Υπάρχει κυβέρνηση, τα τελευταία πολλά χρόνια, που έπεσε από απεργία ή από ταραχές και επεισόδια; Καμιά. Συχνά απεργίες, αναταραχές και ποικίλες καταστροφές απαξίωσαν κυβερνήσεις οι οποίες πλήρωσαν τη «νύφη» αναδρομικά.

Υπάρχει κυβέρνηση η οποία να επεδίωξε επιτυχώς την επιβίωσή της βασισμένη στο Δόγμα «Νόμος και Τάξη»; Στη μεταπολίτευση, όχι. Από τη δεύτερη κυβέρνηση Καραμανλή της δεκαετίας του 1970 και ύστερα, κανείς δεν σώθηκε... με τα ΜΑΤ.
Η σημερινή συγκυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, παγιδευμένη στην εφαρμογή της φονικής μνημονιακής συνταγής που οδηγεί χώρα και οικονομία στην κατάρρευση, συντάσσεται ανεπιφύλακτα με το... Δόγμα Δένδια (ή μήπως Δόγμα Μαξίμου;), το οποίο αποθεώνει την καταστολή κάθε είδους κινητοποίησης (μαζί με την επιστράτευση απεργών) και την ανάγει σε προϋπόθεση πολιτικής επιβίωσης.

● Η αντίληψη που επικρατεί στο κυβερνητικό – και ιδιαίτερα το νεοδημοκρατικό – στρατόπεδο λέει ότι, επιστρατεύοντας απεργούς, συλλαμβάνοντας και δικάζοντας συνδικαλιστές, μειώνουν, αν δεν εξαλείφουν, την πιθανότητα να γενικευθούν οι διάσπαρτες κινητοποιήσεις.

● Η αντίληψη αυτή πρεσβεύει, επιπλέον, ότι, εκκενώνοντας τις εναπομείνασες κατειλημμένες «βίλλες» και, στην καλύτερη, συλλαμβάνοντας «νεοτρομοκράτες» που ληστεύουν τράπεζες, μπορούν να εμπορευθούν «ασφάλεια» στον καθημαγμένο ελληνικό λαό ως αντιστάθμισμα της οικονομικής λεηλασίας και της συνολικής καταστροφής του.

● Η αντίληψη αυτή πρεσβεύει απλώς... μπούρδες – με το συμπάθιο.

Η κυβέρνηση Σημίτη
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα εμπορίου «ασφάλειας» θα το βρούμε το καλοκαίρι του 2002, όταν εξαρθρώθηκε η «17 Νοέμβρη» και στήθηκε η πιο θεαματική αντιτρομοκρατική πανήγυρις της μεταπολίτευσης. Αυτό δεν εμπόδισε την κυβέρνηση Σημίτη να απαξιωθεί έως το μεδούλι και το ΠΑΣΟΚ να συντριβεί στις εκλογές του 2004, πριν ακόμη συμπληρωθούν δύο χρόνια από το μεγάλο αντιτρομοκρατικό σόου.
Η απόπειρα αιφνιδιαστικού γκρεμίσματος του ασφαλιστικού από τους Σημίτη και Γιαννίτση, ήδη από το 2001, η οποία κινητοποίησε προσωρινά αλλά σφόδρα ακόμη και την – ως συνήθως διατελούσα σε νεκροφάνεια – πασοκική ΓΣΕΕ ήταν ό,τι κυριαρχούσε την επόμενη τριετία. Και όχι η σύλληψη της «17Ν».

Κανείς δεν μπορούσε ακόμη να ξεχάσει ότι η υποτιθέμενη «ισχυρή Ελλάδα» χτίστηκε πάνω στα ερείπια που άφησε πίσω του το θηριώδες σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, για το οποίο ακόμη σέρνεται η βεβαιότητα ότι οι υπεύθυνοι δεν πλήρωσαν ποτέ. Ένα «έργο» της πρώτης κυβέρνησης Σημίτη, του οποίου το κόστος πληρώθηκε με καθυστέρηση μιας εκλογικής αναμέτρησης.

