Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ


Τολμούν με περισσή αναλγησία να μιλούν για την αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος στα φτωχά και μεσαία νοικοκυριά κατά 49% και έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Με την ίδια ευκολία ανακρούουν πρύμναν. Είναι οι Her Omnes(οι κύριοι όλος ο κόσμος του Κάφκα), αυτοί που ζουν χωρίς να συλλογίζονται την τραγωδία των ανθρώπων. Είναι οι κοστουμαρισμένες μηχανές που αδυνατούν να βγουν για μια στιγμή έξω από τον υπερεγωτικό αυτισμό τους για να δουν το δράμα που προκαλούν σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Γι’ αυτούς έλεγε το 1958 η Χάνα Άρεντ πως «Αν αποδεικνυόταν αλήθεια πώς η γνώση και η σκέψη έχουν χωρίσει οριστικά, τότε θα γινόμαστε πράγματι ανίσχυροι δούλοι...». Ε, λοιπόν, είναι λάθος ότι οι περίφημοι τεχνοκράτες είναι απελευθερωμένοι από κάθε πολιτική και ιδεολογική δουλεία, αντιθέτως είναι «δούλοι» και υποτακτικοί του χρήματος και δη αυτό που αφορά το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα και την εξαρτημένη απ’ αυτό νεοφιλελεύθερη πολιτική εκδοχή του.

Ο τεχνοκρατικός ορθολογισμός και ο νεοφιλελευθερισμός έχουν αποχωριστεί πλήρως από εκείνη τη μορφή κριτικής σκέψης που έχει ως βασικό κριτήριο την καρδιά και την ανθρωπιά. Γι’ αυτούς όλοι κι όλα είναι data, πληροφορίες και αριθμοί. Ο κόσμος είναι ένα συνονθύλευμα από τεχνικά γεγονότα, από ασήμαντα τεχνικά στοιχεία. Η κουλτούρα της αγοράς είναι σ’ αυτούς ολοκληρωτική, καθώς τους εμποτίζει πλήρως. Αλλά το πρόβλημα προκύπτει όταν η μάσκα του γενικού συμφέροντος πέφτει και αποκαλύπτεται ότι στην πραγματικότητα οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες υπηρετούν συμφέροντα. Και φαίνεται να επιβεβαιώνονται όσοι μιλούν για τους νέους ολοκληρωτισμούς, όπου οι άνθρωποι δεν θα είναι «άχρηστοι», όπως στους παλιούς ολοκληρωτισμούς, αλλά εντελώς «περιττοί».

Πως μπορεί αλήθεια να μιλάει με τέτοιο κυνισμό για τους τραγικά δεινοπαθούντες Έλληνες ο εγχώριος κ. Ζερβός αλλά και ο προκουράτορας Ράιχενμπαχ; Αυτή η νταηλίδικη απολυτότητα που διέπει τεχνοκράτες και πολιτικούς δεν μπορεί να έχει σχέση με τη δημοκρατία. Η δημοκρατία θα παραμένει ζητούμενο στο βαθμό που η τεχνική αντίληψη της οικονομίας και της πολιτικής θα καταστρέφει τη δημοκρατική ουσία τόσο της εθνικής όσο και της λαϊκής κυριαρχίας, διευρύνοντας το χάσμα μετά κυβερνώντων και κοινωνίας.

Η οικονομία, ομοίως, αποδεσμευόμενη από κάθε πολιτικό περιορισμό, θα συνεχίσει να επιτρέπει στις περίφημες «αγορές» να αναγορεύονται σε ουσία και ρυθμιστές της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας! Μάλιστα, κάθε προσπάθεια επανεύρεσης της ολοκληρωμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας μοιάζει πλέον μάταιη.

Γι’ αυτό χρειάζεται να επανεφεύρουμε την πολιτική, τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία, ρυθμίζοντας με τέτοιο τρόπο την αλληλεξάρτηση ώστε να γίνεται σεβαστό το δικαίωμα της κάθε χώρας και της κάθε μιας ανθρώπινης ύπαρξης να συμμετέχει σ’ έναν ελεύθερο και δημοκρατικό κόσμο και όχι να είναι πειραματόζωο των ισχυρών.