του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ





Είδε όνειρο κακό:
Εκείνος να τραβάει το κουπί
και ο χρόνος πείσμων να μη φεύγει
Μ. Αρχιμανδρίτου, Αιφνίδιο «ευ»



Το κρίσιμο ερώτημα είναι «ποια ακριβώς ιστορική περίοδο διανύουμε;». Με άλλα λόγια, «ποια είναι η φύση της πολιτικής εποχής που ζούμε;». Πρόκειται για ένα στάδιο εξομάλυνσης, μεταρρύθμισης, μετάβασης σ’ ένα πιο λειτουργικό και ισορροπημένο σύστημα διακυβέρνησης; Πρόκειται για τον οριστικό ενταφιασμό τού (πάλαι ποτέ) ισχυρού κράτους – έθνους και την αναγκαστική εκχώρηση όλων των εξουσιών σε ορατά και αόρατα μορφώματα και δίκτυα;


h.koppdelaney

ΕΧΩ την εντύπωση ότι οι διαχειριστές της μοίρας μας (κι όχι απλώς των δημόσιων πραγμάτων – res publica) ή δεν ξέρουν ή κάνουν ότι δεν ξέρουν ή κρύβουν μέσα σε ιδεολογήματα μεταΔΝΤ παραδείσου το τέλος του παλιού.

ΕΝΑ τέλος που δεν θα προκύψει από συμβιβασμούς και συμψηφισμούς, αλλά από την αποχώρηση εν σώματι του παλιού και από την ανάθεση της διακυβέρνησης εν τω συνόλω στο νέο.

ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ του τύπου «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω» κακώς ερμηνεύονται ως πρακτική τζαμπατζήδων. Στην πραγματικότητα αρνούνται τη νομιμοποίηση αυτών που νομοθετούν. Δεν αρνούνται τη νομιμότητα ή το νόμο ως ρυθμιστή των σχέσεων, αλλά δεν αναγνωρίζουν στο (διε)φθαρμένο παρελθόν να ορίζει τους κανόνες για το μέλλον.

ΕΝΑ παλιό σύστημα που θέλει να τ’ αλλάξει όλα (την κοινωνία, την οικονομία, την παιδεία, την ιστορία), χωρίς όμως να έχει την ηθική και πολιτική δύναμη ν’ αλλάξει το ίδιο εγκαταλείποντας την εξουσία. Η αποχή στις εκλογές και η αποχή στην καταβολή χαρατσίων σημαίνουν απλώς «δεν σας θέλουμε πια».

ΤΟ ΙΔΙΟ ισχύει και με τους λοιπούς «ταγούς» του δημόσιου χώρου. Οι πρυτάνεις δοξολογούν το δημόσιο Πανεπιστήμιο (έχοντας οι περισσότεροι κερδοσκοπήσει και ανταλλάξει τον τίτλο με ιδιωτικές απολαβές). Οι μεγαλογιατροί δοξολογούν το δημόσιο Νοσοκομείο (έχοντας οι περισσότεροι επενδύσει στο ιδιωτικό τους ιατρείο). Οι αρχηγοσυνδικαλιστές δοξολογούν τη δημοκρατική και λαϊκή συμμετοχή (έχοντας οι περισσότεροι συμβιβαστεί -ίσως και κάτω από το τραπέζι- με το Κεφάλαιο).

ΠΟΙΟΣ άραγε έχει μείνει όρθιος και αλώβητος για να συζητήσει με το μέλλον και να ενσαρκώσει τις ελπίδες των χαμένων; Πώς θα σταματήσουν τα διπλά παιχνίδια διχασμένων προσωπικοτήτων που άλλα λένε κι άλλα εννοούν (και εν τέλει άλλα βιώνουν), παίζοντας επικίνδυνα με το δημόσιο συμφέρον;

ΚΑΙΡΟΣ για μια εφ’ όλης της ύλης συμφωνία με τους άτακτους της κοινωνικής ευθυγράμμισης.

ΜΕΣΑ από αυτούς θα γεννηθεί το καινούργιο.

ΜΙΑ πολιτική Συντακτική Συνέλευση του ελληνικού λαού θα μας σώσει.

inprecor

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...