[ ]
Πρόσφατες Αναρτήσεις
By STEVENIKO | Σάββατο 30 Απριλίου 2011 | Posted in | With 0 comments
Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗ




Εάν υπάρχει ένα εργαλείο με το οποίο μπορείς να ελέγξεις απόλυτα τον άνθρωπο, αυτό είναι η ίδια του η τροφή, το αγαθό με το οποίο εξασφαλίζει την επιβίωση του. Πίσω απ' τον περίφημο διατροφικό κώδικα κρύβεται μια εφιαλτική πραγματικότητα. Ο κώδικας ισχύει επίσημα από το 1963 με τη σύμπραξη του οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας (FAQ) και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), όπου και δημιουργήθηκε η επιτροπή που λειτουργεί πίσω απ' τον κώδικα, επιτροπή η οποία υπάγεται στον Ο.Η.Ε..

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ

Η ιστορία του κώδικα alimentarius αρχίζει το 1893 στην Αυστροουγγαρία. Αιτία ήταν τα προβληματα που είχαν προκύψει κατά την εκδίκαση υποθέσεων για θέματα διατροφής και τροφίμων τα οποία έκαναν επιτακτική την ανάγκη να υπάρξει ένας κοινός κανονισμός. Ο κανονισμός αυτός, εφαρμόστηκε επιτυχώς έως το 1918, όταν διαλύθηκε η Αυστροουγγαρία.

Ο κώδικας όμως δεν ξεχάστηκε. Χρόνια αργότερα έκανε και πάλι την εμφάνισή του σε ένα εντελώς διαφορετικό πνεύμα του ελέγχου του πληθυσμού μέσα από τη διατροφή. Ιθύνων νους της νέας ιδέας ήταν ο Fritz derMeer. Πρόεδρος της εταιρίας I.G.FARBEN. Η εταιρία I.G.FARBEN κατασκεύαζε όπλα, πυρομαχικά για το ναζιστικό στρατό καθώς και ειδικό το αέριο μαζικής εξόντωσης των κρατούμενων. Ο Fritz derMeer καταδικάστηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης για πολλαπλά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αλλά λίγα χρόνια μετά αποφυλακίστηκε. Λίγους μήνες μετά πρότεινε την επαναφορά του κώδικα Alimentarius ως μέσο ελέγχου του πληθυσμού μέσω της τροφής. Ο ΟΗΕ με απόφαση του, το 1962 ενεργοποιεί ξανά τον κώδικα με το επιχείρημα της προστασίας των καταναλωτών. Η "φονική" εταιρία του δεν εξαφανίστηκε, αλλά διασπάστηκε σε τρεις νέες μεγάλες εταιρείες φαρμάκων: τις πολύ γνωστές Bayer, Hoechst και Basf!


Ο ΝΕΟΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ (USA: Νόμος S-510)

Το θέμα δε θα ήταν φοβερό αν ο κώδικας όντως ακολουθούσε την αρχική του λογική. Ο κώδικας αναγράφει πλέον μόνο τα διατροφικά είδη που επιτρέπονται και ορίζει αυτομάτως παράνομη κάθε παρέκκλιση απ' τα επιτρεπόμενα.

Έως και σήμερα η υιοθέτηση όλων των διατάξεων του κώδικα δεν ήταν υποχρεωτική για όλα τα κράτη. Ωστόσο, μετά και την τελευταία συνεδρίαση της επιτροπής το 2008 στην Ελβετία, όπου οι ΗΠΑ τέθηκαν επικεφαλής της επιτροπής, οι παράγραφοι για τα πολυβιταμινούχα τρόφιμα ενεργοποιήθηκαν και η εφαρμογή του κώδικα γίνεται πλέον υποχρεωτική για όλες τις χώρες του ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου).

Κάθε χώρα που θα υποδεχτεί τον κώδικα θα είναι υποχρεωμένη να μην εμποδίζει με κανένα τρόπο την ελεύθερη εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων προϊόντων, ζώων και επικίνδυνων χημικών. Οποιαδήποτε αντίσταση στον κώδικα θα θεωρείται συγκαλυμμένη παρεμπόδιση του εμπορίου και θα έχει ως συνέπεια οικονομικές κυρώσεις για τη χώρα που θα αντιδράσει. Επίσης η χώρα εκείνη δε θα μπορεί να εισάγει ή να εξάγει κανένα προϊόν διατροφής. Στην Ελλάδα εισάγουμε το 60% της διατροφής μας. Μια αντίσταση λοιπόν στον κώδικα θα σήμαινε οικονομική καταστροφή. Λύση υπάρχει αν αξιοποιήσουμε τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις αλλά πλέον δεν υπάρχουν κίνητρα εξασφάλισης και διαβίωσης του αγρότη κι έτσι η γη ηθελημένα ερημώνει για να δοθεί μια νύχτα σε επιτηδείους.

Η Ελλάδα εκτός του ότι συμμετέχει στον ΠΟΕ , τυγχάνει να είναι μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης, που σημαίνει ότι επίσημος διαπραγματευτής σε όλες τις συμφωνίες είναι η ευρωπαϊκή επιτροπή. Οι υπεύθυνοι στην Ελλάδα τηρούν σιγή ιχθύος. Γνωρίζουν αλλά επικαλούνται τη θέση τους και δε θέλουν να μιλήσουν (πρόεδρος ΕΦΕΤ κ.α.)

ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΜΑΣ

Με την εφαρμογή του κώδικα, βιταμίνες A, B, C, D, ιχνοστοιχεία όπως ο ψευδάργυρος και το μαγνήσιο θα είναι παράνομα, όταν οι ποσότητές θα είναι θεραπευτικές. Ο νέος κώδικας θα απαγορεύει τη χρήση θρεπτικών ουσιών όπως βιταμίνες ή μέταλλα οι οποίες λαμβάνονται για πρόληψη ή την αντιμετώπιση κάποιας πάθησης. Αυτές οι ουσίες θα χαρακτηρίζονται ως τοξικές και δηλητήρια. Αυτό σημαίνει ότι θα απαγορεύεται ακόμη και η συνταγή γιατρού, που δίνει συμπληρώματα διατροφής ή φάρμακα με βιταμίνες, ακόμα κι αν κάποιος τα έχει πραγματικά ανάγκη. Συγκεκριμένα η δοσολογία θα περιορίζεται μονό στο 15% της συνιστώμενης ποσότητας. Η θεραπεία θα υπάρχει με άλλα φάρμακα των εταιριών τα οποία θα κοστίζουν πολύ περισσότερο. Το ίδιο απαγορευμένες θα είναι και οι διατροφικές συμβουλές που έχουν να κάνουν με την ενίσχυση της διατροφής, μέσω της λήψης θρεπτικών ουσιών. Τα τρόφιμα θα υποβάλλονται υποχρεωτικά σε ελέγχους για τις ποσότητες που εμπεριέχουν και θα τροποποιούνται με ακτινοβολία, έτσι ώστε να αποβάλλουν οποιαδήποτε πλεονάζουσα "τοξική" ουσία. η λίστα των θρεπτικών ουσιών που θα επιτρέπονται θα είναι αρκετά περιορισμένη.

Εκτός του ότι ο κώδικας θα θέσει εκτός λίστας, σημαντικά συστατικά για την ανθρώπινη διατροφή, την ίδια στιγμή προστίθενται σ' αυτές κάποιες επιβλαβείς ουσίες, όπως για παράδειγμα το φθόριο, το οποίο παράγεται από βιομηχανικά απόβλητα. Ήδη το 66% του νερού των ΗΠΑ φθοριώνεται.

[Το φθόριο πρωτοχρησιμοποιήθηκε στο Γκουλάγκ επειδή ανακαλύφθηκε ότι οι κρατούμενοι που έπιναν νερό με φθόριο ήταν συγκαταβατικοί κ μπορούσες έτσι εύκολα να τους ελέγξεις και να τους χειραγωγήσεις. Πλέον το συναντάμε σχεδόν σε όλες τις οδοντόκρεμες κ αρκετά κράτη πλέον φθοριώνουν το νερό].

Πέρα από τη λίστα των παράνομων "τοξικών" συστατικών των τροφών, η επιτροπή Alimentarius ανοίγει το δρόμο στα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, αλλά και ζώα που θα παράγουν την τροφή μας.

Ο νέος κώδικας προβλέπει ότι οι αγελάδες που θα παράγουν τα γαλακτοκομικά προϊόντα, θα λαμβάνουν υποχρεωτικά την αυξητική ορμόνη rBGH της διαβόητης πολυεθνικής Monsato. Ήδη το αγελαδινό γάλα αποτελεί το νούμερο 1 κίνδυνο ασθενειών του πλανήτη. Κάθε ζώο που θα χρησιμοποιείται για τη διατροφή μας θα υφίσταται αγωγή με υποκλινικά αντιβιοτικά και αυξητικές ορμόνες επίσης υποχρεωτικά. Ο κώδικας απαιτεί κάθε είδους τροφής να υφίσταται επεξεργασία με ακτινοβολία εκτός κ αν καταναλώνεται ωμό και σε τοπικό επίπεδο. Ο κώδικας συμπεριλαμβάνει φυσικά και τα βιολογικά προϊόντα που πλέον βιολογικά θα θεωρούνται όταν και σε αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί κτηνιατρικά φάρμακα, αυξητικές ορμόνες κτλ. κατά συνεπεία μάλλον οποίος θέλει θα το βαφτίζει βιολογικό.

Ακόμη και εξαιρετικά επικίνδυνα εντομοκτόνα όπως το DDT, για το οποίο στο παρελθόν είχε δημιουργηθεί σάλος όταν αποδείχτηκε η καρκινογόνα επίδρασή του, θα εισαχθούν και πάλι στο εμπόριο. Το DDT, η διελδρίνη η αλδρίνη, το εξαχλωροβενζόλιο και το camphechlor κρίθηκαν από 176 χώρες επικίνδυνα και απαγορευτήκαν το 1991 στη σύνοδο της Στοκχόλμης. Και όμως, επιστρέφουν κανονικά και με το νόμο 7 απ' τα 9 απαγορευμένα επικίνδυνα εντομοκτόνα!!! Πολλές λειτουργίες και συστήματα ενζύμων του ανθρώπου μοιάζουν με αυτά των εντόμων, οπότε ο νοών νοητό...διαφορές παθήσεις που οφείλονται στην υποδιατροφη και στους προαναφερθέντες παράγοντες, είναι οι πλέον επικερδείς όπως ο καρκίνος, ο ζαχαρώδης διαβήτης, καρδιαγγειακές παθήσεις κ.α.

Άλλη μια ουσία που θα επιτρέπεται με το νέο κώδικα, είναι η αφλατοξίνη, καθώς επίσης και η συσσώρευσή της σε υψηλά ποσοστά στο γάλα. Η συγκεκριμένη ουσία είναι η δεύτερη πιο καρκινογόνα και συναντάται σε μουχλιασμένες ζωικές τροφές.

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω απ' τον κώδικα. θυμίζουμε, ότι ο εμπνευστής του κώδικα ήταν ο ιδρυτής τριών πανίσχυρων σήμερα φαρμακοβιομηχανιών.

ΣΕ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΟΔΗΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΦΥΤΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΣΤΙΣ 1-4-2011


ο κώδικας διατροφής εδώ κ περισσότερο από 10 χρονιά επιταχύνεται κ επεκτείνεται. 185 χώρες έχουν ενσωματώσει τον κώδικα διατροφής στα νομικά τους συστήματα. στην πλήρη εφαρμογή του αν καταφέρουν να περιορίσουν τις αντιδράσεις μας, θα είναι καταστρεπτικές για την ανθρωπότητα και γενικά για τη ζωή μας. Προς το παρόν γίνονται "εμβολιασμοί" με οδηγίες προς τα κράτη, με θέσπιση νόμων που καλλιεργούν το έδαφος για την πλήρη εφαρμογή του. Ίσως απ' το 2017 να δούμε πράματα κ θάματα. Από 1 Απριλίου 2011 μπαίνει σε εφαρμογή μια οδηγία της ευρωπαϊκής ένωσης η οποία θα εφαρμοστεί και απ' την Αγγλία, η οποία περιλαμβάνει τα φαρμακευτικά παραδοσιακά προϊόντα φυτικής προέλευσης.

Στην Ελλάδα ψηφίστηκε από "επιτροπή", κατά τον προσφιλή τρόπο, προκειμένου να διατηρείται η ανωνυμία. Απ' τις 1 Απριλίου 2006 και για τα επόμενα 5 χρονιά δόθηκε περιθώριο να κατοχυρωθούν φυτικά προϊόντα. Κατοχυρώθηκαν λοιπόν μόλις 183. Μονό αυτά τα προϊόντα αποτελούν εμπορεύσιμο είδος κ κατά "ναπολεόντειο" νομό το εμπόριο άλλων φυτικών προϊόντων που δεν περιλαμβάνει η λίστα είναι παράνομο, επομένως δε θα υπάρχει στα ράφια των καταστημάτων. Αν υπάρξει κατανάλωση κάποιου φυτικού προϊόντος στο σπίτι, που δεν περιλαμβάνεται στη λίστα και ως εκ τούτου δεν έχει περάσει από έλεγχο φαρμακοβιομηχανίας, ο καταναλωτής μπορεί να έχει πρόβλημα με το νόμο. Ναι, μπορεί να μηνυθεί π.χ. μια μητέρα για το τσάι που έφτιαξε στο παιδί κ αυτό έπαθε ενδεχομένως μια άσχετη αρρώστια κτλ. Επίσης η οδηγία απαγορεύει συμπληρώματα διατροφής, απαγόρευση εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας, κλείσιμο των σχολών ομοιοπαθητικής που ως γνωστό αυτός ο τρόπος θεραπείας είναι φιλικός προς το σώμα μας κ όχι επιθετική ιατρική με παρενέργειες. Απαγόρευση βιβλίων σχετικά με τη χρήση βοτάνων και ιχνοστοιχείων κ.α.

