Και όλα αυτά με σκηνικό το κουφάρι του εργοστασίου της «Πειραϊκής-Πατραϊκής». Το κτίριο που, ως τις αρχές της δεκαετίας του 90, αποτελούσε το καμάρι της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας και έδινε ψωμί σε 5000 Πατρινές οικογένειες.

«Εσείς που μας κοιτάτε κάποτε σαν κι εμάς θα πεινάτε», ήταν το σύνθημα των τελευταίων εργαζομένων που το 1996 διάβαιναν το κατώφλι του εργοστασίου για τελευταία φορά. Ήταν η εποχή που η Πάτρα ζούσε τον εφιάλτη που βιώνει σήμερα ολόκληρη η χώρα. Ήταν η εποχή που τα μεγάλα εργοστάσια της Πάτρας έκλειναν το ένα μετά το άλλο, είτε μεταφέροντας τις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό είτε βάζοντας λουκέτο στο πλαίσιο ενός σχεδίου αποβιομηχάνισης της περιοχής. Ήταν η εποχή των αυτοκτονιών, τότε που η Πάτρα θρηνούσε δεκάδες απελπισμένους αυτόχειρες που έβαζαν τέλος στη ζωή τους πνιγμένοι από τα χρέη και την ανεργία. Ήταν η εποχή που η υπόλοιπη Ελλάδα «κοιτούσε» αδυνατώντας να προβλέψει πως θα ερχόταν κάποτε η μέρα που ολόκληρη η χώρα θα γινόταν Πάτρα.

Στη δεκαετία του ‘90 η Αχαΐα χτυπήθηκε στην καρδιά. Σε λίγα μόνο χρόνια το κλείσιμο εργοστασίων και το χτύπημα της αγροτικής παραγωγικής επέφεραν έναν χωρίς προηγούμενο οικονομικό μαρασμό και δημιούργησαν μια μεγάλη «μαγιά» φτηνών εργατικών χεριών – ομήρων στην εκμετάλλευση.

Στη θέση όσων γκρεμίστηκαν, άνθισαν ραγδαία παρασιτικοί τομείς της οικονομίας: καζίνο και άλλα κέντρα τζόγου (κουλοχέρηδες κλπ.), ευκαιριακές και με επαχθείς όρους εργασίες στο λιμάνι και στα έργα ζεύξης Ρίου – Αντίρριου.

Στα τόσα προβλήματα της πόλης ήρθε να προστεθεί και αυτό των χιλιάδων μεταναστών που τα τελευταία χρόνια στοιβάζονται γύρω από το λιμάνι της πόλης, αναζητώντας τρόπο να διασχίσουν την Αδριατική αναζητώντας τον ευρωπαϊκό τους παράδεισο.

Μία τεράστια αποθήκη εξαθλιωμένων ψυχών το παλιό εργοστάσιο της «Πειραϊκής Πατραϊκής» και απ’ έξω εκατοντάδες νέοι οπλισμένοι με πέτρες, καδρόνια και μίσος, έτοιμοι να «λιντσάρουν» τους μετανάστες. Νέοι, που πολύ πιθανόν να είναι τα παιδιά των απολυμένων της «Πειραϊκής-Πατραϊκής», στρέφουν σήμερα την οργή τους στους «απρόσκλητους εισβολείς», ξεχνώντας πως αυτοί που οδήγησαν στα ερείπια του εργοστασίου τους πεινασμένους μετανάστες είναι οι ίδιοι που πριν 20 χρόνια πέταξαν στο δρόμο τους πατεράδες τους.