Μέσα στο καθημερινό μας βομβαρδισμό από τις ειδήσεις των δραματικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, «αδιαφορήσαμε» ελαφρώς για τα αντίστοιχα «επαναστατικά» τεκταινόμενα που συμβαίνουν εδώ και μέρες στη πολιτεία Wisconsin της Αμερικής. Ας δούμε λοιπόν συνοπτικά, τι ακριβώς έγινε εκεί.

Εδώ και πολύ καιρό, οι προϋπολογισμοί πολλών αμερικανικών πολιτειών πάνε κατά διαόλου. Το αποτέλεσμα των μεγάλων τους ελλειμμάτων είναι οι περικοπές στις κοινωνικές και άλλες δαπάνες. Στο Wisconsin, οι αντιδράσεις των δημοσίων υπαλλήλων ήταν άμεσες και δυναμικές. Μεταξύ άλλων, πάνω από 50.000 μέλη συνδικάτων κατέλαβαν το κυβερνείο στη πρωτεύουσα Madison.

Όλα ξεκίνησαν όταν οι πρώτοι που αντέδρασαν στις περικοπές μισθών και προνομίων ήταν οι εκπαιδευτικοί. Στη συνέχεια, στον αγώνα μπήκαν και άλλοι κλάδοι εργαζομένων.

Μέχρι σήμερα, το 40% των εκπαιδευτικών, οι περισσότεροι με δική τους πρωτοβουλία, απεργούν, κάνουν λευκή απεργία, ή δηλώνουν ασθένεια. Με αυτό τον τρόπο διαμαρτύρονται στο κλείσιμο σχολικών συγκροτημάτων που αποφάσισε η κυβέρνηση της πολιτείας. Οι περισσότεροι μαθητές τους συμπαραστέκονται.

Από τη πλευρά της, η κυβέρνηση αντέδρασε απειλώντας πως όποιος εκπαιδευτικός απεργεί και συμμετέχει στα συλλαλητήρια, θα απολύεται. Οι γιατροί των νοσοκομείων της πόλης αποφάσισαν να στηρίξουν τους δασκάλους, οργανώνοντας υγειονομικό σταθμό μέσα στον οποίο «εξετάζουν», και χορηγούν βεβαιώσεις «ασθένειας» στους απεργούς. Όπως λένε οι γιατροί, στη πραγματικότητα, αρκετοί πάσχουν από στρες.

Στο χορό των κινητοποιήσεων μπήκαν μετά και οι πυροσβέστες, πραγματοποιώντας πορείες και συμμετέχοντας στη κατάληψη του κυβερνητικού κτιρίου.

Γιατί όμως όλα αυτά; Στις 11 Φεβρουαρίου, ο κυβερνήτης του Wisconsin Scott Walker εισήγαγε προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο, που στην ουσία έθιγε πλήρως, αν όχι καταργούσε, τα διαπραγματευτικά δικαιώματα 175.000 δημοσίων υπαλλήλων της πολιτείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Τα δικαιώματα αυτά έχουν να κάνουν με τον συνδικαλισμό και με τις συλλογικές συμβάσεις των εργαζομένων. Το νομοσχέδιο αναμένεται να ψηφιστεί από τη βουλή της πολιτείας.

Εξαιρουμένων των αστυνομικών και των πυροσβεστών, το εν λόγω νομοσχέδιο καταργεί το δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων να διαπραγματεύονται συλλογικά τα ημερομίσθιά τους, και απειλεί με άμεση απόλυση όλους όσους απεργούν σε περίπτωση που ο κυβερνήτης κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Παράλληλα, καταργείται το δικαίωμα διαπραγμάτευσης για όσους οι εργασιακές συμβάσεις τους έχουν διαρκέσει πάνω από ένα χρόνο, ενώ όσες συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι αναγνωρισμένες, παύουν να είναι μετά από ένα χρόνο, και θα πρέπει να κάνουν νέα αίτηση προκειμένου να διατηρήσουν την αναγνώριση.

Για να δικαιολογήσει τις πράξεις του, ο κυβερνήτης ισχυρίστηκε ότι τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, του έχουν δέσει τα χέρια. Σε μια επιστολή του προς την ομοσπονδία των δημοσίων υπαλλήλων αναφέρει πως «… αντιμετωπίζουμε έλλειμμα ύψους $136.7 εκατομμυρίων». Παρέλειψε όμως να αναφέρει πως σε μια πρόσφατη μελέτη της ανεξάρτητης αρχής δημοσιονομική πολιτικής της πολιτείας, αναφέρεται πως υπάρχει πλεόνασμα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο κυβερνήτης και οι Ρεπουμπλικάνοι βύθισαν τη κυβέρνηση στα χρέη, ξοδεύοντας εκατοντάδες εκατομμύρια υπέρ των προνομίων των πλουσίων.

Το νέο τους σχέδιο προβλέπει να δοθούν $48 εκατομμύρια σε ιδιωτικούς λογαριασμούς υγείας, που σύμφωνα με έρευνες ωφελούν μόνο τους πλουσιότερους, αυτούς δηλαδή που έχουν μέσο ετήσιο εισόδημα πάνω από $139.000. Οι λογαριασμοί αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά φορολογικά καταφύγια για τους προνομιούχους.

