Σε αυτό τον τόπο έτυχε να ανοίξω τα μάτια μου. Σε αυτόν τον τόπο οι πρόγονοι μου γεννήθηκαν, έζησαν, αγάπησαν, δημιούργησαν, μόχθησαν, πολέμησαν, αντίκρισαν αυτό το ίδιο φως, πάτησαν το ίδιο χώμα, ατένισαν την ίδια θάλασσα, ερωτεύτηκαν, κέρδισαν, γέλασαν, δάκρυσαν. Άλλες εποχές τότε διαφορετικές. Θυμάμαι τον παππού μου να μας εξιστορεί ιστορίες για τους Γερμανούς και την πείνα στην Κατοχή. Στα παιδικά μου μάτια αυτά δε μπορούσαν να έχουν υπόσταση. Σε μια άλλη εποχή είχα γεννηθεί. Πάντα με σύνεση και οικονομίες μεγαλώσαμε, ποτέ δεν ζήσαμε υπερβολικά, όμως είχα την αίσθηση ότι ζούσα στο πιο όμορφο σημείο της γης, στην πιο φιλόξενη και ειρηνική γωνιά. Οι αφηγήσεις του παππού, μού φαίνονταν παραμύθια, τόσο μακρινά που δεν ταίριαζαν στον τόπο και στην καθημερινότητα μου.

Έπειτα θυμάμαι τις μεγάλες κομματικές συγκεντρώσεις, τους μεγαλύτερους να υποστηρίζουν με πάθος ο καθένας κάποια παράταξη. Στα μάτια μου όλοι οι διαπληκτισμοί, οι φανατισμοί έμοιαζαν ανούσιοι και οι πολιτικοί ίδιοι. Μεγαλώνοντας δεν άλλαξε αυτή η αίσθηση. Αντιπαθούσα τα μεγάλα λόγια, δυσπιστούσα προς τους πολιτικούς. Ίσως είμαι απόλυτη – κάτι που απεχθάνομαι – μα τελικά η εξουσία πάντα διαβάλλει τον άνθρωπο. Χρειάζεται ισχυρή παιδεία και ανθρωπιά για να μείνεις πιστός στις υποσχέσεις και στα λόγια σου, να μη θεωρήσεις τον εαυτό σου ως κάτι το "μοναδικό" και ξεχάσεις από που ξεκίνησες.

Και τώρα είμαστε εδώ. Στην Ελλάδα του 2012. Υπό Κατοχή. Υπό μαύρη εργασία. Υπό ημιαπασχόληση. Υπό απολύσεις. Υπό. Μια Ελλάδα που ξεπουλιέται και χάνεται σε αιώνια αναμονή της επόμενης δόσης. Σήμερα αν θες να το παίξεις «τεχνοκράτης», γίνεσαι συντηρητικός, ξεχνάς την ανάπτυξη και πατάς το λαό. Αν θες να μη θεωρηθείς «λαϊκιστής», αποδέχεσαι τα πάντα σιωπώντας, λέγοντας «ευχαριστώ». Δεν υπήρξα ποτέ όλα τα παραπάνω. Ούτε κολάκευσα προς όφελος, ούτε φοβήθηκα να σκεφτώ, να εκφραστώ, να ζητήσω, να απαιτήσω.

Σκέφτομαι όλα όσα συμβαίνουν. Αν ζούσε ο παππούς μου θα ήταν πικραμένος από τη σημερινή Ελλάδα. Μπορεί να έζησε δύσκολα χρόνια, αλλά υπήρξε υπερήφανος και περιτριγυρισμένος από αγάπη. Αν μπορούσα θα του έλεγα πως εκείνες οι αφηγήσεις του – που φάνταζαν παραμύθια στα παιδικά μου μάτια – σήμερα μου φαίνονται πιο κοντινές και άμεσες από ποτέ. Μια νέα κατοχή είναι εδώ. Μια κοινωνία που τοποθετεί τον άνθρωπο στην άκρη και θεοποιεί το χρήμα.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...