Αφήνω τους ανθρώπους να περάσουν. Παρατηρώ όσα εκείνοι μου επιτρέπουν να δω. Ένα λιωμένο παντελόνι. Ένα σπασμένο κουμπί. Ένα ζευγάρι λασπωμένα παπούτσια. Μια ομπρέλα που την νίκησε ο αέρας. Μια τσάντα περασμένη βιαστικά στον ώμο με ανοιχτό φερμουάρ. Μια μικρή χαρακιά στο μάγουλο από το ξύρισμα. Μια λάθος ψαλιδιά ψηλά στο κεφάλι. Ένα βλέμμα που μένει μετέωρο χωρίς γυαλιά. Ένα χέρι που ψάχνει μια άδεια τσέπη. Δυο πόδια που τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο. Ένα πρόσωπο κουρασμένο. Τον χρόνο επάνω του. Έτσι ήταν πάντα, μου λες. Η μόνη αντίσταση που απέτυχε είναι αυτή απέναντι στον χρόνο. Συμφωνώ, πάλι, μόνο που εγώ τις αγαπάω τις φθορές, γιατί είναι αυθεντικές. Κι έτσι νομίζω ότι νικάω τον χρόνο.

Αφήνω τους ανθρώπους να περάσουν. Φαντάζομαι τις εικόνες που δεν θέλουν να μου δείξουν. Τον πρωινό καυγά που έχει γίνει πια ρουτίνα. Την αγωνία της Παρασκευής στο γραφείο για το ποιος θα είναι εκείνος που θα φύγει αυτή την εβδομάδα. Το σπίτι που είναι άνω κάτω μετά το χθεσινό μοναχικό μεθύσι. Το αυτοκίνητο που θέλει πάλι σέρβις αλλά ο λογαριασμός είναι στο μείον. Τα ψιλά που δεν φτάνουν για εισιτήριο και πρέπει να χαλάσεις και το τελευταίο εικοσάρικο. Ένα σωρό άγχη που κάποτε θεωρούσαμε λεπτομέρειες και τώρα βαραίνουν το περπάτημά μας. Αφήσαμε τις λεπτομέρειες να μας καθορίζουν, μου λες, και τώρα γύρισαν όλες κατά πάνω μας. Συμφωνώ, πάλι, μόνο που εγώ τα αγαπάω τα βάρη, γιατί μόνο μέσα από την απαλλαγή τους έμαθα να λυτρώνομαι. Κι έτσι νομίζω ότι νικάω εμένα.

Αφήνω τους ανθρώπους να περάσουν. Να τους σταματάς όσους θέλεις, μου λες, μόνο οι άλλοι μας προσφέρουν τις νίκες μας. Συμφωνώ, πάλι. Και ίσως κάποια μέρα να νικήσω.

ta xamena epeisodia