Με απλά λόγια είχαμε ένα πανάκριβο Δημόσιο το οποίο ήταν αδύνατον να συντηρηθεί από τη φορολογία του καχεκτικού ιδιωτικού τομέα με αποτέλεσμα το κράτος να δανείζεται όλο και μεγαλύτερα ποσά για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του.

Η λογική λέει πως για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα έπρεπε να περιοριστεί το Δημόσιο και από την άλλη να αυξηθούν τα έσοδα χωρίς οριζόντια μέτρα που θα έφερναν την ύφεση, όπως πολύ ορθά επεσήμανε προχθές ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Ο πλέον άσχετος μπορεί να καταλάβει ότι έπρεπε αμέσως να περιοριστούν οι σπατάλες και να κλείσουν οι «μαύρες τρύπες» του Δημοσίου. Παράδειγμα ο ΟΣΕ, η Ολυμπιακή, η Αγροφυλακή και δεκάδες άλλοι οργανισμοί και φορείς που στεγάζουν τον συμπαγή πυρήνα των κομματικών στρατών.

Ταυτόχρονα έπρεπε να αυξηθούν τα έσοδα με τον περιορισμό της διαπιστωμένης φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής στα ασφαλιστικά ταμεία και την ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, αν και εφόσον δεν υπήρχε ζήτημα εθνικής στρατηγικής σημασίας. Μέτρα δυσάρεστα μεν για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αλλά δίκαια, αποτελεσματικά και κυρίως χωρίς να ισοπεδώνουν όλους τους πολίτες και τη χώρα συνολικά.

Εγινε, όμως, ακριβώς το αντίθετο. Το πρόβλημα χρέους - ελλείμματος μετατράπηκε με απίστευτη ταχύτητα για ευρωπαϊκή χώρα σε κρίση δανεισμού. Σε τρεις μήνες έφεραν το ΔΝΤ και υπογράφηκε το μνημόνιο, από την εφαρμογή του οποίου και ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικού πανεπιστημίου θα μπορούσε να καταλάβει ότι πάμε στα βράχια. Οι συνεχείς τροποποιήσεις το έκαναν χειρότερο αντί να βελτιώσουν τουλάχιστον την αποτελεσματικότητά του.

Σήμερα η Ελλάδα είναι μια κατεστραμμένη χώρα. Επειτα από τόσες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τόσους φόρους, δραματικές αλλαγές στη ζωή μας, τεράστια υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και ανεργία, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε πολύ μακριά από τους στόχους που είχαν τεθεί. Το έλλειμμα δεν έχει πέσει κάτω από 10% και το χρέος βρίσκεται κοντά στο 150%, με προοπτική να επιστρέψει στο 120% το 2020 και με την προϋπόθεση ότι θα γίνει το «κούρεμα» του 50%, με ό,τι σημαίνει αυτό για την αξιοπιστία και το κύρος της χώρας. Ακόμη και τώρα δεν έχουμε φτάσει στον πάτο του βαρελιού. Στο άμεσο μέλλον μάς περιμένουν νέες περικοπές, νέοι φόροι, ανεργία, εξαθλίωση, απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και επιστροφή στη δραχμή!

Κι όμως εξακολουθούμε, άβουλοι και μοιραίοι, να παρακολουθούμε το πολιτικό σύστημα της χώρας (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) στον δρόμο προς την ολοκληρωτική καταστροφή, χωρίς να κάνουμε τίποτα.