Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ



Δύο βασικές διεργασίες συνοδεύουν τον ερχομό ενός καινούργιου χρόνου: ο απολογισμός του χρόνου που τελειώνει και οι προοπτικές, οι προβλέψεις, για εκείνον που έρχεται…

Τα τρία τελευταία χρόνια όμως έχουν καταργηθεί, έχουν ισοπεδωθεί αυτές οι διακρίσεις. Ο ημερολογιακός χρόνος, που μας χρησίμευε στην επέλευση του νέου έτους ως ένας σταθμός, ως μια ευκαιρία για να αναστοχαστούμε και να αξιολογήσουμε το παρελθόν, έχει εκμηδενισθεί από τον ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, από έναν ολετήρα που ακύρωσε το παρελθόν, έκανε αβίωτο το παρόν και εκμηδένισε τις όποιες προοπτικές, τις όποιες ελπίδες και τα σχέδια για το μέλλον.

Ο νέος χρόνος, το 2013, δεν θα μετρηθεί με τους μήνες, αλλά με βάση τα «τρίμηνα» του Μνημονίου. Θα «αξιολογηθεί» με γνώμονα την πιστή εφαρμογή των μέτρων και τη χορήγηση των τμημάτων των δόσεων… Ο μόνος «σχεδιασμός» που μας επιτρέπουν οι πάτρωνές μας και οι εγχώριοι υποτελείς τους είναι αυτός της επιβίωσης, από μήνα σε μήνα… Οι απολύσεις, τα «χαράτσια», τα λουκέτα, η μετανάστευση των νέων, η φτώχεια και η απόγνωση θα αποτελέσουν το «ημερολόγιο» του καθημερινού μαρτυρίου που βιώνει η ελληνική κοινωνία.

Σ' αυτό το τοπίο η κυβερνητική προπαγάνδα υποστέλλει προσωρινώς το «λάβαρο» της τρομοκράτησης και της κινδυνολογίας, και εξαπολύει την επίθεση της αισιοδοξίας, με επίκεντρο την επελαύνουσα «ανάπτυξη»… Τώρα ο Αντ. Σαμαράς από αποσυνάγωγος εξελίσσεται στον «περιούσιο» του Μνημονίου, επαινείται και βραβεύεται από διεθνείς οικονομικούς παράγοντες με τα «αριστεία» της συνειδητής εθελοδουλείας του στις επιταγές του 4ου Ράιχ… Το γεγονός ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου τιμήθηκε και επαινέθηκε αναλόγως όταν υπέγραφε με «κλειστά μάτια» Μνημόνια και δανειακές συμβάσεις αποτελεί μια απλή σύμπτωση… Ίσως μάλιστα το ίδιο, ως «απλή σύμπτωση», να ερμηνευθεί πιθανώς και μια αποχώρηση του Αντ. Σαμαρά από την εξουσία με παρόμοιο ή και χείρονα τρόπο από εκείνον του Γ. Παπανδρέου… Οι πρωθυπουργοί των Μνημονίων και οι «Ηρακλείς» τους έχουν προκαθορίσει οι ίδιοι με τις επιλογές τους το μέλλον τους…

Το 2013 η κρίση στη χώρα μας θα κορυφωθεί. Η γερμανική ηγεμονική δομή θέλει να διατηρήσει τις παρούσες ισορροπίες στη χώρα μας και επιθυμεί να αποφύγει μια ανεξέλεγκτη κρίση στην Ελλάδα, που θα τροφοδοτούσε νέες εντάσεις στην Ευρωζώνη εν όψει των εκλογών του φθινοπώρου στη Γερμανία… Γι' αυτό και στηρίζει ολόπλευρα τον Αντ. Σαμαρά και την «τριμερή» κυβέρνηση, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι εφεδρείες του συστήματος εξαντλήθηκαν και ότι οι όποιες «ανακατατάξεις» στο εσωτερικό του μνημονιακού στρατοπέδου με «οβιδιακές» μεταμορφώσεις –όπως η τυχόν επιλογή για μετατροπή της ΝΔ σε κεντροδεξιό «ευρωπαϊκό» κόμμα– είναι οριακής εμβέλειας και περικλείουν ασφαλώς κινδύνους.

Όμως ο πολιτικός χρόνος μέχρι τις γερμανικές εκλογές είναι τεράστιος, όταν η Ευρωζώνη μοιάζει με ναρκοπέδιο, όπου από εβδομάδα σε εβδομάδα, από μήνα σε μήνα, προκύπτουν εντάσεις και κρίσεις, που κάποια στιγμή μπορεί να προσλάβουν ανεξέλεγκτο χαρακτήρα.

Στην Ιταλία άρκεσε η παρέμβαση ενός απαξιωμένου και αποστρατευμένου πολιτικού προσώπου, του Σ. Μπερλουσκόνι, όχι απλώς για να προκαλέσει την παραίτηση Μόντι, αλλά και για να τεθούν στο επίκεντρο τα θέματα της μείζονος κρίσης που αντιμετωπίζει η Ιταλία.

Πέρα από την εντεινόμενη οικονομική κρίση στην Ιταλία, υπάρχει και εκεί το πρόβλημα της Δημοκρατίας, της αυτονομίας του πολιτικού συστήματος από τη γερμανική ηγεμονία και την τραπεζική δικτατορία.

Ο Μ. Μόντι αυτοπροτείνεται ως ο επόμενος πρωθυπουργός, υπεράνω μάλιστα κομμάτων, αρκεί τα κόμματα που θα τον στηρίξουν να ακολουθήσουν το «δικό του πρόγραμμα» και να το ασπασθούν πλήρως. Καλεί με τον τρόπο αυτό έμμεσα τον Π. Μπερσόνι, γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος, κεντροαριστεράς αντίληψης, να αποσύρει την υποψηφιότητά του και να διαλύσει τη συνεργασία του με το κόμμα Αριστερά και Ελευθερία, το οποίο αντιτίθεται στη στρατηγική της λιτότητας… Η συνταγή είναι η ίδια: Δημοκρατία και νεοφιλελευθερισμός δεν μπορούν να συνυπάρξουν.

Είναι, συνεπώς, προφανές ότι στην Ευρώπη τίθενται κρίσιμα διλήμματα, που δεν αφορούν μόνο την οικονομική της πορεία, τη συνοχή των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αλλά και το μέλλον της Δημοκρατίας, το περιεχόμενο ενός ιστορικού πολιτισμού, που σήμερα δέχεται βαριά πλήγματα από επιλογές και αντιλήψεις που μας οδηγούν σ' ένα παρελθόν αυταρχισμού και απανθρωπιάς… Κυριολεκτικώς στην κοινωνία της ζούγκλας…

Το 2013 ίσως αποδειχθεί οριακό… Ή τα συστημικά συμφέροντα και οι πολιτικοί τους υποτελείς θα εδραιώσουν την εξουσία τους και θα υποτάξουν διά της εξαθλίωσης και της τρομοκράτησης την κοινωνία ή θα υπάρξει μια καθολική και συντεταγμένη αντίσταση και αντίδραση, που θα οδηγήσει σε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και θα οριοθετήσει μια νέα εποχή… Τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, και ας κατανοήσουμε ότι η δική μας συνειδητοποίηση και δράση μπορούν να αναδείξουν το 2013 σε ιστορικό ορόσημο για ένα καλύτερο αύριο.