Alex Milas



Είναι περίεργο, αλλά τα τρία χρόνια που πέρασαν μοιάζουν να έγιναν με τον καιρό λιγότερο αισθητά σε όλους μας. Εθελοτυφλούμε ή απλά αισθανόμαστε άβολα; Για σένα δεν ξέρω, και ούτε θέλω να ξέρω. Σε εμένα θέτω το ερώτημα, γιατί και εγώ νιώθω άβολα...

Γυρνούσα από ένα εντελώς αποτυχημένο πάρτι του ''φιλου'' μου Νίκου, μετανιωμένος και μόνο που έχασα ένα ολόκληρο απόγευμα στο σπίτι του. Πήρα το μπουφάν μου, που τώρα που το σκέφτομαι ήταν το πιο άσχημο που είχα, και αισθανόμουν πως η διαδρομή προς το σπίτι μου όσο πάει και μεγαλώνει... Στα μπαλκόνια των ''μοντέρνων'' πολυκατοικιών, ήχοι ποτηριών που τσουγκρίζουν και γέλια γεμάτα από τσιγαρόβηχα, μού χειροτέρευαν την ημικρανία που μόλις άρχισε να με ταλαιπωρεί. Πόσους "Νίκους" να χωρά η γειτονιά, αναρωτιέμαι.

Γύρισα σπίτι ελπίζοντας πως όλοι οι ένοικοι θα είχαν πληρώσει τα κοινόχρηστα, επειδή το κρύο πραγματικά ''δάγκωνε''. Άνοιξα την τηλεόραση σε τυχαίο κανάλι, συντροφιά ήθελα γιατί η ησυχία στο σπίτι με ανατριχιάζει... Ευχόμουν από μέσα μου να μη συνεχιστούν τα επεισόδια στο κέντρο -τα επεισόδια μετά από μια πορεία, είναι σαν after μετά την έξοδό σου. Καθώς ξεπετάγονταν τα χρώματα από την οθόνη, κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά... Οι δημοσιογράφοι παθαίνουν κάτι με τη φωνή τους όταν κάτι ξαφνικό, όπως μια έκτακτη είδηση, έρχεται στο ακουστικό τους. Δείχνει πανικόβλητος και συνάμα σοβαροφανής, ξαφνιασμένος κι όμως προσεκτικός... Οι ειδήσεις στο κάτω μέρος της οθόνης με αφήνουν άφωνο: Πανελλήνια θλίψη, το προφίλ δράστη και θύματος, κόλαση το κέντρο της Αθήνας, αστυνομικός πυροβόλησε νεαρό...

Ήμουν συνομήλικός του. Ένα χρόνο μικρότερος ήμουν από τον Αλέξη, μα αυτό μάλλον δεν σήμαινε τίποτα πια, γιατί πλέον εγώ κι εκείνος ανήκαμε σε διαφορετικούς κόσμους... Πρώτη σκέψη και πρώτη ρητορική ερώτηση ήταν αυτό το απλό ''Γιατί;". Νιώθω παγωμένος, σχεδόν αναίσθητος όταν επιβεβαιώνεται ο θάνατος. Δεν άντεχα άλλο, το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει, έκλεισα την τηλεόραση μετά από ώρες ''ενημέρωσης''. Με δυσκολία ξάπλωσα και κοιμήθηκα. Ήξερα τότε πως αύριο, που ήταν Δευτέρα, στο σχολείο όλοι θα αισθανόμασταν άβολα.

Το ομολογουμένως τεράστιο πανό μου απέσπασε την προσοχή. "Αποχή". έγραφε. "Πότε πρόλαβαν;", αναρωτήθηκα, μα πλέον δεν με ένοιαζε. Δεν είχα διάθεση να κάνω μάθημα έτσι κι αλλιώς. Άντεξα περίπου τρεις ώρες να κάθομαι στο προαύλιο, μακριά από τις αίθουσες. Ήθελα να ξεράσω, όπως και έκανα λίγο αργότερα στο σπίτι μου. Τις επόμενες μέρες θυμάμαι πως η Αθήνα έμοιαζε με πεδίο μάχης της Μέσης Ανατολής. Είχα περάσει μόλις λίγες μέρες αργότερα από το κέντρο, μα η εικόνα με έκανε δακρύσω (τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον τα δακρυγόνα που είχαν μείνει στην άσφαλτο φταίνε).

Και τώρα, τρία χρόνια μεγαλύτερος, γράφω μπροστά από μια οθόνη τις λέξεις που εσύ αυτή τη στιγμή διαβάζεις με απορία... Μην ψάχνεις το νόημα, ούτε εγώ ξέρω γιατί ξεκίνησα να γράφω για αυτό το θέμα... Αν επιθυμείς, συνέχισε να διαβάζεις. Δεν θα παρεξηγηθώ αν δεν θες, απλώς αυτά που θα αναφέρω παρακάτω, πιθανόν να με κάνουν να μετανιώσω να τα μοιραστώ μαζί σου.

"Και τώρα τι έκανε, δηλαδή, αυτό το παιδάκι; Έδωσε τη ζωή του για την πατρίδα όπως ο...", μπορεί να σκεφτείς, αλλά εγώ δεν το βλέπω από αυτήν την οπτική. Αν δεν ήταν αυτός, θα ήμουν εγώ ή ακόμα κι εσύ απέναντι από το όπλο. Το ότι διαδήλωνε ή όχι, πέταξε ή δεν πέταξε κάτι στον ειδικό φρουρό, αυτό δεν σημαίνει πως οποιοσδήποτε μπορεί να σηκώνει το όπλο του και να σημαδεύει το "παιδάκι". Δεν υπερασπίζομαι κανέναν, απλώς βάζω κάποια πράγματα (όπως νομίζω εγώ) στη θέση τους.

Είμαι πεπεισμένος πως ανήμερα της "επετείου" το κέντρο πιθανόν θα κλείσει, μαθητικές και φοιτητικές πορείες καθώς και όλη η Σια που συμπεριλαμβάνεται κάθε φορά στο μοτίβο μιας διαδήλωσης θα δώσει το παρών. Απλοί μαθητές και πολίτες θα αφήνουν λουλούδια στο "σημείο", ενώ τα κανάλια, τα blogs και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί θα κάνουν τα (δισ)ανάλογα ένθετα για την ημέρα...

Μα σκέφτομαι την έκτη του Δεκέμβρη να αρχίσω να διαβάζω πάλι το "Ανίσχυρος 'Αγγελος" του Μάνου Κοντολέων, μόνο και μόνο για την θεματολογία του... Να ανοίξω μια συζήτηση για το θέμα με τα παιδιά από την σχολή... Ακόμα και να πάω στη γωνία Τζαβέλα-Μεσολογγίου μόνο για την αίσθηση της ελπίδας -πόσο ειρωνικό να αναζητώ ελπίδα στο μέρος που ένας νέος χάθηκε άδικα. Το μεσημέρι, θα σηκωθώ, θα φορέσω τα γκρι all star μου, το φθαρμένο τζιν μου, το άσπρο μου μπουφάν, και θα βαδίζω με τα ακουστικά στα αυτιά μου. Ποιος ξέρει; Αν με δεις, και πίστεψέ με θα ξεχωρίζω, χαιρέτησέ με και θα σου απαντήσω σε ό,τι θελήσεις...

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...