Ψηφίστηκαν πριν από δυο χρόνια, βάσει του πλάνου ότι υπήρχαν λεφτά. Πέντε μήνες αργότερα σέρβιραν μιαν αλήθεια, που πολλοί ήξεραν ήδη, και βάση αυτής της αλήθειας (ότι λεφτά τελικώς δεν υπήρχαν), το αποτέλεσμα ήταν η εμπλοκή της χώρας στην περιπέτεια της τρόικας. Η περιπέτεια που ξεκίνησε με τρείς νεκρούς, σύντομα κατέστη σαφές πως ηταν προαναγγελθείς θάνατος. Μαγειρεμένος προ των εκλογών. Των εκλογών που χάρισαν μια αυτοδυναμία κίβδηλη με το μπόνους των 40 εδρών χάρη στη χουβαρντοσύνη του εκλογικού νόμου. Στους 18 μήνες που ακολούθησαν, το τρίπτυχο του θρησκευτικού δόγματος του Σικάγου “ιδιωτικοποιήσεις-περικοπές-απορρύθμιση“, εφαρμόστηκε απαρέγκλιτα, με χρήση της τακτικής εναλλαγής του “There Is No Alternative” με το “Δεν Υπάρχουν Άλλα Μέτρα”, με στόχο την πρόκληση σοκ και δέους, την παραζάλη των πολιτών, ώστε ναρκωμένοι να μην αντιδρούν. Η συνταγή, δοκιμασμένη και πολλάκις αποτυχημένη, εφαρμόζει την ίδια λογική είτε πρόκειται για πολιτικούς κρατούμενους σε κελιά δικτατοριών, είτε πρόκειται για ολόκληρους λαούς: είτε πρόκειται για χούντες, είτε για πολέμους, είτε για “εκδημοκρατισμό” (aka φιλελευθεροποίηση).

Δέκα οκτώ μήνες μετά, και ενώ οι πολίτες ετούτοι μοιάζουν να μασάνε κομμάτι λιγότερο από όσο μάσησαν άλλοι (θες επειδή έχουν χούντες και προτεκτοράτα στη συλλογική τους μνήμη; θες επειδή είναι λίγο αντιδραστικοί; θες επειδή αυτό που συμβαίνει είναι πρωτοφανές ακόμα και για τα δικά τους δεδομένα;), η κορύφωση του δράματος παλατζάρει μεταξύ γκροτέσκας φαρσοκωμωδίας και τραγικού δράματος. Μέσα σε δέκα μέρες, κατόπιν της σαφέστατης έκφρασης απονομιμοποίησης του πολιτικού κατεστημένου από το λαό, και ενώ οι νεκροί έχουν γίνει τέσσερις, έχει συναφθή μια συμφωνία της οποίας τις λεπτομέρειες ακόμα δεν γνωρίζει κανείς, πλην όμως κρίνεται απαραίτητη η εφαρμογή της. Έχει ανακοινωθεί ένα δημοψήφισμα-δεδηλωμένη μπλόφα διά στόματος acting Πρωθυπουργού στην ΚΟ, και ενώ κανείς δεν είχε ενημερωθεί. Έχει προκύψει ένα last minute dinner κατόπιν του οποίου οι πάτρωνες υπαγόρευσαν το μοναδικό eligible ερώτημα για το δημοψήφισμα-μπλόφα, αλλά και τη μόνη eligible απάντηση, αλλιώς “τη βάψατε”. Πρόκειται για πρωτοφανή εκβιασμό προς ένα λαό και ανάμειξη στα εσωτερικά ενός κράτους. Ο acting Πρωθυπουργός έχει ζητήσει την ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή -για να πει μετά “okie dokie, θενκς για την ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά τελικά παραιτούμαι και θα γίνει άλλη κυβέρνηση”. Εν τω μεταξύ, το πολίτευμα, η νομιμότητα, η κυβέρνηση και η εφαρμογή της συμφωνίας, επί ένα 24ωρο κρέμονται -και καλά- από την απόφαση πολιτικών προσωπικοτήτων απείρου κάλλους και διαμετρήματος όπως η Εύα Καϊλή (κανένα άλλο σχόλιο) και πρώην Υπουργών-ογκόλιθων πολιτικής και ιδεολογικής σταθερότητας, όπως η Λούκα Κατσέλη (just to give you two names).

