Τις αδιέξοδες, άδικες και ενδεχομένως επικίνδυνες πολιτικές, στις οποίες έχει οδηγήσει το οικονομικό καθεστώς του ευρώ, εξετάζει η πολιτική ανάλυση του συγγραφέα και ερευνητή στη σχολή Sciences Po, Stéphane Madaule, που δημοσίευσε στην ηλεκτρονική της σελίδα η γαλλική εφημερίδα Le Monde.

«Aς το παραδεχθούμε: τα φιλελεύθερα μέτρα που επιβλήθηκαν ως φάρμακο στην ελληνική οικονομία, δεν αποφέρουν κανένα αποτέλεσμα. Η περιβόητη «ασπίδα του ευρώ», όπως μας την παρουσίασαν το 2000, έχει μετατραπεί πλέον σε αντικείμενο αγνώστου ταυτότητας.

Κάθε επίθεση στο δημόσιο χρέος ενός κράτους της ευρωομάδας –της Ελλάδας σήμερα, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας αύριο, της Ισπανίας και η Ιταλίας μεθαύριο- ενισχύει τους μηχανισμούς μίας κοινής πολιτικής, η οποία θέλει τα ισχυρά κράτη να δανείζουν στα αδύναμα, με αντάλλαγμα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής υπό την καθοδήγηση του ΔΝΤ, γεγονός που σταδιακά αφαιρεί από τα κράτη αυτά την οικονομική τους κυριαρχία.

Τι απομένει λοιπόν στις κυβερνήσεις της ευρωομάδας, όσον αφορά τη δυνατότητα ανάληψης δράσης απέναντι στη δικτατορία του ευρώ;

Τι απομένει από μία κοινή οικονομική πολιτική, που συνεχώς απαιτεί θυσίες χωρίς κανένα όφελος, της στιγμή που η ανάπτυξη στην ευρωζώνη γίνεται συστηματικά πιο ασθενής, από το 2000 και μετά, συγκριτικά με αυτή που παρατηρείται στις υπόλοιπες μεγάλες οικονομικές ζώνες του κόσμου.

Με εξαίρεση την Γερμανία, η γηραιά ήπειρος βιώνει ένα κοινωνικό, περιβαλλοντικό και νομισματικό «dumping».

Αυτό που οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου έχουν επειγόντως ανάγκη, είναι μία νομισματική προσαρμογή, που θα τις βοηθούσε να ανακτήσουν την οικονομική τους δραστηριότητα, έναντι των Ευρωπαίων ανταγωνιστών τους.

Οι υπερασπιστές της ευρωζώνης προσπαθούν να μας πείσουν ότι η έξοδος από το ευρώ ή το τέλος του ευρώ, ισούται με την απόλυτη καταστροφή. Αυτό όμως που αντιλαμβάνονται πολύ καλά οι απλοί πολίτες, είναι ότι θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα η ποσότητα των θέσεων εργασίας, και κυρίως η ίση κατανομή τους στο σύνολο της Ευρώπης.

Το ευρώ θα έπρεπε να λειτουργεί ως ασπίδα, που θα μας εγγυάται μεγαλύτερη ελευθερία, περισσότερη ευημερία και ανεξαρτησία. Σταδιακά μεταμορφώθηκε σε μία σιδερένια μπάλα, η οποία σφίγγει κάθε μέρα και περισσότερο και η οποία αυστηριοποιεί περαιτέρω τις οικονομικές και χρηματοπιστωτικές μας πολιτικές, αντί να στοχεύει στην εφευρετικότητα και την ευελιξία.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι οι φιλελεύθεροι αδυνατούν να το καταλάβουν. Είναι αξιοπερίεργο που οι ρεπουμπλικανοί αφήνουν ελεύθερο έδαφος στα άκρα, να συζητούν για αυτά τα θέματα. Πρέπει να προσέξουμε πάρα πολύ τα απρόσβλητα σύμβολα, που οδηγούν σε αδιέξοδο. Η τύχη που, όπως φαίνεται, περιμένει την Ελλάδα δεν αποτελεί καθόλου καλό οιωνό».

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...