Μέχρι τώρα οι πολιτικοί ηγέτες νομίζουν τουλάχιστον ότι κρατούν τα ηνία, αλλά δε θα αργήσει η ώρα που η πολυθρόνα που με τόσο πάθος αγαπούν , θα τρίζει , γιατί οι διαγραφές δε θ’αργήσουν παρά μόνο αν υπογράφουν κανένα ιδιωτικό συμφωνητικό για αιώνια πίστη στις κεντρικές θέσεις του κόμματος, γιατί πια το «λόγω τιμής» δεν πιάνει. Αυτή η τιμή είναι φτηνή και ξεπουλιέται στην πρώτη ευκαιρία λίγης οικονομικής ασφάλειας και κομματικής θαλπωρής.

Και σε αυτές τις εκλογές, όπου εργαζόμενοι και εργοδότες ψηφίζουν το ίδιο κόμμα, όπου οι κατέχοντες οικονομική ισχύ και οι μη κατέχοντες πάλι ψηφίζουν το ίδιο κόμμα, δεν θα ήταν πιστευό ότι αποκλειστικά με τη ψήφο του καθενός θα σημειωθούν σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Η Συλλογική Σύμβαση καταργείται, οι μισθοί μεώνονται ίσα-ίσα για την επιβίωση και καμιά φορά για την αναπαραγωγή –αν και πολλοί μαζεύτηκαν πάνω στη γη- , και οι συντάξεις μειώνονται και όλα θα γίνουν κατά βούληση εγχώριου κεφαλαίου, καθώς και των εξωτερικών παρεμβάσεων. Έτσι κι αλλιώς,οι αγώνες δίνονται στο δρόμο και στους χώρους εργασίας. Σ’αυτές τις εκλογές δίνεται, όμως , μια εξαιρετική ευκαιρία να μπει ένα φρένο στους Ναπολέοντες της κακιάς ώρας, στους αποστειρωμένους ποιητές και στους πολιτικούς-ακροβάτες της πολιτικής. Αντί αυτού του φρένου, η συμμετοχή στα κόμματα εξουσίας και η πολιτική και ηθική στήριξη τους από ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου ,από το χώρο της διανόησης και της εργατικής ζωής φαίνεται να δικαιώνει εώς και νομιμοποιεί την -ως τώρα- πολιτική πρακτική τους.

Σε αυτή την αποϊδεολογικοποίηση της ελληνικής, αλλά και παγκόσμιας κοινωνίας, κυριαρχεί η σχιζοφρένεια του τύπου «άλλο ο άνθρωπος και άλλο οι ιδέες του». Αυτή είναι η μεγαλύτερη χιλιοειπωμένη αβελτηρία των τελευταίων ημερών για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δηλαδή θα μπορούσε να ήταν κάποιος ακροδεξιός με τρυφερή καρδιά ενός παιδιού και να σεβόταν τον εαυτό του και τον συνάνθρωπό του. Και μετά από αυτή την περιγραφή θα μπορούσε να θεωρείται ισορροπημένος; Ή θα μπορούσε να ήταν ένας Αριστερός , τον οποίο διακρίνει η μισαλλοδοξία και το αντιδημοκρατικό πνεύμα. Φυσικά, οι τυχαίες υπάρξεις στους διάφορους πολιτικούς χώρους τείνουν να γίνουν πλειοψηφία σήμερα.

Η ήσυχη συνείδηση προφανώς δεν είναι το ζητούμενο αυτών των ανθρώπων. Για να έχει κανείς ήσυχη συνείδηση, θα πρέπει να έχει συνείδηση, όμως αυτή έχει διαφθαρεί εδώ και χρόνια με κάθε πρακτική ΙΜΚ. Δεν αναγνωρίζει πολιτικές ταυτότητες , δεν αναγνωρίζει ιδεολογίες και πολιτικά πεπραγμένα. Γνωρίζει το τουρλού-τουρλού και το γιαουρτλού. Υπάρχει, όμως, η αληθινή ελπίδα ότι αυτός ο λαός θα ψηφίσει αυτό που επιτάσσει η έλλογη ικανότητά του και η καρδιά του, γιατί αυτά τα δύο δεν αλληλοσυγκρούονται,όπως πιστεύεται, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. Αν πάλι υποταχθεί στο φόβο, ο καθένας είναι άξιος της μοίρας που χτίζει...δυστυχώς όχι μόνο για τον εαυτό του.