Το φυτικά προϊόντα έχουν ελάχιστο κόστος παραγωγής καθώς είναι προϊόντα της φύσης. εφόσον όμως εμπορευτούν ως εκχύλισμα, επεξεργασία, συσκευασία κτλ από τις φαρμακευτικές εταιρίες, ανεβαίνει 1000 φορές πάνω η αξία τους. 1 στρέμμα ελληνικής αγρίας φύσεως η φαρμακευτική εταιρία υπολογίζεται ότι μπορεί να έχει κέρδος το χρόνο από 10000-20000 €. Πρόσφατα η κυβέρνηση θέλησε να ψηφίσει νομό για τις περιοχές νατούρα οι οποίες ήδη καταλαμβάνουν το 23% της Ελλάδος όταν στα υπόλοιπα κράτη του κόσμου δεν υπερβαίνει το 4%. Αυτές οι περιοχές είναι έτοιμες να παραδοθούν προς εκμετάλλευση από φαρμακευτικές κ λοιπές εταιρίες και για τον ίδιο λόγο πρέπει να σκεφτούμε αν είναι τυχαία η απελευθέρωση του επαγγέλματος των φαρμακοποιών καθώς εμπεριέχει ορούς που τείνουν στα παραπάνω.

Αξίζει ακόμα να σημειωθούν οι ενέργειες του πρωθυπουργού μας Γ.Α.Π. που δε χάνει ευκαιρία να δίνει πρώτος το καλό παράδειγμα κ να αποδεικνύει για ποιους δουλεύει. Πριν λίγους μήνες υπέγραψε την εισαγωγή μεταλλαγμένο σπόρο πατάτας, ειδικώς για τη χωρά μας και όχι για τα κράτη της ευρωπαϊκής ένωσης. Έρευνες γνωστών έδειξαν πως ο μεταλλαγμένος αυτός σπόρος πατάτας προκαλεί γεννητικές μεταλλάξεις.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως η νέα τάξη πραγμάτων τα τελευταία λίγα χρονιά προχωράει με βήματα γοργά. Κάτω απ’ το δόγμα του σοκ που υποβάλλουν τον άνθρωπο μας περιμένουν αλλαγές που δε μπορεί ο μέσος νους να συνειδητοποιήσει. Ενδεχομένως ο μέσος νους να είναι αποχαυνωμένος απ’ τον έλεγχο κ την προπαγάνδα που του ασκείται με ποικίλους τρόπους . Έτσι αδυνατούν να αντιληφθούν το βαθμό έλλειψης συνειδητότητας.
Στον «κώδικα διατροφής» ταιριάζει περισσότερο η ονομασία «κώδικας διαστροφής». Σε κάποιους θα φανούν ακραία όλα αυτά που διάβασαν. Μήπως όμως δε γνωρίζουμε την ιστορία του παρανοϊκού συλλογικού νου? Ας είμαστε λοιπόν σε εγρήγορση κ ας μοιραστούμε τις γνώσεις μας υπερασπιζόμενοι τα φυσικά δικαιώματα μας.


activistika
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Τρία χρόνια μετά την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, και τα πράγματα παραμένουν μπερδεμένα, για πολλούς λόγους.

Θα πρέπει μήπως να αναθαρρήσουμε από τη σταδιακή βελτίωση στα αναπτυγμένα κράτη και τη σταθερή ανάπτυξη στις αναδυόμενες οικονομίες; Ή θα πρέπει να ανησυχούμε για τις υψηλές τιμές του πετρελαίου, τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στη Μ. Ανατολή, και τη πυρηνική αβεβαιότητα στην Ιαπωνία, (τη τρίτη ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη);

Πολλοί εστιάζουν στη πρώτη, αισιόδοξη θέαση των πραγμάτων. Έχουν πειστεί πως τα χειρότερα πέρασαν, και πως επανέρχεται η αισιοδοξία.

Αυτή η άποψη βασίζεται κυρίως στη δυναμική της ανάπτυξης που υπάρχει, αλλά και στα στοιχεία που θέλουν τις κερδοφόρες πολυεθνικές να επενδύουν και να προσλαμβάνουν εργαζόμενους.

Στις αναπτυγμένες χώρες, οι τράπεζες που διασώθηκαν αποπληρώνουν τα δάνειά τους, και στις αναδυόμενες οικονομίες η μεσαία και ανώτερη τάξη αρχίζει και καταναλώνει περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες. Ένας υγιής ιδιωτικός τομέας πληρώνει περισσότερους φόρους, και συνεπώς μειώνει τις πιέσεις στους κρατικούς προϋπολογισμούς. Τέλος, η Γερμανία, που αποτελεί την οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης, αρχίζει και απολαμβάνει τους καρπούς της χρόνιας οικονομικής της ανασυγκρότησης.

Πολλά στοιχεία υποστηρίζουν αυτή την άποψη. Πράγματι ο κόσμος μπήκε σε πορεία σταδιακής οικονομικής ανάκαμψης, αν και αυτή είναι πολύ πιο άνιση και λιγότερο ζωντανή από ότι θα περιμέναμε. Αν όμως συνεχίσει, τότε η τελική επαναφορά θα πετύχει.

Αυτό το «αν» όμως, είναι που κάνει επίκαιρη και τη δεύτερη πιο απαισιόδοξη άποψη. Μια άποψη που έχει να κάνει με τη χαμηλή ανάπτυξη και τον υψηλό πληθωρισμό. Αν και τα εμπόδια που υπάρχουν δεν είναι τόσο σοβαρά ώστε να απειλήσουν την ανάκαμψη, εν τούτοις υπάρχουν.

Υπάρχουν επίσης τέσσερα ζητήματα που είναι κρίσιμα και που απειλούν τη παγκόσμια οικονομία:

Πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι ακόμη δεν ζήσαμε τις συνέπειες των γεγονότων της Μ. Ανατολής και της τραγωδίας της Ιαπωνίας. Αν και υφίστανται εδώ και μήνες, δεν έχουν επηρεάσει ακόμη τη παγκόσμια οικονομία. Σπάνια έχουμε αντιμετωπίσει κατάσταση χαμηλής ζήτησης και προσφοράς ταυτόχρονα. Αυτό ακριβώς όμως, συμβαίνει σήμερα.

Οι αναταραχές στη Μ. Ανατολή εκτόξευσαν στα ύψη τη τιμή του πετρελαίου, μείωσαν τη καταναλωτική ισχύ του μέσου πολίτη, και ανέβασαν τα κόστη παραγωγής. Ταυτόχρονα, στην Ιαπωνία, το τρίδυμο των καταστροφών (σεισμός, τσουνάμι, πυρηνική διαρροή), έχει πλήξει την εμπιστοσύνη των καταναλωτών, και προκάλεσε ζημιά στις διασυνοριακές αλυσίδες παραγωγής, ιδιαίτερα στο τομέα της τεχνολογίας και της κατασκευής αυτοκινήτων.

Το δεύτερο μεγάλο ρίσκο προέρχεται από την Ευρώπη, όπου η δυναμική της Γερμανίας συνέπεσε με τη κρίση χρέους της περιφέρειας της ΕΕ. Η Πορτογαλία μπήκε πρόσφατα στη «λέσχη διάσωσης», με μέλη της την Ιρλανδία και την Ελλάδα, μια κίνηση που έχει σκοπό την αποφυγή χρεοκοπιών που θα τίναζαν στον αέρα το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Ως αντάλλαγμα της έκτακτης δανειοδότησής τους, αυτά τα κράτη μπήκαν πλέον σε φάση αυστηρής λιτότητας. Παρά όμως τον κοινωνικό πόνο που αυτό τους προκαλεί, είναι πολύ αμφίβολο αν βοηθηθούν όσον αφορά στα χρέη τους.

Εν τω μεταξύ, υπάρχει και ο τρίτος παγκόσμιος κίνδυνος, αυτός της αγοράς ακινήτων στην Αμερική, που και πάλι δείχνει να εξασθενεί. Αν και οι τιμές των ακινήτων έπεσαν κατακόρυφα, δεν φαίνεται να σημειώνεται ανάκαμψη. Με την αγορά αυτή να παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στη καταναλωτική συμπεριφορά, οποιαδήποτε περαιτέρω πτώση τιμών στα ακίνητα θα μειώσει την εμπιστοσύνη αλλά και τη κατανάλωση. Παράλληλα θα αποτρέψει τις μετακινήσεις των Αμερικανών από ένα σημείο της χώρας σε άλλο, επιδεινώνοντας έτσι το μακροχρόνιο πρόβλημα της ανεργίας.

Τέλος, υπάρχει το τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα των ΗΠΑ, που αποτελούν την ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη, και που παίζουν σημαντικότατο ρόλο στην υγιή λειτουργία της όλης παγκόσμιας οικονομίας. Έχοντας προχωρήσει σε επιθετικές δημοσιονομικές δαπάνες για να αποφύγουν τη κατάρρευση, οι ΗΠΑ θα πρέπει τώρα να βρουν τον δημοσιονομικό τους δρόμο. Κάτι τέτοιο θα αφορά σε δύσκολες επιλογές, ευαίσθητες εφαρμογές, και αβέβαιο αποτέλεσμα, τόσο για την αμερικανική κυβέρνηση, όσο και για τη κεντρική τράπεζα (US Federal Reserve).

Όσο η Αμερική αναβάλλει την ώρα του λογαριασμού, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος για τη θέση του δολαρίου ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, αλλά και θίγεται η ελκυστικότητα των αμερικανικών ομολόγων ως ασφαλή.

Ο κόσμος πέρασε από μια παρόμοια παγκόσμια οικονομική ανακατάταξη και στο παρελθόν. Τη τελευταία φορά που αυτό συνέβη ήταν μετά τον Β`ΠΠ, όταν οι φρέσκες ΗΠΑ πήραν τη θέση της σχεδόν κατεστραμμένης Βρετανίας στο διεθνές οικονομικό πηδάλιο. Σήμερα όμως, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο κράτος που θα μπορούσε να αντικαταστήσει την Αμερική σε αυτό το παγκόσμιο ρόλο.

Τα τέσσερα παραπάνω ρίσκα είναι όλα ουσιώδη, και συνεχώς αυξάνουν σε σημαντικότητα. Ευτυχώς κανένα από αυτά δεν είναι ακόμη ικανό από μόνο του να μεταμορφώσει τη παγκόσμια οικονομία, ενώ όλα μαζί στερούνται ακόμη της δυνατότητας να προκαλέσουν πρόβλημα. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως η παγκόσμια οικονομία βγήκε απ τα κόκκινα, και πως έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο. Αντιθέτως, βρίσκεται ακόμη ανάμεσα σε ισχυρές θεραπευτικές και μη δυνάμεις, και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να ενισχυθούν οι δεύτερες.

S.A.-Project Syndicate

antinews
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments


Από περιφέρεια σε περιφέρεια, από τόπο σε τόπο, από την πρωτεύουσα στα χωριά, από τα τουριστικά νησιά στην ηπειρωτική ύπαιθρο, οι αβεβαιότητες, σαν σύννεφα μαζικής ανησυχίας, μεταφέρονται όπως η ανοιξιάτικη γύρη.

Φέρνουν αλλεργίες στον πληθυσμό που αγωνιά βυθισμένος σε ένα τέλμα αντιφάσεων, κύριο χαρακτηριστικό στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και του τόσο οικτρά αποτυχημένου Μνημονίου, όπως πιθανότατα θα αποτύγχανε κάθε άλλη θεραπεία σε μια νόσο τόσο προχωρημένου σταδίου.

Με το έλλειμμα του προϋπολογισμού να κλείνει τελικά πάνω από το 10% του ΑΕΠ, παρά τις αιματηρές περικοπές, με απροσδιόριστο το ακριβές ποσοστό της καλπάζουσας ανεργίας, με επίσης απροσδιόριστο το ύψος της πραγματικής ύφεσης, με ένα τεράστιο ποσοστό του ενεργού πληθυσμού χαριστικά και προνομιακά συνταξιοδοτημένο, όπως χαριστικά και πελατειακά κάποτε προσελήφθη, τα χέρια του κυβερνητικού συστήματος είναι σηκωμένα ψηλά, τη δύσκολη ώρα που πέφτουν τα παντελόνια. Ομοίως, οι γλώσσες όλων των σχημάτων που απαρτίζουν το κομματικό σύστημα εξακολουθούν, όπως παλιά, να χαϊδεύουν τα αυτιά μιας μεταπολιτευτικής κοινωνίας, αναθρεμμένης σε ένα σημαντικό ποσοστό της σαν τα κατοικίδια ή τα άλλα όντα στις φάρμες εκτροφής. Δηλαδή περιποίηση, υπερσίτιση, εμβολιασμοί και ύστερα εγκατάλειψη ή σφαγή, αναλόγως του τι είναι ωφελιμότερο για τους άρχοντες της φάρμας.

