του Νίκου Γεωργιάδη
Το American Dream λειτούργησε και πάλι. Αυτή τη φορά ως «μάθημα δημοκρατίας» …λένε οι σχολιαστές. Από την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν εν είδει μονομαχίας στο Ελ Πάσο έως την προφυλάκιση του DSK στις φυλακές Rikers στη Νέα Υόρκη, η Αμερική μπορεί να παινεύεται ότι διαθέτει τη δύναμη του σινεμά στην πολιτική. Είναι η χώρα η οποία μπορεί να εκμηδενίζει μία άλλη χώρα με ανελέητους βομβαρδισμούς αλλά και να καμαρώνει πως διασφαλίζει τη χαμένη τιμή μιας καμαριέρας.
Αρκεί βεβαίως ο Δημόσιος Κατήγορος της Πολιτείας της Νέας Υόρκης να είναι ένας φιλόδοξος εραστής της πολιτικής, ως κανακάρης του Σάιρους Βανς, του τότε υπουργού Εξωτερικών. Το όνομά του Σάιρους Βανς junior, όπως συνηθίζεται στις καλές οικογένειες της Ανατολικής Ακτής. Στο αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο, η πορεία ενός νέου πολιτικού είναι προδιαγραμμένη. Καλές σπουδές στη Νομική, μέλος της ομάδας ενός Δημόσιου Κατηγόρου, στη συνέχεια αναρρίχηση στην Εισαγγελία της Πολιτείας και μετά δύο καλές υποθέσεις. Στον Junior «κάθισε» η υπόθεση Στρος Καν. Και Γάλλος, και ισχυρός, και εβραίος και πλούσιος και σεξουλιάρης.
Το θύμα, η Οφηλία, είναι Αφροαμερικανίδα. Κανείς δεν θα διακινδύνευε με πρόεδρο Αφροαμερικανό να μην είναι «politically correct». Είναι ζήτημα ηθικής τάξης. Ο Μάικλ Τζάκσον τη γλίτωσε από τις κατηγορίες για παιδοφιλία χωρίς προφυλάκιση. Ο άλλος που δολοφόνησε τη γυναίκα του, ο αθλητής, αθωώθηκε τελικά, αν και αποδεδειγμένα τα χέρια του είχαν βουτηχτεί στο αίμα της συζύγου του. Τι κοινό έχει όμως ο Στρος Καν με τις δύο αυτές υποθέσεις; Πολύ απλά, τις διαχειρίστηκε ο δικός του δικηγόρος.
The American Way
Στην Αμερική έχουν συγκαλυφθεί ή αποκαλυφθεί σκάνδαλα και σκάνδαλα. Είναι ζήτημα «πολιτικής συγκυρίας» το εάν μία υπόθεση θα καταλήξει στα άδυτα των αρχείων ή θα αποτελέσει το κύριο θέμα στις ανθρωποφάγες τηλεοπτικές εκπομπές. Ο Στρoς Καν έπεσε στην περίπτωση. Μία φοβισμένη δικαστής, η Μελίσα Τζάκσον, ένας φιλόδοξος εισαγγελέας και ένας ισχυρός, αλλά με διαχρονική έφεση στο «δικαίωμα της διακόρευσης», παλιός θεσμός της ευρωπαϊκής φεουδαρχίας, όπου ο αριστοκράτης ισχυρός είχε το αποκλειστικό δικαίωμα να διακορεύει τις παρθένες νύφες της επικράτειάς του. Ο Στρος Καν είναι ένα από τα λαμπρά αποτυπώματα της παγκόσμιας ελίτ στον οικονομικό και πολιτικό καμβά της υφηλίου. Υπέπεσε στην αστοχία να διακινδυνέψει την υφήλιο για να κακοποιήσει την Οφηλία. Στο δικό του τον ψυχισμό, ενός ισχυρού νάρκισσου χωρίς αναστολές, πιθανώς να πίστευε πως η κάθε Οφηλία τού ανήκει δικαιωματικά. Θα μιλήσουν για ψυχοπαθολογικά φαινόμενα και για προβλήματα στην ψυχική του ισορροπία. Εις μάτην. Ο Στρος Καν συμπεριφέρθηκε εν έτει 2011 όπως συμπεριφέρονταν οι Γάλλοι έποικοι στο Μαρόκο και την Αλγερία το 1960, όταν ο Ντομινίκ ήταν ακόμη μικρό παλληκαράκι.
Les Bourgeoises
Η Άννα Σινκλέρ είναι ένα χρόνο μεγαλύτερη από τον άντρα της. Εβραία, εγγονή του Πολ Ρόζενμπεργκ, του μεγαλύτερου εμπόρου τέχνης της Γαλλίας, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμερική. Κατέληξε να κυριαρχεί κοντά μία δεκαπενταετία στο γαλλικό τηλεοπτικό τοπίο με μία εκπομπή, την «7/7». Υπέβαλε την παραίτησή της την ημέρα που ο Στρος Καν ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών στην κυβέρνηση Ζοσπέν. Η ενέργειά της αποτέλεσε παγκόσμια αναφορά, και μάλιστα οι Έλληνες σχολιαστές τη θυμήθηκαν όταν «έσκασε» η υπόθεση της οικογενείας Ρουσόπουλου, με το σύζυγο υπουργό και τη σύζυγο άνκοργούμαν. Η Άννα Σινκλέρ είναι επίσης πάμπλουτη, καλλιεργημένη και μεγαλοαστή. Στο πρόσωπό της η Γαλλία θα έβλεπε με καλό μάτι την Πρώτη Κυρία της 5ης Δημοκρατίας, μετά και την εμπειρία που τους επιφύλασσε η Κάρλα Μπρούνι. Η τεστοστερόνη σε υψηλά ποσοστά γοητεύει, ίσως, τις μεγαλοαστές. Προφανώς, δεν γοητεύει κατ’ ανάγκη τις καμαριέρες από το Μπρονξ.
