Το ξέρουμε πως είναι εντελώς σκάρτη η εποχή.

Θα ήταν ωραίο όμως να ζούσαμε σε μια εποχή που θα ‘ταν εύκολο, όταν κάποιος ρωτούσε τί σ’ αρέσει να ακούς, ν’ απαντούσες Van Morrison. Τα τελευταία είκοσι χρόνια όμως είναι απλά αναπόφευκτο να σ’ αρέσουν στριφνοί ήχοι, εσωστρεφείς θόρυβοι ή ο παραμικρός ψίθυρος των Portishead.

Θα ήταν ωραία αν ζούσαμε σήμερα εκείνη την εποχή που τ’ ακουστικά θα έπαιζαν Roy Orbison. Όμως κι αυτό είναι δύσκολο. Υπήρξε βλέπεις εντωμεταξύ αυτή η καταραμένη Julia Roberts, η οποία χωρίς πολλά πολλά διέλυσε όλα τα pretty woman όλων των στερεοφωνικών. Υποδυόμενη εκείνο το κορίτσι, επέβαλλε υπόγεια και εντελώς ύπουλα, το πρότυπο της καλοφτιαγμένης, καλοσιδερομένης και απόλυτα μετρημένης (σε γωνίες, καμπύλες και αισθήματα) γκόμενας που μας ταλαιπώρησε για χρόνια. Ο R.O. όμως δεν θα τραγουδούσε ποτέ για την J.R. Τα τραγούδια απαιτούν κίνηση και ρυθμική ανάσα, όχι φωτογραφίες με τεράστια και ολόλευκα δόντια.

Αν ήταν να καθορίσει ο κινηματογράφος το στιλ της γυναίκας που θα κατέκλυζε τα μάτια μας, ας μην ήταν η Roberts των ταγιέρ και των άνοστων βλεμμάτων. Ας ζούσαμε στον κόσμο των γυναικών του Αντονιόνι ή του Γκοντάρ. Μυστήριες και σκοτεινές, γεμάτες γωνίες. Βασανιστήριο σκέτο, τέτοιο που πρέπει να είναι οι γυναίκες.

Ζούμε όμως ακόμη στο τέλος της εποχής της θαυματουργής οδοντόκρεμας και της απαραίτητης λεύκανσης. Κριτήριο για μια πρωταγωνίστρια είναι η συμφωνία με γνωστή μάρκα καλλυντικών, όχι ένα λοξό βλέμμα προς τον ένα και μοναδικό θεατή. Ο κινηματογράφος μας πρόδωσε. Έγινε ένας μετριοπαθής καθρέφτης των χρόνων που οι γυναίκες δεν αποκαλύπτονται, αλλά μοιάζουν. Ψάχνουμε αγωνιωδώς ανάμεσα σε κρυμμένα τόρεντς για να μας φανερωθεί εκείνη η ηθοποιός που παθαίνει και δεν περιφέρει σαν ρούχο μια κατασκευασμένη ωραιότητα. Όμως, «το πρόσωπο είναι σπαθί, κόβει», που θα έλεγε ο Παπαγιώργης. Αυτή την ουλή παρατηρούσαμε για καιρό, όλο και πιο σπάνια. Ας γίνει το σήμερα μια πανηγυρική επιστροφή των σημαδιών. Ας αποκτήσουμε δύστροπες εικόνες, απ’ αυτές που δεν ξεχνιούνται, παρά κάθε τόσο, μεθυσμένες, επιστρέφουν στην επιφάνεια.

Έπρεπε να ζούμε μια εποχή όλο μέλι. Τα χείλη θα έπρεπε να κολλάνε από ούζο και πεπόνι.

Όμως ζούμε τώρα, που ο καιρός έχει γεύση στάχτης. Σα να πήραμε κατά λάθος ένα ποτήρι απ’ το νεροχύτη και αυτό είναι γεμάτο νερό και αποτσίγαρα. Λες και όλο παλεύουμε να ξεδιψάσουμε πίνοντας από τέτοια ποτήρια. Έτσι, αντί για roy orbison είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε τα δελτία των 8. Αντί να βλέπουμε κορίτσια που χορεύουν απόγευμα στη μέση κάποιου δρόμου, είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση άλλο ένα διάγγελμα ενός ανέραστου υποψήφιου κυβερνήτη. Δεν προλαβαίνουμε να ιδρώσουμε σε μπερδεμένα σεντόνια, μας διαλύει τη σπονδυλική στήλη η αίσθηση του επόμενου εκκαθαριστικού. Μας στραγγαλίζει μια καλοχτενισμένη δημοσιονομική προσαρμογή. Υμνείται απ’ όλα τα ηχεία, μια ζωή δίχως επιθυμία.

Και εμείς, συνεχίζουμε κάθε μέρα, κάθε πρωί, να παίρνουμε το ίδιο ποτήρι μέσα απ’ το νεροχύτη. Το στόμα μας εξακολουθεί να είναι γεμάτο χθεσινά αποτσίγαρα.

tovytio

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...