Ετσι λοιπόν, στην Ελλάδα της όξυνσης των αντιφάσεων, σουβλίστηκαν πάλι τα αρνιά της, γίναν' και με το παραπάνω, όπως έδειξαν κάποια στοιχεία, οι εαρινές μετακινήσεις, μετρήθηκαν τα οικογενειακά αποθέματα στις τράπεζες και τα Ε9, προχώρησαν οικοδομές, σκαρώθηκαν γάμοι και αγοραπωλησίες. Ανάμεσα σε κραυγές και ψιθύρους, δάκρυα αληθινά και κροκοδείλια, μια μερίδα της κοινωνίας δεν μπορεί να κρυφτεί πως τα περνά καλύτερα απ' ό,τι δείχνουν οι αριθμοί και το κλίμα. Ροκανίζει τμηματικά τα εφάπαξ των πρώιμων συντάξεων ή τα κέρδη από τις ανελαστικές και μη δαπάνες που κατευθύνονται στη μεταπράτηση και τις υπηρεσίες. Αλλά για πόσο;

Η εμπορευματοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας δημιουργεί ευημερούσες επαγγελματικές κατηγορίες, που στήνουν αυτούς του γιγάντιους παραλληλόγραμμους δίσκους των φωτοβολταϊκών. Πολλές σούβλες γύρισαν φέτος στη σκιά των πάνελ, ενώ κάτοχοι αδειών γυρνούσαν σαν τους παλιούς τζαμπατζήδες στα πανηγύρια, διαφημίζοντας την πραμάτεια που απέκτησαν με δόντι το βουλευτή ή τον υπουργό, όπως τον παλιό καλό καιρό. Δεν μπορώ να σε διορίσω, αδελφέ, αλλά πάρε μια-δυο άδειες στο σπίτι να πουλήσεις.

Αυτά από τη μία όχθη του αφρισμένου ποταμού, γιατί από την άλλη συνωστίζονται οι αδύναμοι, χωρίς σχεδίες και εφόδια, με περισσεύματα απόγνωσης και απελπισίας. Είναι ο κόσμος της μη εργασίας πια, οι άνθρωποι που δεν στρατεύθηκαν με κανέναν ή το έκαναν και εξαπατήθηκαν εύκολα. Οχι μόνο δεν πηγαινοέρχονται οι γόνοι τους, που σπουδάζουν ατάραχοι και χωρίς περιστολές στα Λονδίνα και τις Υόρκες, όπου μεταφέρθηκαν κεφάλαια για πιθανές μετοικήσεις, αλλά ελεημονούν για λίγα πενηντάρικα ώστε να μη σταματήσει το συνοικιακό φροντιστήριο μιας ξένης γλώσσας ή, στο πιο δραματικό, η συνέχιση της θεραπείας με μια ακριβούτσικη αντιβίωση.

Σε μια χώρα που δεν μπορεί πια να σχεδιαστεί τίποτα, που καμία στρατηγική δεν έχει νόημα και αντίκρισμα, η όχθη του κόσμου της στέρησης και των ελλείψεων θα βαθύνει και η ανάδειξη της κοινωνίας των μεγάλων αντιθέσεων θα είναι πιο ανάγλυφη από ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες. Ακριβώς σ' αυτά τα πεδία, των εμπεδωμένων ελλείψεων και των παρατεταμένων στερήσεων, μπορεί να απευθυνθούν εν καιρώ όσοι φιλοδοξούν να διαχειριστούν την τύχη της κοινωνίας, με τους όρους που θα διαμορφώσει η οικονομική κατάρρευση και όχι με τους όρους που ένα ενοχικό πολιτικό σύστημα οδήγησε στο ναυάγιο τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Και που δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι στη νέα κοινωνία οι τάξεις και οι συντεχνίες των υπερσιτισμένων. Βεβαίως, ούτε εκείνων που φιλοδοξούν να τους αντικαταστήσουν.

enet
By STEVENIKO | Παρασκευή 29 Απριλίου 2011 | Posted in | With 0 comments
Ένας διεθνής σχολιαστής έγραψε για την Ελλάδα ότι αν υπήρχε βραβείο για τον πιο αργόσυρτο... αργό θάνατο θα το είχε κερδίσει. Και προέτρεψε τους Ευρωπαίους να αφήσουν την Ελλάδα να πεθάνει, για να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο. Όμως, η ΕΚΤ δεν θα επιτρέψει ούτε «κούρεμα» πιστωτών, ούτε ακόμη και μια απλή επιμήκυνση χρονικής διάρκειας του χρέους, όσο υπάρχει στα θεμέλια του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος το εύφλεκτο υλικό των CDS.

Τα CDS, τα περιβόητα ασφάλιστρα κινδύνου χρεοκοπίας, που κατά το γνωστό παραλληλισμό επιτρέπουν σε κάποιον να αγοράσει ασφάλιση για το σπίτι του γείτονα και να γίνει πλούσιος μόλις αυτό καεί, βρίσκονται στο επίκεντρο όλου του προβληματισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στη βάση του οποίου θα δοθεί και η απάντηση στο ερώτημα των δισεκατομμυρίων: μπορεί να επιτραπεί μια χρεοκοπία στη μεγαλύτερη νομισματική ένωση ανεξάρτητων κρατών;

Τα δεδομένα του προβλήματος, όπως τονίζουν στο “S10” έγκυρες τραπεζικές πηγές, έχουν ως εξής:

n Όλα τα σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, από την απλή επιμήκυνση μέχρι το γενναίο «κούρεμα» πιστωτών, έχουν σήμερα από μόνα τους πάψει να απασχολούν σοβαρά το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα για τις ενδεχόμενες παρενέργειές τους, οι οποίες θα ήταν δυσβάστακτες αν το ίδιο γεγονός είχε συμβεί πριν από ένα χρόνο.

n Νεότερα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών δείχνουν ότι στα τέλη του 2010 η συνολική έκθεση (δημόσιο και ιδιωτικό χρέος) ξένων τραπεζών στην Ελλάδα είχε μειωθεί δραστικά στα 160 δισ. δολ. Τη μεγαλύτερη έκθεση έχουν γαλλικές (53 δισ.) και γερμανικές (34 δισ.) τράπεζες. Τα ποσά αυτά είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρά σε σχέση με το ενεργητικό των τραπεζών και με την κεφαλαιακή τους βάση, που έχει στο μεταξύ ενισχυθεί σημαντικά.

n Στη χειρότερη περίπτωση θα χρειασθούν μικρές ενέσεις κεφαλαίων από τις κυβερνήσεις και τους μετόχους για να αντιπαρέλθουν μια χρεοκοπία της Ελλάδας. Ακόμη και οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να αντέξουν στο κόστος ακόμη και μιας σχετικά «βαριάς» αναδιάρθρωσης του χρέους, έστω και με ενίσχυση της κεφαλαιακής τους βάσης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που έχει συσταθεί με πρωτοβουλία της τρόικας, όχι τυχαία, και έχει «προικιστεί» με κεφάλαιο 10 δισ. ευρώ.

Αν, λοιπόν, το ελληνικό πρόβλημα εξετασθεί από αυτή τη στενή οπτική γωνία, η ΕΚΤ θα μπορούσε να δώσει αύριο το πρωί την άδειά της, για να τελειώσει το «ελληνικό μαρτύριο του αργού θανάτου» και να ικανοποιηθεί ο Βρετανός σχολιαστής για τον οποίο μιλήσαμε εισαγωγικά. Όμως, στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος βρίσκεται καλά τοποθετημένη η «βόμβα» των CDS, που αυτή την περίοδο για τους τραπεζίτες της Φραγκφούρτης αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα που πρέπει να εξετασθεί με μεγάλη προσοχή, πριν από οποιαδήποτε απόφαση για μια χρεοκοπία στην ευρωζώνη.

Το μυστικό της υπόθεσης των CDS έχει δύο οπτικές προσέγγισης:

n Από την πλευρά των πωλητών των CDS, δηλαδή των μεγάλων τραπεζών με αξιολόγηση «τριπλού Α», που πουλάνε σε επενδυτές τα συμβόλαια κάλυψης έναντι του κινδύνου χρεοκοπίας, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, αυτό που δεν αποκαλύπτει η ΕΚΤ, αλλά είναι μια πικρή αλήθεια, είναι ότι οι μεγαλύτεροι πωλητές τέτοιων συμβολαίων είναι τα... καμάρια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, δηλαδή οι κορυφαίες τράπεζες της ευρωζώνης (γαλλογερμανικής, κυρίως, προέλευσης). Αν υπάρξει πιστωτικό γεγονός (credit event), δηλαδή μια επιβεβλημένη σε όλους τους κατόχους ομολόγων αλλαγή των όρων των τίτλων, θα ενεργοποιηθούν τα CDS και οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες θα βρεθούν εκτεθειμένες σε υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων, που θα τις «γονατίσουν», ενώ οι αρχές θα έχουν τη δυσάρεστη πολιτικά υποχρέωση να ενισχύσουν με κεφάλαια των φορολογουμένων τραπεζικά ιδρύματα που ουσιαστικά «τζογάρισαν» στη χρεοκοπία κρατών της ευρωζώνης και «κάηκαν».

n Από την πλευρά των αγοραστών των CDS, το πρόβλημα τίθεται διαφορετικά: υπάρχει ένα νομικό «παράθυρο» στα συμβόλαια, που αν το αξιοποιήσουν κατάλληλα όσοι επεξεργασθούν το σενάριο της ελληνικής χρεοκοπίας, μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση των ακριβοπληρωμένων για τους αγοραστές συμβολαίων. Αν η Ελλάδα προχωρήσει σε μια ανταλλαγή ομολόγων σε εθελοντική βάση, προκειμένου να αναδιαρθρωθεί το χρέος, τα CDS χάνουν εντελώς την αξία τους, καθώς δεν θα υπάρχει το πιστωτικό γεγονός που θα τα ενεργοποιεί. Έτσι χάνουν δισεκατομμύρια οι αγοραστές των λεγόμενων «γυμνών» CDS, δηλαδή όσοι τα απέκτησαν μόνο για κερδοσκοπία, χωρίς να κατέχουν ομόλογα που χρειάζονται ασφάλιση κινδύνου (βλ. το παράδειγμα με το ασφαλιστήριο για το σπίτι του γείτονα). Σε αυτή την περίπτωση κερδίζουν μεν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αλλά χάνουν τα κερδοσκοπικά χαρτοφυλάκια, που θα είναι πολύ αμφίβολο αν θα μπορέσουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες για να κλείσουν τα συμβόλαια CDS και υπάρχει ένας άλλης τάξεως κίνδυνος για το τραπεζικό σύστημα, που είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί εκ των προτέρων.

Ακόμη χειρότερα για την ΕΚΤ, όμως, είναι τα πράγματα σε σχέση με μια τρίτη κατηγορία επενδυτών. Αυτών που έπαιξαν το φαινομενικά απλό κερδοσκοπικό παιχνίδι, όπου αγόραζαν ομόλογα της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία) με «τρελές» αποδόσεις και παράλληλα ασφάλιζαν τον κίνδυνο αυτών των τοποθετήσεων με αγορές CDS. Οι διαφορές ανάμεσα στις αποδόσεις των ομολόγων και στο κόστος ασφάλισης ήταν σταθερά θετικές και όχι ασήμαντες (ξεπερνούσαν οριακά τις αποδόσεις των γερμανικών ομολόγων), γι’ αυτό και το παιχνίδι αυτού του είδους είχε νόημα. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που, όπως λένε τραπεζικοί παράγοντες, όταν κλιμακώθηκε η κρίση στην περιφέρεια ουσιαστικά οι μόνοι αγοραστές ομολόγων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας ήταν η ίδια η ΕΚΤ και οι κερδοσκόποι που ασφάλιζαν με τον τρόπο που προαναφέρθηκε τις επενδυτικές θέσεις τους.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ελλάδα; Αν επιλεγεί για την Ελλάδα μια λύση αναδιάρθρωσης που θα ενεργοποιεί τα CDS, οι επενδυτές που προαναφέρθηκαν θα «κάνουν τζάκποτ» εις βάρος των μεγάλων τραπεζών. Αν επιλεγεί μια λύση εθελοντικής αναδιάρθρωσης, όμως, οι ίδιοι επενδυτές θα δουν τα χαρτιά των CDS που έχουν στα χέρια τους να χάνουν εντελώς την αξία τους και είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθούν σε μαζική έξοδο όχι πια από την Ελλάδα, αλλά από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και πιθανόν από άλλες, λιγότερο «ασθενείς» χώρες της περιφέρειας, όπως η Ισπανία. Η ΕΚΤ ακόμη προσπαθεί να υπολογίσει, χωρίς την παραμικρή βεβαιότητα όμως, ποιες διαστάσεις θα μπορούσε να πάρει το ντόμινο σε αυτή την περίπτωση και πόσο ασφαλείς είναι οι άλλες, πλην της Ελλάδας, περιφερειακές οικονομίες.

Στην αρχή της ελληνικής κρίσης είχε ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το αν θα πρέπει να απαγορευθούν τα «γυμνά» CDS και να τεθούν αυστηροί κανόνες εποπτείας για τα CDS αντιστάθμισης κινδύνου. Η ιδέα, την οποία υποστήριξε και ο Γ. Παπανδρέου, είχε κερδίσει έδαφος στις τάξεις των ηγετών της ευρωζώνης, αλλά τελικά απορρίφθηκε επειδή στο παρασκήνιο μπλόκαραν την υλοποίησή της οι μεγάλες τράπεζες, που έβλεπαν μεγάλα κέρδη από αυτή την αγορά συμβολαίων ασφάλισης.

