Ο Μάης του 1968, ίσως να μην κατάφερε να φέρει την επανάσταση σε πολιτικό επίπεδο. Κατάφερε όμως να προκαλέσει μια πολιτιστική έκρηξη που σίγουρα άλλαξε τον κόσμο. Ποια κληρονομιά άφησαν στις επόμενες γενιές αυτοί που αγωνίστηκαν για την Αλλαγή;

Ο Μάης του 1968 ήταν μία αποφασιστική καμπή στη σύγχρονη γαλλική ιστορία, η ύψιστη στιγμή απελευθέρωσης για πολλούς, καθώς για πρώτη φορά οι φοιτητές συμμάχησαν και οι εργάτες ακολούθησαν, ταράσσοντας την συντηρητική κυβέρνηση του Charles De Gaulle.

Για άλλους όμως, όπως ο σημερινός πρόεδρος της χώρας Nicolas Sarkozy, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν μόλις 13 ετών, ο Μάης του 1968 αντιπροσωπεύει την αναρχία και τον ηθικό σχετικισμό, την απώλεια των κοινωνικών και πατριωτικών αξιών, η οποία πρέπει γρήγορα να ξεχαστεί.

44 χρόνια μετά, η εξέγερση των φοιτητών και εργατών του Παρισιού θεωρείται ακόμα από πολλούς αναλυτές της περιόδου ως «κεραυνός εν αιθρία. Η εξέγερση όμως μόνο αναπάντεχη δεν ήταν. Το επαναστατικό αυτό κίνημα γεννήθηκε για να αντιδράσει απέναντι στα πάντα, όχι απέναντι σε κάτι συγκεκριμένο, όπως συνηθιζόταν μέχρι τότε. Η αντίδραση ήταν ενάντια στη συνολική δομή μιας ολόκληρης κοινωνίας, φέρνοντας στο προσκήνιο την επανάσταση μιας νέας μερίδας ανθρώπων, αυτής των φοιτητών και των νέων εργαζομένων, η οργή και το πείσμα των οποίων ενώθηκε με αυτή των μόνιμων επαναστατών της ιστορίας, των εργατών, με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη σε έκταση και ισχύ κοινωνική αντίδραση του μεταπολεμικού κόσμου.

Εκτός αυτών όμως ανέδειξε την αδυναμία της παραδοσιακής αριστεράς να ακολουθήσει τους ρυθμούς των καιρών. Ελπίδα του επαναστατικού κινήματος του 1968 ήταν να αλλάξει τον κόσμο με τρόπο παρόμοιο με την Οκτωβριανή Επανάσταση, η προσπάθεια όμως έμεινε ημιτελής, αφήνοντας τους κρατικούς θεσμούς ανέπαφους. Η αποτυχία του κινήματος σήμανε ουσιαστικά το τέλος του γαλλικού κουμμουνιστικού κόμματος και σηματοδότησε την έναρξη της πορείας της αριστεράς προς το σημερινό αδιέξοδο, έχοντας περιπέσει, όπως τονίζει ο André Glucksmann, σε πνευματικό κώμα.

Εν έτει 2012 αντικρίζουμε ένα κόσμο που μοιάζει να αργοπεθαίνει. Οι νέοι άνθρωποι διαδηλώνουν εναντίον κάθε μορφής μεταρρύθμισης, ενάντια σε κάθε τι που φαντάζει στα μάτια τους ως ένοχο για όλα όσα συμβαίνουν. Και αν το 68 η εξέγερση είχε σαν στόχο το συθέμελο τράνταγμα του αυταρχισμού της εποχής, τώρα ένας πλανήτης ολόκληρος που ασφυκτιά από τη μόλυνση και πεθαίνει από την πείνα θα φέρει τσουνάμι ανεξέλεγκτων αντιδράσεων.

Στο τέλος, όσο η πολιτική και κοινωνική κληρονομιά του κινήματος του Παρισιού ξεφτίζει και παραγράφεται ως απομεινάρι, ως αποκύημα μίας περιστασιακής διαστρέβλωσης της ομαλής πορείας του δυτικού κόσμου (η οποία προφανώς ορίζεται ως η πορεία προς τον άκρατο φιλελευθερισμό), τόσο εκπρόσωποι των συντηρητικών δυνάμεων θα συνεχίσουν να καπηλεύονται και να αμαυρώνουν την ιστορική και πραγματική του σημασία, αφήνοντας τις παλιές γενεές να αναπολούν τα περασμένα μεγαλεία και τις νέες να εγκλωβίζονται σε αναπόφευκτα αδιέξοδα, δίχως ιδεολογικό και ηθικό προσανατολισμό.

STEVENIKO

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...