. Η μεγαλύτερη. Η συνήθεια της εξαθλίωσης.

Το ότι κανείς Έλληνας δεν πιστεύει τον Σαμαρά όταν λέει ότι αυτό θα είναι το τελευταίο πακέτο μέτρων, δεν είναι εξυπνάδα. Εξυπνάδα θα ήταν αν αντιδρούσαμε στο ψέμα και τα κάναμε λαμπόγυαλο φωνάζοντας «Τέρμα το πάση θυσία. Η θυσία μας δε θα γίνει κέρδος σας». Δε φωνάζουμε. Δεν τα κάνουμε λαμπόγυαλο. Άρα είναι βλακεία. Εμφανίζονται ως τυχεροί αυτοί που πιστεύουν τη διαβεβαίωση του Σαμαρά. Μακάριοι. Μέχρι την ημέρα που θα αρρωστήσουν.

Τότε θα αντιληφθούν ότι τα «τελευταία μέτρα» ήταν και τα τελευταία τους. Μάλλον θα λείπουν από τα επόμενα. Τα μέτρα θα συνεχίσουν, αυτοί όχι. Διαβάζω στην «Καθημερινή», το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού και φυλλάδα της Τρόικας, ότι ο ΕΟΠΥΥ χρωστά μόνο για εφέτος στο ΕΣΥ περίπου 1,5 δισ. ευρώ για νοσήλια και εξετάσεις ασφαλισμένων και τα νοσοκομεία έχουν λάβει μόλις 70 εκατ. ευρώ από αυτές τις οφειλές.

Διαβάζω ότι δε γίνονται εφημερίες λόγω έλλειψης κονδυλίων, ότι δεν πραγματοποιούνται βασικές εξετάσεις λόγω έλλειψης γιατρών, ότι δε γίνονται χειρουργεία, ότι δεν υπάρχει προσωπικό για να δουλέψει το μικροβιολογικό και το ακτινολογικό εργαστήριο. Σε ένα νοσοκομείο χτες, σε δέκα σήμερα, σε όλα αύριο.

Μια ακόμη επιτυχία του ΕΟΠΥΥ. Αυτού του εκτρώματος που κατασκεύασε ο Λοβέρδος. Ο άνθρωπος που το όνομά του είναι πιο ανατριχιαστικό κι από σύρσιμο κιμωλίας σε πίνακα γράφει βιβλία, ετοιμάζεται να δημιουργήσει κόμμα και πιθανόν να ενταχθεί στην ανασχηματισμένη κυβέρνηση. Είναι ακόμη ελεύθερος αν και ευθύνεται για τον θάνατο ανθρώπων που δεν αγόρασαν τα φάρμακά τους, που δε χειρουργήθηκαν όταν έπρεπε, που δεν πήραν τη σύνταξή τους και δεν είχαν να φάνε.

Παράλληλα, όλη η κυβερνητική αγωνία περιορίζεται στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Δε θα έχουμε νοσοκομεία, αλλά θα έχουμε κερδοφόρες τράπεζες. Πάση θυσία. Το βρίσκουμε λογικό. Όλοι μας! Για να μην αντιδρούμε όπως πρέπει, το βρίσκουμε λογικό. Είναι προφανές. Συνηθίσαμε το παράλογο, τον εκβιασμό, την εκτέλεση. Συνηθίσαμε. Όλα μια συνήθεια είναι. Ακόμη και το να ζεις δίχως αξιοπρέπεια.

Τα σχολεία δεν έχουν πετρέλαιο. Δεν πειράζει. Τα παιδιά τους πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία. Εκείνα έχουν και πετρέλαιο και κηροζίνη άμα χρειαστεί. Τα υπόλοιπα παιδιά ας κάνουν μάθημα με τα μπουφάν για όσο αντέξουν. Κατοχή έχουμε άλλωστε. Έχουμε και ευρώ. Ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Τι κακό έχει δηλαδή η πνευμονία σ’ ένα παιδί; Είναι μία δικαιολογημένη θυσία για την ανακεφαλοποίηση των τραπεζών. Αλίμονο αν δεν την κάνει αυτή τη θυσία το παιδί. Άλλωστε όλοι μαζί τα φάγαμε. Έτσι δεν είναι; Οπότε κι αυτό το παιδί κάτι θα έφαγε όσο ήταν έμβρυο στην κοιλιά της μάνας του. Τώρα ας ενταχθεί κι αυτό στη συλλογική ευθύνη που κατάφεραν να μας εμφυτεύσουν στο άδειο μας κεφάλι.

Ο ΜΑΤατζής φαίνεται, τον βλέπεις. Το δακρυγόνο το νιώθεις. Το γκλομπ σε πονάει. Η συνήθεια δεν κάνει τίποτε από αυτά. Χώνεται μέσα μας και μας σκουλικιάζει. Μας κατατρώει. Συνηθίσαμε στις διαπιστώσεις. Ξεγελιόμαστε ότι είμαστε έξυπνοι επειδή καταλαβαίνουμε ότι μας κοροϊδεύουν μέχρι να μας εξοντώσουν. Όχι, δε ντρεπόμαστε γι’ αυτό. Απλώς περιμένουμε. Δεν είναι ντροπή η ήττα. Καταγέλαστος είναι όποιος δεν άφησε το ίχνος του σε μία μάχη, επειδή δεν τόλμησε να τη δώσει. Μια ακόμη συνηθισμένη διαπίστωση. Έτσι, για να μας βρίσκεται μέσα στις τόσες άλλες…

kartesios