Τώρα, το πρόβλημα των CDS «στοιχειώνει» όλες τις προσπάθειες εξόδου της ευρωζώνης από την κρίση χρέους, αφού κανείς δεν παίρνει την ευθύνη για τη μια ή την άλλη λύση που θα περιλαμβάνει μια αναδιάρθρωση χρέους, υπό τον φόβο ότι θα ανοίξει ένα τραπεζικό «κουτί της Πανδώρας» με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, το πιθανότερο είναι ότι η Ελλάδα θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε εξωφρενικά προγράμματα λιτότητας και νέα διεθνή δάνεια, για να συζητηθεί το 2013 η αναδιάρθρωση του χρέους, όταν ο χρόνος θα έχει γιατρέψει τις πληγές που άνοιξαν οι τραπεζίτες με τις ολέθριες επιλογές τους και τα κοντόφθαλμα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους.

sofokleous10
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Σε άρθρο με τίτλο «Καλύτερα φόροι παρά λιτότητα», η εφημερίδα αναφέρει πως το πρόβλημα της λιτότητας με κάθε τίμημα το δείχνει το ακραίο παράδειγμα της Ελλάδας. Υπό την αυστηρή επιτήρηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ το προβληματικό παιδί της Ευρώπης μείωσε το 2010 το δημοσιονομικό του έλλειμμα σχεδόν κατά 5%.

Υπολογίζοντας κατ’ αναλογία προς το γερμανικό ΑΕΠ, αυτό θα σήμαινε περικοπές ύψους 125 δις. ευρώ. Εύκολα μπορεί να υπολογίσει κανείς τι θα συνέβαινε στην οικονομία μας, αν το κράτος μείωνε στο μισό όλες τις επιδοτήσεις και περιέκοπτε κατά 10% τις συντάξεις και τους μισθούς του Δημοσίου.

Τότε, παρά την άνθηση των εξαγωγών, δεν θα υπήρχε ανάπτυξη. Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα. Η οικονομία και μαζί της το ΑΕΠ συρρικνώθηκαν. Κι αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση του ύψους του χρέους.

Όπως σημειώνει το δημοσίευμα, η κυβέρνηση Παπανδρέου ανακοίνωσε νέα προγράμματα λιτότητας, με τα οποία διακινδυνεύει τη δημιουργία νέων συγκρούσεων με τα συνδικάτα και επομένως με τη βάση των ψηφοφόρων της. Όταν ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ θα διαπραγματεύονται και πάλι από την επόμενη εβδομάδα στην Αθήνα, θα πρέπει να διατυπώσουν και προτάσεις για προώθηση της ανάπτυξης.

Η Ελλάδα όπως και η Πορτογαλία θα μπορούσαν να ανεξαρτητοποιηθούν από τις εισαγωγές πετρελαίου, ενισχύοντας τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και να βελτιώσουν έτσι το ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών τους. Οι Γερμανοί, οι Φιλανδοί και τα λοιπά κράτη της Ευρωζώνης δανείζουν δισεκατομμύρια αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Είναι λοιπόν προς το συμφέρον των φορολογουμένων ολόκληρης της Ευρωζώνης να μην εξοντωθεί καμιά χώρα από τη λιτότητα.

Το αντεπιχείρημα όμως όλων όσων έχουν μανία με τη λιτότητα είναι ότι αυτοί οι λαοί έζησαν πέρα από τις δυνατότητές τους. Και έζησαν. Αλλά ζήσαμε κι εμείς. Για καθίστε να λογαριάσετε την περιουσία σας. Και μετά φανταστείτε ότι αύριο θα πρέπει να πληρώσετε στην εφορία το μερίδιό σας για το δημόσιο χρέος – περίπου τα 4/5 του ετήσιου εισοδήματός σας περίπου.

Και οι καθηγητές, που συνεχώς ζητούν περικοπή του χρέους της Ελλάδας, θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο και για τη Γερμανία: να μειώσουν δηλαδή μεμιάς το γερμανικό χρέος στο 60%, το όριο του Μάαστριχτ, με ένα «haircut» των γερμανικών ομολόγων. Γιατί όχι; Επειδή φυσικά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Οι συνέπειες για τις χρηματαγορές θα ήταν απρόβλεπτες...Το θέμα λοιπόν είναι τελικά η δίκαιη κατανομή των βαρών. Κι αυτό το ζήτημα απαιτεί πολιτικές αποφάσεις.

Για τη βιώσιμη ανάπτυξη είναι καλύτερη η επιβολή μεγαλύτερων φόρων περιουσίας και κατανάλωσης ενέργειας, παρά φόρου χρηματοοικονομικών συναλλαγών ή φόρων εισοδήματος. Δέκα χρόνια μετά οι ειδικοί για τις στατιστικές θα μπορούσαν να διαπιστώσουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και συνολική μείωση του χρέους. Το κόστος των τόκων δανεισμού που θα έχει εξοικονομηθεί θα σήμαινε μείωση φόρων αύριο.

tvxs
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Με το σημερινό πομπώδη γάμο, η βρετανική μοναρχία ανανεώνεται, καλωσορίζοντας στους κόλπους της μια ακόμη «κοινή θνητή». Το νέο μέλος της αναμένεται να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον των υπηκόων για το στέμμα.

Πέρα όμως από τη χαρούμενη αυτή παραμυθένια ατμόσφαιρα, ένα κρίσιμο ερώτημα παραμένει: Χρειάζεται να υπάρχει αυτός απαρχαιωμένος θεσμός, και αν ναι, υπό ποίες προϋποθέσεις;

Οι δημοσκοπήσεις θέλουν το 70% των Βρετανών να μην ενδιαφέρονται για τους γάμους. Πόθεν όμως προέρχεται αυτή η αδιαφορία, σε μια χρονική συγκυρία που η βασίλισσα Ελισάβετ είναι πιο δημοφιλής από ποτέ, ενώ το δημοκρατικό κίνημα της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ του;

Όλες οι απόπειρες εκσυγχρονισμού του βασιλικού θεσμού, που μπήκαν σε εφαρμογή μετά τον τραγικό θάνατο της πριγκίπισσας Νταιάνα το 1997, δεν έφεραν σημαντικά αποτελέσματα. Οι εθνικές μειονότητες και οι νέοι άνθρωποι δεν ταυτίζονται με τη μοναρχία, ακόμη κι αν αυτή δείχνει περισσότερο «μεσαία τάξη» παρά αριστοκρατική. Ο κόσμος σοκάρεται από την απόλυτη απουσία αξιοκρατίας, που χαρακτηρίζει τον θεσμό. Μάλιστα, όλοι οι συνδεόμενοι θεσμοί, η αριστοκρατία, ο στρατός, η Αγγλικανική εκκλησία, η κεντρική διοίκηση, έχουν πάψει να επηρεάζουν όπως παλιά. Τα ΜΜΕ έχουν από καιρό εξουδετερώσει τον σεβασμό προς τη μοναρχία.

Οι υπήκοοι της αυτής μεγαλειότητας είναι πλέον πολίτες της Βρετανίας και της ΕΕ. Η βρετανική κοινοπολιτεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα απολίθωμα του παρελθόντος, που επηρεάζεται περισσότερο από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, και τα αναπτυσσόμενα κράτη.

Το βασίλειό της έχει υποστεί μεγάλες διαφοροποιήσεις από την εποχή που η Ελισάβετ ΙΙ ανήλθε στο θρόνο το 1952. Η σημερινή μοναρχία συνεχίζει να εκπροσωπεί ένα λευκό , διαμαρτυρόμενο, και αυτοκρατορικό Ηνωμένο Βασίλειο. Την ίδια ώρα όμως, το κράτος γίνεται όλο και πιο πολυπολιτισμικό, και λιγότερο χριστιανικό. Η βρετανική δυναστεία συνεχίζει να εκπροσωπεί μια Αγγλία που δεν υπάρχει πλέον, κολλημένη στις συντηρητικές αξίες, στην ιεραρχία, στο διαχωρισμό των τάξεων, και στα προνόμια της αριστοκρατίας.

Χάρη στη φοβερή δυνατότητα της βασιλικής οικογένειας να προσαρμόζεται στις εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις, η ισχύς της παραμένει αμετάβλητη, παρά τα δυνατά χτυπήματα που της δόθηκαν στη διάρκεια της πρωθυπουργίας της Θάτσερ και του Μπλέρ. Όπως όμως πολύ σωστά είπε κάποτε ο βασιλικός σύζυγος Φίλιππος, η επιβίωση της μοναρχίας εξαρτάται αποκλειστικά από την επιδοκιμασία ή μη των υπηκόων της.

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα εξαφανίστηκαν για τα καλά μια σειρά από βασιλικές δυναστείες. Η μόνη εξαίρεση βασιλικής παλινόρθωσης είναι αυτή της Ισπανίας. Η βασιλική «ράτσα» δεν είναι αιώνια. Ο θεσμός θα πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό του. Το γεγονός ότι το μοναρχικό σύστημα περιλαμβάνει στις τάξεις του μέθυσους, απατεώνες, και έκφυλους, χωρίς να θιγεί, δεν σημαίνει τίποτα. Εκεί όμως έγκειται η διαφορά του βασιλικού από το δημοκρατικό πολίτευμα. Για αυτό και η Βρετανία χρειάζεται να αναμορφώσει τους θεσμούς της, να εφαρμόσει περισσότερη δημοκρατία, να έχει ένα γραπτό Σύνταγμα, να διαχωριστεί η εκκλησία από το κράτος, να καταργηθούν οι περιορισμοί εναντίον των Καθολικών, και να εκλέγονται τα μέλη της Βουλής των Λόρδων απευθείας από τον λαό.

antinews
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments



Υπάρχει ο θρύλος του καλού και σοφού ηγεμόνα, που μοναδική του έγνοια ήταν να κάνει τους υπηκόους του ευτυχισμένους.

Ο χαλίφης της Βαγδάτης (στις Χίλιες και μία Νύχτες) φορούσε ταπεινά ρούχα και κατέβαινε στην αγορά, για να ακούσει τι λένε γι' αυτόν οι απλοί άνθρωποι του λαού. Ακουγε τα παράπονά τους, έβλεπε με τα ίδια του τα μάτια πώς ζουν. Δηλαδή δεν είχε εμπιστοσύνη στους συμβούλους του και ήθελε να καταλάβει την πραγματικότητα όπως ήταν. Το ίδιο έκανε και ο Ερρίκος ο 5ος του Σέξπιρ. Δεν ξέρω αν όλα αυτά έχουν κάποια ιστορική βάση, αλλά το σίγουρο είναι πως κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει, ακόμα και μονάρχης, αν δεν απολαμβάνει την αποδοχή ή την ανοχή της πλειοψηφίας ενός λαού.

Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες έκοβαν νομίσματα που είχαν πάνω τους ανάγλυφο το πρόσωπό τους (το διαφημιστικό σποτάκι της εποχής). Αυτή η συνήθεια των Ρωμαίων επέζησε ώς τις μέρες μας εκεί όπου υπάρχει μοναρχία. Τα αγάλματα των ηγεμόνων ήταν προπαγανδιστικά και δεν είχαν σχέση με τον εαυτό τους. Οι γλύπτες-επικοινωνιολόγοι της εποχής έφτιαχναν ένα ανδριάντα που να ανταποκρίνεται στην εικόνα που φαντάζεται ο λαός γι' αυτούς. Σοφοί, δίκαιοι, γενναίοι, άσχετα αν οι περισσότεροι ήταν βαθύτατα αντιλαϊκοί.

Οι αυτοκρατορικές και αργότερα οι μοναρχικές και εκκλησιαστικές εκδηλώσεις ήταν ένα χολιγουντιανό-ντίσνεϊλαντικό θέαμα με πολιτικό σκοπό. Να κερδίσουν τη συμπάθεια και την ανοχή των υπηκόων τους, δημιουργώντας τους μια συνείδηση ανυπαρξίας μπροστά στο μεγαλείο αυτών των αρχόντων, που στα μετάπειτα χριστιανικά χρόνια, ούτε λίγο ούτε πολύ, δικαίωναν τη θέση τους, με τον ισχυρισμό πως είχαν διοριστεί εκεί από τον ίδιο τον Θεό (ελέω Θεού).

Από τότε μέχρι σήμερα οι τεχνικές της εξουσίας μπορεί να άλλαξαν μορφή, αλλά στην ουσία παρέμειναν οι ίδιες, ακόμα και εκεί όπου υπάρχει καθολική ψήφος. Αυτή γίνεται σεβαστή όταν πηγαίνει στη σωστή πλευρά. Αν πάει στη λάθος πλευρά (Χαμάς-Τσάβες κ.λπ.), τότε δεν αναγνωρίζεται. Τι γίνεται όμως με κείνες τις κυβερνήσεις που θέλουν να λέγονται φιλολαϊκές, ενώ είναι βαθύτατα αντιλαϊκές; Οι πολιτικοί τους έχουν συνείδηση πόσο μισητοί είναι, κυρίως από αυτούς που τους ψήφισαν; Αμφιβάλλω. Και αυτό το αιτιολογώ γιατί ζουν σε ένα ιδιόρρυθμο θερμοκήπιο. «Καβάλα πάν' στην Εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε». Ολες οι μετακινήσεις γίνονται με αυτοκίνητο.