Eπί δύο ολόκληρες μέρες, μαδάμε μαργαρίτες “θα παραιτηθεί; δεν θα παραιτηθεί;” και αναμένουμε στο ακουστικό μας. Επί δύο ολόκληρες μέρες, μαδάμε κι άλλες μαργαρίτες σχετικά με το αν ο acting αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης “θα πει τελικά το ναι”, ώστε να συνέλθει εις γάμου κοινωνίαν με τον πολυπόθητο πρωθυπουργικό θώκο. Ο ένας παραιτείται-δεν παραιτείται, ο άλλος αναλαμβάνει-δεν αναλαμβάνει. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καλείται επιτέλους να δικαιολογήσει το μισθό του, οργανώνει συνάντηση των δύο, σαν προξενήτρα, μπας και τους τα φτιάξει. Μάλλον πετυχαίνει το ειδύλλιο -και καλείται δεύτερη συνάντηση, μαζί μετα συμπεθέρια, να γιορτάσουμε τους αρραβώνες. Αλλά τελικά, τσα! Μας την έσκασε! Δε θα γίνει συνάντηση πολιτικών αρχηγών, after all, επειδή -λέει- οι ηγέτες της αριστεράς αρνήθηκαν να παραστούν στην παρωδία δημοκρατικής επίφασης. Και πότε ίδρωσε τ’αυτί σας για τους ηγέτες της αριστεράς ωρέ παληκάρια, για να ιδρώσει τώρα;

Και εν μέσω σεναρίων και διαρροής καταλόγων με πιθανά ονόματα πριγκήπων/τεχνοκρατών “κοινής αποδοχής” -πότε αποδεχτήκαμε από κοινού τον Παπαδήμο και δεν το θυμάμαι; πότε αποδεχτήκαμε τον Διαμαντούρο για να κάνει κάτι άλλο εκτός από την ευρωπαϊκή γλάστρα στο Στρασβούργο, θυμείστε μου λιγάκι-, μια ολόκληρη χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν τον κλινικό θάνατο, και τουλάχιστον άλλες τέσσερις, στριφογυρίζουν νευρικά τα δαχτυλά τους, στην αίθουσα αναμονής της ΜΕΘ του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Δημοκρατία: πολιτικό σύστημα, σύμφωνα με το οποίο ο λαός κατέχει την εξουσία. Πολιτειακοί θεσμοί, Σύνταγμα, κυρίαρχος λαός, εθνική κυριαρχία. Λέξεις που έχασαν κάθε νόημα πια. Έπεα πτερόεντα, κύμβαλα αλλαλάζοντα. Λέξεις στημένες στα 6 μέτρα και πυροβολημένες από κοστούμια Hugo Boss και ταγιεράκια Giorgio Armani: σοβαρά, υπεύθυνα, με αίσθημα καθήκοντος: “χτίζουμε την Ελλάδα που μας αξίζει”, “ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε”. Αυτά τα δωσίλογα κοστούμια και ταγιέρ υψώνουν το δάχτυλο και καταγγέλουν ένα λαό, με την κατηγορία της έλλειψης σεβασμού προς τους θεσμούς. Τους θεσμούς που οι ίδιοι προηγουμένως έχουν καταστήσει κουρελούδες και ρετάλια, άξια μονάχα για τις μονάδες διαχείρισης απορριμάτων που ποτέ τους δεν ήταν άξιοι να οργανώσουν. Ούτε καν αυτές. Ούτε καν ένα σκουπιδότοπο της προκοπής δεν στάθηκαν ικανοί δεν θέλησαν να φτιάξουν σ’αυτή τη χώρα. Έτσι, για τα μάτια του κόσμου, αδερφέ.

Ρετάλια. Ένας θίασος ατάλαντων, που δεν κρατά πλέον καν τα προσχήματα. Ένα μπουλούκι σαλτιμπάγκων που παίζουν τους κομπάρσους σε ένα κακοπαιγμένο έργο, μια παρωδία διαχείρισης ενός συστήματος που αργοπεθαίνει, παρασύροντας το σύμπαν στον επιθανάτιο ρόγχο του. Ένα τσίρκο που παίζει ζογκλερικά με τα κουρέλια της συνταγματικής νομιμότητας, την ίδια ώρα που ανθρώπινες ζωές ακροβατούν χωρίς δίχτυ προστασίας από κάτω.

Και κάποιοι ασχολούνται ακόμα, σκανδαλισμένοι τάχα, με τις καλτσοδέτες.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...