Αυτού του είδους τα δωράκια στους εύπορους είναι που χρεοκόπησαν τη πολιτεία. Για αυτό, όπως λένε κάποιοι, αυτή η κρίση του προϋπολογισμού, ίσως να ήταν τεχνητή, με απώτερο σκοπό την εισαγωγή νομοθεσίας που θα στρέφεται εναντίον των συνδικαλιστικών προνομίων.

Μι από τις πιο ενδιαφέρουσες πρόσφατες αποκαλύψεις, είναι και το γεγονός ότι στη πραγματικότητα, οι φορολογούμενοι δεν πληρώνουν για τις συντάξεις και τα ασφαλιστικά προγράμματα των δημοσίων υπαλλήλων, κάτι που αποτελεί τον βασικό ισχυρισμό της κυβέρνησης. Ο ερευνητής δημοσιογράφος Rick Ungar ανακάλυψε πως για κάθε δολάριο που πάει στις συντάξεις και στην υγειονομική κάλυψη των δημοσίων υπαλλήλων, τα 100 σεντς προέρχονται από τους ίδιους! Οι υπάλληλοι που εισπράττουν τη σύνταξη και που καλύπτονται υγειονομικά, το κάνουν από χρήματα που αντί να τους τα πληρώνουν οι εργοδότες, τα τοποθετούν στα ειδικά κρατικά ασφαλιστικά ταμεία, όπου και αυτά επενδύονται. (σημ.-Μιλάει για ασφ. εισφορές & κρατήσεις).

Οι εργαζόμενοι στο Wisconsin βρίσκονται στη πρώτη γραμμή μιας μάχης που σε λίγο θα ξεσπάσει σε ολόκληρη την Αμερική. Ήδη, κάποια παρόμοια νομοσχέδια έρχονται προς ψήφιση στο Ohio, το Michigan, την Indiana, το Tennessee, και την Iowa.

Αυτό που προσπαθεί τώρα να κάνει ο κυβερνήτης είναι να εκκενώσει το κυβερνείο από τους καταληψίες. Ήδη ψηφίστηκε νόμος που απαγορεύει τη διανυκτέρευση σε αυτό. Μια κίνηση που ανάγκασε μέχρι και τον πρόεδρο των συνδικαλιστών της αστυνομίας να ζητήσει την ανάκλησή της.

Ακόμη όμως και να φύγουν από το κτίριο, οι διαμαρτυρίες δεν θα σταματήσουν. Αυτό που μάλλον θα γίνει είναι κάποιος συμβιβασμός, με τον κυβερνήτη να «μαλακώνει» κάπως το νομοσχέδιο, στοχεύοντας στη συναίνεση των Δημοκρατικών, αλλά και των συνδικάτων.

Αν οι Δημοκρατικοί τα βρουν με τη κυβέρνηση, προδίδοντας τους εργαζόμενους, τότε τα συνδικάτα θα πρέπει να τους αγνοήσουν. Ιστορικά όμως, οι ηγεσίες των συνδικάτων πάντα στοιχίζονται με την εργοδοσία. Το εγγενές τους συμφέρον είναι αντίθετο με αυτό των απλών εργαζομένων. Αυτό που τους ενδιαφέρει στο φινάλε είναι οι συνδρομές των μελών , και ο παραγοντισμός. Η διατήρηση της εξουσίας τους. Και θα υπερασπιστούν αυτά τα κεκτημένα, ακόμη κι αν χρειαστεί να πολεμήσουν με τα ίδια τους τα μέλη.

Προς το παρόν, οι απλοί εργαζόμενοι του Wisconsin προβληματίζουν τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες, οι οποίες προσπαθούν να επανακτήσουν τον έλεγχό τους. Οι απλοί εργαζόμενοι ξεσηκώθηκαν, και οργάνωσαν αυθόρμητες και ακηδεμόνευτες κινητοποιήσεις. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ανησυχούν μη τυχόν και οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν ότι όχι μόνο δεν χρειάζονται εργατοπατέρες, αλλά η δράση χωρίς αυτούς είναι πολύ πιο αποτελεσματική.

Αυτό που προέχει τώρα, είναι να παραμείνει ζωντανό το ανεξάρτητο πνεύμα διαμαρτυρίας που συγκλονίζει τη πρωτεύουσα του Wisconsin. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να οργανωθεί σωστά η αναμενόμενη γενική απεργία, με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων. Αν πετύχει, θα είναι κάτι που η χώρα έχει πολλά χρόνια να δει.

Οι εργαζόμενοι του Wisconsin είναι αυτή τη στιγμή μπροστάρηδες, και αποδεικνύουν τη τεράστια δύναμη που έχουν και που έχουμε. Την απεργία, μέσω της οποίας πλήττεται η αντίδραση. Όπως είχε πει ο Joe Hill, τροβαδούρος των πρώτων συνδικαλιστικών κινημάτων του 20^ου αιώνα, «Αν ποτέ οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, θα μπορούν να σταματάνε τα τρένα, και να δένουν με αλυσίδες τα πλοία στους ωκεανούς».

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...