Οι καταστάσεις που ζούμε όλοι μαζί έχουν αντίκτυπο και στην προσωπική μας ζωή.
Οικονομική δυσπραγία, νεύρα, άγχος, αβεβαιότητα και τόσα άλλα.

Και μέσα σ' όλα αυτά προσπαθούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Και να βρούμε το φως μέσα στη ζωή.
Μέσα στις μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής.
Στις όμορφες οικογενειακές στιγμές, στη φιλία, στην παρέα, στον έρωτα.

Οι συζητήσεις μονοπωλούνται σχεδόν από τη γενική κατάσταση που βιώνουμε και σκοτώνουν ώρες-ώρες την ομορφιά της ζωής.
Πίνουμε έναν καφέ με φίλους και λένε, λένε, λένε...

Μου 'ρχεται συχνά να φωνάξω στους γύρω μου, όπως ο Ρασούλης:
"Καλές οι Η.Π.Α κι η Ρωσία, μα έχω το δράμα μου κι εγώ"!

Μα πόσος χώρος υπάρχει για το προσωπικό δράμα του καθενός μας μέσα σ' όλα;
Και ποιος να μας ακούσει την ώρα που το μυαλό όλων έχει καταληφθεί από τη γενική μαυρίλα;

Πού να μιλήσεις και τι να πεις;
Πού να διηγηθείς τα όνειρά σου για το μέλλον;
Πού να μιλήσεις για τα σχέδια με τη γυναίκα που είστε μαζί;
Με το που ξεκινάς να πεις κάτι, σε κοιτούν όλοι σαν εξωγήινο!

Πώς να ακουστεί ο ψίθυρος μέσα απ' το πηγάδι, όταν τα κομπρεσέρ του καθεστώτος ανοίγουν τρύπες στις ζωές των ανθρώπων;

"Ελπίδες μέσα στη φορμόλη και πολλαπλάσιοι οι καιροί
άλλαξε τόσο αυτή η πόλη, μα 'μεινε ίδιο κατιτί"
Αλλάζουν όλα τριγύρω μας και επιχειρούμε να παραμείνουμε ίδιοι μέσα μας.
Δεν είναι εύκολο.
Ζούμε σε συναισθηματική ομηρία.
Με ποιο μαγικό τρόπο...
"Πώς γίνεται ο καθένας όλοι
κι όλοι πώς γίνονται εγώ;"
Δεν είναι δυνατόν να καίγεται ο κόσμος γύρω σου κι εσύ να μοιάζεις με ζευγάρι χολυγουντιανής ταινίας όπου πέφοτυν γύρω βόμβες κι εσείς φιλιέστε ανέμελοι ανάμεσα στα χαλάσματα!
Ποιητική αυτή η εικόνα, αλλά ελάχιστα πραγματική.

Όπως και να χει όμως, κάπου υπάρχει, πρέπει να υπάρχει, χώρος για την καθαρα προσωπική μας έκφραση μέσα σε όλα αυτά.
Κάπου να πεις τον πόνο σου, τη χαρά σου, τις προσδοκίες σου, τα νεύρα σου, το παράπονό σου.
Κάπου να εξηγήσεις το χαζό χαμόγελό σου, παρόλο που τριγύρω ο κόσμος καίγεται.

Είπαμε... "καλές οι Η.Π.Α. κι η Ρωσία, μα έχω το δράμα μου κι εγώ"!
Άκουγα το θαυμάσιο αυτό τραγούδι εχθές και μου κόλλησε αυτός ο στίχος.
Πόσο συχνά με εκφράζει!

Κι ο Ρασούλης κάπως σαν κι εμένα θα ένιωθε καθώς το έγραφε.
Αθεράπευτα πολιτικό ον κι αυτός τυραννιόταν κάθε μέρα να αλλάξει τον κόσμο και ξεχνούσε πολλές φορές τον εαυτό του ανέγγιχτο.
Και οι κύκλοι του όμοιοι μ' αυτόν, ομόκεντροι θα έλεγα, κουβαλούσαν τα ίδια κουσούρια.
Κάθε μέρα νέες ιδέες για τη λύση κάθε προβλήματος της χώρας και... της Γης...
...και ταυτόχρονα καμία λύση στα... σημαντικά: στα δικά μας, τα προσωπικά!

Και όλα αυτά ποτέ δεν αλλάζουν.
Έτσι θα γεράσουμε!
"Η ζήση δε γυρνάει replay
κι οι δρόμοι τρέχουν χιαστί!"

Και κάποια μέρα θα φωνάξω κι εγώ:
Να 'μαστε πάλι εδώ Αντρέα!

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...