Πώς γίνεται να μοιραζόμαστε, αφού έχουμε τα ίδια «θέλω»;


Ζούμε σε μια εποχή που αλλάζει...! Που μας αλλάζει!
Μια αλλαγή η οποία ξεκίνησε χρόνια πριν.
Το κακό όμως είναι ότι η αλλαγή αυτή ήταν συμφωνημένη και πολύ πιθανόν υπογεγραμμένη.
Όλοι ξέραμε ότι θα συμβεί!
Τουλάχιστον εγώ έχω ακούσει πολλές φορές μεγαλύτερους σε ηλικία να λένε «που θα μας οδηγήσει το μέλλον;»!
Και να που το μέλλον ήρθε, μας χτύπησε την πόρτα,το υποδεχόμαστε, αλλά αρνούμαστε να το αποδεχθούμε!
Προς το παρόν το μόνο που κάνουμε είναι να συζητάμε στις παρέες μας τι συνέβη και καταλήξαμε έτσι, ποιοι φταίνε (τονίζοντας ότι πάντα φταίνε οι άλλοι και όχι εμείς), χωρίς ουσιαστικά να προσπαθούμε να βρούμε άμεση λύση να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση.
Αν και στα λόγια μας εκεί που καθόμαστε και πίνουμε τον καφέ μας (το οποίο δεν είναι κακό), βρίσκουμε πολλές λύσεις.
Απεργίες, κινητοποιήσεις, αντίσταση!!!
Συμφωνώ κι εγώ απόλυτα σε όλα αυτά.
Αλλά με στενοχωρεί η διαπίστωση που κάνω κάθε φορά μετά από τέτοιες κινήσεις που γίνονται! Μετά από μια γενική απεργία και μια πορεία…
Πώς να πάμε μπροστά όταν εκεί που πρέπει να είμαστε ενωμένοι μοιραζόμαστε, άλλοι στην ΓΕΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, άλλοι στο ΠΑΜΕ, άλλοι στους αντιεξουσιαστές…;
Πώς γίνεται να μοιραζόμαστε αφού έχουμε όλοι τα ίδια θέλω;
Ή μάλλον όχι όλοι, οι περισσότεροι!
Πώς γίνεται όλοι να είναι δυσσαρεστημένοι και στις πολιτικές συγκεντρώσεις να μαζεύεται πλήθος κόσμου;
Μήπως είναι όλοι βολεμένοι;
Αποκλείεται!!!
Απλά οι περισσότεροι θέλουν να βολευτούν.
Ψάχνουν την ευκαιρία τους και ας φωνάζουν!
Το μόνο που βλέπω είναι ότι προχωράμε με βήμα γοργό προς την καταστροφή της ζωής μας και της προσωπικότητάς μας!
Η εκμετάλλευση που θα υποστούμε, ιδιαίτερα εμείς οι νέοι, δεν θα έχει προηγούμενο.
Υπομονή, κουράγιο και πίστη πως αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί, όλοι μαζί όμως, μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...