Συνήθως τα μαγαζιά στα οποία πάνε είναι ακριβά και δεν αντιπροσωπεύουν το λαϊκό αίσθημα. Αυτοί που θα πάνε στα γραφεία τους και θα εκφράσουν το θαυμασμό τους, θα το κοστολογήσουν με κάποιο ρουσφέτι. Οι προσκλήσεις που θα δεχτούν θα είναι από το χάι τζετ του επιχειρηματικού κόσμου. Και αν δεχτούν μια πρόσκληση φιλοξενίας σε κάποιο πλεούμενο ή σε κάποιο ξενοδοχείο, δεν θα είναι ούτε από το ψαρά της περιοχής, ούτε από τον «ρουμλετά». Θα είναι από κάποιο ισχυρό παράγοντα της περιοχής, που θα ζητήσει αντάλλαγμα.

Αυτό που μένει σε έναν πολιτικό ως επαφή με την κοινωνία είναι: ή μια συγκέντρωση φίλων ή κάποια τηλεοπτική εμφάνιση. Ακόμα και στην ιδιαίτερη εκλογική του περιφέρεια να πάει, δεν είναι σίγουρο πως θα αισθανθεί «σαν το ψάρι στο νερό». Οι αποδοκιμασίες εις βάρος των πολιτικών δεν είναι στημένες. Και όσο και να διαφωνεί κανείς, είναι γεγονός πως κρύβουν μια λαϊκή οργή. Και αυτό πρέπει να δει κανείς.

Ισως στο Ηρώδειο και την Επίδαυρο, που δεν είναι και τα πιο αγαπημένα μέρη των χούλιγκανς, μπορεί να δούμε σκηνές απείρου κάλλους με τους πολιτικούς. Και η θεωρία των οργανωμένων ταραξιών, που ανασύρθηκε από τη φιλοσοφία της χούντας, δεν πείθει κανέναν. Θα κλείσω με κάτι που μου μοιάζει παραπολιτικό. Παλιός φίλος, από την εποχή της νεολαίας της ΕΔΑ, μου είπε σχετικά;

«Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να πετάξει γιαούρτια, όσο και αν διαφωνούσα με αυτή την πράξη, εγώ θα ξαναγύριζα, γιατί θα έκανε κάτι το εξωστρεφές. Γιατί αν έκανε αυτό, θα μπορούσε να έκανε και κάτι άλλο. Αλλά κοίταξε τι θα γινόταν. Θα διαφωνούσαν πόσα λιπαρά πρέπει να έχει το γιαούρτι και θα πήγαινε η απόφαση για την επόμενη συνεδρίαση. Εκεί θα υπήρχε η συμβιβαστική πρόταση: να κάνουν ένα χαρμάνι με όλα τα γιαούρτια, ακόμα και μ' αυτά που έχουν φρούτα, αλλά θα διαφωνούσε το οικολογικό τμήμα, γιατί τα φρούτα λεκιάζουν. Και το θέμα θα πήγαινε να λυθεί στο επόμενο συνέδριο, που ακόμα δεν είχε αποφασιστεί».

enet
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Του Πετρου Παπακωνσταντινου



Oι αραβικές εξεγέρσεις συνάντησαν εξαρχής την καχυποψία ευρέoς φάσματος κρατών, πολιτικών δυνάμεων και αναλυτών. Αλλοι παρακινούμενοι από το κρατικό συμφέρον και άλλοι από ιδεολογικές εμμονές, βιάστηκαν να ερμηνεύσουν την εκδίωξη των Μπεν Αλι και Μουμπάρακ ως στρατιωτικά πραξικοπήματα υπό αμερικανική καθοδήγηση. Η επέμβαση των Δυτικών στη Λιβύη και η εξάπλωση της πυρκαγιάς στην αντισιωνιστική Συρία ενίσχυσαν την υπόνοια μιας μεγάλης, ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας, στο ίδιο μήκος κύματος με τις «βελούδινες επαναστάσεις» της Ανατολικής Ευρώπης. Την οπτική αυτή υιοθετούν και ριζοσπαστικών αντιλήψεων αναλυτές, οι οποίοι όσο καυτηριάζουν την Αμερική, τόσο αναπαράγουν την αυταπάτη της «παντοδυναμίας» της, ενισχύοντας την πολιτική μοιρολατρία.

Ασφαλώς, κρατικές συνωμοσίες γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Για τον σκοπό αυτό υπάρχουν η CIA, η Μοσάντ, η FSB (πρώην KGB) και όλες οι σοβαρές, μυστικές υπηρεσίες του κόσμου, με τις στρατιές των αναλυτών και των εκτελεστών, τους δορυφόρους και τους υπερυπολογιστές τους. Ωστόσο, το όποιο συνωμοτικό «κέντρο» δεν μπορεί να δράσει παρά μόνο εντός των στενών ορίων που καθορίζουν οι υπάρχοντες κοινωνικοί και διακρατικοί συσχετισμοί δύναμης. Οποιος το παραβλέπει, περνάει το όριο που χωρίζει τη σοβαρή πολιτική ανάλυση από την οπτική του Κώδικα ντα Βίντσι και του Λιακόπολου, έστω κι αν οι Ναΐτες Ιππότες και τα Πρωτόκολλα της Σιών έχουν αντικατασταθεί από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.

Στη χώρα - οδηγό του αραβικού κόσμου, την Αίγυπτο, οι εξελίξεις όχι μόνο δεν κινήθηκαν βάσει κάποιου προαποφασισμένου αμερικανικού σχεδίου, αλλά κατέδειξαν την έντονη αμηχανία και διαρκή ταλάντευση της υπερδύναμης απέναντι στην ηφαιστειακή αφύπνιση των λαϊκών μαζών. Για μεγάλο διάστημα, η Ουάσιγκτον στήριζε τον Μουμπάρακ κι ύστερα τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών του, αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν, έστω κι αν το Ιδρυμα Σόρος είχε εξασφαλίσει εφεδρείες, εκπαιδεύοντας νεαρούς ακτιβιστές της αντιπολίτευσης. Σήμερα, Μουμπάρακ και Σουλεϊμάν βρίσκονται ένα βήμα από το κελί της φυλακής, το μέχρι χθες πανίσχυρο κόμμα τους έχει διαλυθεί, Αδελφοί Μουσουλμάνοι και Νασερικοί διεκδικούν την ηγεμονία, ιρανικά πολεμικά πλοία περνούν το Σουέζ, ενώ η Αίγυπτος ανοίγει τα σύνορα με τη Γάζα και ενθαρρύνει τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς να συμφιλιωθεί με τη Χαμάς.

Στη Συρία, οι Αμερικανοί χρηματοδοτούν καιρό τώρα παράγοντες της παράνομης αντιπολίτευσης, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του WikiLeaks. Οπως και στην περίπτωση της Αιγύπτου, όμως, πρόκειται περισσότερο για εξασφάλιση εφεδρειών (που φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη επιρροή στο Λονδίνο, παρά στη Δαμασκό) και λιγότερο για την πρώτη επιλογή της Ουάσιγκτον. Προχθές ακόμη η Χίλαρι Κλίντον χαρακτήριζε ενώπιον του Κογκρέσου «εκσυγχρονιστή» τον Ασαντ, εξηγώντας ότι η κυβέρνηση Ομπάμα επιθυμεί να τον ωθήσει στη μεταρρύθμιση (και στη διάρρηξη της συμμαχίας με το Ιράν) και όχι να τον ανατρέψει. Αμερικανοί και Ισραηλινοί προτιμούν να μείνει στην εξουσία ο (πραγματιστής) «δαίμονας που γνωρίζουν», παρά να έρθουν απρόβλεπτες δυνάμεις, όπως το ριζοσπαστικό Ισλάμ ή το καταπιεσμένο από τους Ασαντ κομμάτι του Μπάαθ, εκατοντάδες στελέχη του οποίου προχώρησαν ήδη σε ανταρσία εναντίον της ηγεσίας. Ακόμη χειρότερα, ενδεχόμενη ανατροπή του Ασαντ απειλεί να «μολύνει» και την Ιορδανία, όπου η μοναρχία στηρίζεται μόνο στη μειονότητα των βεδουίνικων φυλών, ενώ η παλαιστινιακή πλειονότητα στηρίζει μαζικά το αντιπολιτευτικό μέτωπο ισλαμιστών και κομμουνιστών.

Ακόμη και στη Λιβύη, οι Αμερικανοί ουδόλως επιθυμούσαν την ανατροπή του Καντάφι, ο γιος του οποίου, Σαΐφ αλ Ισλάμ, συνομιλούσε με την Κλίντον, συνέτρωγε με τη βασίλισσα στο ανάκτορο του Μπάκιγχαμ και είχε προσκληθεί να παρευρεθεί στον βασιλικό γάμο. Ασφαλώς και δεν σχεδίασε η Ουάσιγκτον τη λιβυκή εξέγερση, επικεφαλής της οποίας τέθηκαν κορυφαία στελέχη της επανάστασης του 1969, συνεπικουρούμενοι από ισλαμιστές που πολέμησαν τους Αμερικανούς στο Ιράκ. Ενας από τους βασικούς λόγους που επενέβησαν στρατιωτικά ήταν όχι να «σώσουν» την εξέγερση από τον Καντάφι, αλλά να τη χαλιναγωγήσουν και, τελικά, να την απαγάγουν - κάτι που απέχει ακόμη από το να έχει κριθεί.

Ασφαλώς, η Αμερική διαθέτει ευρύ φάσμα μοχλών πίεσης, εφεδρειών και εναλλακτικών λύσεων, που της επιτρέπουν να ελπίζει ότι θα ελέγξει, τελικά, τις θυελλώδεις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, η πτώση των απολυταρχικών καθεστώτων που είτε στήριζαν ενεργητικά είτε συμβιβάζονταν παθητικά με την αμερικανοϊσραηλινή κυριαρχία στην περιοχή ανοίγει ούτως ή άλλως μια νέα σελίδα. Κι αυτή τη φορά, η καινούργια σελίδα ανοίγει όχι από μια δράκα φωτισμένων αξιωματικών ή από φλογερούς ιμάμηδες, αλλά από εκατομμύρια απλούς ανθρώπους, κυρίως νέους, που ζητούν ψωμί και ελευθερία, σπάνε το φράγμα του φόβου και γράφουν Ιστορία.
By STEVENIKO | | Posted in , | With 0 comments
Από το 2000 είχαν καταγγελθεί προβλήματα ασφάλειας και χαλαροί έλεγχοι στο πυρηνικό εργοστάσιο


The New York Times


Ενας ξένος αποκάλυψε την πιο σοβαρή απόπειρα συγκάλυψης προβλημάτων ασφάλειας σε πυρηνικό εργοστάσιο της Ιαπωνίας, και μάλιστα σε αυτό της Φουκουσίμα Ντά - Ιτσι που καταστράφηκε από τον σεισμό και το τσουνάμι της 11ης Μαρτίου.

Το 2000, ο Κέι Σουγκαόκα, Αμερικανο-ιάπωνας επιθεωρητής των πυρηνικών εγκαταστάσεων, που εργαζόταν για την General Electric ανέφερε στην ιαπωνική ρυθμιστική αρχή την ύπαρξη τμήματος με ρωγμές, βέβαιος ότι οι υπεύθυνοι του εργοστασίου το απέκρυπταν. Εάν γινόταν γνωστό η Tokyo Electric Power θα έπρεπε να κάνει δαπανηρές επισκευές.

Η Υπηρεσία Πυρηνικής και Βιομηχανικής Ασφάλειας, αντί να δράσει, αποκάλυψε στην εταιρεία την ταυτότητα του Σουγκαόκα και της ζήτησε να ελέγξει μόνη τους αντιδραστήρες της. Επίσης επετράπη στην Τepco να εξακολουθήσει να λειτουργεί, καίτοι τα στελέχη της είχαν αποκρύψει από τις αρχές πολύ σημαντικότερα προβλήματα, όπως ρωγμές στους θόλους που προστάτευαν τους πυρήνες των αντιδραστήρων.

Θα χρειαστούν μήνες ή πιθανώς χρόνια μέχρι οι εμπειρογνώμονες να διαπιστώσουν κατά πόσο εκείνα τα προβλήματα ασφάλειας ή οι χαλαροί έλεγχοι συνέβαλαν στην παρούσα κρίση στο εργοστάσιο.

Η ιαπωνική κοινή γνώμη, πάντως, πιστεύει ότι για την τραγωδία της Φουκουσίμα ευθύνεται μία κουλτούρα συνενοχής όλων των εμπλεκόμενων φορέων. Ηδη πολλοί Ιάπωνες και Δυτικοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι η μη εφαρμογή μέτρων, όπως επιβαλλόταν, διαδραμάτισε επιβαρυντικό ρόλο για την πυρηνική κρίση, όπως π. χ. η ύπαρξη περιορισμένων κυματοθραυστών και η απόφαση τοποθέτησης στο ισόγειο των γεννητριών για την παραγωγή ρεύματος που απαιτείτο για την ψύξη των ράβδων καυσίμων.

Η επέκταση της άδειας λειτουργίας του παλαιότερου αντιδραστήρα της Φουκουσίμα επετράπη επειδή πολιτικοί, γραφειοκράτες και στελέχη της επιχείρησης ήθελαν να προωθήσουν τη χρήση πυρηνικής ενέργειας. Ετσι, η ρυθμιστική αρχή έδωσε άδεια λειτουργίας παρά τις προειδοποιήσεις για την παλαιότητα και επικινδυνότητα του σταθμού.

