george pavlou



Περπατώντας ένα πρωινό στην Πανεπιστημίου, ξαφνικά στάθηκα για να κοιτάξω τον κόσμο γύρω μου. Σκέψεις με τριγυρνούσαν... Σκέφτονται κι αυτοί οι άνθρωποι όπως και εγώ; Τους απασχολούν και τους πονάνε τα ίδια πράγματα;

Στέκομαι και κοιτάζω. Κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου... Θέλω να πιάσω κάθε έναν από αυτούς και να τους ταρακουνήσω, να ρωτήσω: "μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι;". Εσείς κυρία μου δεν αισθάνεστε αηδιασμένη; Εσείς κύριε; Πώς τα βγάζετε πέρα; Εσείς παιδιά, νιώθετε ασφαλή με το μέλλον σας;

Μόνο εγώ βλέπω τη ζωή μου να μην έχει κανένα νόημα, και το σημαντικότερο, να μην οδηγεί πουθενά; Μόνο εγώ νιώθω πως εξαπατήθηκα για άλλη μια φορά, από υποσχέσεις που ακούω εδώ και 10ετίες, με μόνη διαφορά τα χείλη που τις προφέρουν; Μόνο εγώ βλέπω συγγενείς και φίλους να παραμιλάνε κυριολεκτικά, κάνοντας χαμηλόφωνους υπολογισμούς και προσθέσεις, που θα καταλήξουν τελικά στο ότι θα φάνε, θα ντυθούν και θα διασκεδάσουν λιγότερο από τον προηγούμενο μήνα; Μόνο εγώ βλέπω την αδερφή μου να σπάει το κεφάλι της (και τα νεύρα της) γιατί το αφεντικό της, μετά από χίλιες περικοπές στο μισθό της, τώρα απειλεί εκείνη και τους άλλους υπαλλήλους με απολύσεις;

Εγώ βλέπω μόνο τα νέα παιδιά να σταματάνε να ονειρεύονται, πριν καν αρχίσουν; Την περήφανη Ελλάδα με την εκπαίδευση να την χαρακτηρίζει από τα βάθη της ιστορίας της, να τρώει η ίδια τα παιδιά της; Παιδιά που για να σωθούν τρέχουν στο εξωτερικό, για να μάθουμε και εμείς πόσο λαμπροί επιστήμονες είναι, αφού τους αρνήθηκε η πατρίδα τους... Μόνο εγώ βλέπω αυτή τη χώρα με τις ανείπωτες ομορφιές να γίνεται το αστείο στα χείλη ανθρώπων, που χωρίς αυτή θα επικοινωνούσαν με άναρθρες κραυγές σήμερα;

Γιατί δεν μπορούμε να αποτινάξουμε τα κουρέλια που μας ντύνουν τόσα χρόνια οι "άνθρωποι" που τραβάνε πίσω αυτό τον τόπο; "Καλοθελητές" μέσα κι έξω απ' την Ελλάδα, που ποντάρουν όλα τα λεφτά τους στην αποτυχία του "αλόγου" που κουτσαίνει και μοιραία κάποια στιγμή θα σωριαστεί στο έδαφος αποκαμωμένο... Γιατί δεν μπορούμε εμείς, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις, να "αγκαλιάσουμε" τις κοινωνικές ομάδες εκείνες που μας έχουν πραγματική ανάγκη, κάνοντάς τες να νιώσουν πως κάποιος είναι εκεί...; Γιατί δεν μπορούμε να δώσουμε ελπίδα σ' αυτά τα παιδιά, που τα μάτια τους είναι πλέον κενά από όνειρα που δικαιωματικά τους ανήκουν, για να έχουν τα κίνητρα να κάνουν αυτό τον τόπο να ξανασταθεί στα πόδια του μια μέρα...; Γιατί δεν δίνουμε ένα τέλος σε αυτή τη μοιρολατρία και τον ωχαδερφισμό, που μας θέλει να σκύβουμε το κεφάλι σε όλους και σε όλα, όντας σίγουροι ότι μας αξίζει..;

Πέρασε μόλις μια στιγμή που κοίταζα τους ανθρώπους να περνούν, που ήθελα να τους ταρακουνήσω, να τους ρωτήσω... Κι έτσι, έμεινα εδώ, να κοιτάζω τον κόσμο να περνά...

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...