Και σαν τοποθεσία πάνω στο χάρτη να κοιτάξει κανείς την Ελλάδα θα δει ένα ιδανικό σημείο συνάντησης μεταφυσικού χαρακτήρα. Το τρίστρατο που αποζητούν έμπειροι και πρωτόβγαλτοι μάγοι για να πιάσουν οι επικλήσεις τους στο θεό ή το διάβολο τις νύχτες με το ολόγιομο φεγγάρι.

Είμαστε τοποθετημένοι εδώ θέλουμε δε θέλουμε τι να κάνουμε. Ανάμεσα στη λαμπρότητα της αρχαίας αγοράς, τη μαγεία του παζαριού του Αλ Χαλίλι, και τον στυγνό ανταγωνισμό των αγορών της νέας τάξης.

Μέγα ερώτημα. Τι είναι ο Έλληνας τι το ζουμί του? Ο Οδυσσέας που μηχανεύεται? Ο έμπορος που παζαρεύει? Ο χρηματιστής που τζογάρει? Το τρίτο δεν σας φαίνεται εντελώς ξεκάρφωτο? Πολλοί μας φαντάζονται με χλαμύδα κι άλλοι με φουστανέλλα και φέσι, ελάχιστοι όμως με κοστούμι κι ένα λαπ τοπ στο χέρι.

Η Ελλάδα των δώδεκα θεών κι η Ελλάδα των μαυροφορεμένων δεσποτάδων στο τρίστρατο μονοπάτι των νέων σταυροφοριών των μεγάλων δυνάμεων, δεν μπορεί έτσι απλά να επιλέξει μεριά και να μείνει στάσιμη. Ποτέ δε μπόρεσε γιατί πορτοκάλια και μήλα όσο και να θέλεις να τα προσθέσεις δεν γίνεται. Κι εδώ είναι ένα καλάθι στη Μεσόγειο που έχει πολλές πραμάτειες μέσα για να τις παραδώσεις έτσι απλά σε μια μεριά χωρίς να ζυγίσεις όλες τις προσφορές και να διαλέξεις τη πιο συμφέρουσα για το τόπο. Μας έχουν φουσκώσει με το παραμύθι πως είναι αδύνατον να επιλέξουμε. Εχουν ανάγει σε θεική επιταγή την υποταγή μας.

Ο Έλληνας σε όλη του την ιστορία έζησε αγορές κι αγορές. Ολη η ιστορία μας είναι ιστορία αγορών και διαπραγματεύσεων με κάποιες μεγάλες δυνάμεις που λιγουρευόντουσαν τις πραμάτειες μας. Παζάρια κάθε είδους μα τούτο δω βαλμένο έτσι με τρόπο εκβιαστικό και τελεσίδικο, άδοξο χωρίς να υψωθεί ούτε μια απειλητική φωνή είναι έξω από τα νερά του.

Κι είναι λογικό να είμαστε έξω από τα νερά μας γιατί κυβερνώμαστε από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα από τη λάμψη της αρχαίας αγοράς και τίποτα από τη σπιρτάδα του εμπόρου στο μεγάλο παζάρι. Κυβερνώμαστε από ένα μείγμα που παλεύει να χωρέσει στο κουστούμι που του ράβουν ενώ βγάζει μάτι πως είναι έξω από τα μέτρα του. Κυβερνήτες που νοιάζονται περισσότερο να εισπράξουν τα κοπλιμέντα από τους επισκέπτες κι όχι την εκτίμηση του σπιτιού τους. Κυβερνήτες που μετέτρεψαν την ελληνική φιλοξενία σε νταβατζιλίκι. Ξεπέρασαν το στάδιο του φιλέματος κι έχουν φτάσει ήδη στο ξεπούλημα των παιδιών τους για τριάντα αργύρια.

Μια λαϊκή παροιμία λέει "θέλοντας ο βλάχος και μη θέλοντας ο ζωγράφος φόρεσε κι εσύ Χριστέ μου κόκκινο τσαρούχι"

Πάμε στις εκλογές οπλισμένοι με τους ήχους της φλογέρας και του κλαρίνου. Ζόρικα τα πράγματα... Κι όσο και να ψάχνουμε τα βοτάνια μας στο τρίστρατο δεν θυμόμαστε ούτε μια γητειά να μας σώσει.

Αυτές οι καινούργιες αγορές ξένο σώμα πάνω μας αλλά μας έπιασαν στον ύπνο με τα δώρα τους τόσα χρόνια. Κι εμείς νομίζαμε πως παζαρεύουμε. Και πως θα βάλει κι ο Χριστός κόκκινα τσαρούχια. Αλλά έλα που οι νεοφώτιστοι ζωγράφοι δεν καταλαβαίνουν το χριστό τους.... Ελα μου ντε.

Ένας πόλεμος έχει ξεσπάσει πάλι ανάμεσά μας για το ποιος είναι πατριώτης, ποιος προδότης, στα άκρα πάλι. Ενας πατριωτισμός που μοιάζει πολύ λαϊκίστικος για να τον αποδεχτεί η πνευματική σνομπ ελίτ του τόπου, και μια λογική από την άλλη που μοιάζει πολύ ξενέρωτη και φλούφλικη για να την ασπαστούν οι απανταχού ελληναράδες.

Εδώ είναι το πρόβλημα. Δεν μπορούμε να βρούμε μια μέση λύση μεταξύ ελληναρά κι Έλληνα. Να διακρίνουμε τη διαφορά που έχει ο όχλος από το Δήμο. Η αγορά από το παζάρι. Να δούμε τη πραγματική εικόνα μας πίσω από τους χολυγουντιανούς τριακόσιους αλλά και έξω από τη γερμανική βέργα που θέλει να της μοιάσουμε με το ζόρι.

