του Δημήτρη Δανίκα





Ο χειρότερος ορκισμένος εχθρός του πρώτου Μνημόνιου ήταν και είναι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Που δεν εφάρμοσε τις μεταρρυθμίσεις. Που εγκατέλειψε ξαχαρβαλωμένους τους κρατικούς μηχανισμούς και ιδιαιτέρως τους φοροεισπρακτικούς. Που δεν έκλεισε στην φυλακή ούτε έναν μεγαλοφοροφυγά. Που δεν περιόρισε τις σπατάλες του Δημοσίου.

Που τελικά δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να κατασπαράξει τις συντάξεις των φτωχών, να κουρέψει τους μισθούς των νομοταγών πολιτών. Και που το μόνο που κατάφερε είναι να μετατρέψει την χώρα σ' ένα απέραντο ψυχιατρείο μανιοκαταθλιπτικών και τρελαμένων πολιτών. Ετσι με το Μεσοπρόθεσμο όλοι εναντίον όλων. Με την εξαίρεση του αποτυχημένου Γιώργου Παπακωνσταντίνου και τεσσέρων πέντε ακόμα στελεχών το μισό και πλέον υπουργικό συμβούλιο κατά βάθος εναντίον των νέων μέτρων.

Κοντά σ' αυτούς η πλειοψηφία των πράσινων βουλευτών. Αν σ' αυτούς προσθέσω την δύναμη της ΝΔ και της Αριστεράς, τότε μόνο ο Καρατζαφέρης και η Ντόρα οι μοναδικοί που έμειναν να κάνουν παρέα στον Γιώργο και τον Δρούτσα. Και το χειρότερο; Η οργισμένη, κυρίως η μικρομεσαία, κοινωνία. Πανέτοιμη να ορμήσει και να τους βάλει στο σκαμνί για εθνική μειοδοσία.

Επομένως, εντελώς εξωπραγματικό το σενάριο σωτηρίας της χώρας με βάση το μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό. Το είχα γράψει πριν από δύο μήνες. Τέτοιες εύφλεκτες, πυρακτωμένες πρωτοβουλίες που δημιοργούν προϋποθέσεις για πρωτόγνωρες, εκρηκτικές καταστάσεις, έπρεπε πάση θυσία να εγκριθούν από την λαϊκή πλειοψηφία. Είτε με δημοψήφισμα είτε με την εκλογική διαδικασία.

Είναι αδιανόητο να επιχειρείται η υποθήκη των ασημικών της χώρας μέσα από την ψήφιση ενός άρθρου στην Βουλή. Ενα άρθρο που μοιάζει με ανακοίνωση του μεγαλύτερου πλειστηριασμού σε ολόκληρη την Υδρόγειο. Στο κάτω κάτω της γραφής η λογική είναι απλή. Γιατί η κοινωνία μπορεί να θέλει χρεοκοπία. Πώς το λένε. Δεν γουστάρω ρε φίλε σωτηρία. Χίλιες φορές αυτό το ρακένδυτο και καταχρεωμένο οικόπεδο να παραμείνει δικό μου και ας φουντάρουμε όλοι μαζί στην καταστροφή!

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...