Πρόκειται όμως για το πρώτο μέρος ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου, που θέλει την δημιουργία ενός παγκόσμιου νομίσματος, το οποίο δεν θα φέρει παρά φτώχια στους απλούς ανθρώπους.

Το ερώτημα που σήμερα τίθεται σχεδόν παντού είναι: «Τι στο καλό ώθησε τους Ευρωπαίους να συμφωνήσουν σε ένα κοινό νόμισμα»;

Στην ελληνική μυθολογία, ο Προκρούστης ήταν ο γιος του Θεού των θαλασσών Ποσειδώνα. Είχε φτιάξει ένα σιδερένιο κρεβάτι στα μέτρα του, και στη συνέχει ανάγκαζε τους περαστικούς να ξαπλώνουν επάνω του. Αν κάποιος ήταν πιο κοντός από το κρεβάτι, τον τέντωνε δια της βίας, σπάζοντας και παραμορφώνοντας το κορμί του, μέχρι που να ταιριάζει στο κρεβάτι. Αν ήταν πιο ψηλός, τότε του έκοβε τα άκρα…

Αυτή η αρχαία ιστορία που έχει να κάνει με «ένα μέγεθος για όλους», επέστρεψε στην Ευρώπη του 21^ου αιώνα, με τους κατοίκους της να υποβάλλονται σε ένα οξύμωρο παράδοξο, που λέγεται ευρώ.

Το ενιαίο αυτό νόμισμα εφευρέθηκε από τους Γάλλους και τους Γερμανούς, πολεμήθηκε από τους Άγγλους, αγνοήθηκε από τους Ελβετούς, διαχειρίστηκε από τους Γερμανούς, και έγινε αποδεκτό από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους που ζούσαν μέσα σε μια ευτυχισμένη άγνοια.

Σήμερα που έπεσε η μάσκα του, αποκαλύφθηκε και το άσχημό του πρόσωπο: Αυτό ενός μηχανισμού που εξυπηρετεί τις τραπεζικές ελίτ και όχι τους εργαζόμενους.

Μέχρι τώρα κάλυπτε και έκρυβε τις τεράστιες διαφοροποιήσεις σε όλους τους τομείς (πολιτική, απασχόληση, νομοθεσία, ιστορία, οικονομετρία, κλπ) μεταξύ των 17 χωρών μελών της ΟΝΕ, που κυμαίνονται από την Γερμανία και την Γαλλία στη μια άκρη, ως τις Ελλάδα, Πορτογαλία, και Ιρλανδία στην άλλη.

Το ευρώ από την αρχή είχε ημερομηνία λήξης, και αυτό το ήξεραν πολύ καλά οι αρχιτέκτονες του. Γνώριζαν πως αργά ή γρήγορα θα πέθαινε.

Και αυτό διότι το ευρώ δεν είναι αυτοσκοπός αλλά ένα μέσο μετάβασης, μια γέφυρα, ένα πείραμα επάνω σε ένα υπερεθνικό νόμισμα που θα αντικατασταθεί κάποτε από ένα πιο φιλόδοξο και παγκόσμιας εμβέλειας νόμισμα, που θα το εκδίδει μια παγκόσμια κεντρική τράπεζα, την οποία θα ελέγχει μια μικρή ομάδα ιδιωτών τραπεζιτών, οι οποίοι θα υπακούουν σε σχέδια για μια νέα παγκόσμια τάξη, που έχουν χαράξει κάποιες μικρές ελίτ.

Τα σημερινά προβλήματα της Ευρώπης δεν είναι παρά μια εκδοχή των προβλημάτων που έχουν σχέση με την εθνική κυριαρχία. Όταν μια εθνική ηγεσία παραχωρεί με ανεύθυνο τρόπο μέρος της κυριαρχίας της (νομισματική, πολιτική, οικονομική, δικαστική, ή στρατιωτική), τότε καλά θα κάνει να εξετάζει τις μεσοπρόθεσμες κι μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτής της παραχώρησης.

Η απεμπόληση εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι κάποιος άλλος, κάπου αλλού, θα παίρνει τις όποιες αποφάσεις. Όσο τα συμφέροντα συμβαδίζουν έχει καλώς. Μόλις όμως αποκλίνουν, τότε θα προκύπτει σύγκρουση συμφερόντων. Και σε αυτού του είδους τις συγκρούσεις, ο ισχυρός πάντα κερδίζει.

Αυτό το διάστημα υπάρχει μια τέτοια σύγκρουση μέσα στην ευρωζώνη. Ποιος θα κερδίσει άραγε; Ποιος θα επιβάλλει τις νέες πολιτικές; Η Γερμανία ή η Ελλάδα; Η Γαλλία ή η Πορτογαλία;

Και αυτό όσον αφορά στο προσκήνιο. Θα πρέπει όμως να δούμε και το όχι τόσο φωτισμένο παρασκήνιο. Εκεί δηλαδή όπου παίρνονται όλες οι κρίσιμες αποφάσεις.

Ποίου τα συμφέροντα θα φροντίζει ο νέος Ιταλός πρωθυπουργός; Του ιταλικού λαού ή των μεγάλων τραπεζιτών της πανίσχυρης Τριμερούς Επιτροπής, της οποίας ο Mario Monti, είναι ο πρόεδρος για την Ευρώπη;

Το ίδιο ερώτημα ισχύει και για τον Έλληνα πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, που είναι επίσης μέλος της ίδιας επιτροπής. Σε όλες τις κυβερνήσεις των χωρών μελών της ΕΕ, η πραγματική εξουσία ασκείται από τους μεγάλους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, και τους μεγιστάνες του τύπου που συμμετέχουν στην τριμερή Επιτροπή, στη Λέσχη Bilderberg, κλπ.

Οι παγκόσμιες ελίτ θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να οδηγήσουν το ευρώ προς ένα παγκόσμιο νόμισμα που στη συνέχεια θα το αντικαταστήσει , όπως θα αντικαταστήσει και το δολάριο. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να ενορχηστρωθεί η κατάρρευση και των δυο αυτών νομισμάτων, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για ένα «παγκόσμιο δολάριο», ή κάτι παρόμοιο.

Το δολάριο είναι εύκολο να πέσει. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια εκστρατεία των ΜΜΕ που να κραυγάζουν «το δολάριο είναι πληθωρισμένο». Αυτό θα το οδηγήσει σε σίγουρη πτώση. Από την πλευρά του, το ευρώ θα καταρρεύσει μόλις οι χώρες της ευρωζώνης αρχίζουν να επανέρχονται στα παλιά εθνικά τους νομίσματα.

Είναι η εποχή μας έτοιμη για κάτι τέτοιο; Ίσως όχι ακόμη. Για αυτό και θα δούμε περισσότερες θεραπείες, περισσότερες διασώσεις, ακόμη και αν είναι πασιφανές πως τόσο οι τράπεζες όσο και το ευρώ είναι ήδη νεκρά σχήματα, και το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η τεχνητή υποστήριξή τους.

Ιδού λοιπόν το ερώτημα προς τους Έλληνες, τους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Πορτογάλους, τους Ιρλανδούς, ακόμη και τους Γαλλογερμανούς: Είσαστε έτοιμοι να αποδεχθείτε τη πρόσκληση του Προκρούστη των Βρυξελλών για να ξαπλώσετε στο κρεβάτι του;

­Του Adrian Salbuchi

Global Research

http://globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=28125

Απόδοση: S.A.