Αν είσαι τριαντάρης και έχεις εργασία, αυτή μάλλον είναι μερικής απασχόλησης και ελαστικού ωραρίου. Δεν μπορείς καν να φανταστείς τι σημαίνει ασφάλεια εργασίας, και δεν ξέρεις πόσο θα διαρκέσει η απασχόλησή σου αυτή. Το εισόδημά σου όλο και μειώνεται, δεν μπορείς να απεργήσεις, δεν μπορείς να οργανωθείς συνδικαλιστικά, και δεν μπορείς να απαιτήσεις να πληρωθείς. Για διακοπές δεν συζητάμε, ούτε για ασθένεια, και σίγουρα δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να μένεις μόνος σε δικό σου σπίτι.

Οι νέοι της Ελλάδας δεν έχουν πια τη δυνατότητα να κάνουν τις συνηθισμένες επιλογές ζωής. Δεν μπορούν να προγραμματίσουν το παρόν τους, πόσο μάλλον το μέλλον τους. Όμως τους λένε να μη παραπονιούνται. Έτσι κι αλλιώς, ανήκουν στη καταδικασμένη γενιά.

Πολλοί απλοί Έλληνες έχουν ήδη σταματήσει να παρακολουθούν τις ειδήσεις ή να προσπαθούν να ερμηνεύσουν το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Όλοι όμως συζητάνε μεταξύ τους για τις εξελίξεις. Όλοι συμφωνούν πως αυτή η λιτότητα είναι άδικη, και όλοι αισθάνονται ανασφάλεια και φόβο, και όπως λένε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτή η νέα πραγματικότητα μας έχει περικυκλώσει σαν κάποιο υπερφυσικό φαινόμενο. Μας λένε πως φταίμε για τη κρίση, αφού «γλεντούσαμε και ξοδεύαμε πέρα από τις δυνατότητές μας». Όμως όλοι όσοι υποφέρουν τα χειρότερα, ξέρουν πολύ καλά πως δεν φταίνε καθόλου.

Πέρασαν λιγότεροι από 12 μήνες από την αρχή της κρίσης, αλλά ήδη οι άστεγοι ψάχνουν στα σκουπίδια, υπάλληλοι απολύονται χωρίς αποζημίωση, άλλοι υφίστανται μειώσεις μισθού, η αστυνομία δέρνει τους διαδηλωτές, σχολεία και νοσοκομεία κλείνουν, δάσκαλοι και γιατροί χάνουν τις δουλειές τους, δημοσιογράφοι λογοκρίνονται, συνδικαλιστές διώκονται, και σημειώνονται ρατσιστικές επιθέσεις στο κέντρο της Αθήνας.

Η νομιμότητα, η πλειοψηφία, η δημοκρατία, και η ισότητα αρχίζουν να μοιάζουν σαν περίεργοι όροι.

Έτσι ξαφνικά, πράγματα που συνέβαιναν σε μακρινά και υπανάπτυκτα μέρη, σαν να αποδεικνύουν το πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε στην Ευρώπη, άρχισαν πλέον να συμβαίνουν στην Ελλάδα. Όμως οι Έλληνες δεν μπορούν να γκρινιάξουν, δεν μπορούν να αντιδράσουν, επειδή τους λένε ότι αυτοί φταίνε για τη κρίση.

Πέρα όμως από τα συμβατικά ΜΜΕ και τις ανακοινώσεις των ελίτ και των πολιτικών, όλο και πιο πολλοί πολίτες αρχίζουν και νιώθουν την απουσία λογικής, δικαιοσύνης, και ελευθερίας, στη καθημερινότητά τους. Κάποιοι αρνούνται να πληρώσουν εισιτήριο στα ΜΜΜ, ή να πληρώσουν στα νοσοκομεία, στα διόδια, στους οφειλέτες τους, ενώ κάποιοι άλλοι οργανώνουν τοπικά δίκτυα αλληλεγγύης, εναλλακτικού εμπορίου, κλπ στις περιοχές τους.

Κάποιοι διαβάζουν τα μπλογκς και διηγούνται ιστορίες επιβεβαιώνοντας την αξιοπρέπειά τους με ταπεινές καθημερινές πράξεις αντίστασης, αφού συναισθάνονται τη διαφορά μεταξύ «ημών» και «αυτών», κάτι που κανένα ΜΜΕ, ή καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να εμποδίσει.

Ένας ολόκληρος λαός δεν μπορεί να ζει στην απομόνωση, στο φόβο και στην ενοχή για πολύ ακόμη. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζει ένα μέλλον γεμάτο άλυτα προβλήματα.

Αυτό που φοβούνται οι πολιτικοί της Ελλάδας αλλά και το ΔΝΤ, είναι ότι ένας καταπιεσμένος λαός μπορεί να μάθει να επικοινωνεί χωρίς να μιλά, να προχωρά μπροστά χωρίς να φαίνεται ότι κινείται, να αντιστέκεται χωρίς αντίσταση.

Ο κόσμος σταδιακά θα βρει ο ένας τον άλλο, και θα κατανοήσει το τι ακριβώς συμβαίνει και το ποιος πραγματικά φταίει. Και τότε, όπως έγινε και τον Δεκέμβριο του 2008, μπορεί να υπάρξει μια μαζική αντίδραση στην Ελλάδα, που μπορεί να είναι βίαιη, και που για μια ακόμη φορά θα χαρακτηριστεί απρόβλεπτη και παράλογη.

S.A.