Ακόμη και το «λούστρο» της εισόδου στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. και η εισαγωγή του ευρώ δεν θα μπορούσε να κρύψει ότι το ακριβό νόμισμα εξανέμιζε τα πενιχρά εισοδήματα γεμίζοντας τις τσέπες των ανεξέλεγκτων κερδοσκόπων και των πανίσχυρων, μονίμως προστατευόμενων, καρτέλ της μικρής ελληνικής αγοράς.
Η προκλητική εύνοια προς τους περίφημους «νταβατζήδες» και τα σκάνδαλα ήλθαν απλώς να επιστεγάσουν την πολιτική κατάρρευση δίνοντάς της τη χαριστική βολή.

Η κυβέρνηση Καραμανλή
Κατά τρόπο ανάλογο κατέρρευσε και η κυβέρνηση Καραμανλή το 2009. Η προοδευτική κατακρήμνιση των λαϊκών εισοδημάτων δεν μπορούσε να κρυφτεί και το ξέσπασμα της κρίσης δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για το ότι το τσουνάμι θα έφτανε και στην Ελλάδα.
Μια κυβέρνηση αρνητικά σηματοδοτημένη από τα σημάδια διάλυσης του 

(«επανιδρυμένου»!!!) κράτους στη διάρκεια των «Δεκεμβριανών» του 2008, αλλά και ηθικά ακυρωμένη από τα σκάνδαλα των κουμπάρων, των καρτέλ, των δομημένων ομολόγων και του Βατοπεδίου, προφανώς δεν θα μπορούσε στις εκλογές του 2009 ικανή να διαχειριστεί την κρίση, της οποίας οι επιπτώσεις στην κοινωνία ήταν ήδη εμφανείς.

Ο μόνος χώρος στον οποίο όλα έμοιαζαν αδιατάρακτα ήταν κάποια δημοσιογραφικά «θερμοκήπια».

Η δε κυβέρνηση Καραμανλή είχε κι αυτή ένα δικό της σκάνδαλο για το οποίο πλήρωσε ετεροχρονισμένα. Η εικόνα ολικής καταστροφής μεγάλων περιοχών της χώρας από τις τεράστιες πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007 δεν συγκαλύφθηκε τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς από τα δεκαχίλιαρα «αποζημίωσης» του Ρουσσόπουλου, τα οποία έπαιρνε ανεξέλεγκτα όποιος περαστικός εμφανιζόταν ως «πυρόπληκτος», αλλά από τη γενική αίσθηση ότι το ΠΑΣΟΚ προσομοίαζε... απελπιστικά σε διαλυμένη παρέλαση.

Βλέπετε, ακόμη δεν είχε αρχίσει εκείνη η πολύ σύντομη πολιτική περίοδος, κατά την οποία στη συνείδηση της κοινωνίας ο «Γιωργάκης» θα γινόταν άρον - άρον «Γιώργος» μπροστά στην πιεστική ανάγκη να φύγει η κυβέρνηση Καραμανλή. Ίσως πρόκειται για μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που η επίκληση του μυθικού διδύμου «Σκύλλα και Χάρυβδις» αποδίδει πλήρως το σπιράλ πολιτικού θανάτου στο οποίο η Ελλάδα βρέθηκε παγιδευμένη το 2009.

Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση εκείνη ήταν ετοιμοθάνατη από τη μέρα που άρχισε τη δεύτερη θητεία της και το τελειωτικό χτύπημα δεν της το έδωσαν τα «Δεκεμβριανά», αλλά η οικονομία και τα σκάνδαλα.

Παπανδρέου και Παπαδήμος
Όμως οι εμπνευστές, θαυμαστές του Δόγματος Δένδια (ή, μήπως, Δόγματος Μαξίμου) δεν φαίνεται να παραδειγματίζονται ούτε από την κατάληξη των δύο τελευταίων κυβερνήσεων.

Ο Γ.Α. Παπανδρέου να αισθανόταν παντοδύναμος όταν, με τον τραγικό συμβολισμό του Καστελόριζου, ανακοίνωνε την προσφυγή της Ελλάδας στην τρόικα και υπέγραφε τη δανειακή σύμβαση μαζί της.

