Θέατρο και θέαμα επιστρέφουν στις παλιές δοκιμασμένες συνταγές του ελληνικού κινηματογράφου
Ηθοποιοί και άνθρωποι της τέχνης δίνουν εξηγήσεις για το φαινόμενο
Η Τζένη Καρέζη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «Τα κόκκινα φανάρια» (1963). Το έργο θα μεταφερθεί στο θέατρο (Κοτοπούλη - Ρεξ) σε σκηνοθεσία-χορογραφία Κωνσταντίνου Ρήγου
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος τραγουδά μαζί με την Τζένη Καρέζη για το χρυσοψαράκι που τρώει τελικά τη γατούλα. Η Ρένα Βλαχοπούλου δεν το βάζει κάτω και επιδίδεται στις τρέλες της - κι ας έχει πατήσει τα 40! Οι πόρνες στο σπίτι με τα κόκκινα φανάρια, στην Τρούμπα, έχουν η καθεμία τη δική της ιστορία. Εικόνες, στιγμιότυπα, ατάκες από ταινίες που όλοι αγαπήσαμε ζωντανεύουν εφέτος στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας.
«Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Μια τρελή, τρελή σαραντάρα» και «Τα κόκκινα φανάρια» ξεχωρίζουν σε μια σειρά παραστάσεις που ετοιμάζονται να σηκώσουν αυλαία από τον προσεχή Οκτώβριο στην Αθήνα, ενώ στη Θεσσαλονίκη το ΚΘΒΕ επιμένει φανατικά στα παλιά. Σε εποχές κρίσης η αναβίωση του παρελθόντος και η νοσταλγία μιας περασμένης εποχής είναι ίσως μια κάποια λύση - έστω κι αν η λύση αυτή διαρκεί ένα δίωρο.
Η μεγάλη επιτυχία που σημείωσε πέρυσι το «Αναζητώντας τον Αττίκ» ήρθε να επιβεβαιώσει την ανάγκη του κοινού να ξεχάσει το τώρα και να γυρίσει στο πριν, στην αφέλεια και στην αθωότητα περασμένων δεκαετιών. Κάπου εκεί εγγράφεται και η sold-out παράσταση πέρυσι στο Εθνικό με τον «Κόκκινο βράχο» του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Κυρίως όμως αυτό παρατηρείται στη μεταφορά των λεγόμενων «παλιών καλών» ελληνικών ταινιών στο σανίδι, που χρόνο με τον χρόνο πολλαπλασιάζονται.
Ετσι, μετά το πρόσφατο παράδειγμα του «Μπακαλόγατου» με τον Πέτρο Φιλιππίδη, που παιζόταν επί μια τριετία στο θέατρο Μουσούρη, κοιτάζοντας πίσω θυμόμαστε τους «Γαμπρούς της Ευτυχίας», το «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο / γαρίφαλο», τους «Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες», τη «Θεία από το Σικάγο», το «Αλίμονο στους νέους» ή το «Ενα βότσαλο στη λίμνη»... Στην ουσία πρόκειται για μια διάθεση να επιλέξουμε από τις μνήμες μας. Τις μνήμες των γονιών ή ακόμη και των παππούδων μας, πράγματα τα οποία μας γυρνούν πίσω και γίνονται επιτακτικά στις δύσκολες εποχές που ζούμε.
«Οταν ήμασταν Ελληνες»
«Οταν παίζεις σε ένα τέτοιο έργο, νιώθεις σαν στο σπίτι σου» λέει στο «Βήμα» ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ο οποίος πρωταγωνιστεί στο «Κοροϊδάκι της δεσποινίδος», έχοντας αναλάβει τον ρόλο του Ντίνου Ηλιόπουλου. «Εχω την αίσθηση ότι αυτή τη δική μου ανάγκη την έχει και ο κόσμος. Γιατί σε εποχές όπως αυτές γυρνάει σε πιο συναισθηματικά πράγματα, πιο παλιά, λιγότερο περίπλοκα. Αυτή η νοσταλγία αρέσει και στους νέους. Εργα όπως "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος" δεν έχουν ως ζητούμενο τα υψηλά νοήματα, αλλά μια υπέροχη αφέλεια, που είναι φτιαγμένη με μεγάλη μαστοριά. Και εμείς ως ηθοποιοί πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτά τα έργα με την αντίστοιχη αθωότητα».