Χωρίς ουσιαστικές ποινές
Το 2002 οι προσπάθειες συγκάλυψης που έκανε η Tepco ήρθαν στη δημοσιότητα. Τότε ο πρόεδρος της εταιρείας παραιτήθηκε αλλά ανέλαβε καθήκοντα συμβούλου, άλλα στελέχη υποβιβάστηκαν αλλά βρήκαν θαυμάσιες θέσεις σε άλλες εταιρείες που συνεργάζονται με την Tepco, ενώ υπέστησαν απειροελάχιστες μειώσεις μισθών για τον ρόλο τους στη συγκάλυψη. Προκειμένου να αυξηθεί η χρήση πυρηνικής ενέργειας, η κυβέρνηση αδειοδότησε εργόστασια καίτοι βρίσκονταν πάνω σε σεισμικά ρήγματα ή παρουσίαζαν προβλήματα.

kathimerini
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Σίγουρα θα έχετε ακούσει και για πολλά τεχνάσματα που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί για να ελεγχθούν οι μεγάλες μάζες του πληθυσμού: εμφυτεύματα στον εγκέφαλο, ηλεκτρομαγνητικές εκπομπές συνειδητών και υποσυνείδητων υποβολών, χημικά στο νερό της βρύσης, chemtrails (ύποπτες γραμμές αερίων) που ζωγραφίζονται στον ουρανό από αεροπλάνα άγνωστης ταυτότητας, εκπομπές χαμηλών και υπερ-χαμηλών συχνοτήτων που επηρεάζουν τα κέντρα κρίσης του εγκεφάλου…

Εκατοντάδες «κόλπα» και τεχνολογίες που βγαίνουν στο φως καθημερινά.

Κι όμως, να σας πω την αλήθεια,
εμένα προσωπικά, όλα αυτά δεν με τρομάζουν τόσο πολύ.

Ακόμη κι αν καταφέρει κάποιος να ελέγξει το μυαλό μας ολοκληρωτικά και μας μετατρέψει σε πειθήνια ρομποτάκια που θα κάνουν ό,τι τους διαταχθεί,
τι θα έχει καταφέρει παραπάνω από αυτό που ήδη συμβαίνει;

Ποιος σημερινός άνθρωπος, που κινείται μέσα στο κοινωνικό σύνολο και υπακούει στους κανόνες των κοινωνικών συναναστροφών, μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι ελεύθερος;
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν εκτελεί αυτοματικά ό,τι τον διατάξουν οι καθηγητές του, οι εργοδότες του, οι τράπεζες στις οποίες χρωστά το αυτοκίνητο και το σπίτι του, οι πολιτικοί, οι «αυθεντίες» που δέχεται σαν ανώτερούς του;

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτή η αυτοματική υπακοή είναι το τίμημα που πληρώνουμε για να διατηρηθούν οι δομές της κοινωνίας που μας προστατεύει από το «εξώτερο χάος».

Ο ίδιος άνθρωπος θα μπορούσε να πει ότι ναι μεν οι αντιδράσεις του σώματός μας δεν διαφέρουν σε τίποτε από τις αντιδράσεις μιας μηχανής, αλλά το πνεύμα μας είναι ελεύθερο σ’ αυτή τη φυλακή του.

«Ναι», θα έλεγε, «μας έχει επιβληθεί ένα bodycontrol, αλλά όχι mindcontrol».

Και ίσως προχωρούσε στις γνωστές μεγαλόσχημες φράσεις που λένε ότι «το πνεύμα δεν μπορεί κανείς να το υποτάξει», «ακόμη και στη φυλακή ο νους ταξιδεύει», κτλ…

Ίσως στην αρχή να δεχόμουν τη θέση αυτή. Θα χαμογελούσα ευχαριστημένος που υποτίθεται είμαι ακόμη ελεύθερος έστω και στο μυαλό, και με βοηθό τις αδιάρρηκτες ισορροπίες των κοινωνικών συμβιβασμών, θα εφορμούσα στην κατάκτηση της υπόλοιπης ζωής μου. Που θα ήταν …ποιές;

θα αγόραζα με 35 χρόνια δόσεις το αυτοκίνητο και το σπίτι που πάντα ονειρευόμουν, θα διάλεγα με τηλεοπτικά κριτήρια μια γυναίκα για να μην κοιμάμαι μόνος μου τα βράδια και να ικανοποιώ κάποιες σεξουαλικές μου φαντασιώσεις, θα έφερνα στον κόσμο μερικά παιδιά για να μην είμαι μόνος μου όταν η γυναίκα μου δεν με καταλαβαίνει…

Από εκεί και πέρα θα πάσχιζα καθημερινά να βγάλω περισσότερα χρήματα για να πληρώσω την εφορία, το σχολείο και το φροντιστήριο των παιδιών, τις δόσεις της τράπεζας, τα καινούργια μου έπιπλα, την καινούργια εγκυκλοπαίδεια που αγόρασα για να γεμίσω τα ράφια της βιβλιοθήκης μου, τα (επιλεγμένα με τηλεοπτικά κριτήρια) ρούχα της γυναίκας μου – και πάει λέγοντας (να μη σας ζαλίζω άλλο, όσοι δεν τα γνωρίζετε, ρωτήστε κάποιον μεγαλύτερο σας για να σας ενημερώσει σε πόσα πράγματα είναι «χρεωμένος»).

Όσο για την εξάσκηση της διανοητικής μου ελευθερίας; Θα πήγαινα κάθε Πέμπτη (που είναι και πιο φτηνά) στο σινεμά, για να δω τις καινούργιες ταινίες του Hollywood, αυτού του τρομερού πολιτιστικού και καλλιτεχνικού κέντρου που έχει αναλάβει επί πληρωμή να μας βγάζει (εμάς τα σκυλάκια) βόλτα στους ελεύθερους –πλην ανεγκέφαλους– κόσμους μιας εμπορικής Φαντασίας!

Πόσες άλλες στιγμές νομίζετε ότι θα μου μένουν για να εξασκώ την πνευματική μου ελευθερία;

Και τι είδους ελευθερία θα είναι αυτή, αφού ο,τιδήποτε θα σκέφτομαι ή θα λέω, θα είναι σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητά μου;

Κάθε άποψη και ιδέα μου, δεν θα είναι για τους γύρω μου τίποτε περισσότερο από μια φιλολογική «παράνοιά» μου, μια «υγιής δόση τρέλας».

Και, δυστυχώς, θα έχουν δίκιο όταν θα με κατηγορούν σαν τρελό, γιατί έτσι δουλεύει το Σύμπαν μας: τα πάντα είναι ουτοπικά, ανεδαφικά, παρανοϊκά, μέχρι αποδείξεως του ενάντιου, μέχρι δηλαδή να μετατραπούν σε κάποιου είδους πραγματικότητα.

Οπότε, αν θα θέλω να μην με κατηγορούν οι γύρω μου για τρελό, θα πρέπει να μην λέω αυτά που σκέφτομαι.

Και επειδή θα σκέφτομαι τι να λέω αλλά δεν θα λέω αυτά που σκέφτομαι (μια ολοφάνερα παρανοϊκή κατάσταση), στο τέλος θα καταλήξω πραγματικά τρελός, μια διχασμένη προσωπικότητα.

Αν όχι παρανοϊκός για τους άλλους, σίγουρα παρανοϊκός για εμένα τον ίδιο.

Κι εκεί τελειώνει και η πνευματική μου ελευθερία, αφού πλέον δεν θα μπορώ να πείσω ούτε τον εαυτό μου.

Δυστυχώς, η κατάσταση που μόλις ανέφερα, ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους που έχουν ζήσει από την αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού μέχρι σήμερα…

antidogma
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ





Ένας κόμπος στο λαιμό, ένα σβήσιμο, βλέπεις το τέλος κι ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο αλλάζει. Τότε γίνεσαι πιο μετριοπαθής και αξιολογείς το θαύμα της ζωής στις πραγματικές του, ανεπανάληπτες διαστάσεις. Το παίρνεις απόφαση πως η αθανασία της νιότης έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί κι είσαι ένα μικρότατο, θνητό μέρος της φύσης.

Κοιτάζεις την ομορφιά της θάλασσας του Αμβρακικού από το λόφο της Περάνθης, θυμάσαι αίφνης «το βουνό» του Τόμας Μαν, και ο λιγοστός σου πλέον χρόνος μακραίνει. Το ίδιο μακριά είναι και τα δύο συνεχή εικοσιτετράωρα της απλήρωτης εφημερίας του Νίκου, του καρδιολόγου, που εξακολουθεί να σώζει ζωές με την ίδια ζέση και την ίδια πάντα ευγένεια. Το ίδιο και ο Κώστας, το ίδιο και η Ευδοκία που σου εύχεται κάθε φορά για την αίσια έκβαση της κάθε σου «μάχης»(εξέτασης). Ένα επαρχιακό νοσοκομείο με ελλείψεις σε αναλώσιμα αλλά με περίσσια καλοσύνης και επιστημονικής αρτιότητας.

Γι’ αυτό δεν είναι όλοι οι γιατροί το ίδιο, όπως ισχυρίζεται ο «κοινωνικός αυτοματισμός» του κ. Λοβέρδου. Δεν είναι όλα τα νοσοκομεία το ίδιο. Πάντα ένα ανώτερο ηθικό και πνευματικό βάθος, μια ευγενική και ανιδιοτελής αγάπη για τον άνθρωπο θα αντιπαρατίθεται στους ηδονιστές χωρίς καρδιά, στους κοσμικούς, και τους ρηχά ηθικούς. Γι’ αυτό οφείλω να μεταφέρω τη φωνή αυτών των ανθρώπων, τη διαμαρτυρία τους για τη γενικευμένη, τουτέστιν την άδικη αντιμετώπιση από την κυβέρνηση. Όλα αυτά δεν είναι μια γενική θεωρητική συζήτηση αλλά κάτι που γνώρισα στην πράξη. Ναι, δεν υπάρχουν γάζες, αλλά και το βαμβάκι ενίοτε κάνει τη δουλειά του.

Συνήθως, οι άνθρωποι αφήνονται στο ρεύμα των κατεστημένων απόψεων και των στάσεων ζωής. Μέχρι χθες το κυρίαρχο κριτήριο της επαγγελματικής αξιολόγησης ενός γιατρού ή ενός ελεύθερου επαγγελματία ήταν τα χρήματα που κέρδιζε, ανεξάρτητα πως αυτό γίνονταν. Αυτή η λογική χρεοκόπησε μαζί με τη χώρα. Τώρα χρειάζεται η μαγιά της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς. Χρειάζεται να μπουν μπροστά εκείνοι που σαν την πέστροφα πήγαν κόντρα στο ρεύμα των κατεστημένων απόψεων και πίστεων, κόντρα στο πνεύμα της εποχής των λαμογιών.

Η κοινωνία οφείλει να τους καλέσει από την εξορία τους «γραφικού» που τους είχε καταδικάσει και να τους ζητήσει να γονιμοποιήσουν εκ νέου τη ζωή με τα ξεχασμένα νοήματα της συλλογικότητας και της προσφοράς. Γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, όλοι οι αντινομικοί διανοητές που η σκέψη τους αγνοήθηκε ή παρερμηνεύτηκε, επειδή τόλμησαν να εναντιωθούν στην καθεστηκυία πνευματική ορθοδοξία της εποχής που μόλις χρεοκόπησε, απαιτείται να επιστρέψουν από την υπερορία τους για να μας σώσουν.
By STEVENIKO | Πέμπτη 28 Απριλίου 2011 | Posted in | With 0 comments
Ολο το σάπιο, διεφθαρμένο και μολυσματικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος, παραμένει στη θέση του. Ακλόνητο και αλώβητο. Και το χειρότερο από όλα: κρυφό. Ετσι δεν ξέρουμε ποιος από όλους αυτούς σε κόμματα, βουλή, υπουργεία, περιφέρειες, δήμους, δημόσιες υπηρεσίες, σωματεία και τα παρόμοια είναι ο καθαρός και ποιος ο βρωμιάρης. Ποιος ετοιμάζεται να μας καταπιεί και ποιος μας υπερασπίζεται. Ποιος λεηλατεί το μέλλον μας και ποιος αντιστέκεται. Αν αντιστέκεται κανένας σε αυτή την λαίλαπα.

Δηλαδή αυτή τη στιγμή όλες οι πολιτικές και κοινωνικές εστίες μόλυνσης και διαφθοράς είναι ακέραιες και στην θέση τους.

Ολα εκείνα τα πρόσωπα και οι ομάδες προσώπων και οι διασυνδέσεις και τα κανάλια και η διαπλοκή μεταξύ τους, όλοι δηλαδή εκείνοι που εργάστηκαν για την καταστροφή και την λεηλασία αυτού του τόπου και της κοινωνίας, που είναι υπεύθυνοι για τον ανθρώπινο πόνο και την οδύνη που βλέπουμε και νιώθουμε καθημερινά, για τα ανθρώπινα δράματα, τις αυτοκτονίες συμπολιτών μας και την απόγνωση του έλληνα, παραμένουν άγνωστοι και στο σκοτάδι. Και φυσικά ατιμώρητοι. Ατιμώρητοι, ναι.

Από την πολιτική ηγεσία, από την δικαστική ηγεσία, από την πνευματική ηγεσία, από την εκκλησιαστική ηγεσία, από καμμιά ηγεσία αυτού του τόπου δεν ακούγεται φωνή. Δεν ακούγεται κραυγή αγανάκτησης. Δεν ακούγεται ουρλιαχτό για την μεγάλη ύβρη, για την θεόρατη αλαζονεία. Να είναι όλοι όσοι εγκλημάτισαν πάνω στο σώμα του λαού και στο μέλλον του, στην θέση τους. Στην θέση τους. Σε θέση εξουσίας μάλιστα. Ετοιμοι να ξανακάνουν τα ίδια εγκλήματα.

