Χριστούγεννα 2011.

Για μια ακόμη φορά ο Θεός με αξιώνει και φέτος να γιορτάσω την γέννησή του με υγεία, με τους ανθρώπους που αγαπώ, με την οικογένειά μου, Και όμως ακόμη και αν εγώ είμαι από τους ευγνώμονες ανθρώπους δεν παύω να σκέφτομαι, δεν παύω να έχω αυτό το σφίξιμο στην καρδιά για αυτές τις μέρες της ανασφάλειας και παρακμής, της αγωνίας του αύριο. Δεν παύω να σκέφτομαι πως κάποιοι φταίνε σίγουρα που φτάσαμε εδώ αλλά μαζί με αυτούς μερίδιο σε αυτήν την ευθύνη έχω και εγώ, έχουμε ‘μείς οι ίδιοι. Γιατί μετατραπήκαμε σε μια γενιά που έχασε το νόημα της ζωής, αλλοτριώθηκε από αμφίβολες αξίες, φυλακίστηκε μέσα στον εγωκεντρισμό της.

Είμαστε εμείς που χρόνο με τον χρόνο ανάβαμε τα λαμπερά φωτάκια των Χριστουγέννων ολοένα και πιο νωρίς και καταντήσαμε τα Χριστούγεννα πανηγύρι. Είμαστε όλοι εμείς που τις ημέρες αυτές τις μετατρέψαμε σε μια ακόμη ευκαιρία για επίδειξη πλούτου, αλαζονείας και εξουσίας. Είμαστε εμείς που μέσα από τα χιλιάδες μηνύματα μέσα από τα ακριβά μας κινητά τηλέφωνα αποσιωπούσαμε το πραγματικό γεγονός. Δεν είπαμε κουβέντα πως αυτή η γέννηση του Χριστού- με οποία εκδοχή και αν την δέχεται ο κάθε ένας μας- είναι πάντα η γέννηση μιας νέας ανώτερης φιλοσοφίας της ζωής.

Ότι ήλθε και έβαλε στην κορυφή της πυραμίδας της ανθρώπινης διανόησης ο Χριστός είναι μία μόνον λέξη. Η Αγάπη. Αυτή την αγάπη δίδαξε ο Χριστός και μαζί της ήλθε στις ανθρώπινες κοινωνίες η φιλοσοφία μιας ζωής που βασίζεται στην ισότητα, την ελευθερία, την δικαιοσύνη, τον αλληλοσεβασμό. Πόσοι στείλαμε από την χιονισμένη Πράγα ή Βιέννη αυτή την μόνη λέξη στους δικούς μας ανθρώπους. Πόσοι στείλαμε κάποια στιγμή ένα μήνυμα Ελπίδας;

Πόσοι σκεφτήκαμε πως οι μέρες αυτές είναι οι μέρες των ανθρώπων που ελπίζουν, που αγωνίζονται για μικρά απλά καθημερινά πράγματα. Για την μικρή απλοϊκή διάθεση μας να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας, τον γείτονά μας, για την διάθεση να σταθούμε κοντά σε όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη, για την απόφαση να μην επιτρέπουμε στην πλεονεξία και στην αλαζονεία να στραγγαλίζουν τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Η γέννηση του Χριστού συμβολοποιεί ένα ηθικό γίγνεσθαι, μια προοπτική της ζωής με αξιοπρέπεια. Μας υπόσχεται μια γέννηση/αναγέννηση του εαυτού μας ξανά και ξανά κάθε χρονιά και πάντα, στην διάρκεια της ζωής μας. Είναι τροποποίηση σε ενδοπροσωπικό επίπεδο και συντελεί στην διαμόρφωση της αναλογίας του πόσο ‘είμαστε’ , του πόσο ‘γινόμαστε’.

Πόσο γινόμαστε τίμιοι μέτοχοι σε όλες τις πολύμορφες συναλλακτικές και διαπροσωπικές μας σχέσεις. Πόσο ανοικτοί είμαστε σε μια πράξη ευθύνης και γενναιότητας, στο να μπορέσουμε να διακρίνουμε αυτό που χρειάζεται να κρατήσουμε, από αυτό που πρέπει να απορρίψουμε. Γιατί πάντα η επιλογή εμπερικλείει απώλεια. Την απώλεια αυτών που δεν μπορούμε, η δεν πρέπει να επιλέξουμε και που τόσο συχνά μας είναι δύσκολο να τα αποχωριστούμε, γιατί μας είναι ευχάριστα. Ψεύτικα φώτα και ανύπαρκτες ανάγκες.

Φέτος δεν επιτρέπω σε καμιά οικονομική κρίση να μου στερήσει αυτό το δώρο της επιλογής και της ελπίδας. Της γέννησης του εαυτού μας, γέννηση μιας διανθρώπινης σχέσης, αλαφρωμένης από το έχω κατέχω, στολίζομαι και επιδεικνύω, μετουσιωμένης στο ζω, αισθάνομαι, αποφασίζω και ενεργώ, ‘κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν.’

Φέτος αντί ευχής στέλνω σε όλους τους φίλους μου σε όλους τους ανθρώπους που αγαπώ ένα ποίημα του Καβάφη, στίχους που υπαινίσσονται την καθοριστική σημασία της προσωπικής επιλογής και δράσης στην νοηματοδότηση της ζωής

‘Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
………………………………..
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν….
Τα περισσότερα εξαρτώνται από εμάς . Από τις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Και για όσους δεν μπορούν να βλέπουν τον Χριστό όπως εγώ υπάρχει πάντοτε ο Κάφκα «Ακόμα κι αν ο Θεός δεν υπάρχει, η αξιοπρέπειά μας ως άνθρωποι ορίζει να συμπεριφερόμαστε σαν να υπήρχε»

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...