Να βάλουμε κάτω να μελετήσουμε τα άσχημα μας αλλά και το όμορφα που έχουμε. Γιατί εδώ πλέον πάμε να τρελαθούμε εντελώς. Δεν ακολουθούμε το μίτο της Αριάδνης έχουμε γίνει μαλλί κουβάρι μέσα του.

Δεν εξιλεωνόμαστε γκαρίζονας συνέχεια πως είμαστε Έλληνες κι αυτό να το πλασάρουμε σαν κληρονομικό δικαίωμα που θα πρέπει να υποχρεώσει τους υπόλοιπους να μας χαιδολογάνε. Ούτε όμως το σώνουμε αν γίνουμε υπάκουα πιόνια των νέων αποικιοκρατών και υποκύψουμε στη λασπολογία των τροικανών κι αρχίσουμε να αυτομαστιγωνόμαστε για τις αμαρτίες μας γιατί αυτό επιβάλλει ο τοκογλύφος που μας δάνεισε. Να μετρήσουμε τη θέση μας στο νέο κόσμο πρέπει και με ποιο τρόπο θα συνεργαστούμε μαζί του χωρίς να μεταλλαχτούμε ντε και καλά σε κάτι που δεν θέλουμε. Ποιες είναι οι πραγματικές οφειλές μας και με αξιοπρέπεια να τις ξεπληρώσουμε και ποιοι είναι οι τόκοι που μας φόρτωσαν οι έμποροι των εθνών και δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να ξεπληρώσουμε.

Να κάνουμε ένα καλό παζάρι χρειάζεται για τις πραμάτειες μας. Τι είναι δικό μας και πρέπει να το φυλάξουμε και τι είναι διαθέσιμο για να το πλασάρουμε με τους δικούς μας όρους. Εμείς έχουμε βγάλει τα σπαθιά έξω και παλεύουμε ανάμεσα στο να ξεπουλήσουμε όλο μας το πάγκο χωρίς να δώσουμε καμιά μάχη, ή από την άλλη να το κλείσουμε το μαγαζί χωρίς να διαπραγματευτούμε τίποτα σαν πεισματάρικα σχολιαρόπαιδα.

Όπως ο Γερμανός δεν θα γίνει Έλληνας κι ο Έλληνας δεν θα γίνει ποτέ Γερμανός. Κι ο Άγγλος δεν θα γίνει ποτέ Γιαπωνέζος ούτε ο Γιαπωνέζος Άγγλος. Είναι φυσικό. Είναι λογικό. Αλλά όλοι τελικά μαθαίνουν να διαπραγματεύονται στις παγκόσμιες αγορές. Εμείς μείναμε απέξω. Όπως μείναμε και μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που αντί για νικητές στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων μοιάζαμε με νικημένοι. Γιατί και τότε όπως και τώρα αυτοί που έπρεπε να χειριστούν τα πράγματα ήταν συνεργάτες των κατακτητών και προδότες κι εισέπρατταν τη περιφρόνηση και την απαξίωση και τον εκβιασμό φυσικά

Πως θα διαπραγματευτούμε με τους δανειστές αν στο τραπέζι κάθονται εκείνοι που τα φάγανε μαζί τους? Πως θα απαιτούσαν από τους συμμάχους ίση μεταχείριση εκείνοι που όλοι γνώριζαν πως το καιρό του πολέμου φόραγαν κουκούλα? Να διώξουμε τους ένοχους διαπραγματευτές πρέπει σε πρώτη φάση. Και να βγάλουμε το πολυμήχανο Οδυσσέα από μέσα μας, ή τον έμπορα του Αλ Χαλίλι, ή τη σοφία της αρχαίας αγοράς, έχουμε τόσα πολλά να διαλέξουμε από ότι έχουμε διδαχτεί τόσους αιώνες που είναι εντελώς παρανοϊκό να κολλήσουμε σε ένα ξερό ελληνάρες, εδώ στο σταυροδρόμι των λαών.

Στους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης δεν είναι ο καπιταλισμός που θα έχει το πρώτο λόγο, αλλά η δύναμη κάθε λαού να διαφυλάξει την ύπαρξή του. Κι αν τώρα η αριστερά αδυνατεί να αρθρώσει λόγο και αρχίζουν ακραία επικίνδυνα φαινόμενα να αναπτύσσονται είναι γιατί δυστυχώς άλλη μια φορά παγιδευμένη στα δίχτυα της, δεν μπορεί να προσαρμόσει το λόγο της και το σκοπό της στις νέες μορφές υποταγής που έχουν προκύψει όπου ο διεθνισμός της με τη παγκοσμιοποίηση στα αυτιά των καταπιεσμένων και υποταγμένων λαών πλέον και όχι απλά του παγκόσμιου προλεταριάτου, μπερδεύονται επικίνδυνα καθώς μπαίνουν πρωτόγνωροι φόβοι στο τραπέζι που επιβάλλουν όχι απλά τη συσπείρωση των καταπιεσμένων εργατών αλλά την ομοψυχία ολόκληρων λαών κι όχι για την εξασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων αλλά για την επιβίωση της ταυτότητάς τους και της θέσης τους στο παγκόσμιο χάρτη.

Είναι υποκριτικό ή αφελές να προσπαθούμε να μειώσουμε το εθνικιστικό συναίσθημα που πολλοί έχουν βρει την ευκαιρία και γαργαλάνε συνεχώς, αρνούμενοι να κατανοήσουμε για ποιους λόγους συμβαίνει αυτή η "νέα γέννα" γιατί αυτή θα συμβεί όσο και να την εξορκίζουν κάποιου και θα φέρει στο κόσμο το παιδί του φόβου και του μίσους που τάξη δεν θα γνωρίζει.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...