Ω, ναι. Είναι έτοιμοι να ξανακάνουν τα ίδια εγκλήματα πατριώτες. Τα ίδια και χειρότερα από όσα μας έκαναν ως τώρα.

Κι όχι μόνο αυτό. Οι ηγεσίες μας οι πολιτικές, χωρίς καμμία μα καμμία συστολή, χωρίς καμμία συναίσθηση του σε τι συνεργούν και συνέργησαν αυτοί και οι προκάτοχοί τους, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΕΝΔΕΙΞΗ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ, χωρίς ούτε ένα ελάχιστο συγγνώμη προς τον λαό, έχουνε την τόλμη, να εμφανίζονται μπροστά μας, να εμφανίζονται σαν να μην συνέβη τίποτε, και να υποστηρίζουν πως θα χτίσουν το μέλλον μας. Θα χτίσουν αυτοί οι ύποπτοι, το δικό μας μέλλον. Αυτοί οι κατεδαφιστές του παρόντος και του παρελθόντος μας. Των ονείρων ενός λαού.

Υποστηρίζουν πως θα χτίσουν το μέλλον μας. Με όλα τα όργανα του διεφθαρμένου παρελθόντος στην θέση τους. Υποστηρίζουν πως θα μας πάνε στο μέλλον, στην προκοπή, στην “νέα μεταπολίτευση”. Με μόνο το έγκλημα φανερό και όλους τους ενόχους κρυμμένους. Και ατιμώρητους.

Δεν υπάρχει πιο μεγάλος εμπαιγμός από αυτόν: να υποστηρίζει το σάπιο παρελθόν μας ότι θα μας οδηγήσει σε ένα υγιές μέλλον.

Για κάθε ελληνικό άγος υπάρχει καθαρμός. Για κάθε ελληνική τραγωδία υπάρχει κάθαρση. Είναι κάτι που οι ηγεσίες της κοινωνίας μας επιλέγουν να μην θυμούνται. Να μην ξέρουν. Να μην θέλουν.

Ας τους ετοιμάσουμε λοιπόν μια μεγαλειώδη έξοδο από την σκηνή. Με δικά μας έξοδα, όπως πάντα. Μια έξοδο καθαρτήρια.

Θραξ Αναρμόδιος

listonplace

(*) Ο τίτλος είναι του Επίκαιρου Πολίτη από σχόλιό του στο ιστολόγιο του Δ. Καζάκη


By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
Είναι τουλάχιστον αστεία η προσπάθεια αριστερών και δεξιών να εμφανίσουν με κάθε τρόπο το ελληνικό δημόσιο χρέος ως παράνομο και απεχθές. Πέρα από το γεγονός ότι ποτέ στα διεθνή δικαστήρια δεν έχει χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος, δηλαδή το «odious debt», δεν μπορεί κανείς σοβαρός άνθρωπος να ισχυριστεί ότι το ελληνικό χρέος που ανέλαβαν νόμιμες και ισχυρές ελληνικές κυβερνήσεις, εν καιρώ ειρήνης, είναι παράνομο. Ποιο διεθνές δικαστήριο και ποιος μηχανισμός που ελέγχει τη Διεθνή Έννομη τάξη θα δεχτεί ότι οι παρανομίες, οι μίζες, οι σπατάλες, ο εκμαυλισμός του πλήθους και ότι άλλο διέπραξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις υπό την ανοχή ή και την προτροπή των ψηφοφόρων τους είναι αιτίες για να μην πληρώσουμε όσους έχουν αγοράσει ελληνικό χρέος.

Να βρούμε τους ενόχους, να τους δικάσουμε, να δημεύσουμε τις περιουσίες τους, να τους βάλλουμε φυλακή, αλλά τι χρωστάνε οι σιδηροδρομικοί της Γαλλίας ή οι δάσκαλοι της Ολλανδίας που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, να φάνε τόσο σκληρό δάγκωμα; Να διαπραγματευτούμε τα επιτόκια και τους χρόνους αποπληρωμής, να κουρέψουμε μέρος των χρεών κατόπιν συμφωνίας με τους δανειστές μας, να κάνουμε τη λεγόμενη αναδιάρθρωση, αλλά να μην κάνουμε και ότι δεν ξέραμε. Και η δικαιολογία που προβάλλεται ότι οι δανειστές είναι στυγνοί κερδοσκόποι, είναι τελείως άκυρη. Λες και υπάρχουν δανειστές που δεν προσβλέπουν στο κέρδος, λες και δεν ξέραμε ποιοι αγόραζαν τα ομολόγα. Για να μην αναφερθώ καθόλου στο τι θα συμβεί την επόμενη της στάσης πληρωμών.
Προφανώς όλοι αυτοί οι «φίλοι» του λαού που ισχυρίζονται αυτά, κάνουν ότι έχουν ξεχάσει ότι όλες οι μεταπολιτευτικές ελληνικές κυβερνήσεις είναι λαοπρόβλητες. Σχεδόν όλες, μονοκομματικές, ισχυρότατες, εκλεγμένες με νόμιμες εκλογές και καθαρές πλειοψηφίες υλοποιούσαν ακριβώς το φανερό ή ανομολόγητο πρόγραμμά τους, που περιορίζονταν σε ένα βασικό αίτημα - στόχο, που ήταν και αίτημα ενός ολόκληρου έθνους.

Να δανειστούν και μετά να μοιράσουν το χρήμα προς ικανοποίηση των ψηφοφόρων τους.

Ποιοι σχεδιασμοί και ποια έργα υποδομής, ποιοι εκσυγχρονισμοί και ποιες μεταρρυθμίσεις, ποιες επενδύσεις στην παιδεία και στις νέες τεχνολογίες, ποια προστασία του φυσικού πλούτου. Χρήμα δανεικό, άμεσο ή έμμεσο, ζεστό ή πλαστικό προς κατανάλωση, ή έξοδο σε ασφαλέστερες ξένες τράπεζες, για να αυγατίσει και να καταναλωθεί αργότερα.

Φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να πάρουν όλοι, ούτε να πάρουν όλοι τα ίδια. Σε μια ελεύθερη καπιταλιστική οικονομία η ισότητα των ευκαιριών είναι φενάκη, ακόμα και αν πρόκειται για πλιάτσικο.

Πρώτοι και καλύτεροι οι προσοδούχοι του δημοσίου, η λεγόμενη κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, οι μεταπράτες, οι κουμπάροι. Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί για τα χιλιάδες μικρά και μεγάλα σκάνδαλα στις οικονομικές συναλλαγές των υπηρεσιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Για το πολιτικό χρήμα. Για τα όργια των επιδοτήσεων των τραπεζών, τις υπερτιμολογήσεις των δημοσίων έργων, τις παρανομίες στις τροφοδοσίες των δημόσιων οργανισμών και των δήμων και βέβαια τις φοροαπαλλαγές νόμιμες και παράνομες.
Αυτοί είναι αλήθεια πήραν μεγάλο μέρος του χρέους, ίσως το μεγαλύτερο. Δεν επένδυσαν όμως σοβαρά μέσα στη χώρα και δεν αύξησαν την παραγωγικότητα.
Όλα αυτά ήταν γνωστά στους κατοίκους αυτής της μικρής της χώρας. Δεν φαίνεται όμως να τους ενοχλούσαν. Τα σκάνδαλα ξέσπαγαν το ένα πίσω από το άλλο με ήρωες τα στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά οι ψηφοφόροι τους έδιναν την εξουσία απλόχερα, προφανώς για να συνεχίσουν να τροφοδοτούν με χρήμα το party. Ήξεραν ότι δεν θα μοιράσουν στον καθένα τους εκατομμύρια, αλλά προσδοκούσαν σε αυτό που τους αναλογούσε. Και αυτό ήταν πάντοτε και με κάθε τρόπο, χρήμα.

Πίεζαν όπως μπορούσαν, με ότι όπλο είχαν στα χέρια τους. Ως μέλη κομμάτων τον κομματάρχη, ως δήμοι και κοινότητες τον περιφερειάρχη, ως συνδικαλιστικά όργανα τον υπουργό, ως τοπικοί σύλλογοι, ως ενορίτες, ως οπαδοί, ως γονείς, ως πολίτες. Όσοι είχαν περισσότερη δύναμη και φωνή λόγω θέσης ή επαγγέλματος πίεζαν πιο δυνατά, εκβίαζαν και κέρδιζαν περισσότερα.

Το σύνθημα ήταν μια απλή εξίσωση. Τα παίρνουν οι μεγάλοι, ας πάρουν κάτι και οι μικροί.


Οι υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών εκβίαζαν γιατί μάζευαν τους φόρους, οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ γιατί αυτές ήταν μονοπώλια και είχαν υψηλά κέρδη. Οι δάσκαλοι πάλι έπαιρναν λιγότερα, γιατί ήταν πολλοί και η παιδεία ήταν πάντοτε χαμηλά στις προτεραιότητες αυτής της χώρας. Όσοι δεν έπαιρναν ζεστό χρήμα, έπαιρναν φοροαπαλλαγές, επαγγελματική προστασία ( κλειστά επαγγέλματα), ή λιγότερη εργασία, ώστε να μπορούν να κάνουν και δεύτερη δουλειά. Άλλοι πάλι έπαιρναν, δημόσια γη με τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων τους, χαμηλές αντικειμενικές αξίες για να πληρώνουν χαμηλότερους φόρους στις αγοραπωλησίες τους. Είχες ως επιχειρηματίας προβλήματα, μπορούσες να παίξεις άνετα με τη μαύρη εργασία, ή να συνεννοηθείς «φιλικά» με τον εφοριακό.

Κανείς δεν έφτιαξε κίνημα ζητώντας καλύτερη παιδεία, αντίθετα ζητούσε καλύτερους μισθούς για να πληρώνει τα φροντιστήρια. Κανείς δεν έφτιαξε κίνημα ζητώντας καλύτερη δημόσια περίθαλψη, αντίθετα ζητούσε περισσότερο χρήμα για να πληρώνει το φακελάκι ή τον ιδιώτη γιατρό. Κανείς δεν ζητούσε προστασία του περιβάλλοντος, αντίθετα ζητούσε το δικαίωμα να χτίζει όπου ήθελε. Ένα τραγικό παράδειγμα. Στην Κοζάνη και την Πτολεμαΐδα πεθαίνουν μαζικά από καρκίνο των πνευμόνων, λόγω της μόλυνσης που προκαλούν τα εργοστάσια της ΔΕΗ. Οι κάτοικοι ως αντάλλαγμα για τον αφανισμό τους ζητούσαν και πέτυχαν να διορίζονται στη ΔΕΗ.

Την ίδια στιγμή το πλιάτσικο που καλά κρατούσε γύρω από το κράτος και τα κόμματα δημιουργούσε μια παράλληλη κοινωνία, αυτή των πραγματικών προλεταρίων. Αγορά εργασίας με φτηνούς και ανασφάλιστους εργάτες, με στρατιές νέων εξαθλιωμένων μεταναστών που υποβάθμιζαν ακόμα περισσότερο το μεροκάματο όλων. Ασφαλιστικά ταμεία υπό διάλυση, τρύπια δίχτυα κοινωνικής προστασίας. Το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν απασχολημένο με τα επιδόματα των ΔΥ και «αγνοούσε» ότι ο ιδιωτικός τομέας μετατρεπότανε σε ζούγκλα. 18 μήνες η άδεια εγκυμοσύνης στο δημόσιο, 3 μήνες στον ιδιωτικό τομέα. Ότι σπαταλούσε η κρατική εξουσία στους ευνοημένους της, έλειπε δραματικά από τους ταπεινωμένους υπηκόους της.

Όλο αυτό το χρήμα ήταν διαθέσιμο λόγω του δανεισμού της χώρας και αυτό όλοι το ήξεραν. Κανένα κίνημα και καμιά πολιτική δύναμη, δεν είπε, ότι αυτό είναι αντίθετο όχι μόνο στους νόμους της οικονομίας, αλλά, στους νόμους της φύσης, στην αρχή διατήρησης της ενέργειας. Η ενέργεια όπως και το χρήμα είναι αδύνατο να γεννηθούν από το μηδέν. Αυτό που ο καθένας μας ξέρει για τα προσωπικά του οικονομικά , έκανε πως το αγνοούσε για τα οικονομικά του κράτους.
Το σύνθημα «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» σήμαινε σε ελεύθερη μετάφραση, ότι ο δημόσιος κορβανάς είναι απύθμενος και πάντα θα έχει για να προσφέρει στην κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων, η οποία εγγυάται την αναπαραγωγή του συστήματος εξουσίας.

Μια αγαστή συνεργασία κυβερνήσεων, πολιτικών κομμάτων, οικονομικών ελίτ και πόπολου με στόχο την απρόσκοπτη και μαζική κατανάλωση «σκουπιδιών» παντός είδους της παγκόσμιας παραγωγής και τίμημα την καταστροφή του περιβάλλοντος και την υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας και των παιδιών της.

