Ο Έλληνας δημοσιογράφος προφανώς δεν γνωρίζει τον Καμύ, αλλά και μόνο το γεγονός ότι το 17% του εκλογικού σώματος(ένα μέρος του ελληνικού λαού) δεν ψηφίζει σύμφωνα με τα δικά του αξιολογικά και πολιτικά κριτήρια συνιστά ύβριν! Ο δημοσιογράφος μιλάει για το λαό, ενώ συγχρόνως αναφέρεται σε μία πολιτική ελίτ ως εάν αυτή να κινείται πέρα και έξω από το «σώμα».

Συνήθως στην έννοια λαός συγκαταλέγονται οι «πάνω» και οι «κάτω», οι έχοντες και οι μη έχοντες, το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι και οι δέκα οικογένειες που συγκεντρώνουν ολόκληρο τον πλούτο της χώρας, ο 60χρονος αυτόχειρας του Περιστερίου και ο κάτοικος των ευγενών προαστίων. Η έννοια λαός, λοιπόν, είναι μία γενίκευση που χρησιμοποιείται για να αποκρύψει τις διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες, τα λαμόγια και τους έντιμους, τους φτωχούς και τους πλούσιους, τους αλαζόνες και τους ταπεινούς, όλους όσους δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Κι όταν οι τελευταίοι τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι, τότε «αμαρτάνουν» καθώς καταπατούν τα ιερά και τα όσια καθώς και τον ορθό λόγο! Γι’ αυτό οι εκβιασμοί εκδιπλώνονται από το εσωτερικό ως το εξωτερικό, από τον Παπαδήμο ως τον Σόιμπλε.

Αλλά σε μία πραγματική δημοκρατία κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων. Σε κάθε περίπτωση, τα όρια αυτά καθορίζονται με βάση τους κοινούς αξιολογικούς προσανατολισμούς που βρίσκουν την έκφρασή τους στο Σύνταγμα. Τι σημαίνει, όμως, κοινοί προσανατολισμοί, αν όχι προσανατολισμοί της πλειοψηφίας; Γιατί, τάχα, η βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων που δοκιμάζονται σκληρά από τη λιτότητα ως μη όφειλαν, θεωρείται λαϊκισμός και υπερβολή;