Αν κάποτε στα σκαλιά ενός παλατιού, στο πράσινο γρασίδι μια τάφρου, στη μουντή μοναξιά του δωματίου ξυπνήσεις ξεμέθυστος πια, ρώτα τον άνεμο, ρώτα το κύμα, το πουλί, το ρολόι, καθετί που φεύγει, καθετί που στενάζει, καθετί που κυλάει, που τραγουδάει, που μιλάει, ΡΩΤΑ:

“Τι ώρα είναι;”

Και ο άνεμος, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι θα σου απαντήσουν:

“Είναι η ώρα της μέθης! Για να μη γίνεις ο μαρτυρικός σκλάβος του χρόνου, μέθα… Μέθα αδιάκοπα.”

Αλλά με τι;

Με κρασί, με ποίηση, με αρετή, με ό,τι θέλεις. Αλλά μέθα!…

“Charles Pierre Baudelaire”

Ας μεθύσω λοιπόν! …ή για την ακρίβεια… ας γράψω γιατί είμαι ήδη μεθυσμένος… Με ένα υπέροχο κοκτέιλ. Με ποίηση, με μουσική, με ό,τι νομίζετε αλλά κυρίως με μία (πολλές) υπέροχη γερμανική Pils.

Αλλά τι είναι ο χρόνος; Ποιος μπορεί να πει με ακρίβεια τι είναι ο χρόνος; Αντιγράφουμε από κάποιο λεξικό έναν τυπικό ορισμό της έννοιας του χρόνου: ”Χρονική απόσταση ανάμεσα σε 2 γεγονότα ή ανάμεσα σε ορισμένο γεγονός και στην υπάρχουσα στιγμή” ή “Ως χρόνος ορίζεται η ακριβής μέτρηση μιας διαδικασίας από το παρελθόν.”

ΤΡΙΧΕΣ…

Ο ορισμός της λέξης – έννοιας “χρόνος” είναι αυτός που δίνω εγώ:

“Χρόνος” είναι εκείνο το λεωφορείο που πάει όπου θέλει και ενώ βρίσκεσαι μέσα σε αυτό έχεις – θεωρητικά – την δυνατότητα να ξοδέψεις την ζωή σου όπως θέλεις εσύ κατά την διάρκεια του ταξιδιού.

Μπορείς, ας πούμε, να δεις από το παράθυρο όλα εκείνα τα μέρη, όλο το τοπίο να εναλλάσσεται εμπρός σου. Μπορείς να ρίξεις έναν ύπνο και να σε ξυπνήσουν στο τέρμα. Μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο. Μπορείς να χώσεις τα ακουστικά στα αυτιά σου και να βυθιστείς στην μελωδία. Μπορείς να γνωρίσεις τον διπλανό σου, τον μπροστινό και τον πισινό σου και να στήσεις γλέντι. Μπορείς να πας στον οδηγό και να του πεις να δυναμώσει το καλοριφέρ ή να χαμηλώσει το αιρ κοντίσιον, να του πεις να προσέχει στην οδήγηση, χίλια δυο μπορείς να του πεις αλλά – φευ! – δεν μπορείς να του πεις που να πάει.

Μπορείς λοιπόν να κάνεις τα πάντα… ό,τι θες. Κι άμα καρφωθείς σε καμιά κολώνα; Κι άμα καβαλήσεις κανά κράσπεδο; Κι άμα φουντάρεις σε κανά λάκκο; Έχει και απρόοπτα η διαδρομή…

Οπότε; Οπότε… τι κάνουμε θα ρωτήσει ο αναγνώστης;

Οπότε, λέω εγώ, παίρνουμε το δικό μας αυτοκίνητο και πάμε όπου θέλουμε. Όπου θέλουμε πάμε, όπου θέλουμε σταματάμε, όπου θέλουμε βάζουμε βενζίνη, όπου θέλουμε σταματάμε να φάμε, όπου θέλουμε σταματάμε να ξεκουραστούμε, να βγάλουμε φωτογραφίες, όποτε θέλουμε ξεκινάμε, όποτε θέλουμε σταματάμε, άμα θέλουμε ακούμε Μότσαρτ άμα θέλουμε ακούμε κλαρίνα, άμα θέλουμε πάμε με 80 άμα θέλουμε πάμε με 200, άμα θέλουμε οδηγούμε με κοστούμι, άμα θέλουμε οδηγούμε με τα σώβρακα, ό,τι θέλουμε κάνουμε.