Γιατί και καλά το χρήμα ήταν φτηνό, το επιτόκιο χαμηλό και οι δανειστές ανεκτικοί, γιατί και αυτοί τη δουλειά τους έκαναν βεβαίως. Και τώρα που τα πράγματα άλλαξαν, που η οικονομική ύφεση αναδεικνύει τις πληγές του συστήματος, κάποιοι θέλουν να πάμε στα διεθνή δικαστήρια να κάνουμε τους ανήξερους, τους ανήλικους, τους κρετίνους και να την κάνουμε αβαβά. Τώρα φταίνε οι δανειστές, τα ξένα κέντρα, οι ανθέλληνες, που μας χρησιμοποιούν ως πειραματόζωα και όχι εμείς που είχαμε χάσει το μπούσουλα και το μέτρο. Φταίει το Ευρώ και το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, οι συνθήκες που υπογράψαμε και όχι το αυτονόητο ότι δεν μπορείς να ξοδεύεις απείρως περισσότερα από αυτά που παράγεις. Και θέλουμε να συγκρίνουμε το χρέος μας με παραγωγικούς γίγαντες, όπως η Γερμανία, όταν εμείς δεν μπορούμε να εξάγουμε ούτε το λάδι μας.

Ισχυρές πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης δεξιά και αριστερά ζητούν τώρα να απαλλαγούμε από το άχθος του μνημονίου για να συνεχίσουμε το party. Πιστεύουν ακόμη στο αεικίνητο του 1ου είδους, η μηχανή μπορεί να δουλεύει χωρίς να καταναλώνει κάποια μορφή ενέργειας. Η ίδια η κυβέρνηση πασχίζει να μην εφαρμοστούν οι έστω μικρές αλλαγές που ή ίδια αποφασίζει και ψηφίζει. Κοινωνικές ομάδες η μια πίσω από την άλλη ξεσηκώνονται διεκδικώντας τη διατήρηση των κεκτημένων τους. Παίρνουν υποσχέσεις και αποσύρονται. Όλοι ελπίζουν σε κάτι μαγικό.

Δυστυχώς μάγκες μου αυτά δεν γίνονται. Θα αναγκαστούμε να πιούμε «το πικρόν ποτήριον τούτο», θα υποστούμε τις συνέπειες του νόμου, θα πρέπει να δουλέψουμε σκληρά, να πεινάσουμε, να μαζευτούμε, να σταθούμε μπροστά στον βωμό της ανάπτυξης και να ομολογήσουμε την ήττα μας. Η ατομική ευθύνη, φράση μισητή στον Έλληνα πατριώτη, θα πρέπει επιτέλους να μπει μπροστά από την εκ του πονηρού, συλλογική ευθύνη. Οι επιχειρηματίες με τις τεράστιες κερδοφορίες, αλλά και τα τεράστια χρέη, που τώρα αναγκάζονται να περιοριστούν και να απολύσουν το προσωπικό τους θα πρέπει να μας πουν που πήγε τόσο χρήμα, τι έγινε λάθος. Γιατί έβλεπαν μόνο τα πιθανά κέρδη και όχι και τις πιθανές ζημιές;

Εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυραίοι με μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα 2500€ βρέθηκαν με 2-3 δάνεια εκατοντάδων χιλιάδων Ευρώ και με δεκάδες χιλιάδες Ευρώ χρέη από τις 10 πιστωτικές τους κάρτες. Ζήλεψαν τον τρόπο ζωής των μεγαλοαστών, αξίωσαν το δικαίωμα στο γκαζόν και στην πισίνα και εκτόξευσαν τις αξίες της γης και των διαμερισμάτων σε παράλογα ύψη. Όλοι αυτοί οι «wanna be» τύποι που έφτασαν να δίνουν 100 Ευρώ για να φάνε δυο άνοστες μακαρονάδες στη μοδάτη ταβέρνα, θα πρέπει επιτέλους να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Οι αγρότες αυτής της χώρας πριν κλείσουν τα σύνορα και τους δρόμους θα πρέπει να μας εξηγήσουν που πήγε ο πακτωλός των κοινοτικών επιδοτήσεων και πως εγκαταλείφθηκε η ύπαιθρος με αποτέλεσμα να εισάγουμε την πατάτα, το σιτάρι, το γάλα και τα σκόρδα μας.

Κάπως πρέπει να εξηγήσουν όλοι αυτοί, γιατί η χώρα του μέτρου, έγινε χώρα της αμετροέπειας. Γιατί πήγαμε κόντρα στο φυσικό της περιβάλλον.
Στην Ελληνική φύση όλα δηλώνουν μέτρο. Το βάθος των θαλασσών, το ύψος των βουνών, το εύρος των θερμοκρασιών και των πιέσεων του αέρα, το ύψος της χλωρίδας και το βάρος της πανίδας, όλα συνέπειες του γεωγραφικού της πλάτους, απαιτούν από τους κατοίκους της ένα ανάλογο μέτρο στη διαχείριση του περιβάλλοντος, των οικονομικών αξιών, του τρόπου ζωής τους. Οι παλιότεροι κάτοικοι του ίδιου τόπου έφτιαχναν ακόμη και τους θεούς τους στα ανθρώπινα μέτρα, η τέχνη τους ήταν ένας ύμνος στη φύση που τους περιέβαλε. Οι σύγχρονοι ανήγαγαν το γαύγισμα και τα πλαστικά σκουπίδια σε πολιτισμό. Γιατί τόση ύβρις σε μια τόσο όμορφη χώρα;
Και επειδή η απάντηση από μερικούς είναι εύκολη και είναι, «φταίει ο καπιταλισμός», θα τους θυμίσω πόσο δύσκολο και επίπονο, είναι να φτιάξεις το άλλο σύστημα, το σοσιαλιστικό.

Πως περνάει από το μυαλό της Αριστεράς, ότι αυτός ο σύγχρονος Έλληνας βυθισμένος μέσα στο πολιτιστικό τέλμα που ο ίδιος με επιμονή δημιούργησε, μπορεί να διανοηθεί και να ξεκινήσει διαδικασίες προς μια σοσιαλιστική κοινωνία;

Πόση ατομική ευθύνη χρειάζεται από τους πολίτες για να διαχειριστούν από κοινού τις τύχες τους, πόση εγκράτεια και αυταπάρνηση απαιτείται, πόση συνέπεια και λιτότητα, πόση φροντίδα προς τη φύση, πόση γνώση, πόση δουλειά. Αλλά και πόση πολιτική υπευθυνότητα και ικανότητα από τους ταγούς και πόση πίστη στη δημοκρατία και την ελευθερία απ΄ όλους, για να μην έχει ο σοσιαλισμός το τέλος των τυραννικών ολοκληρωτικών καθεστώτων που όλοι γνωρίσαμε στο πρόσφατο παρελθόν. Τελικά, είναι αδύνατο να οικοδομήσουμε οτιδήποτε στο πολιτικό επίπεδο, αν δεν αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με το περιβάλλον που ζούμε και δεν αποδεχθούμε τα όσα αυτό ορίζει. Τα όσα βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι απλά αποτέλεσμα της σύγκρουσης του κεφαλαίου με την εργασία. Η κυρίαρχη αντίθεση είναι η σύγκρουση του Έλληνα με το μέτρο.

mhmadas
By STEVENIKO | | Posted in | With 0 comments
της Ελένης Καρασαββίδου







«Εάν μία αληθινή πλευρά της πραγματικότητας την πεις σε λάθος πλαίσιο αυτήν την αλήθεια την σκάβεις», έγραψε ο Αντόρνο στα Μικρά Ηθικά του. «Τρελός, κακός κι επικίνδυνος», είναι άλλωστε η περιγραφή της λαίδης Lamb, (νομίζω) για τον Λόρδο Βύρωνα. «Τρελά, κακά κι επικίνδυνα» είναι η περιγραφή κάποιων, για τα κοινωνικά κινήματα γενικά.

Τελευταία γίνεται μεγάλη προσπάθεια να καταγγελθούν οι «αγανακτισμένοι πολίτες». Ως γενική αρχή καλώς γίνεται αν συνδυάζεται όμως με την ουσιαστική ανάδειξη σαφέστερων ευθυνών. Μόνο που στην κατεύθυνση αυτήν η (καθόλου τυχαία επιλεγμένη) φράση του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» μεταφράζεται ως αυτοκριτική του συστήματος, παρόλο που κατά την άποψη μου ήταν επιμεριστική της κύριας ευθύνης που αφορά τον κόσμο του και τους ομοτράπεζου του (πολιτικούς, επιχειρηματίες, μεγαλοσυνδικαλιστές, όλον τον ποικιλόχρωμο διακομματικό ιστό και τους άμεσα εμπλεκόμενους) κι άρα είναι φαύλη κι ευθυνόφοβη. Όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν ότι οι έμμεσα εμπλεκόμενοι (τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα που ευρισκόμενα στην ίδια χώρα εξαρτούσαν το μέλλον τους από τον πελατειακό/ εκβιαστικό τρόπο όλων των άνω που διαχειρίζονταν τον φόβο και την ανάγκη τους) έχουν ίσες ευθύνες, δεν θα πείσουν παρά όσους έχουν προαίρεση ή συμφέρον να πειστούν.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρότερα δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι σε αντίθεση με τις (όχι τέλειες μα σαφώς πολύ καλύτερες στο συγκεκριμένο) δυτικές δημοκρατίες της Ευρώπης, στα Βαλκάνια η αυταξία των δικαιωμάτων δεν εγκαθιδρύθηκε ποτέ κι όλοι οι από κάτω ανεξάρτητα από ιδεολογία εξαρτούσαν το μέλλον τους από την «καλή προαίρεση» των άνω λέγοντας -για το αυτονόητο που εκχυδαΐστηκε σιγά μα σταθερά σε σπέκουλο και αντικοινωνική χάρη!- από πάνω κι ευχαριστώ!

Αυτός ο ηθικός εκμαυλισμός δημιούργησε έναν νεοέλληνα χωρίς πυγμή και χωρίς δημιουργικές πρωτοβουλίες αφού (με λαμπρές εξαιρέσεις) τα δυο τελευταία μάλλον πρόβλημα θα δημιουργούσαν παρά σε λύση θα οδηγούσαν. Το πρόβλημα κύριοι δεν ήταν ότι μπήκαμε στην Ευρώπη, αλλά αντίθετα ότι δεν μπήκαμε ουσιαστικά ποτέ! Στην Βουλή, στην Εκκλησία, στα ΑΕΙ στην κορυφή του συνδικαλισμού και των μίντια έχουμε ανθρώπους με «μεγαλόστομες κάρτ βιζίτ» που όμως δύσκολα θα τους προσλάμβανε κάποιος στο «μαγαζί του».

Είναι αυτοί τώρα που επιμερίζουν τις ευθύνες διαστρέφοντας πρόστυχα την πραγματικότητα. Αυτοί που θεωρούν το γιαούρτι (γραφική εδώ που τα λέμε τακτική που ήρθε από τις δυτικές δημοκρατίες όχι από ανελεύθερα καθεστώτα άλλωστε) επικίνδυνο για την Δημοκρατία!

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης όμως καταλύθηκε όχι από το αγελαδινό (ούτε το πρόβειο) μα από μονεταριστικές πολιτικές και την ταπείνωση του κόσμου. Το αληθινό πρόβλημα είναι όμως ότι το γιαούρτωμα καταλύει φευγαλέα ένα από τα όπλα της κυριαρχίας, την σοβαροφάνεια, βάζοντας ανόσιο χέρι στις αναπαραστάσεις μέσα από τις οποίες η ηγεμονία νομιμοποιεί τον εαυτό της στους υπηκόους της. Κι επειδή ο ναρκισσισμός του Πάγκαλου έχει «χτυπήσει κόκκινο», όπως η Αλέκα κι ο Μαϊλης ταυτίζουν απλουστευτικά τον πολυσχιδή λαό με τον εαυτό τους («να πάρει ο λαός την εξουσία» αντιπροτείνουν ως λύση!), όπως ο Συριζόχωρος ταυτίζει την επαναστατικότητα με τις γραφικότητες του, έτσι κι ο (επικίνδυνος) Πάγκαλος ταυτίζει τον εαυτό του με την Δημοκρατία! Δίχως να της προσφέρει μάλιστα την μόνη υπηρεσία που θα μπορούσε: Αυτήν της παραίτησης.

Τέλος, σε όλους όσους ξαμολιούνται «ευχάριστοι στα πρέποντα αυτιά» για να ενοχοποιήσουν τις αντιδράσεις του κόσμου στερώντας του και την «άγια οργή του» παραδίδοντάς τον στην παθητικότητα της απρόσωπης υποταγής κι άρα στην βαρβαρότητα, (τότε θα ’ρθει ο φασισμός…) να θυμίσω μονάχα έναν στίχο από τους αμέτρητους από τον χώρο (της εκβαρβαρισμένης άραγε για τα «μοντέρνα ήθη»;) τέχνης: «Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού» (Γ. Μιχαηλίδης).

Με δυο απαιτούμενα όμως στα οποία απέτυχε ιστορικά μέχρι τώρα: Να είναι η οργή του έλλογη, χαριτωμένη, προπαντός έξυπνη κι όχι κτηνώδης, και να περιλαμβάνει και τον εαυτό μας μέσα ώστε να γίνουμε κάποτε πολίτες. Όσο απίστευτο κι αν μοιάζει, ίσως έτσι, σε χρόνο μακρινό, να μην απεικάσουμε ξανά ως υπήκοοι το πολιτικό φαντασιακό κανενός «χώρου». Αλλιώς πάλι θα βρεθούν επίσημοι σωτήρες από τη μια μεριά κι επίσημοι μεταφραστές από την άλλη…


elzoni