Της Αννίτας Λουδάρου


Μην κοιτάς τριγύρω. Μην ακούς πως σ΄εκείνο το κοντινό σχολείο κόψανε την μύτη ενός παιδιού κάτι περίεργοι τύποι. Μην ακούς δηλώσεις. Μην κοιτάς φωτογραφίες με τον κόσμο να απλώνει τα χέρια. Μην κοιτάς στατιστικές. Μην φωνάζεις, μην μιλάς. Σου μένει ν΄ακούς μονάχα τις χαμηλές φωνές.
Δεν θυμάμαι ποιά μέρα ήταν ακριβώς. Ούτε τι ακριβώς είχε προηγηθεί. Αν ήταν κάποια φράση όπως αυτά τα ''καλά τους κάνανε'',...

''καλά να πάθουνε'' που είχε ακουστεί πραγματικά ή πλανιόταν στον αέρα, λίγο πριν τον ακούσω να ρωτάει χαμηλά ''Έχεις σκεφθεί ότι ίσως δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλο εδώ; ''Το είπε , βγήκε από το βαγόνι και χάθηκε.

Μια ερώτηση που καθόλου δεν με μπέρδεψε, στιγμή δεν σκέφθηκα πως είχε να κάνει με τα ζόρια της αγοράς εργασίας και την μαυρίλα των οικονομικών. Αυτό ήταν κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ.Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν ήταν ερώτηση. Ήταν απάντηση. Ήταν θέση. Ήταν σαν να μου έλεγε, είμαι εδώ και θέλω να φτιάξω αναχώματα στην κοινωνική εξαθλίωση και στον φασισμό (που ετοιμάζεται να παρελάσει). Δεν με ενδιαφέρουν οι γκάφες, οι δημοσκοπήσεις, να μαζεύω τα στελέχη μου. Θέλω να γίνω χώρος, να απλωθώ στον χρόνο, να δουλέψω για να σταματήσω την κατηφόρα , όχι με δηκτικές αναρτήσεις αλλά με τα χέρια μου, με την δουλειά μου. Θέλω αλλά δεν μπορώ. Που είναι οι άλλοι; Η σοσιαλοδημοκρατία στα καλύτερα της.

Δεν με ρωτούσε λοιπόν, μου απαντούσε. Όπως τότε στην συναυλία. Ο Μάλαμας άρχισε να τραγουδάει ''Ποιος την ζωή μου, ποιος την κυνηγά να την ξεμοναχιάσει μες την νύχτα'' και τριγύρω οι άνθρωποι ανατρίχιαζαν. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις το ηλεκτρικό ρεύμα που διαπερνά τα σώματα , όταν τραγουδούν αλήθειες. Αυτό το τραγούδι το άκουγε κάποτε ο πατέρας μου στο αυτοκίνητο σε μια αρχαία 60αρα maxcell. Που να φανταστώ τότε πως άκουγα το στριφτό μου μέλλον. Και είτε θέλεις, είτε δεν θέλεις να το λες δυνατά, ''για κάποιον μες στον κόσμο είναι αργά''.
annlou_lalaoynisΜε έπιασε το πείσμα μου. Ήθελα οπωσδήποτε να του δείξω λίγη από την κρυμμένη ομορφιά που εξακολουθεί να παραμονεύει εδώ. Κόντρα σ΄ένα κόσμο θλίψης και μίσους που χτίζεται σε απίστευτους ρυθμούς.

Ήθελα να πάμε βόλτα σε όλες αυτές τις θεατρικές σκηνές, όπου ηθοποιοί εραστές, χωρίς κανέναν προυπολογισμό και καμιά χορηγία ανεβάζουν την ψυχή τους κάθε βράδυ στο σανίδι και την φυσούν στους θεατές τους. Έχει τύχει να δω παράσταση ακόμα και με μηδέν εισητήριο. Η ταμπέλα έγραφε ''Ό,τι θέλετε, ό,τι μπορείτε''. Ήθελα να του μιλήσω για τα σύγχρονα βιβλία, αυτά που είναι γεμάτα με τις πιο κρυφές πληγές μας. Για νέους και παλιότερους συγγραφείς εκτός συστήματος, εκτός παραθύρων και θέσεων που εξακολουθούν να μιλούν χωρίς να είναι ούτε βολεμένοι, ούτε περιχαρακωμένοι σε καμιά σιγουριά.

Ήθελα να του μιλήσω για την φωνή της Όλιας Λαζαρίδου και του Αργύρη Μπακιρτζή. Για όλους αυτούς που απλώνουν με τρυφερότητα το χέρι και αγκαλιάζουν τον κάθε αδύναμο άνθρωπο πριν τον κριτικάρουν. Για τον καθημερινό βιοπαλαιστή, που κλείνει με αξιοπρέπεια τις τρύπες του και αν μπορεί παίρνει και δυό τρια σάπια από την λαική, για να βοηθήσει τον μανάβη να ξεπουλήσει για να ξανάρθει. Να του μιλήσω για όλες αυτές τις σελίδες που γράφονται και κουβαλούν ήχους της ζωής στην διαπασών, για τις ταινίες του Τσιώλη, για τους ζωγράφους, τους ποιητές. Για ποτήρια που τσουγκρίζονται, για ανθρώπους που γνωρίζονται. Για τις μκρές πράξεις των μειοψηφιών . Για πράξεις ηρωικής ανώνυμης αντίστασης. Τις χαμηλές φωνές που σου έμεινε να ακούς. Για την ζωή.

Δεν ήξερα που θα τον έβρισκα, να του πω όλα αυτά. Αν θα είχε πάει στο Παγκράτι, στην Νίκαια, στην Αιόλου. Ή αν θα είχε πάρει το πρώτο βαπόρι και θα έπινε τώρα την ρακή του στα Θολάρια , στην Αμοργό. Όπου και να ήταν όμως ήθελα να τον βρω.Θα τον καταλάβω ακόμα κι αν δεν με πιστέψει. Πάντως εγώ θα ψάξω να τον βρω. Να του πω, πως ακόμα και στον Παράδεισο δεν μπορείς να ζήσεις κλαίγοντας διαρκώς.

vetonews