Πρακτικά τι σημαίνει αυτό;

Μέθη!

Μεθύστε με οδήγηση! Πάρτε το τιμόνι στα χέρια σας! Ζήστε! Αγαπήστε όποιον θέλετε και αγνοήστε τους υπόλοιπους. Κάντε το σπίτι σας φρούριο, βάλτε μέσα αυτούς που θέλετε και οι άλλοι στο διάολο. Δεν χρωστάτε σε κανέναν, δεν σας ταίζει κανένας πούστης, τα χέρια σας να είναι γερά και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε. Δώστε βάση στα πραγματικά σημαντικά αυτού του ταξιδιού, κοιτάξτε τον σύντροφό σας στα μάτια, βάλτε τα παιδιά σας στην κουβέντα – ξέρουν πολλά περισσότερα από όσα φανταζόμαστε. Ξανά-αγαπήστε τους φίλους σας, χέστε τους μίζερους, λιανίστε τα φίδια, σπάστε τα μούτρα των πονηρών.

Εκτός από τους φίλους σας, αρχίστε να διαλέγετε και συγγενείς.

Ζήστε για πάρτη σας, δεν χρωστάτε σε κανέναν, κανείς δεν γνωρίζει για την ευτυχία σας περισσότερα από εσάς τους ίδιους, σε κανέναν δεν πέφτει λόγος για το ύψος του μισθού σας.

Μείνετε – ή γίνετε – έντιμοι, συνεπείς, εργατικοί, φιλόπονοι, ασυμβίβαστοι, διεκδικητικοί, εγωιστές με τα όνειρά σας, όμορφοι, ωραίοι, μάγκες, κύριοι. Η ομορφιά κρύβεται στα απλά αυτού του κόσμου και κάποιοι φρόντισαν αυτά τα απλά να τα καταχωνιάσουν στα έγκατα της γης. Ευτυχώς η λύση είναι απλή:

Γράψτε στους στα αρχίδια σας.

Κάποιοι θα πούνε… Καλά ρε κομματόσκυλε… γιατί βωμολοχείς; Εξίσου απλή είναι και η απάντηση… Κάποιον τον αγνοείς, τον οικτίρεις, τον παραβλέπεις, τον ξεχνάς, προσποιείσαι ότι δεν υπάρχει, τον καταριέσαι, το κρατάς μανιάτικο κλπ… Πολλή ενέργεια δεν απαιτείται για όλα αυτά, δε νομίζετε;

Οπότε… απλώς…. τον γράφεις στα @@ σου!

Το σπίτι σας φρούριο λοιπόν και την καρδιά σας κάστρο, σε κανέναν δεν χρωστάτε. ούτε καν στους γονείς σας, γιατί αν οι γονείς σας απαιτούν ανταπόδοση είναι γονείς της πλάκας. Αν κάτι είναι πραγματικά άδολο σε αυτόν τον κόσμο είναι η αγάπη των γονιών. Κανείς ΑΛΗΘΙΝΟΣ γονιός δεν περιμένει ανταπόδοση από το παιδί του, παρά μόνο η ευτυχία του παιδιού είναι και δική του ευτυχία (αλλά για αυτό θα γράψουμε κάποια άλλη φορά). Όπου μπορείτε δώστε, χαρείστε ό,τι σας περισσεύει, χαρείστε ακόμα και από το υστέρημά σας (αν διαγνώσετε πραγματική ανάγκη – είναι σίγουρο ό,τι θα σας επιστραφεί στο πολλαπλάσιο), βάλτε στην πλώρη την καρδιά και το μυαλό στο κουπί, γίνετε Άνθρωποι, γίνετε Μικροί Θεοί, μπορείτε.

Μπορείτε, και εσείς και εγώ και όλοι μας, αρκεί να στήσουμε απέναντί μας τον αυστηρότερο και πλέον αδέκαστο κριτή που έχει φυτέψει η φύση μέσα μας… τον εαυτό μας.

Και όταν ξυπνήσετε από όλη αυτήν την μέθη ρίξτε μια ματιά στην αυλή σας.

Ο Θεός σάς δίνει την FERRARI με το κλειδί στο χέρι…

Εσείς θα πάτε με το ΚΤΕΛ;

kommatoskylo

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...