του Γιάννη Μακριδάκη


Όπως η Μέρκελ έτσι κι εγώ επισκέφθηκα την Αθήνα πριν λίγες μέρες για πρώτη φορά μέσα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Εγώ βέβαια περπάτησα στο κέντρο της πόλης ενώ εκείνη θα είναι σε κονσέρβα και σε αποστειρωμένα μέγαρα, οπότε δεν θα δει τίποτα.

Ευτυχώς.

Διότι, εμένα τουλάχιστον, η Αθήνα μού φάνηκε σαν μια πόλη “εν τάξει”, μια πόλη με ατμόσφαιρα φτιαχτή, από την οποία λείπουν οι εικόνες που άκουγα και διάβαζα εδώ και δυο χρόνια και κυρίως πέρσι τον χειμώνα, προφανώς εξ αιτίας της δράσης του Δ-ένδεια. Ούτε μετανάστης, ούτε πρεζάκι, ούτε καν ζητιάνος δεν υπάρχει στο κέντρο. Δεν είδα άστεγους, ούτε συμπράγκαλα αστέγων, ούτε ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους (σε σημείο να αναρωτιέμαι αν τους μαζεύουν και όλους αυτούς τους ανθρώπους και πού τους πηγαίνουν ή αν έχουν μετακομίσει μόνοι τους στα προάστια) αλλά είδα μυριάδες κόσμο να χασκογελούν καθήμενοι στις αναρίθμητες καφετέριες από το Μοναστηράκι ως τα Εξάρχεια και χιλιάδες να μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά της Ερμού ωσάν να είναι περίοδος Χριστουγέννων. Είδα μια Αθήνα που σε τίποτα δεν μοιάζει να περνάει οικονομική κρίση αν εξαιρέσει κανείς πως στην Ομόνοια και τα πέριξ η κίνηση πεζών και οχημάτων είναι αισθητά λιγότερη απ’ ό,τι στο παρελθόν.

Προσωπικά κατά την επίσκεψή μου στην πρωτεύουσα απογοητεύτηκα. Όχι επειδή δεν είδα εικόνες εξαθλίωσης αλλά επειδή συνειδητοποίησα ότι και σήμερα να γινόταν εκλογές, όλο αυτό το τσουρμολόι που έχουν ακόμα πέντε φράγκα στις τράπεζες εντός και εκτός, πάλι Σαμαρά θα ψήφιζαν για να μην χάσουν δήθεν το ευρώ τους. Απογοητεύτηκα από τους ανθρώπους διότι είδα πως δεν χαμπαριάζουν, πως συμπεριφέρονται σαν τον γνωστό βάτραχο που βράζει προοδευτικά μέσα στην κατσαρόλα δίχως να νιώθει την άνοδο της θερμοκρασίας μέχρι την ώρα που θα ζεματιστεί και θα πεθάνει. Απογοητεύτηκα διότι είδα πως έχουν μπει ήδη στην πόλη οι οχτροί αλλά εμείς γελάμε ψωνίζοντας στις αγορές και πίνοντας καφέδες όπως πρώτα. Και ευτυχώς δεν πήγα βράδυ στο Γκάζι διότι εκεί είναι βέβαιο ότι θα γινόμουν έξαλλος.

Καλύτερα που δεν θα τα δει λοιπόν όλα τούτα η Μέρκελ. Τα βλέπουν βέβαια οι ντόπιοι ρουφιάνοι της και εισηγούνται ολοένα και περισσότερα μέτρα λιτότητας, με τα οποία, θέλοντας να φτωχοποιήσουν όλους αυτούς της μεσαίας τάξης που δεν χαμπαριάζουν με τίποτα, εξοντώνουν τους πρώην φτωχούς, νυν άπορους. Και τους πετάνε ύστερα στον κάλαθο, τους μαζεύουν σε στρατόπεδα ή σε άσυλα σωρηδόν, για να μη φαίνονται στην πόλη και χαλάνε την ψυχολογία των βατράχων που βρίσκονται στο προστάδιο του βρασμού.

Αυτή είναι η τακτική. Όποιος πέφτει κάτω, θάβεται στα γρήγορα και οι υπόλοιποι συνεχίζουμε να ζούμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα, μιας και δεν βλέπουμε πτώματα.

Μου φυγε κάθε ελπίδα ανατροπής μετά από αυτή την τριήμερη επίσκεψή μου στην ελληνική πρωτεύουσα. Τέτοια σούπα, τόσο αλλοτριωμένο, συμβιβασμένο, σκλαβωμένο στο ευρώ του κόσμο δεν περίμενα πως θα δω. Βρίσκουν και τα κάνουν λοιπόν οι καταπιεστές. Αφού ο καθένας χαίρεται όσο δεν του χουν πάρει τα πάντα, θα τα πάρουν όλα απ’ όλους.

Καλύτερα που δεν θα μπορέσει να πάρει τίποτα μυρωδιά η Μέρκελ από αυτή την κοινωνία. Μπορεί να ματώνει η καρδούλα της άμα σκέφτεται τους Έλληνες αλλά άμα τους δει κιόλας, θα διψάσει για ακόμα περισσότερο αίμα και μάλιστα αμέσως.

ΥΓ

Αν πήγαινε δε και στο κέντρο ή στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης, δεν σας λέω τίποτα. Μάλλον θα ειδοποιούσε την Βέρμαχτ να μας βομβαρδίσει.