Μεταβατικός πρωθυπουργός, μεταβατική κυβέρνηση, μεταβατικοί υπουργοί. Ένα σκαλί από το πριν στο μετά. Αρκεί να πιστεύεις στη μετά θάνατον ζωή. Έτσι, όλη η ζωή μεταβατική είναι. Στήνουν σκηνικά αλήθειας. Χαράζουν μονόδρομους σε μακέτα. Γνωρίζουν καλά να χειρίζονται τις ανθρώπινες αδυναμίες. Δεν θα τους ξαναπώ ποτέ αφιλοσόφητους. Στη σπορά του φόβου, η σοδειά είναι πάντα υποταγή. Την ίδια Ιστορία διαβάσαμε όλοι, αλλά βγάλαμε διαφορετικά συμπεράσματα για τα “χτυπήματά” της επάνω στα σώματα της ανθρωπότητας. Και στου κάθε ανθρώπου χωριστά. Για κάποιους, οι αρμοί που εμποδίζουν όλες τις επικίνδυνες και ανεξέλεγκτες φυγόκεντρες ροπές, είναι ο έλεγχος του φόβου και η αυτοϋπονόμευση της ίδιας της δημοκρατίας, στο όνομά της.

Έχουν με το μέρος τους την παραγματικότητα, την εφαρμοσμένη ιδεολογία τους. Βέβαια, χρεώνονται και όλες τις θηριωδίες αυτής της εφαρμογής, αλλά όσο ο αντίπαλός τους λειτουργεί –εκ των πραγμάτων- με όρους φιλολογικής λέσχης, τον αντιμετωπίζουν σαν πιτσιρικά που διαβάζει κόμικς με σούπερ ήρωες. Στο επιχείρημά τους “αυτός είναι ο καλύτερος κόσμος που θα μπορούσε να φτιαχτεί γιατί απλά αυτός είναι ο μοναδικός που κατάφερε να δοκιμαστεί μέχρι τώρα”, λίγα πράγματα μπορείς να αντιτάξεις, πέρα από την φλόγα σου για το αδοκίμαστο, το πάθος σου για το ανεκπλήρωτο και την αναπόδεικτη-ακόμη- σιγουριά σου πως κάτι καλύτερο είναι εφικτό και μπορεί να γίνει και να αντέξει. (Μία χούφτα στερητικά σε μία μόνο πρόταση…)

Όμως η πραγματικότητα δεν είναι μια αψίδα φτιαγμένη μόνο από τα υλικά της κυρίαρχης ιδεολογίας, της νικήτριας σε όλες τις κατά μέτωπον μάχες. Πολλές φορές έχει κάτι από το σχήμα του ηττημένου. Γίνεσαι αυτός που είσαι, επειδή έχεις να αντιμετωπίσεις τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Το συγκεκριμένο “διαφορετικό”. Διαλλακτικός, αν τον σέβεσαι, αδίστακτος αν τον μισείς. Την αλήθεια του “διαφορετικού” την σεβάστηκαν και την μίσησαν, ανάλογα με τα κέφια του καιρού αλλά και την προσωπική τους εντιμότητα.

Τίποτα από τα δύο δεν γίνεται σήμερα. Δεν την σέβονται, δεν την μισούν. Μοιάζει να την αγνοούν, αν και δεν το πιστεύω, πάντα την έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, είτε ως άλλοθι είτε ως θήραμα, είτε ακόμη και ως φόβο. Γιατί φοβούνται κι αυτοί. Φοβούνται μήπως το καινούριο, το αδοκίμαστο, δεν τους περιέχει, μήπως δεν κρατηθεί τίποτα δικό τους. Εδώ, συλλαμβάνονται αφιλοσόφητοι. Θα περιέχει πολλά από το σχήμα τους. Ως ηττημένων…

Υ.Γ. Όταν ακούω την λέξη “μεταβατικό” στο μυαλό μου μεταφράζεται σαν “κάτι αναβάλλεται”. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό για μια μεταβατική ζωή.