Οπως και η Βίκυ Σταυροπούλου, η οποία ετοιμάζεται να αναμετρηθεί με τη... Ρένα Βλαχοπούλου στην «Τρελή, τρελή σαραντάρα»: «Ακριβώς επειδή εμείς αυτή την εποχή τη ζήσαμε μέσα από τις ταινίες και όχι μέσα από την καθημερινότητά της, κρατάμε τα καλά της. Μου αρέσει λοιπόν που ο κόσμος δείχνει να απολαμβάνει αυτή την επιστροφή στο παρελθόν, γιατί η νοσταλγία μάς γλυκαίνει όλους. Και σήμερα την έχουμε ανάγκη όσο ποτέ».
«Γι' αυτό και οι παραστάσεις που έχουν πίσω τους μια ελληνική ταινία», λέει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ο οποίος τη σκηνοθετεί, «πρέπει να μένουν στην εποχή τους, κάτι που κάνουμε και εμείς στη δική μας, στο Μικρό Παλλάς. Γιατί έτσι κρατάμε αυτή τη διπλή νοσταλγία. Από τη μια τα έργα μάς θυμίζουν τα παλιά χρόνια, όταν ήμασταν Ελληνες - γιατί, αν χάθηκε κάτι, είναι αυτή η ελληνική ιδιοσυγκρασία -, και από την άλλη θυμίζουν στον καθένα μας τα παιδικά ή νεανικά του χρόνια».
Ρετρό... κόντρα στη μνήμη
Ρετρό... κόντρα στη μνήμη
Με διάθεση να τα αλλάξει όλα ο Κωνσταντίνος Ρήγος καταπιάνεται με τα «Κόκκινα φανάρια», γνωρίζοντας ότι σε ένα έργο όπως αυτό «η νοσταλγία λειτουργεί πολύ στο κοινό και αυτό είναι κάτι που ένιωσα στην "Bossa nova". Ηθελα να ασχοληθώ με κάτι που να μου κινεί το ενδιαφέρον αλλά και να διαθέτει ένα στοιχείο ρετρό. Ταυτοχρόνως ήθελα να μπορεί να γίνει και σημερινό. Ομολογώ ότι και το θέμα και το κείμενο αντέχουν. Ξέρω ότι έχει κατοχυρωθεί στη μνήμη μας, ξέρω ότι έχουμε ταυτίσει τους ηθοποιούς με τα πρόσωπα. Θα προσπαθήσω όμως να δημιουργήσω εκείνη την κόντρα που θα οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα».
Η νοσταλγία που μας προκαλούν εμπεριέχει ίσως και μια δόση ασφάλειας και σιγουριάς ως προς την ανταπόκριση του κοινού; «Είναι αλήθεια ότι σου προσφέρουν την ιδέα μιας σιγουριάς» λέει ο Σπύρος Παπαδόπουλος, «χωρίς ποτέ αυτό να σημαίνει ότι είναι εξασφαλισμένη η επιτυχία τους. Απλώς ξέρεις ότι ο κόσμος, μόλις ακούσει τον τίτλο, καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται και δεν χρειάζεται να ρωτήσει για την παράσταση». «Ισως όμως η σύγκριση να λειτουργεί και αρνητικά» προσθέτει η Βίκυ Σταυροπούλου, «γιατί αυτές οι ταινίες έχουν βάλει πολύ ψηλά τον πήχη».
