Δυο και παραπάνω αιώνες κοινοβουλευτικής “δημοκρατίας“, σαν τη δική μας δηλαδή, στον δυτικό κόσμο, μας έδειξαν ότι το πολίτευμα αυτό, σε ένα πράγμα είναι μανούλα: στο να μην γίνεται η θέληση του λαού πραγματικότητα. Ανεξάρτητα από το τι υποστηρίζει το Σύνταγμά μας, εμείς τουλάχιστον στην πατρίδα μας, δεν έχουμε λαϊκή κυριαρχία ούτε οι εξουσίες ασκούνται προς όφελος του λαού. Αυτό μπορεί να το ισχυριστεί βέβαια κάποιος, αλλά ο ισχυρισμός του δεν θα χει μεγαλύτερη εγκυρότητα από ένα αστείο. Και μάλιστα κακό αστείο.

Κοινοβουλευτική “δημοκρατία” είναι μια έξυπνη, και οικονομικά πολύ επικερδής, πολιτειακή διαρρύθμιση να λες ότι έχεις δημοκρατία, χωρίς να έχεις δημοκρατία. Κάτι σαν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Οι ρίζες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή της δημοκρατίας δι’ αντιπροσώπων, βρίσκονται στον μεσαίωνα (δείτε το λήμμα Democracy στην wikipedia, στην παράγραφο Middle Ages) και βασικά στην Αγγλία του 1265. Δηλαδή έλληνές μου, η δημοκρατία που μας λένε ότι έχουμε και είναι εφεύρεση των προγόνων μας, δεν έχει παρά μικρή σχέση με την πατρογονική μας πατέντα. Είναι σαξωνικό κατασκεύασμα. Οχι ελληνικό.
Εν ολίγοις, η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήρθε για να λύσει ένα βασικό οικονομικό πρόβλημα: της χαμηλής αποδοτικότητας των δουλοπάροικων του μεσαίωνα. Το κίνητρο για να αυξήσουν οι δουλοπάροικοι την παραγωγή τους ήταν οι “ελευθερίες” που τους δόθηκαν. Πολιτικές ελευθερίες (ελευθερία μετακίνησης και λόγου, εντάλματα, κλπ), δικαίωμα να εκλέγουν αντιπροσώπους στο κοινοβούλιο, που είναι και το κυρίως τυράκι στην φάκα, και φυσικά να κατέχουν περιουσία.

Και μαζί με αυτά, απέκτησαν και την υποχρέωση να φορολογούνται. Ωστε να συνεχίσει απρόσκοπτα η συλλογή του παραγόμενου πλούτου κεντρικά, όπως γινόταν σε όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Του οποίου παραγόμενου πλούτου η μοιρασιά παρέμεινε φυσικά όπως ήταν και πριν. Ο λαός παίρνει πάντα το μικρότερο κομμάτι. Και το επιπλέον κέρδος για τους κρατούντες, από την “δημοκρατική” αυτή διαρρύθμιση, είναι ότι τώρα ο λαός νομίζει πως είναι και ο “κυρίαρχος λαός”. Το γράφουν και τα Συντάγματα εξάλλου. Εξυπνο κόλπο, δεν λέω. “Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά“.

Ετσι η βαρβαρότητα του μεσαίωνα μεταλλάχθηκε σε βαρβαρότητα μετά δημοκρατίας. Δυο και βάλε αιώνες μετά την εφαρμογή της κοινοβουλευτικής “δημοκρατίας”, εξακολουθούν να υπάρχουν άθλιες συνθήκες εργασίας, παιδική εργασία, λειψή ή ανύπαρκτη σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, άθλιες αμοιβές. Η ευρύτερη αγορά εργασίας δηλαδή δεν λειτουργεί φυσικά προς όφελος του εργαζόμενου λαού, αλλά φροντίζει για τα συμφέροντα των νέων ιδιοκτητών της εξουσίας. Κι ας λέει το Σύνταγμα ότι ιδιοκτήτης της εξουσίας είναι ο λαός.

Οι παλιοί φεουδάρχες εξαφανίστηκαν και δεν είναι πια οι ιδιοκτήτες της χώρας. Στην θέση τους μπήκαν οι “δυνατοί” (με την βυζαντινή έννοια) των επιχειρήσεων και του χρηματοπιστωτικών αγορών, που ελέγχουν τους εκλεγμένους αντιπροσώπους και τις κυβερνήσεις, και μέσω αυτών και τα συνδικάτα αλλά και τα μέσα ενημέρωσης, ώστε να συνεχίσουν όλα όπως πριν, προς όφελος μιας μικρής και ολιγάριθμης τάξης ανθρώπων. Και όχι φυσικά του συνόλου και της κοινωνίας.

Στον κοινοβουλευτισμό, όπου οι κυβερνήσεις, δηλαδή η εκτελεστική εξουσία, είναι ελεγχόμενη από τους ιδιοκτήτες της χώρας και τους ξένους συμμάχους τους, οι άλλες δύο εξουσίες, η νομοθετική και η δικαστική, είναι ελεγχόμενες και υποχείρια της εκτελεστικής εξουσίας. Ο αρχηγός του κόμματος και το επιτελείο του αποφασίζει ποιοι θα είναι υποψήφιοι βουλευτές, και αν σαν βουλευτές καταψηφίσουν κάποιον νόμο, διώχνονται από την παράταξη. Ο πρωθυπουργός επίσης διορίζει, ναι διορίζει, τις κεφαλές της δικαστικής εξουσίας (Αρειος Πάγος, Ελεγκτικό Συνέδριο κλπ).

Η δημοκρατία, όχι φυσικά η κοινοβουλευτική “δημοκρατία”, είναι το μοναδικό πολιτειακό σύστημα που μπορεί να συνθέσει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Η δημοκρατία δεν είναι οικονομικό σύστημα (σοσιαλισμός, καπιταλισμός και τα παρόμοια). Είναι μηχανισμός λήψης και επιτήρησης αποφάσεων και απονομής δικαιοσύνης με τη συμμετοχή όλων και χωρίς αντιπροσώπους. Παίρνει οικονομικές αποφάσεις, κατά περίπτωση, με απόφαση όλων των πολιτών και δεν έχει εξαρχής κάποιο οικονομικό δόγμα ή σχέδιο να εφαρμόσει. Το βρίσκει στην πορεία. Αν οι πολίτες πεισθούν ότι πήραν λάθος απόφαση για ένα ζήτημα, έχουν πάντα την δυνατότητα και την ευχέρεια να αλλάξουν την απόφασή τους. Κι αυτό στην δημοκρατία καθιστά και τον διαχωρισμό αριστερός-δεξιός, άνευ ουσίας.

Οσο οι κοινωνίες μας δεν εφαρμόζουν δημοκρατία, και η τεχνολογία σήμερα (δίκτυα, υπολογιστές κλπ) μας επιτρέπει να το κάνουμε, θα ζούμε την βαρβαρότητα του ισχυρού. Που ελέγχει και εκμαυλίζει την κοινωνία σε μια προσπάθεια να βρει κοινωνικούς συμμάχους ή να αποκοιμίσει τους δυνάμει αντιπάλους. Μια βαρβαρότητα που έρχεται από το βάθος της ανθρώπινης ιστορίας και είναι ακόμη σε πλήρη ισχύ.

Το σύνθημα λοιπόν είναι: Δημοκρατία ή βαρβαρότητα.

Θραξ Αναρμόδιος

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...