Η σφαλιάρα
Η πολιτική συντριβή του Στρoς Καν σηματοδοτεί και την αναμενόμενη μεγάλη στροφή των διεθνών οικονομικών θεσμών επί το συντηρητικότερον. Διαθέτοντας μεταξύ των άλλων προσόντων του υψηλό δείκτη πολιτικής τεστοστερόνης σοσιαλιστικού μείγματος, κατάφερε να αναμορφώσει το ΔΝΤ και κυρίως να απενοχοποιήσει τον Οργανισμό από την πεποίθηση ότι πρόκειται για αποκλειστικά ληστρικό μηχανισμό. Προφανώς αφαιρέθηκε από το βιογραφικό του ΔΝΤ η λέξη «αποκλειστικά», αλλά κάτι ήταν και αυτό. Ο Στρoς Καν κατάφερε να αναλάβει προσωπικά την υπόθεση «Ελλάδα» επιχειρώντας με επιτυχία να εισάγει το ΔΝΤ στην καρδιά της Ευρώπης, πράγμα αδιανόητο προ δεκαετίας. Η επιτυχία αυτή θα αποτελούσε το εφαλτήριο για τη μετέπειτα προεδρική του καριέρα. «Έσωσα την Ελλάδα - Έσωσα την Ευρώπη» ήταν το κυρίαρχο σύνθημά του. Το συζητούσε με πάθος. Συνομιλητές του ένας πενηντάρης τραπεζίτης-Ράμπο, ένας επιχειρηματίας βαρόνος στη βιομηχανία των ροζ τηλεφώνων, ένας μόδιστρος και τέσσερις επικοινωνιολόγοι. Ο Στρος Καν αντιλαμβανόταν την πολιτική σε καμβά αμερικανικό. Η πολιτική τον γοήτευε σαν μέρος ενός παγκόσμιου lifestyle, όπου στρατηγός και τακτικιστής είναι ο επικοινωνιολόγος και όχι οι ιδέες. Θύμα του ο Νικολά Σαρκοζί, ο μόνος ο οποίος οφείλει την πολιτική νεκρανάστασή του στις κραυγές της Οφηλίας στους διαδρόμους του SOFITEL. Ο Στρος Καν έβαλε με την τεστοστερόνη του την ταφόπλακα στην καριέρα του. Ο Σαρκοζί τρέφει πλέον βάσιμες ελπίδες για μία νίκη στις προεδρικές εκλογές του 2012, επιχειρώντας για δεύτερη φορά να θέσει το δίλημμα «Ή εγώ ή η Ακροδεξιά». Ο γαλλικός σοσιαλισμός πέθανε για πρώτη φορά με τον Φαμπιούς και δεύτερη με τον Λιονέλ Ζοσπέν. Τώρα διεξάγεται και η κηδεία του μορφώματος που συγκρότησε ο Φρανσουά Μιτεράν στο συνέδριο του Επερνέ πριν από δεκαετίες. Η γαλλική σοσιαλδημοκρατία έμεινε από ιδεολογικά καύσιμα, από σχέδια και από το μοναδικό στοιχείο που της είχε εναπομείνει: μία επίφαση έστω ηθικής.
Στην Αθήνα και τη Λισαβόνα η υπόθεση Στρος Καν προκαλεί φαινόμενα πολιτικής αποπληξίας. Ο Γιώργος Παπανδρέου απώλεσε ένα διεθνή σύμμαχο, ο Σόκρατες επίσης και ο Ζαν Κλοντ Τρισέ της Κεντρικής Τράπεζας έχασε έναν καλό συνεταίρο. Η υπόθεση της ευρωπαϊκής οικονομίας περνά στα χέρια του γερμανικού μπλοκ καθ’ ολοκληρίαν με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη Γαλλία και τις χώρες του Νότου. Πολλοί είναι αυτοί που στην Αθήνα χαμογελούν σαρκαστικά για την τύχη του DSK. Επιχαίρουν μάλιστα και ως Ελληνάρες υποκριτές κλείνουν το ματάκι για να επικαλεστούν τις «βρομιές» του Γάλλου. Είναι οι ίδιοι που θα τον επικαλεστούν όταν φτάσει η ώρα της τελικής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, όταν στην ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη θα κυριαρχεί ο Ιταλός συντηρητικός τραπεζίτης, στις Βρυξέλλες ο Σόιμπλε και στο ΔΝΤ ο νεοσυντηρητικός Λίπσκι. Τότε θα βρίζουν αδίκως την Οφηλία από το Μπρονξ.
athensvoice
Clicking moves right
STEVENIKO