Αν πάντως στην Αθήνα μετράμε ήδη τρεις παραστάσεις με τίτλους νοσταλγικούς, η Θεσσαλονίκη συνεχίζει ακάθεκτη τον δρόμο που άνοιξε με τη «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου. Πέρυσι ήταν η «Μαντάμ Σουσού» του Δημήτρη Ψαθά και το καλοκαίρι που μας πέρασε «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη (και τα δύο θα παιχτούν στην αρχή της σεζόν 2012-2013). Στο νέο πρόγραμμα περιλαμβάνεται ένα (από τα λιγότερο επιτυχημένα) μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, το «Κοροϊδάκι της πριγκηπέσσας» σε σκηνοθεσία Φώτη Μεταξόπουλου, ενώ στη Νεανική Σκηνή θα ανεβεί «Ο Μικρός Ηρως» του Στέλιου Ανεμοδουρά σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη και σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα.
«Επιστροφή στην αυτογνωσία»
«Η εξωτερικότητα του πράγματος είναι η νοσταλγία, το περιτύλιγμα» επισημαίνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής και σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης σχολιάζοντας τις επιλογές που κάνει για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. «Η εσωτερικότητά του είναι μια παλινδρόμηση, ένα θεραπευτικό ξανακοίταγμα του εθνικού μας εαυτού μέσα από έργα που έχουν κάνει εγγραφή στο συλλογικό ασυνείδητο. Ολα αυτά τα έργα που ανεβάζουμε είναι εμβληματικά, σύμβολα που περισσότερο από μια επιστροφή στη νοσταλγία - που διαθέτει και ρομαντισμό - μας οδηγούν σε μια επιστροφή στην αυτογνωσία. Με ένα νέο κοίταγμα, τα έργα αυτά μας βοηθούν στην αποκατάσταση μιας ροής, σε μια επανεκκίνηση του έθνους» καταλήγει.
«Μικρος Ηρως», ένας έλληνας Μπάτμαν
«Εχω μεγαλώσει με τον "Μικρό Ηρωα", όπως ένα μεγάλο μέρος των νεοελλήνων που είναι σήμερα πάνω από 35-40 χρόνων» λέει ο Γιάννης Ρήγας ο οποίος ανέλαβε να σκηνοθετήσει την παράσταση για τη Νεανική Σκηνή του ΚΘΒΕ. «Είναι ένας πολύ χαρακτηριστικός τύπος, που κρατά τη σκούφια του από το αμερικανικό κόμικ και το εξελληνίζει επιτυχώς. Εγγράφεται σε μια εποχή που τα παιδιά χρειάζονταν πρότυπα και έρχεται να γίνει ένα από αυτά. Νομίζω πως είναι εφάμιλλος των ηρώων που κυκλοφορούν σήμερα. Τι έχει να ζηλέψει ο Γιώργος Θαλάσσης από έναν Μπάτμαν; Κάνει κι εκείνος εξίσου παλαβά πράγματα...
«Εχω μεγαλώσει με τον "Μικρό Ηρωα", όπως ένα μεγάλο μέρος των νεοελλήνων που είναι σήμερα πάνω από 35-40 χρόνων» λέει ο Γιάννης Ρήγας ο οποίος ανέλαβε να σκηνοθετήσει την παράσταση για τη Νεανική Σκηνή του ΚΘΒΕ. «Είναι ένας πολύ χαρακτηριστικός τύπος, που κρατά τη σκούφια του από το αμερικανικό κόμικ και το εξελληνίζει επιτυχώς. Εγγράφεται σε μια εποχή που τα παιδιά χρειάζονταν πρότυπα και έρχεται να γίνει ένα από αυτά. Νομίζω πως είναι εφάμιλλος των ηρώων που κυκλοφορούν σήμερα. Τι έχει να ζηλέψει ο Γιώργος Θαλάσσης από έναν Μπάτμαν; Κάνει κι εκείνος εξίσου παλαβά πράγματα...
