Η Μέρκελ ηττήθηκε κατά κράτος στη Βάδη-Βυρτεμβέργη, το μεγαλύτερο ομόσπονδο γερμανικό κράτος. Ο Σαρκοζί ηττήθηκε στις τοπικές εκλογές. Ο Κάμερον είδε μισό εκατομμύριο φλεγματικούς Βρετανούς να διαδηλώνουν κατά της λιτότητας. Οι αυτουργοί του ιρλανδικού Μνημονίου έπαθαν πριν λίγο καιρό πανωλεθρία. Και η κυβέρνηση Σόκρατες υποχρεώθηκε να παραιτηθεί όταν το πρόγραμμα σκληρής λιτότητας που πρότεινε καταψηφίστηκε από την πορτογαλική Βουλή.

Κάτι αλλάζει στην Ευρώπη λοιπόν, κάτι κινείται. Μπορεί οι άνθρωποι να μη στρέφονται προς την ίδια κατεύθυνση -και ποια θα ήταν αυτή στις συγκεκριμένες συνθήκες; Μέσα όμως σε μια ποικιλία κινήτρων και αντιδράσεων δεν μπορεί να μη διακρίνει κανείς τον κοινό παρονομαστή: η Ευρώπη δεν είναι ικανοποιημένη από τον εαυτό της, τις πολιτικές και τους ηγέτες της. Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι αντιδρούν στην παντοδυναμία των πολυεθνικών, είτε αυτές επιβάλλουν πυρηνικά εργοστάσια, είτε καθεστώς εργασιακής δουλοπαροικίας, είτε δήθεν βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας μέσω της θεσμοθετημένης φτώχειας.

Προφανώς θα ήταν κανείς αφελής αν έβλεπε αυτές τις εξελίξεις ως απαρχή μιας ευρωπαϊκής επανάστασης. Δεν είναι όμως καθόλου αθώο το γεγονός ότι η επίσημη άποψη προτιμά να βλέπει αποσπασματικά όσα συμβαίνουν, να φωτίζει επίμονα την άνοδο του Λεπέν για παράδειγμα, και να αποφεύγει να δει τη γενική εικόνα και τη γενική κίνηση. Γιατί αυτή η γενική κίνηση είναι χωρίς αμφιβολία αντίθετη με τα σχέδια που εξυφαίνονται στις Βρυξέλλες και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με τα μνημόνια καταδίκης ολόκληρων λαών στη φτώχεια και τις εργασιακές δικτατορίες. Με το είδος της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας εν ολίγοις που τόσο επιμελώς προπαγανδίζουν και προωθούν μέσα από εκβιασμούς και ποικίλους μηχανισμούς. Με το μέλλον που απεργάζονται για τους Ευρωπαίους.

Όσοι λοιπόν βιάστηκαν να προβλέψουν με βεβαιότητα μια πρωσική -για την εργασία- Ευρώπη καλό είναι να το ξανασκεφτούν. Όπως φυσικά κι εκείνοι που θεωρούν μονόδρομο τη διασφάλιση μιας γωνίτσας σ’ αυτή την Ευρώπη για τη φτωχή αλλά έντιμη -προς τους τοκογλύφους- Ελλάδα. Ο δρόμος έχει πολλές στροφές ακόμα και οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη -ακόμα αρθρώνουν τα πρώτα τους no, non, nein κ.λπ. Έπεται συνέχεια και πάντως ό,τι κι αν λέει ο Παπανδρέου δεν είναι μόνοι όσοι στην Ελλάδα λένε όχι στην Ευρώπη που τους ετοιμάζουν…

inprecor

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...