του Γιώργου Καπόπουλου

Mε την Ελλάδα παίζεται η επικοινωνιακή κωμωδία της Εξαίρεσης, εικόνα που διαψεύδεται από τη δυναμική επιδείνωσης στην Πορτογαλίας, αλλά η Ισπανία δεν προσφέρεται για παρόμοιο ρόλο

Από το 1 τρισ. που ζήτησε η Γαλλία, στα 800 δισ. που αποδέχθηκε η Γερμανία για την αύξηση των διαθεσίμων του Μόνιμου Μηχανισμού ESM, η απόφαση του Eurogroup της Παρασκευής επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά ότι η αργή προσαρμογή του Βερολίνου αποδυναμώνει την εμβέλεια κάθε καθησυχαστικού μηνύματος προς τις Αγορές που στέλνει η Ευρωζώνη.

Είναι προφανής η τακτική του Βερολίνου: Μόνο στο παρά πέντε και με το μικρότερο δυνατό κόστος εμπλέκεται στις προσπάθειες θωράκισης των αδύνατων κρίκων τη Ευρωζώνης, ακόμη και αν σήμερα πρόκειται για μεγάλα μεγέθη όπως η Ισπανία που μπορούν να πυροδοτήσουν ένα ανεξέλεγκτο ντόμινο αποσταθεροποίησης με επόμενο σταθμό την Ιταλία.

Η τακτική αυτή της Μέρκελ δεν εξηγείται ούτε από εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες, ούτε από τις γερμανικές ιδεοληψίες που εμποδίζουν τη ρεαλιστική προσγείωση: Η Γερμανία προσπαθεί να παρατείνει μια ολοένα πιο οριακή ισορροπία που μέχρι στιγμής έχει αποβεί προς όφελός της καθώς η δημοσιονομική κρίση στο Νότο έχει συμπιέσει σε πρωτοφανή ιστορικά χαμηλά ποσοστά το κόστος του δικού της δανεισμού. Φθηνή πρόσβαση στο δανεισμό, ίσον περαιτέρω διεύρυνση του προβαδίσματος της χώρας όχι μόνο στους οικονομικούς δείκτες αλλά κυρίως στους ευρωπαϊκούς πολιτικούς συσχετισμούς, μια κατάσταση πραγμάτων που αν δεν τερματισθεί θα περιορισθεί δραστικά αν η Ευρωζώνη υιοθετήσει κοινό δανεισμό με εργαλείο το ευρω-ομόλογο.

Στο ερώτημα πώς η χώρα θα αποφύγει μακράς διαρκείας εγκλωβισμό στην ύφεση από τη δραστική μείωση των εξαγωγών της στο χειμαζόμενο Νότο, στο Βερολίνο αρέσκονται να παρουσιάζουν την Κίνα και τη Λατινική Αμερική ως εναλλακτικές διεξόδους, μια προσέγγιση που μοιάζει περισσότερο ως ευσεβής πόθος με δεδομένη την αύξηση των ανησυχιών για σπάσιμο της κινεζικής «φούσκας».

Αυτή η διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης με καθυστερημένη εμπλοκή της Γερμανίας που της διασφαλίζει εδώ και δύο χρόνια φθηνό δανεισμό σε βάρος των νότιων εταίρων της έμοιαζε μέχρι σήμερα να είναι η ιδανική μέση γραμμή πλεύσης ανάμεσα στην αδιανόητη επιστροφή στο μάρκο που, λόγω της ανεξέλεγκτης ανατίμησής του, θα έπνιγε τις εξαγωγές και σε έναν κοινό για την Ευρωζώνη δανεισμό που θα στερούσε από το Βερολίνο τη δυνατότητα ενίσχυσης της παντοδυναμίας του που έχει φθάσει σήμερα σε οριακό σημείο.

Αν με την Ελλάδα παίζεται επί δύο συναπτά έτη η επικοινωνιακή κωμωδία της Εξαίρεσης -μια εικόνα που διαψεύδεται από τη δυναμική επιδείνωσης που καταγράφεται στην προσαρμογή της Πορτογαλίας- η Ισπανία από το μέγεθός της δεν προσφέρεται για παρόμοιο ρόλο, με την Ιταλία να πλήττεται από την επόμενη μέρα, μια ζοφερή προοπτική που την παραδέχθηκε δημόσια, εμμέσως πλην σαφώς, ο Μόντι επιχειρώντας να χρεώσει επικοινωνιακά τις όποιες δυσμενείς για τη Ρώμη εξελίξεις στην έλλειψη αποφασιστικότητας της κυβέρνησης Ραχόι για περαιτέρω δημοσιονομική περιστολή.

Η Γερμανία διαχειρίσθηκε την κρίση της Ευρωζώνης για να καταγράψει τακτικά κέρδη και να εγκλωβίζεται μέρα με τη μέρα σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο πιστή στην ιστορική της παράδοση του προηγούμενου αιώνα στο πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο. Χωρίς εναλλακτική από την παραμονή της στην Ευρωζώνη στρατηγική επιλογή η κυβέρνηση Μέρκελ κερδοσκόπησε σε βάρος του Νότου την ίδια ώρα που δημιουργούσε στους Γερμανούς φορολογούμενους την πεποίθηση ότι πληρώνουν την ανευθυνότητα εταίρων που καταχρηστικώς εισήλθαν στην ΟΝΕ.

Ιδανική λύση
Η διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης με καθυστερημένη εμπλοκή της Γερμανίας που της διασφαλίζει εδώ και δύο χρόνια φθηνό δανεισμό σε βάρος των νότιων εταίρων της έμοιαζε μέχρι σήμερα να είναι η ιδανική μέση γραμμή πλεύσης ανάμεσα στην αδιανόητη επιστροφή στο μάρκο και σε έναν κοινό για την Ευρωζώνη δανεισμό, έχει φθάσει σήμερα σε οριακό σημείο.

-

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...