Τρωμε τις σαρκες μας οι ανθρωποι. Ξεσκιζουμε, καταστρεφουμε, μιλαμε για το τελος του κοσμου χωρις κανεις μας να σκεφτεται οτι αυτο ισως να μην εχει σημασια τελικα. Εχουμε ηδη τελειωσει. Και τελιωσαμε τοτε. Δεν ξερω ποτε ηταν ακριβως, ουτε τι ηταν αυτο που εκανε τον ανθρωπο να χασει την ανθρωπια. Το ηθος, τις αξιες, τα συναισθηματα. Αυτα αξιζουν. Κι αυτα εχουν τελειωσει, εδω και πολυ καιρο. Δεν ειμαι καν σιγουρη για το αν τα γνωρισε ποτε η δικη μου γενια. Ξεσκιζουμε, μονο ξεσκιζουμε. Και το κανουμε με χαρα. Νομιζουμε οτι ετσι μονο κατι καταφερνουμε, νομιζουμε οτι οταν υποβιβαζουμε τα κεκτημενα των αλλων τους μειωνουμε, οτι αυτοματα ανεβαινουν οι δικες μας μετοχες, οχι. Ξεσκιζουμε μονο. Καθε μερα ολο και πιο πολυ. Μεχρι να μην μεινει τιποτα.

Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου βρισκομαι σε μια διαρκη μαχη, σε μια εμπολεμη ζωνη, σε εναν εμφυλιο, που δεν ξερεις με ποιον μαχεσαι, ουτε αν εισαι νικητης ή χαμενος τελικα, θα φανει στο χειροκροτημα. Μεχρι τοτε ομως; Οφειλεις να παλεψεις. Αγνωστο το ποιον. Ποιος ειναι ο φιλος και ποιος ο εχθρος; Και παλευεις ανθρωπους ή παλευεις ιδεες; Παλευεις για σενα ή για τον κοσμο; Επιβιωση. Με ερωτηματικο. Ζωη. Περισσοτερα ερωτηματικα. Κι ο ερωτας;

Ο ερωτας δεν ηταν παντα κινητηριος δυναμη των ανθρωπων; Η πηγη ολων των συναισθηματων; Ο ερωτας δεν εφερνε την αγαπη; Που πηγαν ολα αυτα; Τι απεγιναν τα παθη; Τα παθη που παρασερνουν, ο ερωτας που σαρωνει, που κανει το φως και το σκοταδι να εναλλασονται ακουραστα, και το καθε λεπτο της ζωης σου μοιαζει μοναδικο και σημαντικο; Χαθηκαν. Ξεσκιστηκαν. Ολα. Ο ερωτας ειναι αρχη και τελος. Το μονο πραγμα που μπορει τοσο ευκολα να σε εξουσιασει. Μεχρι την στιγμη που σταματησαμε να ερωτευομαστε ανθρωπους. Γιατι αλλαξαν. Γιατι το χρημα εγινε πιο σημαντικο. Γιατι η διψα για ερωτα εγινε διψα για εξουσια, γιατι οταν εχεις εξουσια αγοραζεις τα παντα. Και τον ερωτα. Κρυβεσαι. Μασκα φοραμε ολοι. Και οι ανθρωποι εχουμε ηδη αφανιστει. Δεν αναρωτιεμαι καν το γιατι. Ξερω.

Ξερω. Ξερω οτι παντα μου πολεμουσα ολους τους αορατους εχθρους. Ξερω οτι δεν εμπιστευομαι κανεναν. Ξερω οτι ο ερωτας ειναι μονο μια ιδεα στην δικη μου εποχη, οχι βιωμα. Δεν μας επιτρεπονται τα βιωματα σημερα, δινουν δυναμη και θεληση. Ειναι κινητρο. Ο ανθρωπος σημερα δεν εχει κινητρο.

Ο ανθρωπος σημερα δεν εχει τιποτα. Ειναι αρπακτικο. Η επιβιωση του ισχυροτερου. Ο ισχυροτερος. Και η επιβιωση, για ζωη κουβεντα. Ειναι δεδομενο το τι ειναι η ζωη. Η ζωη ειναι εξουσια. Εσυ με την μασκα. Τα λεφτα, τη λιμουζινα, τους φουσκωτους, την κυρια με τις σαραντα οκτω πλαστικες που πηγαινει στα φιλανθρωπικα γκαλα χαπακωμενη, εσυ. Εσυ εισαι ο ισχυρος. Εσυ επιβιωνεις. Κι εγω ξαναρωταω: ζεις;

Δεν υπαρχει σωστος δρομος. Η σκυλα, η χαρυβδη, και η σηψη.


Νομιζα οτι ημουν μονη. Μετα σε βρηκα. Αμεσως καταλαβα οτι εισαι κατι διαφορετικο. Επικοινωνουμε. Ακομη και στη σιωπη. Ακομη και στους κοσμους τους ολοκληρους που βρισκονται αναμεσα μας, εμεις επικοινωνουμε. Και το ξερουμε κι οι δυο. Περα απο χρονια, περα απο κυκλους, περα απ`ολα τα ταμπου του ηλιθιου κοσμου που ονομαζουμε κοινωνια γιατι εχουμε μαθει οτι καπου πρεπει να ειμαστε εντεταγμενοι, επικοινωνουμε.

Και ξαφνικα ξερω οτι δεν ειμαι μονη. Ξερω οτι ολα αυτα τα σκεφτεσαι κι εσυ, εσυ, ο τοσο μακρινος, εσυ ο τοσο αλλος κι ομως τοσο ιδιος. Ειναι το συμπαν. Ειναι το μεγαλειο. Ειναι ολα αυτα που εχουν απομεινει απο τη ζωη και που ποτε κανεις δεν θα μπορεσει να σταματησει γιατι ειναι μεγαλυτερα απο εμας. Δεν θα αλλαξουμε τον κοσμο μαζι. Δεν θα αλλαξουμε ουτε τις ζωες μας μαλλον. Ο κοσμος εχει γεμισει απο μικροκοσμους ανθρωπων, τον δικο σου, τον δικο μου. Αυτο ειμαστε τελικα. Ομως ξερουμε οτι εχουμε ο ενας τον αλλο. Ξαφνικα. Οταν ακουσα αυτο το παραπανο στη φωνη σου, αυτη την πικρα και αυτο το γιατι, οταν ακουσα ολα αυτα που επελεξες να πεις σ`εμενα απ`ολους τους ανθρωπους, τοτε ηξερα.

Ηξερα οτι δεν ειμαι μονη. Οτι δεν θα ειμαι ποτε. Κι ηξερα οτι στον κοσμο χωρις ερωτα που ζουμε, αν νιωσεις εστω και λιγο αυτο που μοιραζομαστε εμεις, εισαι τυχερος. Ενας ανθρωπος συναντα εναν αλλο. Αγγιζονται. Κι αυτο ειναι κατι μαγικο. Κι αυτο το γλυκοπικρο τσακισμα που νιωθεις στην ψυχη σου, δεν το αλλαζεις με τιποτα.

mariart-storiesandpoems