Ψάχνω να βρω αυτό το αναθεματισμένο συναίσθημα που έχει κατακλύσει κάθε γωνιά, κάθε ψυχή, κάθε βλέμμα. Που σαν ακαταμάχητο άρωμα, έχει μαγέψει αυτήν την κοινωνία, της έχει ξυπνήσει πάθη και ένστικτα. Συσσωρευμένη οργή που θέλει να ξεσπάσει, πάθος για κάτι διαφορετικό, φόβος για κάτι καινούριο; Συναίσθημα, συναίσθημα, συναίσθημα και η λογική κρυμμένη. Βρισκόμαστε λοιπον στην εποχή των ενστίκτων και προ της κάλπης των συναισθημάτων, αγαπητοί. Και στον αγώνα αυτό κερδισμένοι θα βγουν οι μάγοι που ξέρουν καλύτερα να χειρίζονται, να διεγείρουν το συναίσθημα.


Ψάχνω να βρω πότε ξεκίνησε να εκφασίζεται η ελληνική κοινωνία. Αισθάνομαι πως η Χρυσή Αυγή είναι απλά η επισφράγηση μιας μακροχρόνιας διαδικασίας εκφασισμού, που αργά, μυστικά αλλά σταθερά κατακτούσε τις ψυχές μας. Και ήρθε ο ήχος ενός χαστουκιού να επιβεβαιώσει τον διχασμό μας , το λανθάνων μίσος , που τόσο καλά κρυβόταν στις ψυχές μας, καλλυμένο από την επίπλαστη ευημερία της φούσκας στην οποία ζούσαμε. Η οικονομία κατέρρευσε και συνεπήρε μαζί της την ελλειματική μας πολιτική που τόσο καλά έκρυβε τα μειονεκτήματά της. Η κρίση τράβηξε απότομα το πέπλο της ευημερίας και αποκάλυψε την σαθρότητα των θεσμών, των νοοτροπιών, της ηθικής κατάπτωσης και μας άφησε να αναζητούμε μια διέξοδο και να πέφτουμε θύματα των ευαγγελιστών της αλλαγής.

Ψάχνω να βρω ποιο είναι το παλιό και ποιο το νέο; "Ευρώ ή δραχμή, Τσίπρα ή Σαμαρά" μου λένε, "αποφάσισε". Και εγώ με την ρευστή μου σκέψη να αναρωτιέμαι γιατί συνεχίζουμε να αποποιούμαστε των ευθυνών μας και να τις μεταθέτουμε στην κορυφή. Το παλιό και το νέο είναι ένα δίλημμα την έκβαση του οποίου την κρίνουμε καθημερινά εμείς. Ευρωπαίους μας λέγανε, όταν συνεχίζαμε να φοροδιαφεύγουμε, Ευρωπαίους μας αποκαλούσαν όταν περιμέναμε ρουσφέτια από τους πολιτικούς μας, όταν οι Τσοχατζοπουλαίοι διασπάθιζαν τον κοινωνικό μας πλούτο με μια δυτική ευγένεια και η βάση επεφημούσε τους «ύποπτους» χαρισματικούς ηγέτες της, που έταζαν λαγούς με πετραχύλια. Ευρωπαϊκά μουντζώναμε τον διπλανό μας επειδή μας πήρε την σειρά στην τράπεζα και ευρωπαϊκά περνούσαμε με κόκκινο τα φανάρια και δεν δίναμε καμία σημασία στις διαβάσεις. Μικροδιαφθορές, με την ανομία να μας χαρακτηρίζει και να μην μας ενοχλεί, αφού το κάνει και ο γείτονας. Και τώρα κραυγάζουμε ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Η επανάσταση αγαπητοί μου είναι να κοιτάξουμε το παρελθόν μας και να φτύσουμε τους εαυτούς μας. Η πραγματική επανάσταση είναι να αλλάξουμε τον εαυτό μας, είναι η επανάσταση του νου και όχι των όπλων και του αίματος. Είναι μια επανάσταση που γίνεται -ή δεν γίνεται- και με Ευρώ και με δραχμή.

Και έρχονται κάποιοι να εκμεταλλευτούν την τσακισμένη εθνική υπερηφάνεια, την θρυματισμένη αυτοπεποίθησή αυτών που ντρέπονται να κοιτάξουν στον καθρέπτη. Δεν φταίμε εμείς, λένε. Φταίνε αυτοί. Και έρχεται ο Μιχαλολιάκος να τάζει ανάκαμψη του εθνικού φρονήματος, δαιμονοποιώντας τους ‘άλλους’, τους μετανάστες, τους αριστερούς, τους προδότες, τους ανθέλληνες. Διεγείρει το συναίσθημα, την παρόρμηση αυτών που απεχθάνονται τον εαυτό τους και αναζητούν την λύση σε μια ριζοσπαστική επανάσταση που θα θεμελιώσει τον συντηρητισμό του έθνους μας.

Και μεις κοιτάμε στις οθόνες, τα πογρομ και τα χαστούκια, όπως κοιτάζαμε τις γροθιές και τα γιαούρτια. Άλλοι γελούν, άλλοι σιγοψυθιρίζουν «καλά τους έκανε», και άλλοι φωνάζουν δυνατά « συνέχισε». Mίσος έσπειρες, φασισμό θα θερίσεις.