Του Γρηγόρη Ρουμπάνη




Κάποτε ήταν η εποχή της φραγκοκρατίας. Η οποία, πέρα από κάποια κάστρα, άχρηστα κι αυτά σαν ήρθε η ώρα να τα εγκαταλείψουν, δεν άφησε τίποτα να τη θυμόμαστε.

Και τότε, όπως και τώρα, η πρόφαση της επέλασης ήταν η ίδια: η συμμόρφωση τούτης της χώρας στις λειτουργικές απαιτήσεις της ισχυρής Εσπερίας. Ενώπιον ενός κινδύνου, βεβαίως. Και, με τη συνδρομή των εγχώριων προθύμων, άρπαξαν την εξουσία, άρπαξαν το εμπόριο, τον πλούτο, τα καλά και τα όμορφα και άφησαν τον τόπο ρημάδι. Και στο έλεος του κινδύνου, τον οποίο θα απέτρεπαν…

Πέρασε πολλά μέχρι να δει ξανά το φως του αυτός ο τόπος. Με το που άνοιξε όμως τα μάτια του, να σου πάλι η ισχυρή Εσπερία. Με τις προστάτιδες δυνάμεις της. Οι οποίες προσέτρεξαν, με τη συνδρομή βεβαίως, και πάλι, των προθύμων. Έστειλαν δάνεια, έστειλαν τραπεζίτες, έστειλαν συμβούλους, στρατιωτικούς, επενδυτές, σάκους και κασέλες. Για να κουβαλούν στις χώρες τους ο,τι θέριζαν και τρυγούσαν. Πότε ήταν τα δάνεια της Αγγλίας, πότε οι Βαυαροί εκσυγχρονιστές, πότε οι Γάλλοι διπλωμάτες, πότε οι Ρώσοι ομόθρησκοι ή ομοϊδεάτες. Μέχρι που πτώχευσε η χώρα από τον οραματιστή Τρικούπη και ανέτειλε η εποχή του Γουλιμή.

Φτου κι από την αρχή. Κι όταν άρχισε να χαράζει μια καινούργια μέρα, να η Μικρασιατική Καταστροφή, να οι δικτατορίες, να η Κατοχή κι από κοντά η ναζιστική λαίλαπα. Ποτάμια ο φόρος αίματος, μέχρι οι προστάτιδες δυνάμεις να αναλάβουν και πάλι έργο. Για να ματώσουν ακόμα πιο βαθιά αυτόν τον λαό, να τον ρίξουν στη δύνη ενός εμφυλίου, να τον λεηλατήσουν, να τον αλυσοδέσουν, να τον σύρουν και να τον διασύρουν. Χούντα και Κυπριακό δράμα, το αποκορύφωμα.

Ώσπου ήρθαν οι νέοι απελευθερωτές. Οι οραματιστές της νέας Ευρώπης, οι εξάγγελοι μιας Ελλάδας για τους Έλληνες, οι εκσυγχρονιστές και οι επανιδρυτές του κράτους. Στάχτη και μπούρμπερη άφησαν πίσω τους όλοι. Για να έρθουν οι νέοι δανειστές-οι «δάνειες δυνάμεις» του… οραματιστή μιας Δανίας του Νότου-και να χώσουν τη χώρα στη θλίψη και στην απελπισία.

Αγκαλιές και πλατιά χαμόγελα ο πρωθυπουργός από το Σεντ Πολ (St. Paul) της Μινεσότα (Minnesota) κάθε που βρίσκεται με τον άρχοντα του ΔΝΤ και συνακόλουθα των Ηνωμένων Πολιτειών και της πειθαρχημένης Ευρώπης Ντομινίκ Στρος Καν (Dominique Strauss Kahn). Ο υπερδανεισμός των προηγούμενων χρόνων, των χρόνων της μεταπολίτευσης και της υποτιθέμενης αναγέννησης της σύγχρονης Ελλάδας, ο υπερδανεισμός για τον οποίο συνέβαλε τα μέγιστα και ο τελευταίος (;) γόνος της δυναστείας των Παπανδρέου ως υψηλόβαθμο στέλεχος των κυβερνήσεων του πατρός του και του διαχειριστή (επ’ ολίγον και μέχρι να ξεχαστούν οι αθλιότητες του Ανδρέα και της αυλής του) Σημίτη, έφερε το νέο-επαχθέστερο όλων των προηγούμενων-δανεισμό από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υπό την πολιτική επιτήρηση του διευθυντηρίου (άλλως πως “Επιτροπή” ή “Commission”) της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου έδεσε τη μεταπολεμική Ελλάδα στις αλυσίδες του Σκόμπι και του Τσόρτσιλ, ο υιός Ανδρέας τακτοποίησε όλες τις εκκρεμότητες με τις αμερικανικές βάσεις και άνοιξε την πύλη της Θεσσαλονίκης για την υποταγή της Γιουγκοσλαβίας στη Νέα Τάξη του ΝΑΤΟ, και ο εγγονός Γιώργος (ή Τζέφρι) εξασφάλισε την κυριαρχία των νέων Φράγκων για την επόμενη τριακονταετία (τουλάχιστον).

Και για τη νέα φραγκοκρατία, όπως και στην περίπτωση της πρώτης (τον 13ο αιώνα), υπάρχει ως πρόσχημα ο εξ Ανατολών κίνδυνος και η προστασία της Ευρώπης από τους αλλόπιστους. Οι προετοιμασίες για μια νέα σταυροφορία έχουν ήδη αρχίσει. Οι αποκαλούμενοι Άγιοι Τόποι είναι κοινοί και για τους Εβραίους και για τους Χριστιανούς. Το κακό είναι πως συνιδιοκτήτης αισθάνεται και το Ισλάμ…

ripes

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...