Σοκαρισμένοι οι πολίτες αυτής της χώρας πληροφορούνται ότι η διαφθορά, με τη βιαιότητα πανδημίας, είχε προσβάλλει, σχεδόν, το σύνολο των κατοίκων της. Χιλιάδες τυφλοί, ανάπηροι, ή ανήμποροι κάθε είδους, αποδείχτηκαν «μαϊμούδες» όταν χρειάστηκε να απογραφούν για να αποδείξουν το πρόβλημα τους. Η κοινωνία μας, φιλάσθενη από τα γεννοφάσκια της, μοιάζει να πνέει τα λοίσθια. Οι κοινωνικός ιστός, τίτλος αγαπημένης αφήγησης των ρομαντικών αλλά και των καιροσκόπων, έχει πλέον διαρραγεί.

Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων έχει μεταλλαχθεί τάχιστα σε κρίση πολιτική, πολιτισμική και, κυρίως, κρίση κοινωνική. Αξίες όπως ο σεβασμός του άλλου, η αγάπη, η ανοχή, ο αυτοσεβασμός, η κατανόηση η αξιοπρέπεια η αλληλεγγύη είχαν καταστεί είδη εν ανεπαρκεία. Όλοι μας φοβισμένοι και ανέλπιδες κρατάμε τις αναπνοές μας περιμένοντας να ακούσουμε τον επιθανάτιο ρόγχο. Οι μόνοι που ακούγονται στο ζόφο του πιθανού αδιέξοδου είναι οι επίδοξοι μάντεις κακών που, μιμούμενοι τον Κάλχα (Ρουμπινή, Βαρουφάκης, Καζάκης κ.α.), προβλέπουν οσονούπω την επερχόμενη καταστροφή.

Είμαστε αλήθεια λίγο πριν το τέλος; Έχει στερέψει πραγματικά το πηγάδι της εθνικής απαντοχής; Αυτό το αναμενόμενο φως στο τούνελ της δυσπραγίας μας, για να χρησιμοποιήσω την κλισέ έκφραση, υπάρχει κάπου στο βάθος;

Υπάρχουν πολίτες σ’ αυτή τη χώρα, είμαι κι εγώ ένας απ’ αυτούς, που πιστεύουν ότι τίποτε δεν έχει τελειώσει. Ίσα-ίσα. Οι κρίσεις που περνάμε, είμαστε πεπεισμένοι γι αυτό, είναι μια μεγάλη ευκαιρία για να αναστοχαστούμε, να αναδιατάξουμε τις δυνάμεις μας και να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες και τους στόχους μας. Η αισιοδοξία μας αυτή δεν είναι αποτέλεσμα αφελούς βολονταρισμού. Εδράζεται στο στέρεο της ανέλπιστης και-θέλουμε να πιστεύουμε-σχεδόν καθολικής αντίδρασης των δοκιμαζομένων συμπατριωτών μας που «ανακάλυψαν» και πάλι ό,τι η πρόσφατη ιστορία μας διέγραψε από την καθημερινότητα του βίου μας.

Όλα αυτά που με μέγιστη ευθύνη των ηγητόρων μας, κάθε είδους και αρχής, είχαν μπει στο περιθώριο, καθώς το «εγώ» είχε αφανίσει το «εμείς» που θα έπρεπε να νοηματοδοτεί τη ζωή μας. Δεν ξέρουμε, και δε μας ενδιαφέρει, αν πρόκειται για φυσικά αντανακλαστικά που περιγράφονται στην επιστήμη της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας. Όμως η πραγματικότητα των αναρίθμητων πρωτοβουλιών που φυτρώνουν και καρπίζουν στους αγρούς της ανθρώπινης αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας είναι παρούσα και ελπιδοφόρος. Και χαράσσει όχι μόνον νέες πορείες αλλά κι ένα χαμόγελο στο σκυθρωπό πρόσωπο της προοπτικής μας.

Το «Κίνημα της Πατάτας» είναι το πιο προβεβλημένο και σίγουρα όχι το πρώτο σε ανάγκη εγχείρημα κοινωνικής αλληλεγγύης. Ίσως δεν είναι καν τέτοιο μια και η αφετηρία και προοπτική του περισσότερο επικοινωνιακά προσφέρει από ότι ουσιαστικά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει θετικό πρόσημο. Παρ’ όλα αυτά ήταν μια αφορμή για να ‘ρθουν στην επιφάνεια δεκάδες πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών που, φανερά, αρχίζει να αφυπνίζεται.«Κοινωνικά Ιατρεία Αλληλεγγύης», «Κοινωνικά Φαρμακεία», ομάδες εθελοντών για την βοήθεια πεινασμένων και άστεγων, «Οι Γιατροί του Κόσμου», εθελοντικές προσφορές δωρεάν μαθημάτων σε άπορους μαθητές, οργανώσεις φορέων και της εκκλησίας όπως η «Όλοι Μαζί Μπορούμε», «Κοινωνικά Παντοπωλεία», δωρεάν φροντίδα Α.Μ.Ε.Α. και πλήθος άλλες πρωτοβουλίες σηματοδοτούν την διαφαινόμενη επιστροφή σε όλα αυτά που η επίπλαστη ευδαιμονία βοήθησε να απεμπολήσουμε.

Η «ανακάλυψη των άλλων» φαντάζει ως κυρίαρχο όπλο για να πολεμηθεί η βαρβαρότητα των καιρών. Είναι ένα από τα λίγα αναχώματα για να εμποδιστεί το τσουνάμι της φτώχειας στην καταστροφική του εξάπλωση. Δεν μπορεί-το καταλάβαμε επιτέλους-να αδιαφορούμε για «τον θάνατο της κατσίκας του γείτονα». Οι περιφράξεις των «δικών μας αυλών» έχουν πια εξαφανιστεί…

Και έγινε πλέον κατανοητό ότι «η μεγαλύτερη φτώχεια είναι όταν δεν περιμένεις κάτι από αυτόν που δεν σου οφείλει τίποτε».