Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά παρατηρώ πως η ελληνική κοινωνία το παίρνει απόφαση πως δεν υπάρχει σωτηρία. Φαίνεται περισσότερο πιθανή η παραίτηση από την εξέγερση. Το “σοκ και δέος” εφαρμόστηκε τόσο καλά στην ελληνική περίπτωση, όπου σε συνδυασμό με τις παθογένειες χρόνων, αφαίρεσε την δυνατότητα ολοκληρωτικής ρήξης με ένα σύστημα που πεθαίνει, αλλά θέλει να μας πάρει κι εμάς μαζί.

Σκέφτομαι τις ομοιότητες (αν και άλλες εποχές) μεταξύ του τώρα και του 1967, όπου ήρθε η χούντα των συνταγματαρχών. Σημειώνω τα εξής: Όπως και σήμερα, έτσι και τότε, υπήρξε μια γενική αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος. Αποδέκτης της δυσαρέσκειας ήταν τα ανάκτορα, ενώ τώρα έχει στοχοποιηθεί η βουλή. Η Αριστερά δεν κατάφερνε να πείσει τις λαϊκές μάζες να την ακολουθήσουν και να να τις εμπνεύσει να εκφραστούν μέσω εκείνης. Έτσι και εν έτει 2012, η Αριστερά δεν σηκώνει το γάντι που την πέταξε η ιστορική συγκυρία και δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, μέσω μιας ηγετικής παρουσίας. Το ΚΚΕ περιμένει να…αλλάξουν οι κοινωνικοί συσχετισμοί και “να ωριμάσουν οι συνθήκες”, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να μην μπορεί να προσελκύσει μαζικά τους δυσαρεστημένους και η ΔΗΜ.ΑΡ μόνο κατ’ ευφημισμό είναι αριστερό κόμμα. Η όποια επαναστατική διάθεση καλουπώθηκε.

Άλλο κοινό σημείο μεταξύ των δύο περιόδων, είναι (και ίσως το πιο τραγικό) ότι πριν αναλάβει το αυταρχικό καθεστώς της δικτατορίας του Παπαδόπουλου το λαϊκό κίνημα υποχώρησε και βρισκόταν σε αναμονή των εκλογών (που ήταν να πραγματοποιηθούν Μάιο του ’67). Βέβαια αυτές οι εκλογές δεν έγιναν ποτέ, αφού η στρατιωτική χούντα “έβαλε την χώρα στο γύψο”.

Όταν ανέλαβε η κυβέρνηση συνεργασίας του τρόμου, τέθηκε ως ορίζοντας εκλογών κάπου μέσα στον Φεβρουάριο. Τότε σκεφτόμασταν ότι έχουμε 3 μήνες μπροστά μας για να κάνουμε υπομονή. Ως γνωστόν, ο Έλληνας είναι ο μόνος πολίτης που δίνει τόσο μεγάλο χρόνο σε μια κυβέρνηση “να δείξει το έργο της”. Ο Φλεβάρης πέρασε και το μόνο που έφερε ήταν ένα δεύτερο μνημόνιο και πολύ κρύο. Τώρα παπαγαλίζουν πως εκλογές θα γίνουν μέσα στον Απρίλιο ή τον Μάιο, όταν -και καλά- ολοκληρώσει η κυβέρνηση το έργο της. Ακόμη περισσότερη αναμονή δηλαδή. Δεν σας τρομάζουν αυτές οι ομοιότητες;

Δεν ξέρω αν θα γίνουν εκλογές, ξέρω ότι νεοφιλελευθερισμός και δημοκρατία δεν τα πάνε καλά. Για να εφαρμοστούν τέτοια μέτρα, με διάλυση του κράτους πρόνοιας και απώλεια εισοδήματος από την μεσαία τάξη, χρειάζονται μπαμπούλες. Από την Λατινική Αμερική (με πιο τρανταχτό παράδειγμα την Χιλή) ως την Ασία και την Αφρική, οι μπαμπούλες φορούσαν χακί. Κι αν ένα μεγαλύτερο μέρος των πολιτών έχει ριζοσπαστικοποιηθεί, μένει να το δείξει έμπρακτα, πρώτα απ’ όλα με την νοοτροπία του.

Πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...