Μερικές σκέψεις για την 26η Σεπτέμβρη
Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012 Posted by STEVENIKO
Η
αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα για το αν έπρεπε να γράψω κάτι για τη
σημερινή ημέρα γενικής απεργίας, σωματειακής παρέλασης και καταστολής,
μιας και ούτε καμία προσμονή για αλλαγή είχα, ούτε και τίποτα από όλα
όσα συνέβησαν με εξέπληξαν.
Η
αίσθηση που δημιουργήθηκε για ακόμη μία φορά είναι ότι ο κόσμος δεν έχει
πια τη θέληση να συγκρουστεί. Όχι μόνο γιατί όσοι κατέβηκαν στους
δρόμους ήταν ελάχιστοι σε σχέση με τις περσινές πορείες, αλλά γιατί δεν
είχαν πια καμία όρεξη να αντισταθούν. Αν είχαν, η μισή ντουζίνα χιλιάδες
χημικών του περσινού Ιούνη, θα στόλιζε και σήμερα τους δρόμους της
Αθήνας.
Επέλεξα
να δω απ’ έξω το πώς κυλά το πράγμα. Είχα πολύ καιρό να το κάνω και η
αλήθεια είναι ότι με βοήθησε να εμπεδώσω κάποια βασικά πράγματα. Όπως το
να διαβάσω τις φρέσκιες ανακοινώσεις του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, λίγα
λεπτά μετά την αποχώρηση τους από την πλατεία Συντάγματος, για τον
“λαϊκό παλμό”, τη “μεγαλειώδη συμμετοχή” και την “αγωνιστική διάθεση των
μαζών να παλέψουν και να συνεχίσουν τους αγώνες τους στους δρόμους”.
Εμετός.
Κανείς,
εκτός από αυτούς, δεν πιστεύει πια στους “εργατοπατέρες”. Ούτε και οι
ίδιοι οι εργατοπατέρες πιστεύουν στους εαυτούς τους, μιας και ο Γιάννης
Παναγόπουλος διάλεξε να είναι σήμερα στη Μαδρίτη για ένα συνέδριο
συνδικαλιστών. Ή για να πάρει μαθήματα αλληλεγγύης των δρόμων. Ή και για
τα δύο.
Ποτέ
δεν υπήρχε διάθεση για αντίσταση από τα σωματεία. Δεν είναι κάτι
καινούριο όλο αυτό, ούτε χρειαζόταν να μάθουμε ότι τη μοναδική μέρα που
αποφάσισαν να δείξουν ότι έχουν ακόμη μερικούς να τα στηρίζουν, ο
πρόεδρος της ΓΣΕΕ ήταν στην άλλη άκρη της Ευρώπης.
Η
ίδια η ευχαρίστηση τους από τη δίωρη απεργία και την επιστροφή τους
αύριο στον “κοινωνικό διάλογο” ως ηθικοί νικητές μιας χαμένης από την
αρχή μάχης, δείχνει το πόσο εμπαίζουν με τους ίδιους τούς αγαπημένους
τους αγωνιστές.
Πού
μπορεί να βρισκόταν μια λύση; Μέσα στις ίδιες τις δουλειές. Με τις
γενικές τους συνελεύσεις, τις στάσεις εργασίας, τη διεκδίκηση των
στοιχειωδών δικαιωμάτων τους. Όμως χαθήκανε κι αυτές μαζί με τα ίδια
τους τα σωματεία.
Ακυρωμένες
απεργίες, καταπάτηση όσων ακόμη εργασιακών δικαιωμάτων απέμειναν,
εκδικητικές απολύσεις κι όλα αυτά με την απάθεια ή, στην καλύτερη των
περιπτώσεων, με μια διαδικαστική καταγγελτική επιστολή για να βγει η
υποχρέωση.
Όσοι
εργαζόμενοι απέμειναν ακόμη στις θέσεις τους, το κατάφεραν μόνο
εξαιτίας παραχωρήσεων χωρίς καμία διεκδίκηση. Μεμονωμένα περιστατικά δεν
υπάρχουν πια. Την όλη κατάσταση μαρτυρά και η ίδια η σημερινή γενική
απεργία, μία μέρα πριν την οριστική (;) συμφωνία των πολυπόθητων μέτρων.
24 ολόκληρες ώρες πίεσης, για να εξασκηθούν τα επαναστατικά μας
αντανακλαστικά.
Μεγαλειώδης,
λοιπόν, ήταν σήμερα η παρέλαση των σωματείων και επαναστατικές οι
διακηρύξεις τους για νέους αγώνες. Καθιερωμένη και η περιφορά των
πολιτικών αρχηγών και βουλευτών ανάμεσα στα κομματικά τους συνδικάτα,
για να μιλήσουν με τον κόσμο, να ακούσουν την κοινωνία και να μεταφέρουν
την ανησυχία τους για την επικείμενη κοινωνική αναταραχή στα βουλευτικά
τους έδρανα.
Δεν
τρώμε άλλο κουτόχορτο. Δεν έχει πια γλαρόσουπα. Μας τελείωσε. Όπως μας
τελειώσαν και οι όποιες ελπίδες της μικροαστικής τους επανάστασης. Της
επανάστασης της 26ης Σεπτεμβρίου, με συνθήματα για καλύτερους μισθούς
πείνας και περισσότερα δικαιώματα χάριτος. Του γενικού ξεσηκωμού για να
έχουν -όσοι από αυτούς έχουν- και αύριο τις δουλίτσες τους. Γιατί αυτό
ήταν το κάλεσμα για σήμερα. Για ένα κόκκαλο από τα αποφάγια.
Πολλοί
πίστεψαν ότι στην πορεία της σημερινής μέρας τα πράγματα θα άλλαζαν και
οι φωνές ικεσίας θα μετατρέπονταν σε κραυγές μίσους και απαίτηση φυγής.
Φευ.
Τρεις
μήνες μετά τις εκλογές, ποιος θα είχε μέσα του την μπέσα να βγει και να
πει φύγε εσύ που σε ψήφισα; Κανείς. Γι‘ αυτόν ακριβώς το λόγο κανείς
δεν διάλεξε στο κάλεσμα του να περιλάβει αυτό το αίτημα. Όποιος το έκανε
είναι ξανά αυτός που όσοι τον σχολιάσουν, θα τον πουν γραφικό και
μειοψηφία. Γιατί αυτό είναι.
Ποια
είναι η λύση σε μια κοινωνία που από τη μικρογραφία του χώρου εργασίας,
μέχρι τις συντεχνιακές της ενώσεις έχει παραδώσει τα όπλα αμαχητί;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Μόνο και μόνο που κανείς δεν τους παίρνει πια στα
σοβαρά είναι η αρχή.
Όσο
όμως οι ιδιωτικοί τους στρατοί συνεχίζουν να παίζουν τα παιχνίδια των
αφεντικών, τόσο λιγότερος κόσμος θα έχει πια την ελπίδα ότι μια απεργία
πυροτέχνημα θα καταφέρει ποτέ να εξελιχθεί σε έναν γενικό ξεσηκωμό μέχρι
τελικής πτώσης.
polyfimos
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