Η επιτυχία της κυβέρνησής του να ελέγξει επί διετία κάθε κοινωνική αντίδραση ήταν πλήρης, χάρη κυρίως στον έλεγχο του συνδικαλισμού από το ΠΑΣΟΚ, στον εμπρησμό της Marfin και τους τρεις νεκρούς εργαζόμενους τον Μάιο του 2010, αλλά και την αδιάλειπτη «προληπτική» χρήση των ΜΑΤ – την οποία και σήμερα προκρίνει ο Δένδιας.
Ωστόσο, ακριβώς στη διετία, και ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του «πήραν πόδι» διωγμένοι από αυτούς που τους... αποθέωναν λίους μήνες νωρίτερα.

Το δε κόμμα του ΓΑΠ, γκρεμισμένο από το 45% του 2009 στο 12,5% του 2012, σήμερα βολοδέρνει κάπου στο 6% και... πανηγυρίζει για «ανάκαμψη» κάθε φορά που κάποια δημοσκόπηση το δείχνει στο 8%.

Αλλά και ο Λουκάς Παπαδήμος, ο «τεχνοκράτης» του κύκλου Σημίτη, ο οποίος ήλθε ως εκλεκτός, ως πρωθυπουργός που – και αυτός – θα στερέωνε τη σωτηρία της χώρας, ο άνθρωπος του οποίου η κυβέρνησή υπέγραψε το πρώτο «κούρεμα» και το δεύτερο μνημόνιο, είναι απλώς εξαφανισμένος.

Παρότι πολλοί ήταν οι πρόθυμοι να του προσφέρουν ολόκληρη τετραετία, ακόμη και έτοιμο κόμμα για να εγκατασταθεί μόνιμα στην πολιτική ζωή της χώρας και στη θέση του «κοινή συναινέσει» πρωθυπουργού, ο Παπαδήμος κινείται σήμερα στον γαλαξία των πολιτικά απαξιωμένων.

Κρίμα την... πυγμή που επέδειξε στην εφαρμογή του Δόγματος «Νόμος και Τάξη» σπάζοντας στο ξύλο τους διαδηλωτές του Συντάγματος. Κανείς δεν του το αναγνώρισε.

Ο Χρυσοχοΐδης
Την ίδια μοίρα, ευρισκόμενος πια εκτός πολιτικής «κυκλοφορίας», είχε και ο Χρυσοχοΐδης, ο οποίος, όχι μόνο διέλυσε τους «Αγανακτισμένους», αλλά εν τω μεταξύ είχε εξαρθρώσει, εκτός της «17 Νοέμβρη», και τον διάδοχό της Επαναστατικό Αγώνα. Ωστόσο στη συνέχεια ο Σαμαράς προτίμησε τον Δένδια. Ίσως επειδή ένας δεξιός μόνο έναν δεξιό μπορεί να έχει υπουργό Δημόσιας Τάξης σε περιόδους κρίσης. Είναι ζήτημα αρχής.

Πάντως, ο Χρυσοχοΐδης, πριν ακόμη παραμεριστεί από τον κυβερνητικό του ρόλο, έδωσε ένα νέο νόημα στη φράση «πήγε αδιάβαστος». Παρότι υπερασπίστηκε δύο μνημονιακές κυβερνήσεις και ισάριθμα μνημόνια, έκανε τον Ιανουάριο του 2012 τη φοβερή δήλωση: «Δεν διάβασα το μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις, είχα άλλα καθήκοντα. Είχα να αντιμετωπίσω το έγκλημα ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη».

Τα μαθήματα του παρελθόντος ούτε στο Μαξίμου ούτε στην Κατεχάκη τα έχουν μελετήσει επαρκώς, όπως όλα δείχνουν. Όταν θα το κάνουν, θα είναι μάλλον αργά. Κι αν υποχρεωθούν σύντομα να εγκαταλείψουν την εξουσία, θα μπορούμε να ισχυριστούμε, κατά το παράδειγμα Χρυσοχοΐδη, ότι «έχουν πάει αδιάβαστοι».
Εκτός εάν, πριν εγκαταλείψουν την εξουσία, έχουν προλάβει να στείλουν όλους εμάς «αδιάβαστους – ή μάλλον... «αλειτούργητους»!
  

Σταύρος Χριστακόπουλος