Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ





Η οικονομική κρίση επιδείνωσε τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Τα μεγάλα θύματά της είναι όσοι βρίσκονται στη βάση της κοινωνικής κλίμακας, που επλήγησαν βάρβαρα από την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και την ανεργία.

Τα αμέσως επόμενα θύματα είναι οι μεσαίες τάξεις, οι οποίες τείνουν να εξαφανιστούν, δημιουργώντας μια τεράστια τάφρο μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών. Δύο χρόνια από την έναρξη της κρίσης και είναι πλέον διαπιστωμένο ότι οι πλούσιοι όχι μόνο δεν έχουν πληγεί απ’ αυτή αλλά έχουν καταστεί ακόμη πλουσιότεροι. Γι’ αυτό ο Μπάρακ Ομπάμα ζητά τη φορολόγηση των πλούσιων.

Αρκεί, όμως, αυτό για τη μείωση των ανισοτήτων, όπως έχουν ήδη διαμορφωθεί; Όχι. Θεωρείται, όμως, κοινωνικά και πολιτικά αναγκαίο καθώς οι λαοί αγανακτούν τόσο πολύ από την αύξηση των εισοδημάτων των πλούσιων που αρκεί ένα τυχαίο γεγονός για να συντελεσθούν κοινωνικές εκρήξεις μεγάλου βεληνεκούς. Η φορολόγηση, συνεπώς, των πλούσιων που ζητά η αμερικανική κυβέρνηση, θα επιτρέψει τη διαχείριση της κοινωνικής οργής και θα αμβλύνει την αμφισβήτηση της καθεστηκυίας πολιτικής και οικονομικής τάξης.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, βέβαια, δεν γίνεται λόγος ούτε καν γι’ αυτό. Έτσι η κατάσταση τείνει να καταστεί εκρηκτική καθώς οι πλέον αδικημένοι –νέοι, γυναίκες, μεσαίες τάξεις- δημιουργούν ένα νέο μίγμα, ικανό να τινάξει το καπάκι της κοινωνικής συνοχής στον αέρα. Οι ειδικοί μιλούν για την ανάγκη ισότητας στα βάρη της κρίσης, για την αναδιανομή του πλούτου, ισότητα ευκαιριών και εξασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας, έτσι ώστε να αποφευχθεί η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Για να συμβούν όμως αυτά χρειάζεται μια νέα οικονομική πολιτική που θα έχει αναπτυξιακή προοπτική.

Αλλά, δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι ικανή να σηκώσει το ανάστημά της και να καταγγείλει τη λανθασμένη πολιτική του Μνημονίου. Να τολμήσει, δηλαδή, ότι και οι Ιρλανδοί, οι οποίοι αρνήθηκαν να δεχθούν τους όρους των Γερμανών. Και επειδή μιλάμε για τη Γερμανία, θεωρούμε περιττό να πούμε ότι το εμπορικό της πλεόνασμα είναι όσο τα ελλείμματα των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, αλλά αξίζει να σταθούμε στη μήνυση της αμερικανικής κυβέρνησης εναντίον της Deutsche Bank, του γερμανικού τραπεζικού κολοσσού, και μιας θυγατρικής της, ζητώντας αποζημίωση ένα δις δολάρια, για το ρόλο που έπαιξαν στη φούσκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ.

Για την ακρίβεια επειδή παραβίασαν το αμερικανικό πρόγραμμα ασφάλισης ενυπόθηκων δανείων, προκαλώντας ζημία εκατοντάδων εκατομμυρίων. Αλλά έχει τα… κότσια η ελληνική κυβέρνηση να κινηθεί αναλόγως, ζητώντας αποζημιώσεις; Απεδείχθη, δυστυχώς, πως όχι(ούτε καν τις γερμανικές από την κατοχή).

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...