Δεν ξέρω αν με αυτή την επιλογή δείχνουμε την ανάγκη μας να γυρίσουμε πίσω ή μάλλον να κοιτάξουμε πίσω και να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα. Είμαστε πολύ τραυματισμένοι και έχουμε ανάγκη αυτή τη νοσταλγία - παράλληλα με το καινούργιο. Δεν μπορούμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο. Θέλουμε μέσα από αυτή την παράσταση να χαρίσουμε στον εαυτό μας λίγες γλυκές στιγμές που μας λείπουν. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει ο Θαλάσσης. Είμαστε ορφανοί από αυτά τα πρότυπα. Αυτό όμως δεν εμποδίζει να τα ψάχνουμε».
Βίκυ Σταυροπούλου-Ρένα Βλαχοπούλου
πότε & πού:Αντιμέτωποι με τα «πρότυπα»
Σπύρος Παπαδόπουλος-Ντίνος Ηλιόπουλος
Σπύρος Παπαδόπουλος-Ντίνος Ηλιόπουλος
«Ξέρω ότι ενδόμυχα το κοινό μας συγκρίνει, την ίδια στιγμή που δεν θέλει να δει τη μίμηση. Αν όμως σκέφτεσαι συνέχεια ποιος έχει παίξει τον ρόλο θα χάσεις, γιατί η σύγκριση με το παλιό λειτουργεί εναντίον σου, εναντίον μας. Πιστεύω λοιπόν ότι ο αλάνθαστος δρόμος είναι να προσπαθήσεις να ξεχάσεις τα δεδομένα, να κατακτήσεις μια αθωότητα - πράγμα πολύ δύσκολο - και να ξεκινήσεις από την αρχή».
Βίκυ Σταυροπούλου-Ρένα Βλαχοπούλου
«Οταν μου προτάθηκε το έργο και ο ρόλος με έπιασε μια αγωνία, γιατί ξέρω ότι όλος ο κόσμος έχει ταυτίσει την Τζένη Πετρομιχάλη με τη συγκλονιστική Ρένα Βλαχοπούλου και αυτό είναι ένα μεγάλο φορτίο. Οταν όμως διάβασα το πάντρεμα που κάνει ο Θοδωρής Πετρόπουλος ανάμεσα στο θεατρικό, που έπαιζε η Μαίρη Αρώνη, και το σενάριο της ταινίας, ένιωσα καλύτερα. Αποφάσισα να αντιμετωπίσω τον ρόλο σαν να είναι κανονικός. Να μην πέσω στην παγίδα να μιμηθώ τη Βλαχοπούλου - γιατί πώς να μιμηθείς το ταλέντο ή την αμεσότητά της;».
«Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» των Νίκου Τσιφόρου - Πολύβιου Βασιλειάδη. Θα ανέβει στο θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης στο τέλος Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας. Παίζουν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Κατερίνα Παπουτσάκη, Ταξιάρχης Χάνος, Τζένη Μπότση, Τάσος Γιαννόπουλος, Κάκια Ιγερινού
«Μια τρελή, τρελή σαραντάρα» των Αλέκου Σακελλάριου - Χρήστου Γιαννακόπουλου. Θα ανέβει τον Οκτώβριο στο Μικρό Παλλάς. Σκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης. Με τους Βίκυ Σταυροπούλου, Δημήτρη Μαυρόπουλο, Ελένη Κρίτα, Βάσω Γουλιελμάκη, Στράτο Χρήστου, Κωνσταντίνο Κακούρη, Γιώργο Δεπάστα, Νεφέλη Ορφανού.
«Τα κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού. Θα ανέβει στο Θέατρο Κοτοπούλη - Ρεξ τον Ιανουάριο του 2013. Σκηνοθεσία - χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος. Παίζουν: Μαρία Κίτσου, Νίκος Ψαρράς, Κωνσταντίνα Μιχαήλ (η διανομή δεν έχει ολοκληρωθεί)
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
